Jeugdspeler en -international vluchtte weg bij Ajax: ‘In mijn ogen zeer kwalijk’
Finn Berk besloot afgelopen zomer op 22-jarige leeftijd een punt achter zijn voetbalcarrière te zetten. De centrale verdediger speelde jarenlang in de jeugdopleiding van AZ en deelde daar de kleedkamer met onder anderen Owen Wijndal, Calvin Stengs, Myron Boadu en Peer Koopmeiners. In FaceTimen met Finn spreekt Berk met trainers, zaakwaarnemers, scouts en teamgenoten die hij tijdens zijn carrière heeft leren kennen. Deze week spreekt Berk met Terence Meuwese, die bij Ajax en de Nederlandse jeugdelftallen keepte, maar last kreeg van paniekaanvallen en zijn profcarrière uiteindelijk vroegtijdig beëindigde.
Door Finn Berk
Hoe en waar begon jouw carrière?
“Op jonge leeftijd ben ik begonnen met voetbal. Mijn vriendjes gingen spelen bij een plaatselijke club in de buurt. Onze Gezellen in Haarlem werd mijn eerste club, waar ik startte als keeper. Ik ging altijd met veel plezier naar de trainingen en wedstrijden. Al snel werd ik gescout door toenmalig eerstedivisieclub HFC Haarlem. Het was daar heel gemoedelijk en als spelers konden wij het goed vinden met elkaar. Ik heb daar echt een hele leuke periode gehad.”
Via HFC Haarlem belandde je bij Ajax. Hoe ging dat?
“Nadat HFC Haarlem failliet ging waren we allemaal plotseling clubloos en moesten we op zoek naar een nieuw team. Ik ging naar AFC Amsterdam. Na mijn goede prestaties daar klopte Ajax aan. Dat is natuurlijk een droom voor iedere jongen. De eerste jaren werden we opgehaald met een busje van school. Ik had een grote tas met het Ajax-logo erop. Dat doet wat met je als jong broekie. Veel mensen kijken toch tegen je op. In mijn klas had ik ook bepaalde privileges: ik mocht toetsen later maken en soms bepaalde lessen missen. Het werkt gewoon heel vaak in je voordeel als je Ajax als derde naam hebt, haha!”
Van jeugdopleiding bij AZ naar einde carrière op 22ste: ‘Het was mooi geweest'
Lees hier het openhartige interview met Finn Berk.Hoe was die periode sportief gezien?
“De eerste jaren waren super. Ik speelde veel en vertegenwoordigde ook de Nederlandse jeugdelftallen. Ik had een paar goede vrienden in het team met wie ik soms nog contact heb, zoals Jurgen Ekkelenkamp en Sven Botman. Met het Nederlands elftal hebben we mooie toernooien gespeeld. Mijn mooiste herinnering is een toernooi in Amerika. We werden toen, als pupillen, behandeld als echte profs. We sliepen in een mooi hotel, de velden waren prachtig en we begonnen onze eerste handtekeningen uit te delen. Het voetballeven beviel mij wel.”
Kreeg je ook te maken met de andere, meer ‘donkere’ kant, van de voetballerij?
“Zeker. Na een paar jaar bij Ajax raakte ik geblesseerd aan mijn lies. Ik lag er ruim een jaar uit, maar bleef iedere dag trouw mijn oefeningen doen om sterker terug te komen. Al snel merkte ik dat er in dat jaar een grote omslag plaatsvond in mijn tijd bij Ajax. De eerste jaren waren gemoedelijk. We waren erg jong en de belangen waren nog niet zo groot. Vanaf dat seizoen werd het anders. De zaakwaarnemers begonnen aan spelers te trekken en de eerste contracten werden uitgedeeld. Kortom, er kwam geld in het spel en dan merk je dat alles en iedereen anders wordt.”
“Ik merkte dit pas toen ik terugkwam van mijn blessure. Ik moest me plots gaan aanpassen aan een wereld waar ik mezelf totaal niet in thuis voelde. Ik moest harder worden en van me af leren bijten. Ik speelde gelukkig wel weer gelijk na mijn blessure, maar na een aantal weken was het opnieuw raak. Ik voelde een stekende pijn in mijn lies. De aanhechting waar mijn lies aan zat was geknapt.”
