Polka in de polder

Ik haal diep adem, de geur van gemaaid gras streelt mijn neusharen. Een tinteling gaat door mijn lichaam. Kippenvel. Ik voel me een stuk beter. De vertrouwde entourage van de club kalmeert me. Na een goed begin van het seizoen zakten we alsnog af naar de onderste regionen. Billenknijpen was dat, maar godzijdank is die tijd voorbij. In mijn achterhoofd stapelen zich onbewust nieuwe problemen op. De mondiale financiële perikelen hebben hun sporen achtergelaten; niet alleen in het dorp, maar ook bij de club. Al enkele seizoenen is er sprake van een leegloop in het hoofdteam. Geweldige voetballers als Klaas Pieters, Arnold Eggerink en niet te vergeten Tjeerd den Ouden, hebben als gevolg van hun noodgedwongen vertrek het niveau van de club doen dalen. Hoe ver reikt deze slijtageslag in het hedendaagse voetbal?

Hier, langs de zijlijn van het hoofdveld, voel ik me stukken beter. Toch merk ik aan alles om me heen dat de club er niet goed voor staat. Sjaak, de clubhovenier, die vroeger dagelijks oorlog voerde tegen het onkruid en uitgroeiende takken, is nu slechts een paar keer per maand bezig. Aan alles is te zien dat Sjaak aan de verliezende hand is, sommige paden zien groen van onkruid en algen. Ik kan me nog goed herinneren hoe in de jaren ’70 en ‘80 alles er nog piekfijn bijlag. Sindsdien is het bergafwaarts gegaan, en niet alleen met het onderhoud, maar ook met onze jeugdteams. Samen met Karel, een goede vriend, hebben we de statistieken er eens naast gelegd; sinds eind jaren ‘90 is er niet alleen sprake van leegloop in het hoofdteam, maar ook in jeugdteams. Elk seizoen is er weer een team minder. Volgens Karels berekeningen zijn we in dit tempo over zeven jaar niet meer de grootste van onze regio. Een gedachte die me kwaad maakt, die club uit Oost kan toch nooit groter worden dan wij?

Al wandelend naar het paviljoen denk ik aan de gloriejaren waarin we verwend werden met fris, aanvallend, maar vooral kenmerkend voetbal. Ik weet nog goed hoe we begin jaren ’90 a la Oranje ’78 over iedereen heenwalsten. Ja, dat is alweer dertig jaar geleden. Ongelooflijk, wat gaat die tijd snel. ‘..Erik, wat mag het zijn?’ Erik..!?’. Ik schrik uit mijn gedachten en opeens zit ik achter de bar en kijk ik in de ogen van Klaas. ‘was je diep aan het nadenken, rakker?’ vervolgt Klaas. Klaas ken ik al decennia lang. Maar ook zijn positie binnen de club is niet zeker meer. Jongemannen, van nog geen twintig jaar, dreigen alle werkplekken op te eisen. ‘ja, bezuinigingen, Schei toch uit!’ merkt Klaas geagiteerd op. ‘ik werk hier verdomme al dertig jaar, zetten ze mij dan zomaar aan de kant?’

‘Claudio Krishalisverni..’ Mompel ik terwijl ik het paviljoen verlaat. ‘Verdomme, nee. Nog een keer; Claudio Krisalwisvernic..’ Potverdorie, nog steeds niet goed. Nu word ik echt chagrijnig! Tijdens het gesprek met Klaas kwam uiteraard de leegloop van het hoofdteam ter sprake. Een of andere Pool uit Poznan zou de gelederen komen versterken en loopt momenteel een stage af. Sterker nog, als ik Kees en zijn wilde gebaren mag geloven, tekent deze jongen binnenkort een contract. Waarom in hemelsnaam hier, bij mijn club? Veel jongens uit de jeugd ken ik goed. Stuk voor stuk goede, aardige kerels. Het mooiste is nog wel dat deze jongens allemaal uit de buurt komen. Waar zijn technische beleidsbepalers Pieter van Ruykensvelde en Karel Bangma toch mee bezig? De 11+0 regeling spookt door mijn hoofd.

Nog twintig meter naar de parkeerplaats. De zon gaat bijna onder en ik voel hoe de temperatuur afneemt. Plotseling doemt er een bekend gezicht op. ‘Maarten? Bent u dat?’ hoor ik hem zeggen. Terwijl ik naar mijn bril zoek bedenk ik me hoe vaak ik nog deze tijd nog met U wordt aangesproken. Gevonden. Het zal toch niet, is dat nou Arnold Eggerink? Allemachtig, ja hoor, mijn clubheld! Een jongen die bijna tien jaar de clubkleuren droeg voordat hij de stap omhoog zette. ‘Arnold, wat doe jij nou hier?’ Meteen voel ik een brok in mijn keel. Het is bijna drie jaar geleden dat we elkaar voor het laatst spraken. ‘Breng me eens op de hoogte, dat ik jou nog eens tegenkom zeg. Geweldig!’ vervolg ik. Arno vertelt me alles. Over zijn transfer, de nieuwe clubcultuur, maar ook over de hoogte- en dieptepunten. Daarna is het mijn beurt om hem bij te praten. Werkelijk alle veranderingen binnen de club passeren de revue. De tijd lijkt voorbij te vliegen als de zon opeens achter de bomen is verdwenen en de kou door mijn kleren mijn lichaam is binnengedrongen. ‘Het is tijd om te gaan Arno’ zeg ik, en na een kort afscheid loop ik ondanks de kou met een warm gevoel naar mijn auto. En hoewel ik het antwoord al weet vraag ik me onderweg af of ik ooit zo’n gesprek zal hebben met die rare Pool.

‘De kleuren van onze cl…’ het is mijn telefoon die het clublied door de auto zingt. ‘Mijn trots en glor..’ Verdomme, waar heeft dat pokkeding zich verstopt? Ah, kijk eens aan; in het dashboardkastje. Al rijdende pak ik de kleine telefoon, met haar nog kleinere knopjes en druk op ‘opnemen’. ‘Maarten? Ben je daar?’ Het is mijn vrouw. ‘Kom je zo naar huis?’ Uiteraard kom ik zo naar huis, ik kan niet wachten om haar over Eggerink te vertellen. Buiten is het donker, maar ik zou geblinddoekt nog naar huis kunnen rijden. Met gemengde gevoelens hang ik op. Hoe vaak kan ik deze route nog rijden..