De Chileense dribbelkoning

Het Chileense wonderkind, de dribbelkoning van Chili. Het zijn superlatieven die Alexis Sánchez kreeg toegediend na zijn komst bij Barcelona. De verwachtingen over hem waren hooggespannen, want hij was immers de sterspeler van Udinese. Een liesblessure overschaduwde zijn debuut tegen aartsrivaal Real Madrid. Maar alvorens hij daarvan herstelde, was er geen houden aan Sánchez. Twaalf goals, vijf assists in 25 wedstrijden. Dat terwijl hij telkens zijn oude niveau moest herpakken na diverse blessures. Dit seizoen verloopt het voor de Chileen niet zo voorspoedig, althans dat doen media beweren.

Hij wordt zodanig onder de loep genomen, dat hij het niet meer aandurft om individuele acties te maken. En dat terwijl het maken van dribbelacties zijn speelstijl kenmerkt. Elke mislukte aanname, pass of individuele actie van hem wordt genadeloos afgestraft. Waarom? Alleen omdat hij wekelijks enkele grote kansen om zeep helpt. Daar kijk ik eigenlijk niet van op. Er spoken klaarblijkelijk negatieve gedachtes door zijn hoofd, wanneer hij één op éen met de keeper komt te staan. Hij is te gefocust op het niet missen van een kans dan het scoren van een kans. Hij toont teveel angst voor het lijden van balverlies, waardoor zijn acties regelmatig mislukken. In de grote wedstrijden weet hij zijn stempel niet te drukken, dat werd tijdens de 4-0 oorwassing tegen Bayern München andermaal bewezen. Na deze kritieken zou je bijna denken dat Sánchez een totale miskoop is gebleken, maar niets is minder waar. Hij moet de media gewoon laten praten en laten zien waarom Barcelona tientallen miljoen op de tafel legde voor hem. Durven één op één acties aan te gaan, af en toe tegenstanders proberen te poorten, provocerend dollen. Daardoor zal zijn zelfvertrouwen alleen maar toenemen. Hij zet zichzelf ongewild in de schaduw door teveel hoogachting te hebben voor de absolute aanvalsleider Lionel Messi. ‘Laat hem maar schitteren, daar is hij immers goed in’, zal Sánchez waarschijnlijk denken. Dat is onnodig, want hij beschikt zelf ook over enorm veel kwaliteit.

Wanneer een buitenspeler een mislukte actie maakt of het overzicht niet bewaard, wordt de speler in kwestie onder vuur genomen door Messi. Dat ondervonden David Villa en Christian Tello al. Misschien is Sánchez bang om hetzelfde lot te ondergaan? Het is dan ook geen verrassing dat hij schittert in de wedstrijden waar de sterspelers, dus ook Messi, rust wordt gegund. Tijdens de 5-0 zege op Real Mallorca was dat schijnbaar te zien. Samen met Cesc Fàbregas blonk hij uit en laatstgenoemde heeft niet de leiders mentaliteit die hij bij Arsenal had. Zodoende had Sánchez alle vrijheid om zich te bewijzen en die kans liet hij niet glippen. Met twee doelpunten, twee assists en uitstekend spel liet hij zien dat hij wel degelijk een meerwaarde is voor Barcelona. Dat hij vervolgens faalt in het belangrijk duel met Paris Saint-Germain is typerend voor zijn lage zelfvertrouwen. Maar je kunt niet verwachten dat trainer Tito Vilanova zijn sterspelers in de voorhoede op de bank plaatst, alleen om Sánchez beter te laten functioneren. Hij zal dus moeten opstaan. Na een gemiste kans niet inzakken, zoals hij de laatste maanden doet, maar zich juist strijdvaardiger dan ooit tonen.

“Ik weet wat voor speler ik ben en dat ik het verschil kan maken. Ik kan één van de beste spelers ter wereld zijn”, zei Sánchez vorige maand. Als je over de absolute wereldtop praat, dan noem je indrukwekkende buitenspelers als Sergio Agüero, Cristiano Ronaldo, Nani en vele anderen. Om Sánchez in dat rijtje te scharen lijkt wel absurd. Maar hij verricht in mijn ogen zonder twijfel meer werk dan deze geweldenaars. Waar zij uitblinken met hun vele assists en doelpunten, verdedigt Sánchez mee en houdt hij verdedigers bezig met zijn vloeiende kapbewegingen. Daardoor creëert hij ruimte voor de overige spitsen en eigenlijk het vuile werk opknapt. Een rol die Ronaldo niet even zal overnemen. Hij krijgt dan ook te weinig lof voor zijn goede prestaties en teveel kritiek voor zijn slechte prestaties.

Die eerdergenoemde rol vervulde Sánchez echter niet bij Udinese. Daar was misschien alleen Antonio Di Natale de tweede sterspeler. Bij Barcelona krijgt hij echter te maken met heel andere koek wat betreft de strijd om een basisplek; David Villa, Pedro Rodríguez, Christian Tello en later misschien ook nog de verhuurde Isaac Cuenca. Dat zijn niet bepaald de minste concurrenten. Bij Udinese kreeg hij niet te maken met zo’n hevige concurrentie. Die moeilijke aanpassing en het gebrek aan zelfvertrouwen hebben het hem onnodig moeilijk gemaakt bij Barça. Nee, Sánchez zal geen killer in de zestien worden zoals Robert Lewandowski of Mario Gómez. Een killersinstinct mag hij dan niet hebben, hij beschikt zoals ik eerder aangaf over genoeg andere kwaliteiten om te slagen bij Barcelona. Daar ben ik overtuigd van.