Wat gebeurde er op dat moment met je?
“Er kwam intens verdriet naar boven. Als voetballer heb je één droom en dat wordt ook iedere dag benadrukt door de trainers. Elke keer als je een foutje maakt, niet scherp of gewoon moe bent nadat je zeven of acht uur op de club bent geweest, hoor je dat van de trainers. Ze geven je iedere dag het gevoel dat je niet goed genoeg bent en dat het beter moet. In mijn ogen zeer kwalijk.”
Wat vind je daar zo schadelijk aan?
“Clubs moeten zich er bewust van zijn dat ze een voorbeeldfunctie hebben en ze de spelers ook deels opvoeden. Ik zag de trainers vaker dan mijn ouders. Na twee jaar moesten alle spelers naar de Ajax-school die op de Toekomst stond. Daardoor werd de reistijd korter voor de spelers. In het begin dacht ik dat dat fijn zou zijn, maar al snel kwam ik erachter dat mijn leven nu echt niks anders meer voorstelde dan voetbal. Ik zag niemand meer: mijn vrienden en de buitenwereld waren afgesloten. Zelfs meisjes zag ik niet meer op school, haha!”
Begon je daardoor ook te twijfelen aan een carrière als prof?
“Door mijn blessure voelde ik dat mijn droom verder uit mijn handen glipte. Ik wist dat ik de status van beste keeper van mijn generatie had, want ik speelde bij Oranje en Ajax verwachtte het hoogst haalbare van mij. Na weer een aantal maanden geblesseerd te zijn geweest merkte ik dat het leven buiten het voetbal ook leuk is. Ik ging steeds meer met tegenzin naar de club. De druk en de verwachtingen die er constant heersten vond ik vreselijk. Ik ging steeds meer twijfelen of ik nog wel door wilde blijven gaan met wat ik het liefste deed, omdat de werkwijze in een jeugdopleiding van een BVO me niet helemaal beviel. Voor mijn gevoel waren het de laatste maandjes. Ik gaf nog een keer alles in de hoop het plezier terug te vinden.”
Wat was uiteindelijk de druppel voor je?
“We speelden De Klassieker tegen Feyenoord op de Toekomst. De trainer besloot mij te laten spelen. Ik maakte twee fouten. Hoe hij vervolgens tekeerging na mijn eerste fout deed veel met mij. Hij schreeuwde over het veld en riep onder meer: ‘Hete aardappelen, Terence verdomme!’ Na de wedstrijd in de kleedkamer werd het er ook niet beter op. De wedstrijd zag ik later terug op Ajax TV en de reacties waren niet misselijk: ‘Wat is dat voor prutser?!’, ‘Heeft Ajax niks beters rondlopen?’ en ‘Wat een klootzak, door hem hebben we verloren!’ Ik schrok ervan dat ik als knulletje van zestien zo werd aangepakt en het feit dat mensen van buitenaf zich druk maakten om mij. Ik heb daar wel een paar nachten slecht van geslapen. Aan het einde van het jaar is besloten door Ajax dat ik weg moest."
Hoe was het afscheid nemen van de voetbalwereld voor jou?
"Na mijn vertrek bij Ajax kreeg ik een belletje van de hoofdjeugdopleiding van FC Groningen. We kenden elkaar van HFC Haarlem en hij woonde daar ook nog. Hij kende mijn verhaal en toen we hebben wat gedronken in de stad. Hij wilde graag dat ik bij FC Groningen zou komen spelen. Ik voelde mij vereerd en had een goed gevoel bij hem. Het voelde als een nieuwe start en ik wilde het toch weer gaan proberen.”
Hoe voelde het om toch weer aan de slag te gaan bij een Eredivisie-club?
“De dag van de contractondertekening was leuk. Mijn ouders, broertje en vriendin waren aanwezig. We kregen een rondleiding door het stadion van FC Groningen en sloten af met het ondertekenen van de papieren. Alles stond klaar, alleen moest mijn krabbel er nog onder. Op het moment dat mijn pen het papier aanraakte voelde ik pure paniek. Ik begon te twijfelen en voelde dat het niet goed zat. Maar op dat moment durfde ik niet meer terug.”
