Wilfred Genee: ‘Hij schreeuwde: ‘Wie denk je dat je bent met je grote bek?’’

In het programma Kopstukken vertellen bekende gezichten uit de vaderlandse voetbaljournalistiek aan Voetbalzone over hun werk en loopbaan. Aan de hand van anekdotes geven ze een kijkje in de mediawereld vol perskamers, zenderbazen en strakke deadlines. In de achtste en laatste aflevering van dit seizoen schuift presentator en radiomaker Wilfred Genee aan bij Justus Dingemanse in Hofman Utrecht. In de uitzending weidt hij onder meer uit over zijn rol bij Veronica Inside, jeugddromen, vele mediaruzies, ultrakorte spanningsboog en ambities voor de toekomst.

Kopstukken is te zien op YouTube en als podcast te beluisteren via o.a. Spotify en Apple Podcasts!

Door Justus Dingemanse en Thijs Verhaar

“Ik denk dat veel mensen mij niet goed kennen en het beeld ervaren van een pedante, irritante, zelfingenomen presentator die alles beter weet. Alleen mijn naasten weten dat ik eigenlijk een hele warme, lieve jongen ben, hahaha!”, zegt hij op cynische toon. Hoewel er ongetwijfeld een kern van waarheid in die opmerking zit, schatert hij het uit omdat hij dondersgoed weet dat maar weinig mensen zullen vermoeden dat er een zachtaardig karakter schuilgaat achter zijn masker. Genee kan er niet mee zitten, want hij is er niet op uit om aardig gevonden te worden. “Met een grote gunfactor was ik een van de velen geweest, dus deze stijl heeft me behoorlijk ver gebracht”, concludeert hij. Het is dus een bewuste keuze geweest om zich zo op te stellen in de media. “Je karakter bestaat uit zoveel elementen en ik heb iets uitvergroot waarvan ik denk dat het werkt in mijn werk en wat functioneel is in de dingen die ik doe.”

Hij is vooral bekend vanwege zijn werk als presentator van Veronica Inside, waar hij zichzelf ziet als de ideale aangever. “Ik weet dat ik Johan tot uitspraken moet verleiden, René zijn humor moet gebruiken en Hans op de kast kan jagen. Jan Boskamp heb ik juist weer nodig om een klap te geven of voor een opmerking als ‘heuheuheu, je moet je kop houden’, zoiets. Dat vinden de mensen leuk”, weet de 53-jarige televisie- en radiomaker. Hij is de dirigent van het orkest, al noemt hij zichzelf liever een schilder als hij op de presentatorstoel zit. “Nu heb ik die kleur nodig, dan weer die. Oh, even wat venijn erin. Ik wil het spel verdelen en ik moet zorgen dat het spannend is. Ik ben er nooit van tevoren op uit om het ergens naartoe te sturen, maar er moet wel altijd iets gebeuren.”

In principe denkt en luistert hij tijdens de hele uitzending als een kijker van zijn eigen programma. Als een anekdote van een gast niet goed uit de verf komt, kapt hij het genadeloos af. “Bij mij mag het gewoon niet kabbelen. Dan is het niet goed. Is het niet spannend genoeg? Stop dan alsjeblieft met het verhaal, anders haken mensen volgens mij heel snel af.” Vooral Hans Kraay jr. moet het daarbij vaak ontgelden en Genee vertelt hoe de analist recent op de radio nog klaagde dat hij er gek van wordt dat hij steeds wordt onderbroken in de uitzending. De presentator haalt de schouders op. Zo werkt het nu eenmaal bij hem. “Sommige mensen zullen dat heel irritant van mij vinden, zullen me erom haten. Ik snap ook heel goed dat mensen mij kunnen haten, maar ik zorg er wel voor dat er wat gebeurt.”

