De Speeltuin

Ik kan het beeld nog zo voor me halen. Een afgetrapt grasveld waar dan een gammele schommel, een vervallen klimrek, een klein huisje met een glijbaan eraan, een afgesleten wip en twee verouderde bankjes troosteloos en verlaten bij stonden. Een speeltuin met vergane glorie waar je nu je kind niet meer laat spelen. Toch heb ik aan deze speeltuin achter mijn huis hele mooie herinneringen bewaard. Want op die plek, hebben er de mooiste dingen uit mijn basisschooltijd afgespeeld. In deze speeltuin voetbalde ik samen met mijn buren of vriendjes de hele dag door. Het was een tijd waar ik met heel veel plezier aan terug denk.

Jullie vragen je vast af, hoe je daar in vredesnaam kon voetballen als alle attributen in de weg stonden? Wij waren daar heel erg creatief in. De oplossing was grandioos. De schommels schoven we zo aan de zijkanten zodat de ijzeren ketting, waar de schommels aan vast zaten, tot kruisingen in de bovenhoeken werd gevormd. Wat de andere attributen betreft, die kwamen eigenlijk wel goed van pas. Het kleine huisje met de glijbaan eraan diende bij het nemen van vrije trappen als muur. Het was een enorme uitdaging om de bal dan door het huisje heen te schieten en dan nog eens te scoren! De afgesleten wip en het vervallen klimrek dienden als pionnen om te slalommen. Zo verbeterde wij onze (trap)technieken.

Voor mij was de schommel het mooiste attribuut van de speeltuin. Ik heb daar zoveel ballen tegen gehouden als keeper, zoveel polletjes in het gras geschopt en latje getrapt, dat ik die schommel zowat heilig heb verklaard. Van de meest gekste afstanden werd er op het doel geknald, maar door het gras kon ik er makkelijk duiken dan op een stenen trapveldje. De schommel was mijn plek, mijn domein, geen bal mocht mij passeren!

Zoals ik al eerder zei, vermaakte ik in de speeltuin samen met mijn vrienden of buurtgenoten de tijd. We konden daar wel uren blijven spelen, vooral als we vakantie hadden. Bij de plaatselijke buurtsuper hadden we dan wat te drinken gehaald, om vervolgens een middag of avond lang lekker op de goal te kunnen knallen. Ik weet nog al te goed dat onze moeders ons naar binnen moesten slepen als het avondeten op tafel stond. Nadat ik dan mijn prakkie op had, pakte ik gelijk mijn bal en keeperhandschoenen op om weer verder te gaan waar we dan voor het eten mee bezig waren.

Op een gegeven moment hadden we wel van ieder plekje in de speeltuin een bal getrapt. ‘Het doelgebied’ leek net een zandbak en op andere diverse plekken in de speeltuin lagen zat andere afgetrapte plekken in het gras. Dan gingen we maar proberen de bal vanaf de aangrenzende parkeerplaats te schieten, zo’n 20 á 25 meter van het doel af. De kunst was dan dat je de bal tussen de geparkeerde auto’s om kon schieten. Ik kan niet ontkennen dat we de bal wel eens tegen een motorkap of andere onderdelen van de auto hebben geschoten.

Toegegeven, de speeltuin werd dus voornamelijk gebruikt voor andere redenen door ons in plaats van te spelen. Ik maalde er niet om. Ook in de jaren dat er bij mij in het dorp een trapveldje werd aangelegd, dwong mij niet om na te denken om ergens daarginds te gaan voetballen. Het trapveldje was immers vaak bezet door andere groepen jongeren, dat de speeltuin vaker onbezet dan bezet was, was meer een regel dan uitzondering. Bovendien vond ik het trapveldje geen sfeer hebben, een stuk asfalt omringt door stalen hekken. Ook kon je als keeper daar niet duiken, wat in de speeltuin wel kon. En waarom naar de andere kant van het dorp, als je toch achter je huis kon voetballen?

Ook was de speeltuin vaak het decor van een uitgebreide huiskamer in de buitenlucht. Ieder EK en WK sinds 1994 hebben we gezamenlijk met ‘de buurt’ meegemaakt en beleefd. Zo ook toen Nederland van België verloor in ’94, maar ook ‘De Wissel’ op het Europees kampioenschap in 2004, de verloren WK-finale van dit jaar mag ook niet in dit rijtje ontbreken. Heel de buurt keek naar de verrichtingen van ons Oranje. Ook als de bal even letterlijk niet rolde, ademde de buurt voetbal!

Aan al die mooie herinneringen van vroeger kwam twee jaar geleden helaas een einde aan. De speeltuin was verouderd en alle attributen moesten vervangen worden. Alle speeltoestellen werden uit de grond gerukt en gesloopt. Ook al voetbalde ik sinds ik op de middelbare school zit zeer sporadisch op deze plek, de renovatie raakte me wel. Het kleine huisje met de glijbaan, het vervallen klimrek, maar vooral de gammele schommel, alles was ineens weg! De buurt kreeg er wel een hele mooier, modernere speeltuin voor terug, alleen zit er geen sfeer meer aan. The feeling is gone, het voetbalgevoel is er niet meer.

Nu ik al een tijdje in de puberteit zit, denk ik nog graag terug aan die mooie lente- en zomerdagen. Regelmatig spreek ik mijn buren nog over deze geweldige tijd die we met elkaar hadden. Ik merk dan wel dat we met zijn allen een mooie tijd hebben gehad. Het was een tijd die ik heel graag over zou willen doen. Nog een keer de bal uit de tuin van de buurman halen, nog een keer horen van de buren dat we vooral door moesten gaan met voetballen, nog een keer zweefduiken maken bij het afgetrapte ‘keepersgebied’, en nog veel meer!

Helaas rest alleen nog de beleving, de passie en de herinnering in mijn gedachten. Ik besef me dat zulke mooie gebeurtenissen niet vergeten mogen worden. Iedere voetballiefhebber hier op Voetbalzone kan er over meepraten. Je moet er van genieten en in je gedachten herbeleven. Die dagen, those were the best days of my life!