‘We verloren met 6-0 en het was vervolgens een feestje in de kleedkamer’

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone wekelijks met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Quincy Kammeraad, die de amateurs van Zeeburgia voor de tweede keer verlaten heeft voor een avontuur op de Filipijnen.

Door Chris Meijer

Quincy Kammeraad staat op, loopt naar het raam van zijn hotelkamer in Manilla en schudt het hoofd. “Je ziet helemaal niks meer op straat, normaal zie je mensen lopen en file in deze straat. Oh ja, er rijdt nu wel een ambulance rond”, constateert hij. Het coronavirus houdt ook de Filipijnse hoofdstad in zijn greep. “Het vliegveld en alle shoppingmalls zijn gesloten, je kan de stad niet meer in en uit en ze hebben alle grenzen dichtgegooid. Als je een winkel binnenkomt, wordt je temperatuur gemeten en als je hoger dan 37,5 graden hebt, kom je nergens binnen. Vanaf acht uur ’s avonds tot vijf uur ’s ochtends mag je niet meer naar buiten”, zo somt Kammeraad de maatregelen van de Filipijnse overheid op. “Je kan hier naar de gevangenis als je je er niet aan houdt. Manilla heeft dertien miljoen inwoners en zodra het in de krottenwijken komt, is iedereen de pineut. Voor ons is het eerlijk gezegd een hel nu, omdat de trainingen ook uitgesteld zijn. We maken er het beste van, hebben voorraden ingeslagen met drinken en spelen de hele dag FIFA of kijken films. Er is ook nog wel een gym in het hotel en ik heb een flesje alcohol bij me, dus dan maak ik alles elke keer schoon. Het is lekker om door te trainen, al is de gym niet heel veel. Een loopband en een paar gewichten, dat is het. Het is geen Basic-Fit, laten we het daar op houden.”

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door ??qjk01 (@quincykammeraad) op 27 Feb 2020 om 11:27 (PST)

De uitbraak van het coronavirus heeft de eerste weken van Kammeraad in dienst van ADT, voluit Azkals Development Team, een curieuze wending gegeven. “Toen ik hier aankwam in januari, speelde het al een beetje. Ik werd heel lang gecheckt voordat ik het land in mocht: mijn temperatuur werd gemeten en er werden monsters genomen. De week erna werd ik nota bene ziek. Gelijk naar de dokter gegaan, alles gecheckt, maar het was gewoon een griepje”, vertelt Kammeraad. De start van de Filipijnse competitie is met vijf weken uitgesteld, terwijl er door het reinigen van de stadions een aantal dagen ook niet getraind kon worden door de teams in Manilla. “We hebben ook jongens die van buiten Manilla komen, dus die hebben ze snel hier naartoe gehaald vanwege de lockdown. Vanaf maandag kunnen we weer trainen, al worden we elke keer gecheckt. Alles blijft in principe hetzelfde, alleen raden ze ons aan om buiten het voetbal thuis te blijven en drukke plekken te vermijden.”

Het betekent dat de officiële start van de tweede termijn van Kammeraad in de Filipijnen wat vertraging heeft opgelopen. De negentienjarige doelman, half Filipijns, werd geboren in Haarlem en zette zijn eerste stappen op het voetbalveld bij Zeeburgia, waar hij werd opgepikt door AZ. Via FC Volendam keerde hij in de zomer van 2016 terug bij Zeeburgia, op het moment dat zijn leven een bijzondere wending nam. Tijdens een vakantie op de Filipijnen hield hij zijn conditie op peil bij een school, waar hij uiteindelijk Dan Palami tegen het lijf liep. Palami is de grote man achter het nationale team van de Filipijnen en tevens directeur van een bedrijf in de spoorwegtechniek. “Ik kende hem wel en ik had hem een berichtje gestuurd dat ik er was. Destijds kreeg ik van hem te horen: ‘Regel zo snel mogelijk je Filipijnse paspoort’. Ik ben in Nederland meteen naar de ambassade gegaan, maar dat heeft uiteindelijk door alle procedures zes maanden geduurd. Toen ik mijn paspoort had, werd ik uitgenodigd voor een trainingskamp met Filipijnen Onder-16. De trainer van de Onder-19 was er ook bij en hij zei: ‘Je gaat niet met de Onder-16 mee, je gaat met ons mee’. Als zestienjarige was ik de jongste van het team.”