Hoewel hij zichzelf naar eigen zeggen expres zo opstelt, is het ook een onderdeel van zijn karakter. De commerciële duizendpoot is in het dagelijks leven immers ook bijzonder snel verveeld. Iets alledaags als een simpel kletspraatje is voor hem onmogelijk en zijn vrouw beticht hem ervan dat zijn spanningsboog niet langer is dan tien seconden. “Ik kan niet op feestjes over niets praten, dat lukt me gewoon niet. Ik doe altijd zo veel mogelijk dingen tegelijk om het spannend te houden voor mezelf. Als ik thuis televisie kijk, staan er altijd twee wedstrijden tegelijk aan. Dan doe ik er nog een serie op Netflix bij en vul ik mijn belastingformulieren in, gewoon omdat ik het anders te saai vind. Ik heb echt veel impulsen nodig”, weet hij van zichzelf. “Soms is dat wel vermoeiend, ja. Ook voor mijn omgeving. Ik probeer en leer ook wel om steeds meer rust te pakken en van het moment te genieten, maar ik vind het heel moeilijk om stil te zitten.”

Wie hem nu op televisie ziet of op de radio hoort, zal zich moeilijk voor kunnen stellen dat hij vroeger een uiterst verlegen jongen was. Toch durfde hij ook toen al groot te dromen. Om dat toe te lichten, gaat hij in gedachten terug naar jeugdsoos De Blokkendoos. “Daar hielden ze elke twee weken een discjockeywedstrijd. Alleen deed ik als twaalfjarige nooit mee en ging altijd in de hoek zitten. Dan keek ik naar die andere jongens en dacht bij mezelf: dat kan ik ook. Sterker nog, ik denk dat ik het beter kan. Alleen durfde ik dat nooit te laten zien.” Drie jaar lang ging het zo, tot hij als vijftienjarige tijdens een regenachtige fietsrit richting school opeens de knop omzette bij zichzelf. ’Je kan de rest van je leven een grijze muis blijven of je kunt er voor gaan, dus je kunt er godverdomme beter aan beginnen ook’, praatte hij zichzelf moed in. “Dus toen werd ik discjockey op school. De eerste drie keer kondigde ik de plaatjes letterlijk vanaf onder de tafel aan, maar daarna ging ik rechtop staan en de meest brave leerling van de klas werd plots een stuk recalcitranter, haha.”

Genee zou jongeren daarom graag mee willen geven dat ze in zichzelf moeten geloven en hun overtuigingen moeten volgen. “Anders verspil je je tijd”, betoogt hij. “Als je ergens een goed gevoel bij hebt, moet je die weg durven volgen.” Die les probeert hij zijn eigen kinderen ook mee te geven en dezelfde boodschap deelde hij in 2019 aan een groep vroegtijdige schoolverlaters bij het televisieprogramma DREAM SCHOOL, waar hij na afloop ontzettend veel reacties op kreeg vanwege zijn open houding en oprechte betrokkenheid. “Misschien ook wel vanwege de verrassing. Veel mensen dachten: Huh, jij bent toch die lul die altijd stomme vragen stelt? Het was heel leuk om een keer wat heel anders te doen. En ik vond het ook best spannend, omdat ik een andere kant van mezelf moest laten zien. Eigenlijk vind ik dat gedeelte van mijn persoonlijkheid misschien wel veel aangenamer, maar de dingen die ik normaal gesproken doe vragen daar niet om.”

Sterker nog: bij optredens buiten Veronica Inside heeft hij last van zijn imago bij de voetbaltalkshow, legt hij uit. “Elk uitstapje wat afwijkt van het programma waarin mensen behoorlijk hard worden aangepakt, leidt ertoe dat het gaat wringen. Ik heb het een paar keer geprobeerd, maar je merkt elke keer dat het tot een soort squeeze leidt.” Als voorbeeld haalt hij collega-presentator Sander Schimmelpenninck aan. “In zijn podcast beledigt hij bijvoorbeeld Yolanthe of de prinses en dan vindt hij het vreemd dat het gevolgen heeft voor zijn werkzaamheden bij Op1. Natuurlijk heeft dat gevolgen. Het is allemaal verbonden met elkaar”, aldus Genee, die het ergens ook wel jammer vindt dat hij in zekere zin gevangen zit in een keurslijf. “Ik zou absoluut vaker zoiets willen doen als DREAM SCHOOL. Soms coach ik ook mensen en dat is veel spannender dan een programma maken waarvan je ongeveer wel weet wat er gaat gebeuren.”

