Nederland wordt wereldkampioen

Het wereldkampioenschap staat weer voor de deur. Met vuvuzela's en dansers wordt dit evenement op 11 juni geopend op een traditioneel Zuid-Afrikaanse wijze. Het belooft een waar festijn te worden waarbij we allemaal gaan genieten. Iedereen denkt te weten waarom zijn keuze kampioen gaat worden en ook wij willen onze keuze duidelijk maken aan jullie.

Voorafgaand aan de wedstrijd tegen Mexico werd er in de media volop gesproken over de ‘Grote Vier’; Robin van Persie, Arjen Robben, Wesley Sneijder en Rafael van der Vaart. De media benadrukten dat zij persoonlijk wel eventjes de wereldtitel zouden binnenslepen voor Nederland. Nu, met de wedstrijd tegen Mexico afgelopen week nog vers in het geheugen echter kijken waarschijnlijk veel Nederlanders met weemoed naar de zomer. Tijdens een groot deel van de wedstrijd was het spel niet om aan te zien en was er continu duidelijk sprake van miscommunicatie. Hoe kan het nu dat Nederland haar opponent niet ongecompliceerd op de knieën kreeg en wat betekent dit voor de kansen van Nederland op het mondiale eindtoernooi in Zuid-Afrika. Pessimisme is nadrukkelijk aanwezig onder de bevolking, maar is deze pessimistische houding wel terecht?

Twee jaar geleden werd het Nederlands elftal overgoten met complimenten over het vertoonde spel tegen de WK finalisten Italië en Frankrijk. Er was creativiteit, overzicht, snelle omschakeling, accurate passing en een flinke dosis talent aanwezig in het elftal. De buitenlandse pers was lyrisch en roemde Oranje voor haar spel wat niet van deze planeet was. Het spel van Oranje werd wereldwijd bestempeld met de woorden: sensational, exhilarating, brilliant, like artists at work en met de bekende quote: What France can do, the Dutch seem to be able to do better. Nu is het wel duidelijk dat het Nederlands elftal goede wedstrijden speelde. Toch ging het op een bepaald punt toch mis, want door gebrek aan agressiviteit en volwassenheid werd er verloren van Rusland in de kwartfinale.

In de twee jaar na het toernooi in Alpenlanden hebben de internationals zich ontzettend ontwikkeld op mentaal, tactisch en technische niveau. In de verdediging werd er helaas afscheid genomen van Edwin van der Sar, maar nu ontstond er plaatst voor Maarten Stekelenburg om zich te manifesteren in Oranje. Hij is het niveau in de Eredivisie inmiddels ontgroeid en het doet hem goed dat hij nu onder de lat mag plaatsnemen. Daarnaast zijn André Ooijer en Khalid Boulahrouz uit de basis elf gespeeld door John Heitinga en Gregory van der Wiel. Kortom de verdediging bestaat nu uit kwalitatief betere spelers en van der Wiel gaat ook met regelmaat mee naar voren, waardoor de kwaliteit van het gehele elftal beter tot zijn recht komt met een aanvallende back.

Mark van Bommel werd in ere hersteld op het middenveld en mocht een koppel gaan vormen met Nigel de Jong die zich heeft bewezen in de Bundesliga en de Premier League. Samen een zeer effectief en dodelijk koppel als het gaat om het neutraliseren van de tegenstander en het is duidelijk te zien dat deze twee heren onderling een klik hebben. Het echte speelveld van Oranje is natuurlijk de voorste linie, want daar staat Nederland mondiaal bekend om. De bondscoach heeft hier de mogelijkheid om verschillende spelers te positioneren, namelijk Dirk Kuyt, van Persie, Robben, Sneijder en van der Vaart. De keuze voor de vieren heren die gaan spelen zal mede bepaald worden door de tegenstander en haar speelwijze. Een op papier zwakkere tegenstander zal vragen om extra creativiteit en zal vragen om de diensten van van der Vaart, maar bij een sterkere tegenstander is het verstandig Kuyt op te stellen.

Het team is deze laatste twee jaar geprofessionaliseerd op meerdere gebieden. Het is erg rustig rondom de nationale selectie en er komen geen negatieve geluiden uit het Nederlandse kamp, waardoor de interne sfeer aangenaam en prettig blijft om in te presteren. De meeste spelers hebben inmiddels de stap gemaakt naar de volgende periode in hun carrière en/of nemen bergen met ervaring mee naar het toernooi. Het grootste deel van de selectie verdient zijn brood in het buitenland wat erop wijst dat zij sterker zijn geworden, vanwege de zwaardere competities en intensieve concurrentie. De spelers zijn volwassen geworden dat is ook eens te meer bewezen door het feit dat er een onbekende mentaliteit is ontstaan binnen het elftal, namelijk: ‘tot hier en niet verder’ en ‘ik lust je rauw’. Dit is de mentaliteit die het laatste puzzelstukje vormt binnen de puzzel met de afbeelding van de Wereldbeker. Ten opzichte van het vorige toernooi is Oranje eigenlijk alleen maar gegroeid, want deze groep spelers spelen al heel lang samen en kennen elkaar door en door.

De spelers beseffen dat dit jaar hun jaar is, althans dit merk je uit de algehele situatie met media, sfeer en het team. Optimisme overheerst in het Hollandse kamp en dat is ook duidelijk zichtbaar wanneer je ziet met hoeveel plezier de voetballers zich op het veld laten zien. Een groot pluspunt vooraf aan het toernooi is dat de spelers nu eindelijk allemaal hetzelfde denken, de koppies staan allemaal dezelfde kant op. Het is een teamsport en iedereen moet samenwerken, maar ook voor elkaar werken. Dit zie je ook terug uit de situatie zo vlak na een gescoord doelpunt, want dan zie je alle spelers samen dansen, springen en feestvieren in plaats van een één speler die naar het publiek rent.

Ik had het laatst met een vriend van mij over de zomervakantie en toen zei hij mij dat hij jaloers was op mij omdat ik deze zomer lekker op vakantie ga naar Frankrijk tot en met 28 juli. Ik vertelde hem dat het een mooi land is met veel cultuur en een lekker klimaat en daar kijk ik natuurlijk ook naar uit. Wanneer ik echter eerlijk was moest ik toegeven dat ik juist jaloers ben op hem. Hij heeft namelijk de mogelijkheid om feest te vieren op het Museumplein in Amsterdam bij de huldiging van het Nederlands elftal, terwijl ik in Frankrijk in mijn eentje feest moet vieren met een koud biertje in mijn hand.