Liverpools riemen roeien slechts vooruit

Zondag was het weer zover, de Klassieker. Gedurende de hele eerste helft viel Manchester United aan, mijn club Liverpool kon slechts toezien hoe de bal op hun helft rustig werd rondgespeeld, slechts toezien hoe de mannen van Sir Alex Ferguson uitliepen naar een 2-0 voorsprong en makkelijk te leken winnen. Maar ineens was daar de ommekeer. Liverpool ging voetballen en kwam via twee goals van Steven Gerrard gelijk, en de thuisploeg zat duidelijk stuk. Oude tijden herleefden even, helaas stond er een nieuw elftal op het veld. Een elftal dat een verdedigende, bange mentaliteit mee had genomen, en niet de aanvallende speelstijl die de club zo veel opgeleverd heeft.

De derde goal viel alsnog voor United. Nu moet de ploeg die ooit de beste van de wereld was ineens toezien hoe het ingeklemd staat tussen de Wolverhampton Wanders en Stoke City. Gênant. It’s incident o’clock. Roy Hodgson moet als nieuweling bouwen aan een aanvallend Liverpool dat speelt om te winnen, en niet om niet te verliezen. Bij kleinere clubs in Engeland kan je jezelf met afbraakvoetbal aardig redden, maar in de top moet je spelen om te winnen. En zeker bij Liverpool. Zeker bij een Liverpool dat deze mogelijkheden heeft. Dat Hodgson het nog niet op de rit heeft, verbaast me niks. Nieuw zijn bij een grote club is niet niks. Zeker niet als die club die zes jaar onder slechte leiding heeft gestaan een gigantische puinbak is en de competitiestart wedstrijden tegen Manchester United, Manchester City en Arsenal bevat. Hij moet ook nog eens de oorlog in met een ploeg die geïnfecteerd is met het DNA van Rafael Benítez. Waar ik me wel zorgen over maak, is dat Hodgson het met zijn huidige methode niet op de rit gaat krijgen.

Liverpool treedt dit seizoen aan in een laf systeem. Voor de vier verdedigers staan twee spelers die het liefst heel dicht tegen die vier aan blijven staan en de bal het liefst niet hebben. Steven Gerrard rent doelloos en steunloos rond, terwijl de vleugelaanvallers geen bal zien en Fernando Torres zich op een eiland bevindt. En dat terwijl het team juist voorin het sterkst is. Voor succes zal Hodgson de clubcultuur moeten gehoorzamen. Samen ten strijde trekken, samen ten aanval trekken. Dát is de weg naar succes voor Liverpool.

In het doel staat de beste keeper ter wereld. Pepe Reina is in zijn vijf jaar vier keer, vooruit, de vierde keer gedeeld met Petr Cech, de winnaar geweest van de Golden Glove, de award voor de beste keeper in Engeland. Dat hij hem vorig jaar gedeeld won is razend knap, gezien de kracht waarmee Benítez de club aftuigde. Met de reddingen die hij de eerste wedstrijden verrichtte lijkt het een zekerheid dat Liverpool niet veel hoeft te incasseren dit seizoen en dat Reina aardig op weg is om zijn titel voor de vijfde keer in de wacht te gaan slepen.

Linksachter is bij gebrek aan beter Paul Konchesky. Roy Hodgson heeft hem vorig seizoen aan ’t voetballen gekregen, maar nu speelt hij blij Liverpool. Het niveau kan hij nog niet aan. Hij zal iedere bal in moeten leveren bij een middenvelder of Daniel Agger, volgens mij is hij de opvolger van Sami Hyppia, het grote icoon van de Kop. Agger koppelt duelkracht aan snelheid en een goede pass, voor aanvallend voetbal is hij onmisbaar. De club heeft geen andere verdedigers die met ruimte in de rug kunnen spelen. Daarnaast moet Jamie Carragher spelen. De jaren beginnen te tellen, maar een spits uitschakelen kan hij nog als de beste. Rechtsachter moet Glen Johnson staan. Hij moet veel naar voren rennen om te doen wat hij goed kan: aanvallen. Verdedigend is hij niet de beste, maar aanvallend staat hij z’n mannetje. En als er iets misgaat staan Carragher en Agger nog altijd klaar om het op te vangen. En als die niet toereikend zijn is er altijd nog een engel. Een engel vermomd als een kale Spanjaard in een geel shirt.

Het middenveld is de belangrijkste linie en tot nu toe Liverpools bottleneck. Raul Meireles en Christian Poulsen staan op twee meter voor de verdediging en komen niet uit hun stelling. Gerrard rent doelloos rond, Milan Jovanovic speelt voornamelijk onhandig en Joe Cole krijgt nauwelijks een fatsoenlijke bal. Ik stel een driemansas voor. Lucas moet met zijn passing, tackle en spelinzicht de controleur van het nieuwe Liverpool worden en de voorkeur boven Poulsen krijgen. Raul Meireles bevalt me uitstekend in zijn eerste weken op Anfield. Hij moet in het rode hart van Liverpool centraal staan en de ballen over het hele veld pompen. Dan de captain en het idool van de grote schare Liverpoolfans: Gerrard. Hij moet een box-to-box-spelmaker worden en zo zijn grote kwaliteiten tonen. Zijn tackles zijn geweldig, net als zijn passes, loopvermogen, inzet, schotkracht en clubliefde. Hij moet ietsje terug op het veld om zo zijn grote kwaliteiten te kunnen tonen aan zijn fans en ideeën te kunnen brengen in het elftal van The Reds.

De twee wingers moeten Dirk Kuyt en Joe Cole worden. Kuyt moet aan de linkerkant spelen, want het loopvermogen van Konchesky is onvoldoende om een puur aanvallende speler als Jovanovic daar neer te kunnen zetten. Kuyt heeft bepaalde kwaliteiten die vaak hard nodig zullen zijn. Op rechts moet Cole spelen. Zijn snelheid en vooral gogme zijn nodig voor goals en voorzetten. Ook zal hij op rechts genoeg ruimte laten voor de opkomende Johnson, wat een groot gevaar kan zijn voor tegenstanders. Op deze manier heb ik er vertouwen in dat het monster Fernando Torres genoeg gevoed zal worden om zijn doelpuntenlust te bevredigen. Op de bank zitten nog prima spelers. Ik zou Brad Jones, Martin Skrtel, Ryan Babel, Poulsen, Jovanovic, Jonjo Shelvey en David Ngog wissel zetten. Liverpool heeft een tamelijk brede selectie.

Nu maar hopen dat Hodgson inziet dat dit de enige weg naar een goed seizoen is. Dan heb ik alle vertrouwen in zijn leiding en kunnen er mooie dingen gebeuren bij de club aan de Mersey die iedereen al had afgeschreven.