“De eerste keer dat ik daar kwam, stond ik op een veld waarvan ik dacht: laten jullie hier de honden uit? Het was heel erg schrikken, ik dacht: waar ben ik beland? Het was officieel kunstgras, maar er lag eigenlijk gravel. Het voetbal was compleet anders dan ik gewend was, ik kreeg de opdracht om iedere bal lang te geven. Na de eerste wedstrijd had ik kramp in mijn hamstrings, niet normaal. Het was heel lastig om te praten met ze, ze begrepen me coaching niet en keken me aan, van: what the fuck, waar heb je het over?”, gaat Kammeraad met een lach verder. Hij liet een goede indruk achter en ontving ook een uitnodiging voor een toernooi met de Filipijnen Onder-19 in Myanmar, dat gehouden werd in de tijd dat hij de middelbare school verliet voor de MBO-opleiding Sport en Bewegen. “Ik kreeg geen toestemming om twee weken weg te gaan, omdat ik de kennismaking zou missen. Ik heb dat doorgegeven aan Palami en hij zei: ‘Ik heb nog een keeper nodig, teken maar bij ons’. Hij was op dat moment eigenaar van Global Cebu en ik heb daar binnen drie dagen getekend. Maar alles ging anders, het was een grote chaos.”

Chaos, dat klinkt veelbelovend. Hoe ging het er bij Global Cebu aan toe?
“Op zich was alles nog wel prima geregeld, maar we kregen niet betaald. Als je naar dat contract kijkt wat ik daar kreeg voorgeschoteld. Dat was gewoon een gemiddeld profcontract in Nederland, voor mij als zeventienjarige. Ik kreeg meer betaald dan een jongen van zestien bij AZ, dus dat kon ik niet weigeren. Het probleem was alleen: ik kreeg niet betaald. Bovendien hadden ze me niet geregistreerd, waardoor ik niet speelgerechtigd was. Na een halfjaar was ik er wel klaar mee, want dan komt er ook heimwee bij kijken.”

Was dat een moeilijke keuze, gezien het feit dat je van een profavontuur in Azië weer terugging naar de amateurs van Zeeburgia?
“Op gegeven moment bleek dat ik tot mijn achttiende niet speelgerechtigd zou zijn, waardoor ik anderhalf jaar op de Filipijnen had moeten zitten zonder te spelen. Dan is de keuze niet zo moeilijk. Bovendien werd ik in de tussentijd wel opgeroepen voor de Filipijnen Onder-19 en Onder-23, bijvoorbeeld voor een toernooi in Indonesië. Dat was echt gaaf, een van de mooiste ervaringen in mijn leven. We speelden daar voor 26.000 man, ik liep het veld op met een hartslag van 250!

We hebben met de Onder-19 nog geen thuiswedstrijden gespeeld. Ik houd van uitwedstrijden, je leert nieuwe plekken kennen. Als je hoort wat er gebeurt in Indonesië, dat ze in een ME-busje naar de wedstrijd moet... Ik vind het wel kicken, het zet je op scherp en verandert je mindset.”

Heb je die dingen concreet meegemaakt in Indonesië?
“Dat was écht bizar. Er werd eten naar de bus en de bank gegooid, we moesten onder ME-begeleiding het stadion uit. Mijn broer kwam kijken en mocht voor één keer met de bus mee, omdat het niet veilig was voor hem. Je ziet dan met een hele andere beleving in de bus, ik dacht: wat als we hadden gewonnen? We stonden met 0-1 voor tot de 83e minuut. Ik mis dat wel hier, hier speel je voor mijn gevoel eigenlijk amateurwedstrijden.”

Uiteindelijk heb je wel besloten om weer terug te gaan naar de Filipijnen. Wanneer kwam je tot de conclusie dat je Nederland wilde verlaten?
“Nadat ik twee jaar geleden niet in de JO19-1 van Zeeburgia kwam, had ik zoiets van: misschien moet ik kijken om weer terug te gaan naar de Filipijnen. Ik was er toen in de zomer dichtbij, alleen dat voelde niet goed aan. Ik wist dat die club problemen had met het betalen van de salarissen, dus ik dacht: beter niet. Ik heb in Nederland een tijdje het gevoel gehad dat ik geen profvoetballer meer zou worden. Wellicht dat een club als FC Dordrecht nog was gelukt, hooguit. Bij Zeeburgia was ik het plezier volledig verloren, ik ging naar de training omdat het moest. Om alles te vergeten, ging ik meer op stap.”

