In beeld: de 25 grootste miskopen uit de geschiedenis van Feyenoord

Leonardo dos Santos deed het alleraardigst bij FC Groningen en na vier seizoenen in het hoge noorden haalde Feyenoord hem naar Rotterdam. Het bleek een mispeer van jewelste: ‘Leonardo II’ kwam tekort voor het niveau en verdween weer via de achterdeur.

Feyenoord dacht in 2005 een grote slag te hebben geslagen met het vastleggen van de robuuste Zweedse international Alexander Östlund. Een beetje een gevalletje ‘ruwe bolster, blanke pit’: de verdediger zag eruit als een woeste holbewoner, maar speelde binnen de lijnen weinig klaar. Hij werd al snel weer overgedaan aan Southampton.

In Rotterdam had men hoge verwachtingen van het Deense ‘toptalent’ Patrick Mtiliga. Al snel bleek het ijdele hoop: de linksback speelde met name voor satellietclub Excelsior, al kwam hij later nog wel via NAC Breda bij Málaga terecht. De nu 35-jarige Mtiliga speelt tegenwoordig voor FC Nordsjaelland in Denemarken.

De komst van Aleksandar Ignjatovic was in 2009 aanleiding tot een mea culpa van Leo Beenhakker. De toenmalig technisch directeur gaf achteraf te kennen dat hij de Servische verdediger louter op basis van beeldmateriaal naar Rotterdam had gehaald. Al na een half jaar mocht Ignjatovic weer uit Rotterdam vertrekken.

Met Jorge Acuña dacht Feyenoord in 2003 een ijzervreter binnen te halen, maar de Chileen bleek minder hard te zijn dan zijn uiterlijk deed vermoeden. Hij kwam nooit verder dan zestien wedstrijden voor Feyenoord en belandde uiteindelijk via RBC Roosendaal weer in zijn vaderland. Daar is de 37-jarige Acuña nu nog actief.

PSV haalde in 1994 Ronaldo, Feyenoord kwam een jaar later aanzetten met Gláucio; nog zo’n Braziliaans supertalent. De samenwerking liep echter uit op een fiasco, want de middenvelder bleek het niveau helemaal niet te kunnen bijbenen en vertrok 2,5 jaar later alweer uit De Kuip. Hij diende daarna nog een club of achttien.

Maikel Aerts had er ontegenzeggelijk zin in, toen hij in de zomer van 2004 de overstap maakte van RBC naar Feyenoord. De tweede doelman moest vanwege een blessure van Patrick Lodewijks aan de bak, maar toonde al snel aan dat het allemaal iets te hoog gegrepen was. Dieptepunt was het duel met FC Twente, waarin Aerts zelf in de rust om een wissel vroeg.

Geoffrey Claeys werd in De Kuip al snel omgedoopt tot ‘Houten Claeys’. Nee, niet bepaald een bijnaam om op je voetbal-cv te zetten. De Belgische back kwam in 1996 binnen en vertrok in 1998 alweer, via de welbekende achterdeur uiteraard.

In bijna drie jaar tijd tot 41 optredens komen en dan voornamelijk als invaller: Fernando Picún bleek toch niet de verdediger die Feyenoord in 1996 voor ogen had. De Uruguayaan maakte in 2002, op dertigjarige leeftijd, bij Danubio ook maar meteen een einde aan zijn actieve loopbaan.

Cory Gibbs gold in de Verenigde Staten als vaste waarde in de nationale ploeg, maar in Rotterdam kon hij nooit aantonen waarom. De Amerikaan kwam niet verder dan zeventien optredens in de hoofdmacht en werd onder meer verhuurd aan ADO Den Haag. Via Engeland belandde hij uiteindelijk weer in de VS.

Na het succesvolle WK met Zuid-Korea haalde PSV Ji-Sung Park en Young-Pyo Lee, die onder Guus Hiddink zouden excelleren. Chong-Gug Song kwam op datzelfde moment naar Feyenoord, maar bij hem liep het anders. De verdediger bakte er weinig van in De Kuip en keerde in 2005 terug naar zijn geboorteland.

Danko Lazovic geldt tot op de dag van vandaag als duurste aankoop in de clubhistorie van Feyenoord. De spits kwam in 2003 voor zeven miljoen euro naar Rotterdam, waar hij de concurrentiestrijd verloor van Dirk Kuyt, Thomas Buffel en later Salomon Kalou. Twee jaar later was hij alweer vertrokken, richting Bayer Leverkusen.

Na een succesvol jeugd-WK met Nigeria haalde Feyenoord John Owoeri binnen. De aanvaller kwam nooit verder dan twee wedstrijden en werd een half jaar later alweer van de hand gedaan. Owoeri is inmiddels 29 jaar en speelt sinds januari voor het Zweedse BK Häcken.

