‘Ik ging daar weg met -5 en hier is het al warmer dan 35 graden geweest’

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone wekelijks met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Steven van Dijk, die zijn baan als fysiotherapeut opzegde voor een avontuur in IJsland en inmiddels in Australië terecht is gekomen.

Door Chris Meijer

Het is passen en meten om met Steven van Dijk een afspraak te maken. In zijn woonplaats Adelaide is het 9,5 uur later. “Dus wanneer in Nederland de dag begint, ga ik al bijna naar bed. Ja, daar moet je wel even over nadenken”, lacht Van Dijk. De jetlag door het flinke tijdsverschil maakte de eerste dagen van de 24-jarige doelman aan de andere kant van de wereld bijzonder pittig. “Ik stond met een jetlag mijn eerste oefenwedstrijd te spelen. Eigenlijk dacht ik dat ik niet zou spelen, maar de trainer zei toch dat hij wilde dat ik startte. Toen dacht ik wel even: oh, shit. Ik voelde me niet helemaal topfit. Uiteindelijk was ik blij dat ik gespeeld heb, want het ging hartstikke goed.”

De flinke afstand naar Nederland was wel iets waar Van Dijk over nadacht toen de aanbieding van The Cove - een ambitieuze club op het vierde niveau van het Australische voetbal - binnenkwam. Maar al snel kwam hij met zijn familie tot de conclusie: dit zijn kansen die je nooit meer krijgt als je die nu laat lopen. “Ik heb geen vriendin of kinderen, dus ik hoef met niet zoveel dingen rekening te houden. Over vijf jaar kan dat misschien niet meer, dus dit is misschien het moment om zo’n kans te pakken en alles uit mijn carrière proberen te halen wat erin zit”, legt Van Dijk uit. Wat misschien ook wel meespeelt, is dat hij ergens voor zichzelf al enigszins afscheid had genomen van zijn droom om profvoetballer te worden.

Van Dijk speelde in de jeugdopleiding van Go Ahead Eagles, Vitesse, NEC en FC Den Bosch, maar verdween in 2019 richting het amateurvoetbal. “Je wordt in Nederland best snel afgeschreven. Als je eenmaal de stap naar het amateurvoetbal maakt, wordt het heel moeilijk. Ik heb momenten gehad dat ik er helemaal klaar mee was, dat ik het niet meer leuk vond en het niet meer zag zitten. Maar ik ben blij dat ik de discipline vastgehouden heb”, zegt Van Dijk. Het was overigens wel een scenario waarop hij zich had voorbereid. Mede door de woorden die hij tijdens zijn jeugd bij verschillende profclubs - ‘van het team dat hier zit, gaat maar één iemand het eerste elftal halen’ - hoorde, besloot hij zich vier jaar geleden ook in te schrijven voor een studie fysiotherapie. “Het is wel extra werk, want je traint overdag en moet dan ‘s avonds aan het werk. Maar het profvoetbal is voor heel weinig mensen weggelegd en het is erg zuur als je niks achter de hand hebt.”

De afgelopen jaren werkte Van Dijk naast het voetballen voor FC Lienden en later HSC’21 al als fysiotherapeut, maar hij twijfelde geen moment toen zijn zaakwaarnemer Joe Yoffe een halfjaar geleden op de proppen kwam met een aanbieding vanuit IJsland. “Op donderdag kreeg ik de vraag of ik openstond voor IJsland. Nou, dat zag ik wel zitten, op zaterdagavond zat het vliegticket in de mail en zondag landde ik op IJsland.” Vanaf het vliegveld van Reykjavik was het vervolgens nog een kleine zes uur rijden naar zijn nieuwe woonplaats Ísafjördur, gelegen op het meest noordwestelijke puntje van IJsland. “Het is prachtig daar, echt puur natuur. Maar er is niet veel, in dat dorp woonden vierduizend mensen. Een klein centrumpje met een bakker, een supermarkt en een tankstation, maar daar blijft het bij. Daar was helemaal niets te beleven. Het enige dat we als spelers hadden, was elkaar. Dus we zaten iedere dag op elkaars lip en daardoor hebben we een hele goede band opgebouwd.”

In het vreemdelingenlegioen, zoals hij zelf het gezelschap van spelers uit onder meer Spanje, Italië, Zimbabwe, Antigua en Barbuda, Denemarken, Senegal, Engeland en Frankrijk noemt, was Van Dijk doorgaans reservekeeper. Toch wilde de ambitieuze club - die vorig seizoen tot de halve finale van de IJslandse beker reikte door onder meer Valur (‘het Ajax van IJsland’) uit te schakelen - graag door met Van Dijk. “Ik had het enorm naar mijn zin bij Vestri, maar uiteindelijk was het nieuwe contractvoorstel niet denderend voor mijn gevoel. Als het niet goed genoeg is, ben ik liever bij mijn familie en vrienden. Je laat alles achter, dus dan moet het wel in orde zijn. Er is nog wel wat in IJsland geweest bij een andere club. Maar dat zag ik toch niet helemaal zitten.”