Toch betwist hij dat de magie na bijna twintig jaar misschien wel is uitgewerkt. “Ik geef eerlijk toe dat er uitzendingen bij zitten die meer als een trucje aanvoelen, maar ik voel ook vaak genoeg dat we allemaal ‘aan’ staan. Dat maakt het bijzonder”, meent hij. De houdbaarheidsdatum is in zijn ogen dus nog niet bereikt. “Kijk, Ivo Niehe maakt al veertig jaar de TV Show en het is nog steeds populair. Dan kun je heel kritisch zeggen dat wij altijd hetzelfde doen en een karikatuur zijn geworden van onszelf. Dat zijn we natuurlijk ook, maar tegelijkertijd is het nog steeds iets wat heel onderhoudend is. Het is iets bijzonders wat we hebben. Dit is televisie, die nooit meer terug komt. Daar ben ik heilig van overtuigd. Daar kun je makkelijk en lacherig over doen, maar het is ook iets om trots te zijn. Volgens mij kun je het dus op twee manieren uitleggen: we zijn dansende aapjes of we zijn mensen die hele knappe televisie maken.”

Genee, Johan Derksen en René van der Gijp werken al sinds 2001 samen en de presentator noemt hen een soort drie-eenheid. “Zelfs als we het even slecht met elkaar kunnen vinden, gebeurt er nog steeds iets”, geeft hij aan. Daarmee verwijst hij onder meer naar de ruzie die het drietal afgelopen zomer doormaakte. Inmiddels is de onderlinge vrede echter weer getekend en kiest hij ervoor om oude wonden niet op te rakelen. “Het is klaar nu. Ik wil er vast wel een keer wat over zeggen, maar niet nu.” Het is bepaald niet de eerste keer geweest dat hij verzeild raakte in een mediaruzie en het zal ook zeker niet de laatste keer zijn, verwacht hij zelf. “Dat ligt aan de stijl die ik hanteer. Maar weet je wat ik wel apart vind aan al die ruzies? Het komt na verloop van tijd bijna altijd weer goed. Het zegt iets over mij dat ik irritant ben, maar het zegt ook iets over die mensen. Zij vinden de spiegel die ik soms voorhoud blijkbaar zo irritant dat ze niet naar zichzelf willen kijken, maar liever de ander de schuld geven.”

De mediawereld als geheel omschrijft hij als ‘een wereld waarin je niet al te hoge verwachtingen moet hebben van mensen omdat iedereen een bepaald ego heeft en erop uit is zichzelf te laten zien’. Dat maakt volgens hem dat het af en toe dringen wordt en dat mensen niet altijd even aardig en netjes tegen elkaar zijn. “If you can’t stand the heat, get out of the kitchen, zei Kay van de Linde altijd.” Het lastige voor Genee is echter dat hij de hitte met al zijn ervaring zelf goed kan verdragen, maar niet kan voorkomen dat zijn gezin tegen wil en dank ook plaats moet nemen in de keuken. “Prima als je mij bij de training van mijn zoontje een gore klootzak noemt, maar laat mijn zoontje erbuiten. Vorig jaar was dus een heel heftige periode. Mensen gooiden nare kaartjes door de brievenbus of deden vervelend als we ergens kwamen. Dat snappen de kinderen niet en het is heel moeilijk aan ze uit te leggen waarom mensen emotioneel kunnen worden om dat soort dingen.”

Het leidt geregeld tot gesprekken met zijn vrouw. Zij vraagt hem om rekening te houden met de impact die zijn woorden hebben en Genee probeert het, maar kan het soms niet voorkomen. “Het is vooral lastig op de radio. Daar maakte ik laatst een grap over een meisje in de sportschool. Ze was een jaar of 26 en maakte allerlei sportbewegingen in een heel strak pakje. Dus ik vroeg: ‘Mag ik daar nu naar kijken of niet?’ Je gaat automatisch toch even kijken, dus daar maakte ik een grap over op de radio. De jongens reageerden en even later lees je terug dat Wilfred staat te gluren naar meisjes in de sportschool…” Hij stelt dat hij enkel een maatschappelijke discussie wilde opstarten over het reilen en zeilen in een sportschool, maar moest vervolgens weer aan zijn vrouw uitleggen waarom die headline in de media verscheen. “Zelf doe ik er bij VI ook aan mee met het uitpikken van quotes. Ik ga dus niet heilig spelen en zie het als onderdeel van het vak, maar soms moet je rekening houden met je omgeving. Er zijn dus soms momenten dat ik nu mijn mond houd voor mijn gezin.”

