Het vergeten 'witte' fenomeen

We schrijven augustus 2005, de zomer na een fantastisch seizoen. Een seizoen dat werd afgesloten met een ongelooflijk aantal van 87 punten, 10 punten boven aartsrivaal Ajax, en natuurlijk de nipte uitschakeling in de halve finale van de Champions League tegen AC Milan. Een seizoen waarin spelers als Mateja Kezman en Arjen Robben de ene na de andere (schitterende) goal maakten. Echter, beide heren vertrokken na dit seizoen naar de Engelse grootmacht Chelsea. Zaak was om minimaal één gelijkwaardige opvolger te vinden, om een nieuwe landstitel te realiseren.

PSV heeft haar grootste successen behaald als zogenaamde ‘koopclub’ en het zo geroemde scoutingsysteem, dat de club met name hanteerde in continenten als Zuid-Amerika. Zo werd Jefferson Farfán al in de zomer van 2004 aangetrokken, maar hij kan tot nu toe niet imponeren. Voor de verandering kwam er dit keer eens niet versterking vanuit Zuid-Amerika, maar uit Limburg. Om specifieker te zijn, het was een speler van Roda JC. Daar speelde een Afrikaanse aanvaller die de ene na de andere mooie goal maakte, zijn tegenstanders eenvoudig het bos instuurde en een absolute publiekslieveling werd bij het Roda publiek. Helaas voor hen vertrok hij in de zomer van 2005 naar PSV en ook hier weet Koné snel de harten van de fans te veroveren. Ik heb het natuurlijk over Arouna Koné, het vergeten ‘witte’ fenomeen. Een ‘term’ dat ik later in dit verhaal zal toelichten.

Koné bij PSV, het leek er niet eens op dat dit ging gebeuren. Sterker nog, hij stond op het punt om concurrent Ajax te gaan versterken, waar hij tijdens de medische keuring werd afgekeurd wegens hartproblemen. Tranen stonden hem nog net niet in de ogen toen zijn droom, het vertrekken naar een topclub, in duigen viel. Gelukkig voor Koné meldde PSV zich voor hem en wist hem betrekkelijk snel aan te trekken. Waar Ajax de gok niet durfde te nemen, wilden de Eindhovenaren het proberen. Het was niet alleen een droom voor Koné, het was in zijn ogen een ‘must’. Hij wilde namelijk niet alleen de top van de voetbalwereld bereiken, ook de kas moest gevuld worden. Koné komt uit een relatief arm gezin, dat zich staande moet houden met rotbaantjes voor de kinderen. Zijn ouders raakten werkloos en met een gezin van in totaal veertien kinderen, was dit een immens probleem. Godzijdank bleek dat de, op straat altijd voetballende Koné, een groot talent bleek te zijn. Arouna moest en zou, net als zijn broer Bakari, professioneel voetballer worden. Niet alleen voor zichzelf, ook om veel geld te verdienen om het gezin in de toekomst te kunnen onderhouden. Nu dit doel inmiddels is gelukt en het gezin Koné miljoenen op de bankrekening heeft staan, focust Koné zich op het restant van de Ivoriaanse bevolking. Hij heeft verschillende zogeheten 'charity's' opgericht, zodat ook andere Afrikaanse kinderen perspectief en waardering kunnen genieten.

Terug naar het voetballende aspect. Zoals gezegd, ook in Eindhoven liet Koné de Eindhovense harten harder kloppen. Niet alleen door de doelpunten, ook de komische dansjes en het, niet te vergeten, geverfde witte haar. Het geverfde witte haar.. Wat is hier nou speciaal aan, zal menig mens zich afvragen. Om dit toe te lichten, moet ik even overschakelen naar mijn moeder. Om te beginnen, mijn moeder heeft niets met voetbal en vindt het verschrikkelijk als ik weer eens lui voor de televisie hang om een voetbalwedstrijd te aanschouwen. Ondanks het feit dat mijn moeder dus geen voetballiefhebber is, keek ze een mee met mij naar PSV. Eén speler viel in haar ogen op: Arouna Koné. En dat alles door het dansen en het witte haar.

Mijn moeder houdt van échte persoonlijkheden binnen voetbal. Spelers die zich niet aanstellen, maar gewoon de mouwen opstropen en er alles aan doen om drie punten binnen te slepen. Koné was zo’n speler met een grote persoonlijkheid en een uitstekende mentaliteit. Toegegeven, ook Koné gooide er eens af en toe een schwalbe uit. Maar dat vergaf mijn moeder hem met alle liefde. ‘’Zolang zijn haar maar geverfd blijft en hij blijft dansen, vind ik alles goed’’, citeer ik uit mijn moeders mond voor ‘haar’ lieveling. Met de dansjes kwam het in ieder geval goed. Ze werden zelfs op de tribune overgenomen en de passie waarmee hij iedereen wist te imponeren, was grandioos om te zien: medespelers, tegenstanders en zelfs supporters, ze sympathiseerden allen de goedlachse Koné. Toen zelfs mijn moeder in de woonkamer mee begon te dansen, schoot ik in de lach. Het was lang niet zo perfectionistisch als Koné op het veld deed, maar het kwam in de buurt. Het stond en staat nu nog steeds symbool voor de wisselwerking die Koné van het veld naar de tribunes wist over te dragen.

Helaas ging het in Koné's laatste seizoen bij PSV het bijna opnieuw mis op medisch gebied. Nadat Koné terugkeert van zijn vakantie is hij ziek en vertoont symptomen die niet overeenkomen met ‘gewoon’ een griep of koorts. Het blijkt malaria te zijn, een infectieziekte waar je niet zomaar vanaf komt. Einde carrière op topniveau? Het antwoord op deze vraag is gelukkig nee, aangezien Koné in 2008 zijn carrière gaat voortzetten bij de Spaanse subtopper Sevilla. Zou dit dan dé tussenstap zijn richting de absolute top? Het antwoord is helaas nee. In vijf jaar Spaanse dienst, met tussendoor een halfjaar verhuur aan het Duitse Hannover 96, speelde Koné slechts 45 van de in totaal 150 competitieduels en wist maar drie (!) keer het net te vinden. Na twee uitstekende jaren bij respectievelijk Levante en Wigan Athletic is Koné bij Everton terug bij af: bankzitten. Koné kent samengevat een zeer bewogen, wisselvallige carrière, met veel hoogtepunten maar misschien nog meer dieptepunten. En toch blijft het vreemd. De inmiddels al 30-jarige Koné is geen schim meer van zowel de voetballer als de persoonlijkheid van wat hij was in Nederland. Ach, gelukkig heeft hij zijn witte haar nog en wie weet later ook weer 'zijn' danspasjes, na een grandioos doelpunt. Daar zullen ik en menig voetballiefhebber hem immers altijd aan blijven herinneren.