Hoe ging het verder met die gevoelens?
“De eerste weken waren wennen en ik voelde me alleen. Ik was ver van huis en woonde in een gastgezin. Mijn vriendin zag ik niet vaak, maar ik had een droom. Na een aantal weken kreeg ik langzaam weer hetzelfde gevoel als bij Ajax. Ik lag in bed te zweten en kreeg angst om naar de club te gaan. Ik was geïntimideerd door de hoge verwachtingen en bang om op mijn kloten te krijgen. Op een dag was mijn moeder bij mij in Groningen en zag ze dat ik wit wegtrok. Ik ben toen zonder wat te zeggen weggelopen van huis.”
“Ik wist niet eens waarheen. Ik had een paniekaanval. Ik wilde niet meer voetballen, maar durfde dat niet te zeggen. Duizenden andere jongens zouden willen wat ik toen had. Iedereen steunde mij en heeft mij altijd geholpen om mijn droom achterna te gaan. Dat kon ik toch niet zomaar weggooien? Mijn moeder is die dag achter mij aangegaan en heeft een afspraak gemaakt met de staf van FC Groningen. We hebben toen in goed overleg besloten dat we het contract zouden ontbinden. Ik was verlost van de voetbalwereld en van alle stress die het met zich meebracht.”
Myron van Brederode: ‘Daar bleek wel uit dat ze vertrouwen in me hadden’
Finn Berk sprak onlangs ook met Myron van Brederode van AZ.Hoe gaat het nu met je?
“Ik zit lekker in mijn vel. Ik heb de studie Psychologie afgerond en werk inmiddels in Amsterdam op het Johan Cruijff College als docent. De lessen gaan onder meer over mijn eigen ervaringen met topsport en mentale weerbaarheid. Het is fijn dat ik samen kan wonen met mijn vriendin. Het profvoetbal heb ik definitief afgesloten. Het lijkt me leuk om in de toekomst eens onderzoek te doen naar wat het systeem van een BVO voor invloed heeft op het mentaal welbevinden van jongeren."
Zijn je angstklachten inmiddels verleden tijd?
“Niet helemaal. Je neemt zoiets toch mee de ‘normale’ wereld in. Als voorbeeld: na mijn tijd als voetballer ging ik aan het werk in een belwinkel. Ik moest daar de telefoon opnemen en kreeg tijdens mijn werk weer het negatieve gevoel dat ik koppelde aan mijn tijd bij Ajax. Ik begon te zweten en heb diezelfde dag nog ontslag genomen. De angst en prestatiedruk uit de voetbalwereld nam ik mee naar het ‘normale’ leven. Ik heb toen even niets gedaan en ben met een soort psycholoog aan de slag gegaan. In de toekomst zou ik de voetbalwereld er graag bewust van willen maken welke invloed zij hebben op spelers. Iedere stap is er één.”
Op zoek naar een nieuwe carrièrekans? Laat je omscholen bij ESNW!
Meer nieuws
John van ’t Schip krijgt nieuwe functie binnen Ajax
Perez ergert zich dood aan ‘modeverschijnsel’: ‘Waarom moeten zij erbij zijn?’
Waanzinnige beelden: Klopp zet op Anfield eigen nummer in voor Arne Slot
Manchester City schrijft geschiedenis met vierde landstitel op rij
Liverpool sluit Klopp-tijdperk in stijl af met overwinning op Wolves
John van ’t Schip: ‘Het is duidelijk wie de winnaar van het seizoen is bij Ajax’
Meer sportnieuws
De keerzijde van een droom.
Mooi verhaal om te lezen; niet zo mooi verhaal voor deze jongen.
Mentale hardheid is een vereiste in het profvoetbal en zeker in de top.
Je leest dit soort verhalen vaker (al dan niet bedekt; "de voetbalwereld is niet mijn wereld" oid).
Wordt denk ik nog al eens onderschat door de supporters.
Aangrijpend verhaal inderdaad. Sympathieke jongen ook.
Mentale hardheid is lastig te definiëren. Ik denk dat deze gozer met een empathischere aanpak wel de top zou kunnen bereiken. Ieder individu is anders en vergt een andere benadering. Gemist kans van ajax.
