Het einde van een gouden generatie: deel 1

Gennaro Gattuso, Filippo Inzaghi, Clarence Seedorf en Alessandro Nesta vertrekken bij AC Milan. Daarmee komt er bijna een einde aan het gouden elftal uit midden van het vorige decennium onder leiding van toenmalig trainer Carlo Ancelotti. Dat elftal heeft de basis gelegd voor het Milan van nu, dat ga ik uitgebreid bespreken. In dit eerste deel gaat de aandacht naar de achterhoede. Milan had verschillende sterke achterhoedes maar ik heb er een gekozen om uit te lichten.

De combinatie tussen Paolo Maldini en Alessandro Nesta was perfect. Ze stopten aanval na aanval, er was bijna geen doorkomen aan. Maldini was de leider achterin, degene die de lijnen uitzette. Hij zorgde voor structuur achterin, iedereen wist zijn taak. Nesta was de ideale mandekker. Hij had het vermogen om de spits van de tegenpartij compleet uit de wedstrijd te spelen en zelfs als er een gevaarlijke uitbraak was wist Nesta deze af te stoppen met een fenomenale sliding. Achter dit duo stond Dida in het doel. Hij zorgde voor de zekerheid. Al staat hij tegenwoordig meer bekend om de blunders die hij maakte was hij ook een belangrijke schakel voor de gouden generatie van Milan. Dida was heel behendig en een echte penalty killer. Daarmee heeft hij Milan diverse keren gered. Bijvoorbeeld in de Champions League finale van 2003, waarin hij twee penalty´s van Juventus stopte. Zoals gezegd heeft hij echter ook verschillende keren grote blunders begaan, waardoor Milan punten heeft verloren.

Dan nu de rechtsback, Cafú. Cafú was een typische Braziliaanse back: Hij kwam veel mee op om de aanval te ondersteunen. Cafú was aanvallend ijzersterk en was een echt wapen. Hij had een uitstekende voorzet waar vaak goede kansen uit voor kwamen. Hij deed dat zonder zijn verdedigende taken te verwaarlozen. Er was geen vleugelspeler die er makkelijk langs ging bij hem, hij stond zijn mannetje. Bovendien was hij heel vervelend voor de vleugelaanvaller, die telkens achter hem aan moest rennen en zodoende minder energie over had voor zijn aanvallende acties.

Aan de andere kant van de verdediging stond Kakhaber Kahka Kaladze, een van de sterkste Georgische verdedigers aller tijden. Van nature was hij een centrale verdediger, maar bij Milan is hij doorgeschoven naar de linkerkant. Doordat hij van nature een centrumverdediger was, was hij aanvallend wat minder dan Cafú, maar hij was verdedigend ijzersterk. Kon uitstekend zijn man dekken en had een geweldige tackle. Vooral door Maldini´s ervaring en leiderskwaliteiten was de verdediging goed op elkaar ingespeeld. Iedereen wist wat ze moesten doen, ze konden goed elkaars posities overnemen als een van hen inschoof. Het was ook uitstekend in balans. Verdedigend ijzersterk, maar droeg aanvallend ook haar steentje bij, met name in de vorm van Cafú. De verdediging zorgde als geheel ook voor vertrouwen voor de rest van het elftal, waardoor iedereen tot betere prestaties kwam.

Die verdediging was vele malen beter dan die er nu staat. Thiago Silva is eigenlijk de enige goede die is overgebleven, maar ook hij is minder dan Maldini was in zijn topjaren. Mexès is minder dan Nesta was, Nesta kon veel beter mandekken en was ook veel rustiger. Bij Mexès slaan de stoppen nogal eens door, waarmee hij zijn team benadeelt. Kaladze was in alle opzichten beter dan Antonini, veel sterker, veel zekerder. Abate legt het ook af in vergelijking met Cafú. Abate is wel wat sneller dan Cafú was, maar Cafú kon veel beter verdedigen en had een veel betere voorzet dan Abate. Die is nog jong en kan nog genoeg leren, maar hij is nu nog lang niet goed genoeg om Cafú te doen vergeten. De enige verbetering is gekomen in het doel. Abbiati is beter dan Dida was. Abbiati heeft misschien minder spectaculaire reddingen, maar maakt een stuk minder fouten en kost Milan daardoor minder punten. Milan heeft altijd al een keepersprobleem gehad en ook Abbiati lost het niet helemaal op, maar is absoluut een vooruitgang ten opzichte van Dida.

Tot zover de verdediging. In het volgende deel ga ik het middenveld bespreken.