Nederlandse media: ‘Frenkie de Jong kreeg een hulphond van de zorgverlening’

Het Nederlands elftal boekte donderdagavond in de slotfase een belangrijke zege op Noord-Ierland in de EK-kwalificatie. Door doelpunten in blessuretijd van invaller Luuk de Jong en Memphis Depay werd in De Kuip met 3-1 gewonnen en zette Oranje met de zege een flinke stap richting het EK van volgend jaar zomer. Nederland gaat met twaalf punten uit vijf wedstrijden aan de leiding in Groep C. Daags na de zege in Rotterdam blikken de grootste kranten van Nederland terug op het duel.

‘Lucky Luuk!’, zo valt op de voorpagina van het sportgedeelte van het Algemeen Dagblad te lezen, verwijzend naar de bevrijdende 2-1 van De Jong. “De bal kwam letterlijk uit de lucht vallen, maar met een curieuze treffer brak De Jong in blessuretijd alsnog de ban tegen de vechtploeg van Noord-Ierland. Even later maakte Depay er ook nog 3-1 van: een geflatteerde zege op een ronduit moeizame avond.”

“Dat Oranje alsnog feestend van het veld liep, was een klein wonder. Want na 75 minuten was het toch echt Noord-Ierland dat op voorsprong kwam, uit een kopbal van invaller Josh Magennis, de robuuste spits van Hull City. Een doelpunt dat een wilde pogo losmaakte aan de zuidkant van de Kuip, bij de duizenden Noord-Ieren achter het doel, en dat de rest van het stadion deed stilvallen”, zo stelt de scribent. “Een afgang dreigde. De voorsprong was niet eens echt onverdiend, maar het Nederlands elftal knokte zich toch nog naar de zege.”

De Telegraaf heeft ‘Grote klasse van Memphis’ op de voorpagina staan en noteerde ‘Luuk de verlosser’ op pagina twee. “De Jong zette Oranje door de miraculeuze ontsnapping met één been op het Europese kampioenschap. Terwijl het EK-ticket door de late Noord-Ierse treffer juist op het spel leek te worden gezet. In één klap waren het onthutsend zwakke eerste uur en Ronald Koemans verkeerde keuze voor Marten de Roon in plaats van Donny van de Beek vergeten”, zo schrijft journalist Mike Verweij. “Net als de doelpuntendroogte van De Jong bij zijn nieuwe club Sevilla die al een eigen leven was gaan leiden.”

“Het kwam uiteindelijk weer dichterbij, om niet te zeggen dat het niet meer te missen is: het eerste eindtoernooi met Oranje sinds 2014”, zo schrijft Henk Hoijtink van Trouw. “Na de daaropvolgende donkere periode kon het volk vanavond ook feesten in De Kuip, zij het niet volgens het gedachte scenario. Koeman en zijn spelers leerden lessen, over voetbal vooral waarin het niet altijd kan vloeien, maar het zicht op het EK van volgend jaar was er aan het eind van de avond niet minder riant om.”

Hoijtink wijst op de persoonlijke dekking die Frenkie de Jong kreeg van de Noord-Ieren, in de persoon van Patrick McNair. “Als de tegenstander hem ouderwets gaat dekken of afschermen, een gelegitimeerd middel, dan kan Frenkie erbij lopen als vorig seizoen toch ook vaak bij Ajax: zoekend, schuivend, zonder doortastendheid. Zo ging dat in de eerste helft, en een belangrijk deel van het stroeve spel was daarmee verklaard. Marten de Roon mocht van de Noord-Ieren vaker en vrijer aan de bal komen dan De Jong: een tactische meesterzet kon het niet genoemd worden, effectief was het lange tijd wel.”

“De wereldtop in de dop werd bijna bedwongen door modale voetballers. Bijna, want de versnelling van Oranje in de slotfase was knap”, zo valt in de Volkskrant te lezen. Het was geen grootse wedstrijd in De Kuip. “Dat is interlandvoetbal: dat mannen van miljoenencontracten, mannen van de grootste clubs op aarde, acteurs die over de lopers van de gala’s paraderen, in het shirt van hun land opeens kunnen ogen als hulpeloze jongens. Op zo’n avond krijgt Frenkie de Jong een bewaker mee, Patrick McNair, die negentig minuten alleen in de buurt blijft, als ware hij een hulphond van de zorgverlening was.”

“Als dan toch kritiek is te geven op Koeman, is het wel de gretigheid waarmee hij vasthoudt aan zijn opstelling”, zo concludeert journalist Willem Vissers. “De Roon en Denzel Dumfries zijn harde werkers, geen creatieve geesten. Ze waren de minsten in Hamburg, tegen de Duitsers, maar ze keerden terug in de ploeg. Dumfries en De Roon hadden de bal eindeloos vaak op rechts. De een schoof hem naar de ander, de ander koos de weg terug naar de een.”