Toch zou hij alles precies hetzelfde doen als hij opnieuw mocht beginnen. Hij is trots op de weg die hij heeft afgelegd sinds hij als jong broekie begon bij Stichting Omroep Organisatie Groningen. “Ik was toen nog sneller van de tongriem dan nu en had een enorme bos met haar”, blikt hij terug. “Ook toen had ik al voor- en tegenstanders en ook toen wist ik al zeker dat ik ooit op zondagavond de Eredivisiewedstrijden zou presenteren. Dat wist ik op mijn twaalfde al. In mijn eerste jaar gymnasium vertelde ik dat aan mijn filosofieleraar en hij begon heel hard te lachen. De klas lachte mee en ik zei: ‘Prima jongens. Lach maar. Maar het gaat echt gebeuren en het is gebeurd. John de Mol haalde me binnen bij Talpa en ik heb twee jaar lang de zondagavond mogen doen.”

Wat Genee daarvan het meeste bijbleef, was de allereerste uitzending. “Vijftien seconden voor mijn eerste uitzending kwam John binnen, op zijn Johns. Hij zei niets. Geen toitoitoi of succes. Niets. Hij ging alleen maar naast mijn camera staan”, gniffelt de presentator nu. “Moet je voorstellen. Ik was 38 en wist al vanaf mijn twaalfde dat ik ooit die wedstrijden zou doen en 26 jaar na dato was het moment aangebroken. En dan staat John de Mol bij camera 1. Ik keek dus niet in de camera, maar recht in het gezicht van John de Mol. Lekker dan, dacht ik. ‘Dag mensen, hartelijk welkom. Naast mij zitten Jan Mulder en Ruud Gullit. Vandaag staan deze wedstrijden op het programma’, begon ik.” Genee probeerde er het beste van te maken, terwijl zijn baas tien minuten lang strak naar zijn gezicht bleef kijken en toen opeens vertrok. “Toen zei de floor manager tegen mij dat ik goed zat. Als John weg gaat, is hij dik tevreden. Hij heeft ook nooit meer wat gezegd over die dag, maar ik vond het heel bijzonder zo die eerste keer.”

Helemaal aan het begin van zijn televisiecarrière leek het er nog op dat zijn jongensdroom een erg moeilijke verhaal zou worden toen hij op de redactievloer van de NOS ooit knallende ruzie kreeg met Kees Jansma. Destijds liep de presentator stage bij de nationale omroep. “Ik deed een juridische opleiding en liep ook bij die afdeling stage, maar ik zat eigenlijk puur bij de NOS om te kijken hoe ik zo snel mogelijk naar Hilversum kon komen.”. Naast zijn studie had hij al een bijbaantje bij de lokale omroep en hij wilde zijn ervaringen dolgraag delen met zijn idool Jansma. “Op een gegeven moment had ik al mijn moed bijeen geraapt om hem aan te spreken, maar hij was niet echt geïnteresseerd. Hij keek steeds de andere kant op en zei dat ik maar eens een bandje op moest sturen, terwijl hij tegen anderen juist wel heel joviaal was.”

Waar veel stagiairs zo’n antwoord voor lief zouden nemen, besloot de jonge Genee voor zichzelf op te komen: “’Maar kijk je er dan ook naar?’ Nou, toen begon hij zo ongelooflijk hard tegen me te schreeuwen. ‘Wie denk je wel niet dat je bent met je grote bek?’ Al die mensen kijken, het viel helemaal stil. Nou, lekker begin, dacht ik bij mezelf. Maar ik had toch een mooie dag, dus stapte ik ‘s middags toch weer op hem af. ‘Jammer dat we die botsing hebben gehad, maar ik wil u toch even bedanken’. Kees zei vervolgens dat het niets uitmaakte omdat hij zo vaak botste met mensen. ‘Kom gewoon even dat bandje langsbrengen en dan zien we wel’. Zo gezegd, zo gedaan, maar een paar dagen later zei hij dat hij geen flauw idee had wie ik was.”

