‘Ik zit hier niet voor de centen, want zoveel is het niet, haha!'

Jos Hooiveld (34) tekende begin dit jaar een contract bij FC Twente en keerde daarmee na ruim een decennium vol rondzwervingen terug naar Nederland. Voetbalzone zocht hem op in het Drentse Eelderwolde en sprak de centrale verdediger uitgebreid over de lange lijst clubs waar zijn carrière hem bracht. In de zevendelige reeks 'De avonturen van Jos Hooiveld’ vertelt hij over de meest memorabele momenten uit zijn bijzonder bewogen loopbaan. Eerder verschenen zes delen over zijn tijd in Nederland, Oostenrijk, Finland, Zweden, Schotland en Engeland. Vandaag het slotstuk waarin hij vertelt over FC Twente en terugblikt op zijn carrière.

Hoe kijk je naar de laatste fase van je actieve carrière waar je nu inzit?
“Die fase heb ik voor mijn gevoel echt ingezet bij AIK. Dat eerste half jaar in Zweden was prachtig. Bij mijn binnenkomst stond de ploeg er slecht voor en riep ik: ‘Jongens we gaan de jacht inzetten, we gaan achter ze aan en we gaan ze pakken!’ Toen keken ze me meewarig aan, maar uiteindelijk wisten we een record te zetten door tien wedstrijden achter elkaar te winnen en vochten we tot de laatste dag voor het kampioenschap. Daarna werd het allemaal wat minder, ook bij mij. Ik mocht best blijven onder de nieuwe trainer, maar wel in een andere rol. Op dat moment realiseerde ik me dat ik in het buitenland was voor het voetbal en ik zo’n rol dan liever in Nederland wilde.”

Hoe groot is de rol van je privéleven in zo’n keuze?
“Heel behoorlijk. We hadden toen ook een paar kleine probleempjes met de kleine en ik had zoiets van als het kan, dan gaan we. Anouk werd zwanger van de tweede en hoewel Stockholm voor mij als thuis voelde, is thuis natuurlijk ook daar waar opa’s en oma’s in de buurt zijn. Af en toe een beetje hulp met de kleine is ook wel lekker. Ik heb toen René Hake, mijn oude trainer bij Emmen, een berichtje gestuurd. Dat als hij iemand zocht die niet ging zeuren, keihard werken, elke training zijn best zou doen, een voorbeeld kan zijn voor jonge jongens en een oor voor hemzelf, hij me er maar bij moest halen. Hij zei toen: ‘Ik heb je nog wel bij de kop, Maar ik moet er eerst een kwijt, want ik heb nu vier centrale verdedigers.’ Toen Georgios Katsikas vertrok belde hij me op en vroeg: ‘Ben je er klaar voor?’ Ik ben toen overgekomen, heb even met Jan van Halst gekletst en meteen getekend.”

En hoe bevalt dat vooralsnog?
“Het is geweldig hier; echt een topclub man! Ik denk dat veel spelers zich pas later beseffen wat ze hier hadden. Voetballers geven vaak een beetje af op de Eredivisie, maar het is hier goed geregeld. Als je naar pak hem beet Watford gaat, maak je qua niveau, salaris en competitie een flinke stap, maar qua club niet hoor. Nouja, ik noem Watford en dat kan ik eigenlijk niet zeggen, maar bij Southampton was het hetzelfde totdat zij met Premier League-miljoenen een mooi complex bouwden. Nu snappen veel clubs dat ze stappen moeten zetten als ze erin willen blijven. Hetzelfde geldt voor de medische staf, dat werd ook lange tijd verwaarloosd. Dan was er een oude verzorger, die wat keek en een paar keer aan je enkels trok. Dat was het dan wel. Dat is nu wel even anders!”

Je hebt nog een contract voor dit seizoen. Is het daarna mooi geweest?
“Dat ligt eraan hoe ik me voel, maar als ik nog zo fit ben als nu is het zonde ermee te stoppen. Je stopt maar één keer hè. Ik zal niet alles spelen, maar dat is ook wel de rol die mij is voorgehouden. Eerlijk is eerlijk en daar ga ik niet over zeiken. Je gaat ook wat anders spelen, krijgt meer rust in je spel en kunt je ervaring gebruiken om het spel te lezen. Anders hou je het ook niet lang vol hoor. Het is niet zo dat je in een keer naar beneden knalt, maar je wordt wel langzamer. Niemand heeft het eeuwige leven in voetbal. Bij het tekenen zei ik tegen Jan van Halst: ‘Mocht je ooit denken dat ik geen toegevoegde waarde meer ben, dan moeten we maar even kletsen.’ Dan is dat helemaal geen probleem, want ik zit hier niet voor de centen. Kan ook niet, want zoveel is het niet, haha!”