“Ik werd 9 januari tijdens de les gebeld door mijn vader. ‘Dit is de stand van zaken en je moet vandaag beslissen of je het doet’, kreeg ik te horen. Ik had die avond nog een oefenwedstrijd bij Zeeburgia, ik zat daar op een zijspoor en wilde eigenlijk weg. Er werd me beloofd dat ik zou spelen die avond, tegen AZ. Dat was niet het geval, ik zat op de bank en heb in de rust mijn vader geappt: ‘We gaan het doen’. Negen dagen later zat ik in het vliegtuig naar Manilla”, vervolgt Kammeraad. Razendsnel zegde hij vervolgens zijn opleiding op. “Op vrijdag kreeg ik te horen dat het doorging, maandag heb ik getekend, dinsdag kreeg ik het ticket en de vrijdag daarop was mijn laatste schooldag.”

Nederlands tintje op de Azië Cup: ‘Voor mij is dit sowieso ‘once in a lifetime‘’

Voetbalzone sprak in januari 2019 met Paul Mulders, die destijds met de Filipijnen debuteerde op de Azië Cup.Lees artikel

“Ik zag het contract en dacht: ik teken het, direct. Ook voor de ervaring, ik houd van reizen door Azië. Ik ben nog speelgerechtigd voor de Onder-19, Onder-20 en Onder-23, dus er zit wat rek in op het gebied van interlandvoetbal. Ik hoef nu ook niks met school te regelen als ik word opgeroepen. Vorig jaar moest ik een maand vrij nemen van school om met de Onder-19 mee te kunnen gaan op trainingskamp, dat was niet te doen. Ik was het heen en weer vliegen ook zat, je zit toch iedere keer negentien uur in een vliegtuig. Dan ben je hier drie of vier weken en moet je een maand later weer terug. Het geeft wel een extra motivatie om in de hoogste competitie van het land te spelen, waar mensen dolgraag in jouw schoenen willen staan. Het is wat anders dan een amateurclub. In Nederland dacht ik nog meer aan mijn vrienden, je hebt uitgaan, school en een bijbaantje. Hier draait alles om voetbal, daar ligt de focus op”, vertelt hij. Uiteindelijk zette hij bij ADT in Manilla zijn handtekening onder een tweejarig contract.

Op de Filipijnen is Kammeraad terechtgekomen bij ADT, dat pas net is opgericht en komend seizoen voor het eerst actief is in de Filipijnse competitie. De eerder genoemde Palami heeft de club opgezet als opleidingsteam voor het nationale elftal, waardoor de selectie voornamelijk bestaat uit spelers die namens de Filipijnen Onder-23 afgelopen zomer deelnamen aan de Southeast Asian Games. Naast de Nederlandse Kammeraad huisvest het gloednieuwe ADT spelers met Filipijnse roots uit onder meer Zwitserland, IJsland, Noorwegen, Italië, de Verenigde Staten, Engeland en Nigeria. Het team staat onder leiding van Scott Cooper, de Engelse bondscoach van de Filipijnen. “Het is een beetje te vergelijken met de beloftenteams in de Keuken Kampioen Divisie. Dit team zou daarin ook wel kunnen meedraaien.”

Hebben je eerder ervaringen bij Global Cebu het gemakkelijker gemaakt om je plek te vinden?
“Teamgenoten hadden echt struggles in de eerste paar weken. Bijvoorbeeld doordat de training op het allerlaatste moment weer veranderd was. Welkom op de Filipijnen, zei ik dan. Vorige week kregen we om half vijf ’s nachts een bericht dat de training twee uur vervroegd was. We hebben ook trouwens vijf groepsapps, geen idee waarom. Ik zet altijd mijn wekker om negen uur, om een ritme te houden. Tijdens mijn eerste periode kreeg ik soms te horen op de wedstrijddag dat de wedstrijd niet doorging. Ik had toen een huisgenoot, die zei vlak voor een wedstrijd: ‘Ik ga weer slapen’. ‘Nee joh, we moeten zo voetballen’, reageerde ik dan. Hij zei: ‘Kijk maar in de groepsapp’. Op gegeven moment hadden we dan in één week vijf wedstrijden en dan weer twee weken niet. Nu bestaat er gewoon een schema, eigenlijk heel normaal. Mensen leven van dag tot dag, minder gestructureerd. De mentaliteit is wat anders.”

