‘Ik parkeerde bij Oranje mijn Toyota op P4, en ging het laatste stukje lopen’

In de serie Ex on the Pitch komen wekelijks twee ex-profvoetballers op bezoek in De Voetbalfabriek in Almere. Samen met presentator Jelle Kusters blikken ze terug op hun carrière en spelen ze een aantal minigames. In de eerste aflevering is het de beurt aan Romano Denneboom en Patrick Pothuizen, die tussen 2004 en 2007 samen speelden bij NEC en tegenwoordig regelmatig teamgenoten zijn bij FC De Rebellen.

Pothuizen is nog altijd de speler die het record van meeste gele kaarten in de Eredivisie in handen heeft. Op 2 mei 2010 pakte hij z’n 84e gele kaart en nam hij het record over van Jean-Paul de Jong. Toch was dat niet z’n persoonlijke hoogtepunt, vertelt hij als hij daarnaar wordt gevraagd. Dat was namelijk de invalbeurt namens NEC tegen Sparta Rotterdam, op 16 maart 2008. Bij een 1-2 achterstand werd Pothuizen in het veld gebracht als breekijzer. ‘’Ik kwam voorin te staan, naast Jhonny van Beukering. Als je dan twee keer scoort en ook nog bij een doelpunt betrokken bent, in tien minuten tijd… Aan het einde kreeg ik een publiekswissel, dus na twaalf minuten mocht ik er alweer uit’’, blikt Pothuizen terug op het duel dat mede dankzij hem uiteindelijk met 4-2 werd gewonnen.

Ook buiten het veld droeg Pothuizen positief bij aan de sfeer bij NEC, bijvoorbeeld met z’n kleedkamerhumor. “Ik had bijvoorbeeld een tandenborstel, en dan liep ik naakt door de douche met die tandenborstel tussen m’n billen. En dan vroeg ik: ‘Jongens, wie heeft mijn tandenborstel gezien?’ Misschien is dat niet normaal, nee”, zegt hij lachend.

Niet alleen Pothuizen droeg bij aan de goede sfeer. Wanneer Denneboom de naam van Rutger Worm noemt (“Ook een legende hè, Rutger”), komt Pothuizen met een anekdote over Worm. “We hadden weleens teamuitjes met Björn van der Doelen, en hij ging dan met ons mee. Nou, ook wel een drankje doen. Allemaal tequila besteld en Rutger wilde ook meedoen voor de eerste keer. Met een man of vijf aan de bar, allemaal tequila”, lacht Pothuizen. “Maar ja, je weet het al, wij allemaal water drinken en hij tequila. Hij had er een stuk of zes, zeven op. Toen moest hij overgeven. Zal hij wel niet blij mee zijn, dat ik dit vertel.”

Op 3 september 2004 speelde Denneboom zijn eerste en enige interland voor het Nederlands elftal. Gedurende die interlandperiode durfde de oud-aanvaller zich niet te laten zien in zijn eigen auto, een Toyota van zijn toenmalige club NEC. “Ik had mijn auto toen heel vroeg op P4 gezet, en ging het laatste stuk lopen. Het sloeg helemaal nergens op, maar daar was ik toentertijd wel mee bezig. Voetballers zijn best wel gevoelig voor mooie spullen.”

Dat laatste blijkt ook als Denneboom wordt gevraagd naar zijn domste aankoop ooit. “Ik speelde in de jeugd van sc Heerenveen, en mijn grote idool was Patrick Kluivert. Hij speelde met koningsketting, schakel (armband, red.) en ring. Die moest ik ook hebben. Dus ik weet nog goed dat ik in een vrij weekend met m’n moeder naar de juwelier in Rotterdam ging. Je verdient als voetballer goed geld, en ik was een type dat best wel veel dingen ook mooi vond.”

Denneboom speelde uiteindelijk 98 duels voor NEC en kwam daarnaast uit voor Heerenveen, FC Twente, Willem II, Sparta Rotterdam, Arminia Bielefeld en FC Lienden. “Na mijn carrière heb ik een tijdje niets gedaan, maar op een gegeven moment komen de muren op je af en ga je dingen zoeken. Ik heb wel nog lang amateurvoetbal gespeeld. Een van de jongens zat op kantoor bij Coolblue, en ik vroeg hem of hij niet wat voor me kon regelen. Toen heb ik daar van alles gedaan, zoals wasmachines bezorgen. Maar het is de hele dag tillen, dus daar ben ik uiteindelijk mee gestopt."

Pothuizen speelde het grootste deel van z’n carrière voor NEC, maar kwam daarnaast in actie voor FC Twente, De Treffers en Vitesse. Naar die laatste club vertrok hij in 2000; een stap waar hij nog altijd spijt van heeft. “Ik was destijds aanvoerder van NEC en ging naar de aartsrivaal. Het is ook niet leuk als je op de eerste training aankomt en Vitesse-supporters vertellen je dat je op moet rotten. Uiteindelijk ben ik al na een half jaar weggegaan. Ik had die stap nooit moeten maken”, zegt Pothuizen.

In 2006, inmiddels weer in dienst van NEC, scoorde Pothuizen tegen Vitesse. Wat volgde waren enkele obscene gebaren richting de Arnhemse supporters. “Als ik dat terugzie ben ik er niet trots op natuurlijk, maar dat gebeurt gewoon. Net als dat ik een bal wegsla als ik er niet bij kan.” Na afloop van zijn profcarrière besluit Pothuizen bij De Treffers te gaan spelen. Na twee jaar bij de amateurclub uit Groesbeek haalt hij ook zijn UEFA A en UEFA C-diploma’s.

Nadien volgt nog een avontuur bij DIO ’30 Druten, als speler in het eerste elftal en als trainer van de toenmalige A1. Na zijn jaren in het Gelderse Afferden keert hij terug bij NEC, ditmaal als teammanager. In zijn nieuwe functie ziet hij zijn club in het seizoen 2014/15 kampioen worden met liefst 101 punten. Uit de voetballerij is Pothuizen daarna ook nooit meer verdwenen. “Voetbal en mijn gezin, dat is het belangrijkste.”