@bochherief
Geen gemiste kans van Ajax. Bij Groningen ging het ook niet. De druk die bij topsport komt kijken is echt heel hoog. Lang niet iedereen kan daar mee omgaan.
Natuurlijk is die druk hoog, maar wat hij vooral beschrijft is de reacties die hij van zijn trainers kreeg. Het zou heel goed mogelijk zijn dat hij een topprof zou kunnen worden, als hij binnen zijn club (en land) een rustigere omgeving zou hebben. Dan kan hij de druk van buiten misschien best hebben.
Lang niet iedereen gedijt het beste bij gescheld en gevloek bij elke fout. Het is zonde als daar spelers afvallen die anders heel goed zouden kunnen zijn.
@Speedy: Als je goed tussen de regels door leest, was het ten tijde van z'n overgang naar Groningen eigenlijk al te laat. De eerdere behandeling was in z'n hoofd gaan zitten. Zo lees ik het althans. Dus ik geef het zeker een kans dat het met een andere aanpak wél gelukt was.
Absoluut. Topsport is keihard en lang niet iedereen kan daar mee omgaan.
Op hun zestiende tekenen ze bij Ajax al contracten en verdienen velen meer dan de meeste hier op voetbal zone. De andere kant is dat dan al prestaties geëist worden, het is niet langer vrijblijvend lekker ballen.
Lang niet iedereen is daar geschikt voor, je moet er zoveel voor laten. Het zijn niet alleen vrienden die je niet meer ziet, dat je niet meer kunnen stappen maar vaak ben je ook weg van het gezin.
NJ. Het verschilt natuurlijk ook per persoon. Tuurlijk topsport is hard, en niet iedereen is ervoor gemaakt. Maar dat geldt natuurlijk voor veel meer dingen zo. Voor de 1 is school een feest en voor de andere een hel. En dat is dan onder andere door de druk die sommige kinderen ervaren. Ik vind dus niet dat dit een op 1 staand ding is wat alleen aan de topsport/voetballerij toe te schrijven is.
Ducktaildo er is ergens op youtube een geweldige animatie over onderwijs. Het is Amerikaans, maar toch. Het gaat erom hoe ze alle kinderen in 1 onderwijssysteem proppen, zonder aanziens des persoons. Terwijl al die kinderen anders zijn. En wat gebeurt er als dan pak em beet 25% van die kinderen ongelukkig worden op school? Dan stop je er pillen in.
In de voetballerij gaat dat zo te horen ook zo. Alle spelers worden gewoon keihard behandeld, bij de eerst de beste fout. Dan weet je per definitie dat je een deel van de spelers kwijt gaat raken. Als je binnen de club kijkt waar iedereen behoefte aan heeft, en je aanpak aanpast (hiddink was daar een meester in) dan hou je spelers aan boord die je anders kwijt raakt.
Njfromvol
Je leest het inderdaad vaker, maar ik zou het nog veel vaker verwachten eerlijk gezegd. Van al die duizenden jonge gasten die door de jeugdopleidingen stromen, moeten er veel meer zijn die afhaken vanwege de druk en de verwachtingen. Dat kan haast niet anders.
Zelfs bij de profs zou je verwachten dat er meer spelers zijn die als jongere het gered hebben, maar dan alsnog als volwassene spelers op een gegeven moment er aan onderdoor gaan.
Het is erg goed dat er steeds openlijker over gesproken wordt.
De hele jeugdopleiding is natuurlijk een grote ratrace, waarin er tientallen meer afvallen dan het redden.
Je lees ook vaak dat niet altijd de beste voetballers het per se redden terwijl minder getalenteerden het op 'karakter' juist weer wel redden.
Je mag verwachten dat -een beetje Darwiniaanse gedachten- degenen die het meest talent hebben i.c.m. een aanpassingsvermogen degenen zijn die het uiteindelijk redden. En inderdaad lees je dat daarna er genoeg profs zijn die door die selectiemodel zijn gekomen, mentale problemen krijgen.
Inderdaad goed dat dit bespreekbaar wordt en dat mentale begeleiding niet meer zo in het verdomhoekje zit en belachelijk wordt gemaakt als nog niet zo lang geleden.