Evenals Maikel Aerts kwam Edwin de Graaf in 2004 over van RBC en ook voor hem bleek die stap veel te groot. De middenvelder kende na zijn vertrek bij Feyenoord nog wel een aardige loopbaan, maar kon het in De Kuip absoluut niet bolwerken.

Phillipe Léonard was bij zijn komst naar Rotterdam, in 2006, international van België, al zei dat in die periode niet zoveel. De linksback genoot meer van het uitgaansleven dan dat hij prestaties leverde in de hoofdmacht en was een jaar later alweer weg. Na een korte periode van werkloosheid tekende hij vervolgens bij Rapid Boekarest, waar Léonard in 2008 zijn carrière beëindigde.

Wie zich Mauricio Aros nog kan herinneren, beschikt zonder meer over het geheugen van een olifant. De Chileen, die actief was op het WK van 1998, kwam in januari 2002 naar Rotterdam en was in juli van datzelfde jaar alweer vertrokken. De nu veertigjarige middenvelder was nog even actief in Israël en Saudie-Arabië, maar speelt inmiddels alweer elf jaar in Chili.

Gábor Babos groeide tussen 2000 en 2004 bij NAC Breda uit tot een van de beste keepers op de Nederlandse velden en dus was het niet vreemd dat Feyenoord hem inlijfde. De Hongaar leed echter aan ‘Kuipvrees’ en stapelde blunder op blunder. Eén jaar na zijn komst koos hij het hazenpad richting NEC.

Ex-speler van Benfica en Bordeaux, een paar jeugdinterlands voor Portugal achter zijn naam: Feyenoord dacht zich geen buil te kunnen vallen aan Bruno Basto. Met de nadruk op ‘dacht’, want een jaar na zijn komst in 2004 werd de verdediger alweer van de hand gedaan.

Stein Huysegems imponeerde bij AZ en hield daar in 2006 een mooie transfer naar Feyenoord aan over. De Belgische aanvaller begon redelijk, maar kon het niveau niet bijbenen en werd in 2007 overgedaan aan FC Twente. Huysegems is inmiddels 33 en speelt in de Belgische Tweede Klasse voor Dessel Sport. Van die club is de officiële website overigens een aanrader.

David Connolly zou het gaan doen voor Feyenoord, daar waren ze het in Rotterdam-Zuid wel over eens. De Ierse spits scoorde aan de lopende band bij Watford en werd in 1997 de best betaalde speler op de Nederlandse velden. Connolly flopte echter volledig en excelleerde vooral in de Eerste Divisie, bij Excelsior. In 2001, na verschillende huurperiodes, vertrok hij definitief uit De Kuip.

Als geboren Rotterdammer kwam voor Pascal Bosschaart in 2004 een droom uit. De verdediger dwong in 2004 bij FC Utrecht een transfer af naar Feyenoord, maar al snel bleek dat te hoog gegrepen. Twee jaar hield de voormalig jeugdinternational het vol bij zijn jeugdliefde. ADO Den Haag nam hem in 2006 over.

Geld was er in 2009 nauwelijks bij het noodlijdende Feyenoord, maar dankzij een aantal externe financiers kon Sekou Cissé toch worden ingelijfd. De Ivoriaan had echter vooral last van zijn teen en sleet zijn dagen in de ziekenboeg. Pas na vijf jaar, in 2014, werd hij van de hand gedaan. Voor niks.

De komst van Tomász Iwan was goed te verklaren. De Poolse aanvaller was een belangrijke man bij het Roda JC van Huub Stevens, dat in het seizoen 1994/95 een waanzinnig jaar kende. Feyenoord legde dan ook een kleine vier miljoen euro voor hem neer, maar al snel bleek het weggegooid geld. In 1997 stapte Iwan over naar PSV, waar hij zich herpakte en zelfs twee keer kampioen van Nederland werd.

De man voor wie het begrip ‘Kuipvrees’ zo ongeveer werd uitgevonden: Anthony Lurling. De aanvaller moest in de voetsporen gaan treden van Ruud van Nistelrooij, die eveneens via FC Den Bosch en sc Heerenveen een transfer afdwong naar een topclub. Het liep echter anders: Lurling faalde in het Feyenoord-shirt. Later toonde de aanvaller op een iets lager niveau nog wel regelmatig zijn klasse.

Het is misschien wel de grootste misser van de laatste twintig jaar in Rotterdam. Feyenoord had de rechten voor Fred in handen, maar deed die van de hand in de ruil voor de komst van Gérson Magrao. Waar Fred vervolgens via Olympique Lyon uitgroeide tot Braziliaans international, bakte Magrao er helemaal niks van in De Kuip. Hij is momenteel actief voor Piracicaba, een bescheiden club in Brazilië.