Brekebeen blikt terug: ‘Ze noemen me in Frankrijk de man van glas’

Arsenal nam Abou Diaby in de winter van 2006 over van AJ Auxerre en zag in hem naar verluidt een nieuwe Patrick Vieira. De dertigjarige verdedigende middenvelder kon de verwachtingen echter nooit waarmaken en liep in een tijdsbestek van negen jaar liefst 42 blessures op. Diaby blikt in een interview met de Daily Mail terug op zijn reputatie en op zijn periode in het Emirates Stadium.

“Ze noemen me in Frankrijk de man van glas. Dat is mentaal soms moeilijk, omdat men niet weet wat ik ervoor doe om te herstellen. Maar wat kan ik eraan doe? Dit is nu eenmaal het verhaal van mijn leven”, aldus de zestienvoudig international van Frankrijk, die nog wel weet waar het allemaal begon: bij de tackle van Dan Smith van Sunderland. Arsène Wenger omschreef die overtreding als een ‘moordaanslag’. “Die actie heeft mijn enkel aangetast. Daarvoor heb ik nooit problemen gehad.”

“Ik koester geen wrok jegens Smith, heb het al een lange tijd achter mij gelaten. Het enige wat ik had gehoopt, was dat die overtreding later in mijn carrière was gekomen. Als het op mijn 28e in plaats van op mijn negentiende was gebeurd, had het misschien heel anders met mij kunnen lopen. In die tussenliggende periode moet je je namelijk ontwikkelen, iedere week speler en de speler proberen te worden die je wil zijn”, aldus Diaby, die merkte dat hij door al zijn blessures met angst ging voetballen. En die angst werd alleen maar groter.

“Blessures kunnen een psychologisch effect hebben. Je wordt bang in het veld. Je bent constant op je hoede. Wanneer kan ik weer geraakt worden? Loopt er iemand achter mij? Als ik terugkijk, denk ik dat ik fysiek vaak wel goed was, maar mentaal niet”, aldus Diaby, die erkent dat hij meerdere keren heeft overwogen om zijn loopbaan te beëindigen. “Op mijn 27e heb ik daarover nagedacht, een paar keer. Ik ga daar niet over liegen. Ik raakte op de training geblesseerd en werd woedend en boos. Ik dacht: ‘oké, dit is het. Ik stop’. Toen ik thuis was, kalmeerde ik weer en ging ik revalideren.”

“Ik besef dat er anderen zijn die het slechter hebben. Ik mag mij namelijk gelukkig prijzen. Ik weet nog wat er met Fabrice Muamba is gebeurd en kan mij de blessure van Dean Ashton nog zo voor de geest halen. Hij moest stoppen op zijn 26e. Ik zeg altijd ‘dankjewel’ tegen God voor de mogelijkheden die hij mij geboden heeft. Ik heb van die kansen genoten. Het is nu mijn doel om mijn carrière zo goed mogelijk af te sluiten. Al zijn het maar vijftien of twintig wedstrijden per zijn, dan zou ik al gelukkig zijn. Als het er meer worden, dan zou dat een mirakel zijn”, gaat Diaby verder. Hij maakt ook van de gelegenheid gebruik om Wenger te bedanken, de coach die hem naar Londen haalde.

“Hij is een ongelooflijke trainer. Hij laat je altijd jouw eigen spel analyseren en wil dat je het beste uit jezelf haalt. Hij geeft je veel vertrouwen. Soms heeft hij meer geloof in een speler dan die speler zelf. Het is tegenwoordig moeilijk om mensen in de voetballerij te vinden die zo loyaal zijn als hij. Ik weet dat mensen prijzen willen winnen en Wenger heeft recentelijk geen echte prijzen gewonnen. Maar Arsenal heeft zich altijd gekwalificeerd voor de Champions League en Wenger is, geloof me, de eerste die wil winnen. Hij haat verliezen, enorm! Hoe het komt dat Arsenal steeds mistast? Dat is moeilijk uit te leggen.”

“Arsenal lijkt makkelijker te kloppen dan de ploegen die vroeger kampioen werden. Ze geven het in wedstrijden in februari, maart meestal weg. Ze kunnen de overwinning dan niet over de streep trekken. Het talent is ongelooflijk en de mentaliteit ook, maar iederéén wil de Premier League winnen. Het gaat vaak alleen maar om degene die wint, maar dat betekent niet dat de nummers twee en drie niet willen winnen. Als een ex-speler van Arsenal, als een Arsenal-fan, hoop ik echt dat ze kampioen worden. De club verdient het”, besluit Diaby, die bij Marseille nog een contract tot het einde van het seizoen heeft.