Ja eens. Een voetbaltalent en een mentaal talent. Allebei gewoon nodig. Ik vind het altijd wel jammer als mensen spelers gaan lopen afzeiken op dat mentale. Dat is ook gewoon een talent dat je wel of niet hebt, een beetje trainbaar, maar verder niet. Dan zeggen ze "als je gewoon net zo hard zou werken als CR7, dan zou je het wel redden". Maar dat is ook gewoon een talent, zo hard werken en er niet aan kapot gaan.
Maar hallo Njfromvol, we leven in de 21ste eeuw, waarom is er niet een betere mentale begeleiding? Wil je alleen maar profs die nauwelijks meer voelen en Suv's rijden, of wil je dat voetballers volledige mensen kunnen zijn, mét hun kwetsbaarheid?
Ik vond het wel mooi wat Van der Wiel en Royston Drenthe laatst aangaven op deze site: ze waren kwetsbaar en Gregory zei: als ik toen wist wat ik nu weet, qua slaap, meditatie, psychische begeleiding, dan was ik veel beter geweest. Dát is een gezonde cultuur. Niet die toxische harde mannen mentaliteit die jonge spelers maken of breken.
Vind het knap van deze jongen dat je zoiets durft te beslissen. Voetbal is en blijft een leuk spelletje waar je altijd plezier en ontspanning uit moet halen ook al speel je nog zo hoog. Mijn zoontje loopt stages nu bij BVO”s maar hou het goed in de gaten of hij er plezier uit haalt of dat er teveel druk op hem komt want het is een harde wereld maar ook kids moeten kids kunnen zijn
Mooi interview, en top dat hij hier zo open over is. Ik heb zelf ook (te) veel last van paniekaanvallen, en ik kan me goed voorstellen dat ik veel moeite zou hebben om om te gaan met persoonlijke negatieve comments of een coach die, hoewel hij natuurlijk ook in zijn emotie zit op zo'n moment, je verrot scheldt.
Top dat hij psychologie heeft gestudeerd. Zijn ervaringen kunnen voor anderen van waarde zijn. Lijkt me persoonlijk best prima: psycholoogje zijn, samen wonen met je vriendin, het antwoord zijn van een niche pubquizvraag.
Tja dat is topsport. Vanaf zestien is de opleiding gericht op topsport en gedragen de coaches zich zoals ze zich ook bij jong Ajax of het eerste elftal gedragen.
En de coaches zijn niet het ergste, wat denk je dat er gebeurt in een vol stadion als je een paar fouten maakt en het publiek je massaal begint uit te schelden.
Of achteraf wat een speler en zijn familie allemaal op sociaal media moeten lezen na een slechte wedstrijd?
Of als de supporters je opwachten buiten het stadion en je auto verrot trappen?
Of als de supporters je thuis op komen zoeken om je daar te bedreigen.
Topsport en met name voetbal is echt kei- en keihard. Als je daar niet tegen kunt, dan kan je beter vroeg stoppen.
Tja dat is topsport vind ik wel een hele makkelijke conclusie. Natuurlijk hoort een bepaalde hardheid erbij. Maar als ik dit verhaal lees dan lijkt het mij dat je tegenwoordig veel moet doen om de spelers zich mentaal goed te laten voelen en het lijkt mij ook van groot belang voor de clubs.
Wat je namelijk vaak ziet is dat spelers bij de eerste beste tegenslag het helemaal kwijt raken, zelfs gasten die in het Nederlands elftal gespeeld hebben of daar dicht tegen aan zaten zijn het een paar jaar later helemaal kwijt en dan hebben ze nog niet eens ernstige blessures gehad er zijn inmiddels zo veel voorbeelden.
Ik heb geen idee wat ze allemaal doen op dit gebied maar het lijkt mij echt van groot belang dat clubs meer na gaan denken hoe ze dit kunnen verbeteren. Clubs doen er zelf ook aan mee door jonge spelers zelf op te hypen op hun social media kanalen, al vanaf dat ze nog geen minuut in het eerste hebben gemaakt. Dat is natuurlijk harstikke leuk maar heeft toch een effect op die spelers. Dat was 10-20 jaar geleden natuurlijk compleet anders.
