Van oranje naar rood-wit

Als fanatiek Feyenoord-supporter heb ik het WK als Oranje-fan meegemaakt. Het lukte vrij aardig om mijn draai te vinden in de oranjegekte en enkele van mijn principes tijdelijk aan de kant te zetten. In deze clubexpert beschrijf ik persoonlijke belevingen van de finaledag tot aan de eerste Eredivisiezondag.

11 juli 2010, rond half 11 in de morgen. Uitgedost in het tenue van Oranje zet ik mijn stereo-installatie in de tuin en start ik de afspeellijst die ik voor deze dag heb gemaakt. De hele buurt kan direct meegenieten. De dag van deze historische WK-finale moet ook aanleiding zijn voor een groot buurtfeest. De stemming zit er al gauw in, als een halfuur later de eerste buren zich buiten de deur laten zien. Geen wanklank over de herrie die de zondagrust verstoort, allemaal vrolijke gezichten. Een Spaans zomerliedje valt wel minder in de smaak: "Ik wil Jan Smit of Guus Meeuwis horen!", roept een uitgesproken buurtbewoner boven de muziek uit. Zoals al het hele wereldkampioenschap hangen bij ons thuis de oranje vlaggen over het balkon en voor de ramen. Waar bij andere huizen tot nu toe alleen het rood-wit-blauw uithing op wedstrijddagen van het Nederlands Elftal, hebben vandaag de kinderen de taak om de tuinen en het hele pleintje oranje vlaggen en slingers te voorzien. Op het klimrek wordt door de technisch begaafde mannen een megascherm gehangen en de beamer ingesteld, waarmee ’s avonds de wedstrijd zal worden vertoond. De buurtbarbeque is zeer geslaagd, zelfs buren die je normaal nooit ziet schuiven vrolijk aan. Op meerdere rijen van stoelen en banken kijken we naar de wedstrijd, wat zeker een sfeervol gebeuren oplevert.

Hoelaat was het? Rond kwart over 11? De meesten van ons blijven nog zitten tot na de prijsuitreiking. Ieder verwerkt de nederlaag op zijn eigen manier. De een blijft huilend op zijn stoeltje zitten, de ander neemt de wedstrijd nog eens door in de tuin met een glaasje wijn en een pakje sigaretten. Persoonlijk vind ik het ergste dat al die gezelligheid in een klap voorbij is. We waren er toch niet van uitgegaan dat het nu al afgelopen zou zijn. Ik had al met een paar jongens afgesproken in de lokale plas te duiken na het laatste fluitsignaal. Daar hebben we na de wedstrijd geen woord meer over vuilgemaakt. Het was fantastisch hoe iedereen meeleefde met het Nederlands Elftal. Hoe heel Nederland uit zijn dak ging toen onze Gio zijn aanstaande afscheid bekroonde met een wereldtreffer in de halve finale. Hoe alles om Oranje draaide en zelfs de kabinetsformatie in het niet viel bij het evenaren van de gouden tijden van het Nederlands voetbal, de jaren ‘70.

Een ander deel van mij kijkt diezelfde avond ook alweer uit naar het nieuwe Eredivisieseizoen. Vuvuzelaloze wedstrijden in de Kuip, juichen voor onze eigen helden, niet langer steun gedogen aan (ex-)spelers van rivaliserende clubs. Die Oranjesupporters die zonodig de mannen wilden huldigen voor het bijna wereldkampioen worden kunnen me weer gestolen worden. Gio en Bertje verdienen terecht als enige een lintje. Van Bronckhorst voor zijn terugkeer naar zijn oude liefde in Rotterdam en Van Marwijk voor het winnen van de Uefa Cup in 2002. En natuurlijk omdat zij dé helden waren van Zuid-Afrika. Wat een opluchting om alles weer door een rood-witte bril te bekijken.

19 juli 2010. Toen ik vandaag de Feyenoordvlag uithing, zag ik nieuwsgierige blikken in mijn richting. ‘Heeft Feyenoord gewonnen?’ vroeg een buurmeisje. Ze was vergeten dat ik een jaar geleden dezelfde vlag ook had uitgehangen, dus ik legde weer uit dat Feyenoord ‘jarig’ was. Ze keek me even vreemd aan en liep weer verder. Niet heel Nederland zal weer in extase zijn, mocht Fedor Smolov zondag zijn eerste doelpunt scoren voor Feyenoord. Maar ik wel, net als de rest van het Legioen dat er zelf bij is of op vakantie de wedstrijd probeert te volgen.

8 augustus 2010, kwart voor 12 ’s morgens. Op mijn kamer zet ik mijn stereo-installatie aan op een gematigd volume, zodat niet iedereen buiten mee hoeft te genieten. Met wat goede Feyenoordnummers probeer ik toch de adrenaline op te wekken voor de wedstrijd van vanmiddag. Mijn vaste wedstrijdvoorbereiding uit het vorige seizoen. Ik heb er ongelofelijk veel zin in om weer de reis te maken naar het stadion, om de Kuip weer te betreden en die sfeer al te proeven als er nog geen vijfduizend mensen aanwezig zijn. Om de spelers luidkeels te begroeten tijdens de warming-up, om de opening van de spelerstunnel weer mee te maken, om in de 12e minuut het ‘You’ll Never Walk Alone’ in te zetten in verband met het overlijden van een trouwe medesupporter. En hopelijk om te juichen voor de jonge, doch talentvolle helden van dit seizoen. Het liefst deel ik deze gevoelens met de hele buurt door de klanken van Lee Towers op maximaal volume te zetten, maar het is geen WK-finale. Voor de rest van de buurt is Feyenoord-FC Utrecht hooguit vermaak op de zondagavond voor de tv met het bord op schoot.

Wat een contrast met de omstandigheden rond 11 juli. Tijdens het wereldkampioenschap was ik blij voor heel Nederland dat Oranje het zo goed deed, maar zo trots als ik op mijn cluppie ben, ben ik geen moment op het nationale elftal geweest. Ik hoop komend seizoen nog vaker de Feyenoordvlag uit te hangen, en als er dan een buurmeisje vraagt of Feyenoord weer jarig is, dat ik trots kan zeggen: ‘Nee, we hebben gewonnen!’