Komt dat ook weleens tot uiting op het veld?
“Nou, we hebben ooit een interland tegen China gespeeld en toen kregen we echt een pak slaag. Ze speelden een beetje Europees, met een verzorgde opbouw. Het doel voor de wedstrijd was om met met minder dan 10-0 te verliezen, dat stond op het bord. Uiteindelijk werd het 6-0, dus het was een feestje in de kleedkamer. Ik keek daar rond van: what the fuck zijn jullie aan het doen? Ik was zo pissed, ik ben in een ijsbad gaan zitten. Zó boos was ik. We hadden verloren en iedereen was blij, daar kwam het Europese een beetje naar boven.”

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door ??qjk01 (@quincykammeraad) op 20 Feb 2018 om 1:56 (PST)

Merk je dat de omstandigheden buiten het veld ook enorm verschillend zijn met wat je bij bijvoorbeeld Zeeburgia gewend was?
“Als ik om twee uur moet trainen, vertrek om elf uur en ben ik pas om een uur bij het trainingsveld. Op de terugweg ga ik rond vier uur weg en kom ik rond zeven uur thuis. Tenzij ik met een brommer ga, ben ik binnen dertig minuten thuis. Maar dat vertrouw ik niet echt, we pakken met teamgenoten doorgaans een taxi. Dan gaat de telefoon aan de Bluetooth en doen we een beetje gek met z’n allen. We hebben geen douche voor na de training. Althans, wel een waterspuit, waar je je vinger in moet stoppen zodat er water uitkomt. Ik doe het op de Filipijnse manier, met een bakje. Het enige waarvan ik écht opkeek, was het feit dat we een bus hadden zonder airco. Dat was een sauna, ik zat in mijn onderbroek daar. Het begin was in dat opzicht zwaar, heel zwaar. Ik kwam van een amateurclub in Nederland, waar we drie keer per week trainden. In de voorbereiding hebben we hier zes keer per week getraind, om twee uur ’s middags op het warmste punt van de dag. Toen ik dat hoorde... Met ademen had ik er heel erg last van, maar ik begin er nu aan te wennen.”

Er volgt een bulderende lach, waarna Kammeraad een stilte laat vallen. Hij slaat een iets serieuzere toon aan. “Dit is niet de droom die je verwacht. Iedereen droomt van Ajax 1, AZ 1 of FC Volendam 1. Uiteindelijk is het voor mij met een omweg gelukt en ik moet hier tevreden mee zijn, want heel veel mensen zouden in mijn schoenen willen staan”, klinkt het realistisch. Kammeraad hoopt op termijn door te groeien richting de nationale ploeg van de Filipijnen, al heeft hij daar met Neil Etheridge voorlopig een vrijwel niet te kloppen concurrent. De dertigjarige in Londen geboren sluitpost speelt voor Cardiff City, dat vorig seizoen degradeerde uit de Premier League. “Probeer die maar even te verslaan. Hij wordt vanwege zijn ervaring in de Premier League altijd geselecteerd. Ik kijk tegen hem op, hij is een grootheid op de Filipijnen. Dat is niet normaal.”

Overigens hoopt Kammeraad op termijn ook verder te groeien dan de Filipijnse competitie. “Het is niet mijn doel om hier voor altijd te blijven, ik wil op termijn de stap verder maken naar Maleisië, Indonesië of Thailand en daarna naar Japan of Zuid-Korea. Financieel is dat ook weer interessanter. Je hebt in Azië bepaalde regels, dat je tegenover één Europese speler minimaal drie Aziatische spelers moet hebben. Je bent een Aziatische speler als je drie interlands voor minimaal de Onder-19 van een land hebt gemaakt, dus die heb ik al te pakken. Maar hoe meer, hoe beter. Ik geef het de tijd: ik ben negentien en dat ik hier ben, is al mooi. Ik wil hier nog twee jaar blijven en als er iets komt, komt er iets. Ik wil er rustig inkomen, want ik weet wat er gebeurt als je hier heen komt met haast.” Met een glimlach besluit de geboren Haarlemmer: “Dan gaat alles fout, dat heb ik in de eerste periode wel geleerd.”