Clubs doen er tegenwoordig heel veel aan. Ze hebben tegenwoordig topsport psychologen die jonge spelers mentaal begeleiden. Zo had Ajax er ook eentje op Itharren gezet. Maar dat is niet altijd succesvol.
Verder blijft er een zware mentale druk in top sport. Ook met begeleiding ka niet iedereen ermee omgaan. De coach die na de tweede of derde foute inspeel pass roept, kan gebeuren, geen probleem. Laat je niet van de wijs brengen, die moet nog geboren worden.
Ja dat begrijp ik natuurlijk allemaal ook wel als een coach niet meer boos mag worden en zeker niet op dat niveau, dan gaat er iets goed fout natuurlijk.
Er zullen altijd gasten zijn die uiteindelijk niet met die druk om kunnen gaan, wat je ook inzet inderdaad. Dat clubs hartstikke veel doen geloof ik allemaal best maar het wordt steeds belangrijker ook in de samenleving wordt het een steeds groter probleem.
Nog steeds heb ik het idee dat er meer te winnen valt door dit soort verhalen maar ook andere podcasts. Lijkt mij echt een goed idee om daarin meer te investeren, want als je maar een gevallen talent kan helpen dan kan je miljoenen verdienen.
"als een coach niet meer boos mag worden en zeker niet op dat niveau, dan gaat er iets goed fout natuurlijk"
Op zich mee eens, maar het gaat er om hoe die boosheid wordt geuit vind ik. Sommige jongens hebben er baat bij af en toe flink aangepakt te worden. Met anderen kun je beter een goed gesprek aangaan (bijvoorbeeld). Natuurlijk moet je tegen een stootje kunnen, maar alleen maar blèren als coach is niet geschikt voor iedereen.
Bergdal
Dank voor je openheid. Ik heb last depressie, geen paniekaanvallen, maar weet hoe het is om met mentale shit rond te lopen.
Ik ben persoonlijk erg benieuwd dat als ze binnen de club een soort "veilige schil" creeeren, in plaats van alleen maar schelden en tieren, of sommige spelers dan niet juist helemaal opbloeien en meekunnen, in plaats van afhaken. Als het binnen de club veilig voor ze is, kunnen ze alle shit van buiten misschien wel beter handelen.
Dit lijkt me een goede aanwinst voor de Johan Cruyff Academie. Iemand die het mentale vlak goed onder woorden kan brengen. Altijd maar focussen op het negatieve lijkt me ook heel slecht voor je vertrouwen en motivatie. Ik zou er zelf ook niet beter van worden als iemand me op mijn werk constant op mijn fouten wijst en als ik constant het gevoel krijg dat ik moet presteren en dat mijn presteren nooit goed genoeg is. Tegelijkertijd is de druk wel iets inherents aan topsport en moet je er vroeg of laat mee leren omgaan. Maar als ik naar mezelf kijk, weet ik dat ik beter met druk omga als ik in een positievere omgeving zit.
Je moet er geen karikatuur van maken. Er is ook heel veel positieve aandacht en ondersteuning in de opleiding. Maar tijdens de wedstrijd kunnen coaches emotioneel reageren op individuele fouten. Dat zie je wekelijks op alle velden. Daar moet je als speler wel tegen kunnen, anders ben je niet echt geschikt voor top voetbal.
Want sociale media en supporters kunnen echt nog veel erger zijn dan een scheldende coach.
Ik vind het bijzonder dat ik pas van hem hoor nadat ie gestopt is. Heb hem nooit eerder in de media gezien of in samenvattingen, maar dat kan ook aan mij liggen.
Verder zegt ie dat een deel van de opvoeding bij de trainers ligt, daar ben ik het mee eens. Maar als die trainer zich elke dag inzet om het uiterste uit je te halen en je beter probeert te maken zodat je kunt slagen in het voetbal is dat kwalijk. Dat vind ik een beetje vreemd. En ook het verhaal over de zaakwaarnemers. Dat is bij elke bvo rond een bepaalde leeftijd. Vanaf 16 jaar mag je een contract tekenen en daar is geld mee te verdienen, dus komen er bepaalde mensen opaf die daar graag een graantje van mee pikken.
Een uitstekende beslissing geweest om te stoppen. Je kan best hard zijn tegen je spelers, maar je moet als trainer beseffen dat het JOUW spelers zijn. Dat gevoel hebben niet veel trainers.
