Voetbalzone-weblog: Tafeltennisser Nani en zijn broer in Barendrecht

Een opmerkelijke uitspraak van Nani, deze week. In de aanloop naar de halve finale tegen Spanje, morgenavond in Donetsk, vertelde de Portugese aanvaller van Manchester United dat door toedoen van de huidige bondscoach Paulo Bento hij niet in gevangenis is beland.

Als je dat hoort, denk je natuurlijk direct aan het ergste. Dat de rechterhand van Cristiano Ronaldo, zijn trouwe adjudant, grootschalige fraude heeft gepleegd. Of nog erger: dat hij iemand heeft vermoord. Of op z’n minst iemand heeft doodgereden met één van zijn vele sportwagens. En dat een simpel belletje van Bento voldoende was om hem op vrije voeten te krijgen. In het kader van landsbelang, zullen we maar zeggen. Dat Ronaldo zonder zijn vriend anders niet zijn superieure vorm kan etaleren tegen zijn ploegmakkers van Real Madrid.

Maar dat alles is niet waar. Nani ging met zijn opmerking terug in de tijd. Naar zijn jeugd welteverstaan. Toen hij deel uitmaakte van een groepje dat in Praia, een stadje op de Kaapverdische Eilanden, veel op straat rond hing. “Een aantal van die gasten zit nu in de gevangenis”, aldus Nani. “Door de adviezen van Bento realiseerde ik me dat ik wat moest veranderen in mijn privéleven en kon ik daar van wegblijven.” Dat Nani op het juiste pad bleef, merkte ik wel een paar jaar geleden. Wat heet, toen ik hem bij hem thuis in Alderley Edge, een miljonairstadje twintig kilometer ten zuiden van Manchester, ging interviewen, moest ik aanvankelijk even zoeken. Niet naar het huis. Immens groot dat het was, had ik die zo gevonden. Ik had meer moeite om de bel te vinden. Een huis met zo’n grote omheining, als een gevangenis, vind daar maar eens in één keer de ingang!

Maar het lukte, al schrok ik me rot toen de deuren opendraaiden en ik naar binnen kon. Niet alleen vanwege van het majestueuze uitzicht over de heuvels van het Macclesfield-district, maar vooral vanwege een flinke schreeuw vanuit de kapitale villa. Alsof Nani een hap teveel had genomen van een veel te scherpe Portugese kip Piri Piri. Gelukkig voor hem bleef ‘m dat bespaard. Wat het dan wel was? Een intense vreugdekreet vanuit één van de voorkamers waar hij, net als Robin van Persie, een professionele tafeltennistafel heeft staan. Want wie denkt dat Nani alleen maar over uitmuntende voetbalkwaliteiten beschikt, heeft het mis. Net als zijn maatje en toenmalige overbuurman Ronaldo is hij namelijk tevens een benadigd tafeltennisser.

En een bloedfanatieke. Dat merkte ik die middag wel weer. Toen hij zijn tegenstander, zijn tien jaar oudere Nederlandse (!) halfbroer José Almeida, met een heerlijke en doeltreffende effectbal voor de zoveelste keer verschalkte, volgde opnieuw die oerkreet. “Heerlijk om te doen”, lachte Nani dan ook van oor tot oor, terwijl hij wederom gebogen en geconcentreerd achter de tafel plaatsnam. “En nog heerlijker om mijn broer te vernederen en voor schut te zetten.” Opnieuw volgde in die aparte tafeltenniskamer in dat enorme Pipi Langkous-huis die glimlach, gevolgd door opnieuw een geweldige uithaal, met die opvallende curve.

Wat die middag ook opviel: de vriendelijkheid. Nani mag dan overkomen als een norse jongen. Arrogant, net zoals Ronaldo. Maar niks was minder waar. En Nani zat duidelijk op de praatstoel, had flink wat spraakwater gedronken. Zo vertelde hij honderduit over de band met zijn broer, over de klik met Ronaldo en dat hij zijn broer regelmatig opzoekt in Barendrecht. En dat hij, op het EK Onder-21 in Nederland nog gekozen tot jongste talentvolle speler van het toernooi, veel te danken had aan Edwin van der Sar en René Meulensteen, de Nederlandse techniektrainer van Manchester United. “Edwin was een echte entertainer. Ik moest altijd enorm om hem lachen.”

Maar bovenal vertelde Nani in zijn tuin, onder een enorme boom, over zijn hobby: tafeltennis. Achteraf had ik natuurlijk moeten beginnen over Bettine Vriesekoop. Of desnoods over Ji Liao. Onze succesvolle Top 12-speelsters. Maar ik was totaal verbouwereerd. Verbouwereerd dat hij zo enthousiast over tafeltennis vertelde. Bovendien kreeg ik er de gelegenheid niet voor. Het gesprek was nog niet afgelopen of daar ging Nani weer, samen met zijn broer, met een badje in de hand. Al was dat geen straf. Kijken naar de potjes zag je het fanatisme, de felheid de kamer uitknallen. Wie er doorgaans won? Nani, al kwam dat volgens zijn broer puur omdat hij bang was om van hem te winnen. “Dan is zijn dag namelijk helemaal verpest. Dan wil ik natuurlijk niet op mijn geweten hebben.”

Wanneer Ronaldo morgenavond vanaf rechts weer die heerlijke curvebal krijgt waardoor hij de winnende treffer maakt, zal ik ongetwijfeld weer aan die tafeltennismiddag denken. Ronaldo zal uiteraard dan direct zijn maatje bedanken. Voor de zoveelste keer. Kan hij direct in een drafje door naar Bento, de man die ervoor zorgde dat Nani die pass kon geven .

Vincent de Vries, freelance-voetbalverslaggever, houdt tijdens dit EK speciaal voor Voetbalzone een weblog bij. Vanuit steden als Gdansk, Warschau, Charkov en Krakau blogt hij dagelijks over de randzaken die een evenement zo uniek en speciaal maken.