Kort daarna kwamen ze elkaar echter weer tegen bij de eindejaarsborrel bij de NOS en Jansma zwaaide uitbundig toen hij Genee zag staan in de garderobe. “Ik dacht dus dat er iemand achter me stond ofzo, maar er was helemaal niemand. Hij sloeg een arm om me heen en ik dacht krijg de klere joh, wat is dit? De jongens van de juridische afdeling adviseerden me daarna om het maar te laten gaan, maar even later kwam ie weer op me af en praatte met me over Cambuur en mijn studie en zo. Alleen hij begon maar niet over het bandje wat ik hem had gegeven... Een week later zei hij zelfs helemaal niets tegen me en zijn rechterhand legde uit dat Kees me heel talentvol vond, maar dat hij me een les wilde leren omdat ik zo irritant en pedant was. En om het verhaal helemaal af te maken adviseerde diezelfde assistent hem twee jaar later om me nog eens uit te nodigen omdat ik zulke sprongen had gemaakt en volgens hem echt talentvol was.”

Driemaal bleek echter nog steeds geen scheepsrecht, want binnen tien minuten kregen ze weer een enorm meningsverschil. “Kees zei zoiets als dat ik op mijn knieën binnen zou moeten komen en eerst koffie in zou moeten schenken bij de NOS. Dus toen zei ik zoiets van: ‘Ja, maar jij hebt míj toch gebeld?’ Dus Kees zei direct weer: ‘Zie je wel. Daar heb je hem weer met zijn grote mond’. Pas nog eens twee jaar later belde Kees me met de boodschap dat hij me nog steeds een ongelooflijk vervelende gozer vond, maar dat hij me wel het vak wilde leren. Vanaf dat moment kunnen we lezen en schrijven met elkaar. We zijn allebei Kreeft: hard van buiten, maar zo zacht van binnen. Goed verhaal, hè? Kan je helemaal niks mee!”, lacht Genee nu. Toch heeft hij geen moment spijt van zijn aanvaring met zijn vroegere voorbeeld. “Die discussie met Kees heeft me juist heel veel gebracht omdat ik een andere weg moest volgen. Ik ben nog steeds ongelooflijk blij met alles wat ik voor televisie en radio heb mogen doen, puur omdat toen alle deuren bij de NOS voor mij sloten. Het is alles bij elkaar echt een geweldige reis geweest voor mij.”

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Wilfred Genee (@wilfred.genee)

Aan stoppen denkt hij dus nog geen moment, zelfs niet in de wetenschap dat hij zich soms in moet houden voor zijn gezin. “Nee, ik geniet er nog van en word soms nog steeds verrast. Dat is het belangrijkste. Je moet verbaasd en verrast blijven. Zolang ik dat gevoel nog heb en iets kan leren, ga ik door.” Hij weet dat hij over een jaar aan het einde van zijn contract bij Veronica Inside komt en moet dan met zijn kompanen evalueren over de toekomst. Een zinnig woord over de uitkomst kan hij nog niet geven. “Voorlopig ga ik door omdat het nog leuk genoeg is, het prima verdient en omdat ik op dit moment nog niets anders heb gevonden wat ik als invulling kan gebruiken.”

In de toekomst zou hij bijvoorbeeld graag zijn radioformat The Friday Move bij BNR naar de televisie halen. Daarin interviewt hij in hoog tempo allerlei soorten gasten. Van politici en economen tot schrijvers en zangers schuiven bij hem aan om te praten over allerlei onderwerpen. “Voor mij is het leuk om ook andere skills te laten zien. Naast brede kennis bijvoorbeeld allerlei interviewtechnieken los te laten. Soms gaat het de diepte in en soms is het weer zo hilarisch als het maar zijn kan”, vertelt Genee, die merkt dat die afwisseling hem goed bevalt. “Dat zeg ik soms ook tegen Maxim Hartman. Ik vind hem heel talentvol, maar hij zet zijn talenten maar op één manier in en het zou juist veel verrassender zijn als hij een keer géén rel schopt. Die variatie vind ik leuk. In veel programma’s die ik doe, kan ik niet echt een andere toon aanslaan, maar bij DREAM SCHOOL en mijn podcast Littekens kan het weer wel. Dan levert het vaak heel andere reacties op, juist vanwege het oordeel wat mensen vooraf over mij hebben.”

Kopstukken is te zien op YouTube en als podcast te beluisteren via o.a. Spotify en Apple Podcasts!