Zijn zaakwaarnemer vroeg vervolgens wat Van Dijk het liefst wilde: proberen op IJsland te blijven of ergens anders naartoe? ‘Ik sta eigenlijk overal wel voor open, als ik daar maar een heel seizoen kan vlammen en mezelf kan laten zien’, antwoordde Van Dijk. Het werd dus Australië. “Ik was nog nooit in Australië geweest. Het stond sowieso nog op mijn lijstje, maar nu ga ik na het seizoen zeker nog even op reis binnen Australië”, grijnst Van Dijk. The Cove is een relatief kleine club uit Adelaide die de ambitie heeft om binnen vijf jaar van het vierde naar het tweede niveau van het Australische voetbal te promoveren en dit seizoen al de play-offs wil halen. “Ik kreeg na het gesprek met de trainer snel het gevoel dat ze me graag wilden hebben. De club is vrij klein, maar ze hebben een nieuw investeerder en die heeft er best veel geld in gepompt. Hij heeft een heel nieuw complex laten bouwen, dat heeft zeven miljoen euro gekost. Er gaat best wat geld in om. We gaan volgende maand over en dat is allemaal top geregeld. Goede velden, kunstgras: je ziet daaraan dat de club op alle vlakken vooruit wil.”

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door ???????????? • ?????? (@stevenvandijk_)

Van Dijk had overigens binnen een week al een transfer naar het tweede niveau kunnen maken. Na twee oefenwedstrijden kreeg zijn trainer de vraag of hij misschien oren had naar een overstap. “Ik heb dat niet gedaan, omdat het respectloos zou zijn naar de club die al zoveel voor me heeft geregeld. Misschien val je wat meer op als je uit Nederland komt. Je naam gaat dan rond en daar ben ik blij mee, want ik wil na dit jaar naar het tweede niveau. Ik merk dat de druk op buitenlandse spelers wel wat hoger is. Ze kijken best wel op tegen Europa, omdat dat qua voetbalschool wel de top is. Het is alleen maar goed dat ze wat van je verwachten, dat hoort erbij.” Clubs op de lagere niveaus in Australië mogen drie zogenaamde visumplayers hebben. Naast Van Dijk heeft The Cove nog een Japanse speler onder contract staan, maar hij heeft ervoor gekozen om in een gastgezin te gaan wonen.

Mede daardoor heeft Van Dijk een appartement voor zichzelf in Adelaide. Het is een groot contrast met zijn tijd in IJsland, waar hij samen met ploeggenoten woonde. “Er was altijd reuring, het was altijd gezellig. Alles is goed geregeld, daar niet van. Maar ik moet er nog wel een beetje mijn weg in vinden, want ik heb hier nog niet zoveel mensen. Ik loop hier de straat uit en wandel zo het strand op. Het appartement is eigenlijk te groot, je zou makkelijk met twee of drie mensen kunnen wonen.” The Cove traint vier keer per week en door de temperatuur vinden die trainingen ‘s avonds plaats. “Dan wordt het al wat koeler. Het is super warm, de temperatuur ligt hoger dan dertig graden. Ik zie nog wel wat dingen voorbijkomen van ploeggenoten uit IJsland, die staan nu op de ski’s omdat er zo’n pak sneeuw ligt. Dat contrast is wel grappig: ik ging in IJsland weg toen het min 5 was en hier is het al warmer dan 35 graden geweest.”

Doordat er ‘s avonds wordt getraind, heeft Van Dijk overdag de tijd om zijn scriptie en daarmee zijn studie af te ronden. Ondanks dat The Cove een semi-profclub is, hoeft Van Dijk er niets naast te doen om rond te komen. “Maar die andere jongens werken of studeren gewoon. Ik ben een trainingsbeest, dus het was wel even schakelen. Ik houd ervan iedere dag twee keer te trainen, dus die extra momenten pak ik zelf. In de sportschool of met teamgenoten op het veld.” Het niveau bij The Cove is volgens Van Dijk te vergelijken met de onderkant van de Derde Divisie of de bovenkant van de Hoofdklasse. “Het is lastig te zeggen. Voetballend is het niet oogstrelend en top, maar de beleving is wel heel hoog en iedereen is topfit.”

“Het is een heel ander soort voetbal, daar moest ik wel aan wennen. Veel lange ballen, veel fysiek: voor een keeper is dat best lastig, er wordt verwacht dat je vanuit je doel goed meedoet en het spel leest. Dat is alleen maar goed, want dat zijn punten waarop ik mezelf wil verbeteren. Ik ben blij dat ik hier ben en een seizoen 25 tot 30 wedstrijden kan spelen, om zo weer in de picture te raken”, vervolgt Van Dijk. Hij hoopt dit seizoen een stap naar het tweede niveau te kunnen verdienen. “Het leven is hartstikke mooi, ik geniet er oprecht iedere dag van en ben dankbaar dat ik hier mag zitten. Maar uiteindelijk ben je ook topsporter, je doet en laat er veel voor en ik wil na dit jaar door. Of dat hier is, zullen we moeten bekijken. Ik weet niet hoe ik er na dit seizoen over denk. Als ik me dan voel zoals ik me nu voel, dan zou ik graag in Australië willen blijven.”

Er is in het Australische voetbal een duidelijke stip aan de horizon: de A-League, het hoogste niveau. En meer specifiek in zijn woonplaats: Adelaide United. “Je moet groot dromen, hè. Ik zou het nooit zo hardop zeggen, maar als je volgend jaar de stap naar het tweede niveau kan maken, moet je daarna ook verder dromen. De A-League is een fantastische competitie, ik volg het nu op de voet. Daar krijg ik wel zin in als ik dat zie en daarover meepraat. Je weet niet hoe het loopt in het voetbal. Misschien speel ik na dit jaar wel in een ander land, daarin ben ik best flexibel. Maar ik zie mezelf hier volgend jaar ook nog wel voetballen. Dromen mag en moet, dat houd je ook scherp.”