Wat ga je straks doen als het moment daar is?
“Ik denk daar wel veel over na. Misschien wil ik in de voetballerij blijven, want je bent natuurlijk toch expert. Dat allemaal weggooien is ook zoiets, maar het zou ook bevrijdend kunnen zijn wat anders te doen. Ik heb het er weleens met Tieme (Klompe, red.) over en die zegt altijd dat een keer vervelen ook niet erg is. Als voetballer wordt je lange tijd geleefd en gedwongen bepaalde keuzes te maken. Tegelijkertijd heb ik vrienden gemaakt over heel de wereld en die wil ik best een keer bezoeken. Wie weet ga ik wel een soort reisprogramma maken, haha!”

Je bent nooit international geworden. Heeft dat er nooit ingezeten?
“Nee, in mijn lichting waren ze allemaal net wat beter: Heitinga, Vlaar en wat routiniers erbij. Voor Oranje had ik na mijn eerste redelijke seizoen Premier League het in het tweede jaar gewoon echt goed moeten doen. Dat was ook een beetje het jaar dat in Nederland gediscussiëerd werd over de centrale verdedigers. Als ik mezelf moet vergelijken, lijk ik denk ik het meest op Ron Vlaar. Hij is nog net wat sterker, zeker op het oog, dus daar zal ik net wat onder hebben gezeten.”

Als je nu terugkijkt, heb je er dan het maximale uitgehaald voor jezelf?
“Ach, het had voor mij wat eerder kunnen beginnen denk ik. Zo’n Oostenrijk of Finland zou ik er uitgooien als ik het in Nederland meteen goed had gedaan. Het heeft mijn carrière niet versneld, maar toch ben ik hartstikke dankbaar dat ik er ben geweest. Uiteindelijk leer je overal en gaat het zoals het gaat. Ik heb in de slechtste en beste competities van Europa gespeeld, dat is toch ook mooi? Hoeveel Nederlanders kunnen nou zeggen dat ze in de Premier League hebben gespeeld? Een stuk of 110 misschien? Daar ben ik er toch mooi een van!”

Heb je uiteindelijk een beetje leren relativeren?
“Dat heb ik altijd wel geprobeerd. Als voetballer ben je enorm bezig met wat je doet en je wordt omringt door mensen die dat ook zijn. Dan is het soms lastig dingen goed in perspectief te zien en krijg je het idee dat de hele wereld om jouw prestaties draait. Dat is natuurlijk niet zo. Dus als ik in de Championship op dinsdagavond een slechte wedstrijd had, dacht ik weleens: zo erg is het ook weer niet. Er was ook Champions League vanavond, dus daar zullen ze allemaal wel naar gekeken hebben. Dat relativeringsvermogen is er echt ingegroeid. Als je jong bent en je schiet er een paar ballen in denk je al snel dat je heel wat bent, maar ook andersom is het zo. Speel je een slechte partij, dan hoor je dat meteen. Je gaat al snel te veel mee in wat er gezegd en geschreven wordt.”

Hoe heb je dat losgelaten?
“Op een gegeven moment dacht ik: waarom zou ik mezelf nog zo gek maken? Iemand zei eens tegen me: ‘Je bent niet zo goed als ze zeggen wanneer je wint, maar je bent ook niet zo slecht als ze zeggen wanneer je verliest.’ Dat vond ik wel mooi en zo is het ook. Er zijn zat jongens die met de druk worstelen, maar dat nooit uitspreken omdat er in die mannenwereld weinig ruimte voor is. Gek eigenlijk, want tachtig procent van de dingen die je doet komen uit je hoofd, als het niet meer is. Soms denk ik: had ik maar iets eerder een stabiel zelfbeeld gehad. Dat ik gewoon kneiterhard kon werken zonder me wat aan te trekken van anderen. Die omslag kwam pas toen ik eind twintig was. Gelukkig ben ik altijd optimistisch geweest en heb ik simpelweg gekeken wat er op mijn pad kwam. Maar goed ook, want weggestuurd worden uit de tweede divisie in Oostenrijk plant niemand!”