Het is niet zij daar en ik hier
Je hoeft iemand niet verrot te schelden om hem beter te maken. Aandacht voor je spelers. Iedere speler heeft weer een andere benadering nodig, maar aandacht dat is belangrijk
Ik ben blij te lezen dat deze jongen een studie heeft opgepakt en heeft afgerond
Helemaal mee eens. Kennelijk behandelen ze iedereen hetzelfde. Onbegrijpelijk. Vanuit menselijk perspectief, maar ook vanuit het kapitaal. Je hebt talent in handen dat geld waard is, en je maakt het stuk door ze alleen maar verrot te schelden. Differentieer je aanpak en je houdt alle spelers aan boord.
Persoonlijk hou ik van een harde aanpak. Dit is wat mij betreft de enige manier om in de absolute top te kunnen slagen. Kun je er niet tegen, dan zeg ik simpel; niet geschikt voor de top.
Dus jij vindt dat je jochies van pakweg 12/13 jaar de huid moet vol schelden, in het openbaar moet slachtofferen en ervoor zorgen dat ze jarenlang een negatief zelfbeeld hebben. Bij mijn amateur voetbalclub zijn in de jaren dat ik er jeugdtrainer was diverse jongens naar bvo’s gegaan. Van al deze jongens die bij ons uitblonken heeft geen een het gehaald. Op zich geen probleem, ware het niet dat ze allemaal rond hun 18e/19e toen ze moesten vertrekken niets meer met voetbal te maken wilden hebben. Ik heb het over de club uit het westen, Ajax, Feyenoord, Sparta, den Haag en Excelsior. Dat lijkt me toch een teken aan de wand.
Ikzelf heb met mijn c elftal diverse keren tegen de jeugd van bvo’s gespeeld. Wij hadden een best goede jeugd en konden het ze moeilijk maken. Ik heb wat trainers van bvo’s horen vloeken en tieren in die kleedkamers tegen ventjes van 12/13 jaar. Echt niet normaal.
Ik mag hopen dat de clubs nu wat meer oog voor de mens erachter heeft, want ik weet wel zeker dat er veel jongens rondlopen zoals deze speler hierboven verteld.
Topsport is geen fkng grap. Ik ga verder niet veel zeggen, deze jongen werd nog gezien als een van de beste en de club gaf hem nog tijd om te herstellen en hij kreeg daarna nog een basis plek. Laat staan als jij niet een van de beste bent of de trainer mag jou niet en ziet geen toekomst in jou of de trainer wilt jou niet eens de kans geven. Je wordt dan echt 5x veel harder neergehaald wanneer je fouten maakt en niet alleen door de trainers en supporters maar ook door sommige spelers. Ik heb gezien hoe spelers met mentaal talent het hebben gehaald maar ook spelers die totaal geen mentaliteit hadden het hebben gehaald puur omdat ze zeer getalenteerd zijn en schijt hadden aan alles wat hun werd gezegd. Zoals future zegt It’s a evil world out there XD
Als je deze verhaal leest best verdrietig. Maar zo gaat dat eenmaal. Niemand vaart wel zonder geluk.
Het is makkelijk om te zeggen dat je mentaal gehard moet zijn voor topsport. Echter is er ook echt wel wat mis in de mentale begeleiding van jeugdspelers bij profclubs. Het is vaak een ondergeschoven kind. En het is ook een moeilijke zaak. Vaak genoeg je zie je bijvoorbeeld dat mensen bij de ene psycholoog geen resultaat halen, maar bij een andere weer wel en het is dus heel moeilijk om voor iedereen de juiste mentale begeleiding te regelen. Je ziet het bij veel zaken die met topsport te maken hebben, zoals bij het turnen. Daar is ook een gebrek aan mentale begeleiding, waardoor er dus gewoon mensen zijn die doorduwen bij lenigheidsoefeningen als grensoverschrijdend gedrag benoemen. Terwijl ieder normaal denkend mens weet dat als je leniger wil worden, je steeds die grens moet oprekken en daar heb je hulp bij nodig. Je kunt niet zelf verder strekken dan je kan strekken.
Reageer
Je kunt niet reageren op oude documenten.