Geel en Zwart 4: 'Hogerop' en 'Geen verlies'

In deel 2 tot en met deel 5 wordt teruggekeken op de periode 2004 – 2010 en de rol van algemeen directeur Paul van der Kraan, de raad van commissarissen en sportieve en bestuurlijke fouten.Eerder verschenen series kun je teruglezen bij de Clubexperts. Dit is deel 4, het voorlaatste deel. Hoe gaat het bestuur op zoek naar financiën en lukt dit? Of valt men opnieuw in herhaling en brokkelt het laatste stukje Vitesse ook af?

(…)Samen met Marc ging Paul verder op zoek naar investeerders. Van der Kraan dacht dat de oud-speler en voormalig gezicht van de club toekomstige sponsoren over de streep zou trekken. Ook dat zou falen waarna men naar andere opties zocht. Een verkoop van, een gedeelte, van de club zou sindsdien niet meer ondenkbaar zijn geweest. Door de tegenvallende verkoop van aandelen gemengd met tegenvallende prestaties in de competitie en nog een hele reeks van andere oorzaken, lukte het Paul elk jaar aan het eind van het seizoen wederom niet om de begroting rond te krijgen. Het eerste jaar na de sanering leed men een klein verlies van om en nabij zes ton. Het zou de laatste keer zijn, zeiden de bestuursleden. Want er zouden spoedig meer inkomsten geworven worden. Ook dat bleek op een of andere manier tegen te vallen, de club bleek niet meer verkoopbaar in de wereld van de commercie.

De commercieel directeur Ronnie Groenewold maakte een dure misstap met de komst van de vogel Hertog en het bijpassende internetdomein, het Hertogdom. Een vogel kostte gauw 10.000 euro, niet veel voor een voetbalclub. Het internetportaal, waar supporters op stellingen hun meningen konden geven en zogenaamd inspraak in de club hadden, kostte ruim 70.000 euro. Tel uit je winst. De vogel ging dood, het Hertogdom faalde. Nu is de vogel vaak het spectaculairst in het stadion.

Het Hertogdom was dus mislukt en dat kostte veel geld. Dat Ronnie verder geen inkomsten kon werven was verder ook niet positief voor zijn functie. Op aandringen van supporters, die samengeklonterd waren bij Samen-1 om hun onvrede te uiten over het gevoerde beleid, verliet Ronnie Groenewold met een goedgevulde portemonnee middels een zogenoemde ‘oprotpremie’ het stadion. Hij ging na zijn contractperiode alsnog werken voor de club, ware het in een andere vorm waarbij hij voor zichzelf werkte.

De onrust bij de club groeide. Supporters keerden zich massaal tegen het bestuur. Men verweet hen passie en inzet en wilden dat na Groenewold ook Van der Kraan, Van Hintum en Kees Bakker zouden vertrekken. Wie Kees Bakker is? Dat was de voorzitter van de raad van commissarissen, het toezichtorgaan van de club. Kees was een aantal jaar geleden als politiechef al in opspraak gekomen door een dubieuze pandendeal die hij sloot met Cor Guyt, een van de ‘Vrienden van Vitesse’. Cor kocht het pand voor een paar miljoen van de politie, waarna hij het naar verluid na een half uur verkocht voor veel meer geld. Kees zou dit hebben geweten en er mee ingestemd. Een corrupte politiechef die vervolgens het toezicht moet houden bij een professionele club. Over controverse gesproken.

Daarnaast kreeg hij het terechte verwijt dat het toezicht op Paul en Marc onvoldoende was en dat in het geval van Paul dit al jaren onvoldoende was. Nu was de tijd rijp om te vertrekken.
Men beloofde de supporters dat Vitesse hogerop moest en kon gaan kijken, dat de club weer opgebouwd zou worden en dat de zevende plaats, oftewel het linkerrijtje de nieuwe ambitie was van de club. Naast deze belofte had de algemeen directeur ook nog meermaals aan zowel pers als supporters beloofd “nooit meer geld uit transferinkomsten te gebruiken voor het sluitend maken van de begroting.”

De schamele zes ton die men verlies leed in het seizoen dat de surseance werd doorgevoerd bleek een voorbode te zijn voor jaarlijkse verdubbelingen van het bedrag. Zes ton werd om en nabij 1,2 miljoen en dat werd in het laatste seizoen net vóór de overname van Merab Jordania, een kleine zes miljoen, inclusief de transferopbrengsten. Een periode van nog geen drie jaar tijd. Ook in dit geval had de Raad van Commissarissen moeten ingrijpen , zo niet veel eerder al en hadden Marc en Paul hun verantwoordelijkheid moeten afleggen. Dit gebeurde keer op keer niet.

In de winterstop van het seizoen 2008/09 kwam RvC lid Maasbert Schouten aan de macht. Maasbert verdiende zijn geld net als Dirk Scheringa en hij werd gekscherend ‘Dagobert Duck’ genoemd. Verstand van voetbal had hij niet, maar geld had hij wel. Hij kocht de club voor vier miljoen euro. Zijn doel was de club door te verkopen. Immers, er was geen enkele mogelijkheid meer om de club nog jaarlijks de begroting rond te krijgen. Paul had er wederom een zooitje van gemaakt. Samen besloot men om álle spelers in de uitverkoop te doen. Iedereen mocht weg, de duurste spelers en de rotte appels moesten weg. Paul heeft de club bij zijn aanstelling afgebroken, daarna op nul begonnen en getracht op te bouwen. Vervolgens lukte dit niet, ging de club bijna failliet en kreeg Paul zijn tweede kans om met de club op nul te beginnen. Nu helemaal, want de schulden waren weg. Toch leed hij verlies, toch ging de club nog bergafwaarts.

De club zat in een dal. Juli 2010 kopten de kranten dat Vitesse wederom op het puntje van faillissement stond. De spelers hadden een te duur contract gekregen. Spelers als Molhoek, Jenner en Sinan Kaloglu waren te duur. Je kunt mij niet vertellen dat Paul de contracten niet kende? Dat zou niet mogelijk zijn, immers had hij de laatste handtekening. Hij was dus eindverantwoordelijk voor álle verliezen die er geboekt zijn. Dat is, ik schat, meer dan de zesentwintig miljoen euro die hij heeft kwijtgescholden. Juist deze drie spelers waren wegens prestaties en blessures inmiddels ook al niet meer verkoopbaar.

De oplossing volgens Schouten en Van der Kraan lag hem in het volgende:
Vitesse gaat leunen op de jeugd en gaat over naar meer doorstroom voor jeugdspelers. Alle spelers die nu in de selectie zitten mogen verkocht worden voor het bedrag dat de club eist. Er wordt ingekocht wanneer dit mogelijk is, maar dit is niet het uitgangspunt. Het uitgangspunt is om de begroting sluitend te krijgen. Hier worden allereerst de transferinkomsten voor gebruikt.

Dit was bij monde beloofd nóóit meer te zullen doen. Nog een gebroken belofte.
Vitesse verkocht alle spelers en deed alle rotte appels weg. Stennismakerij van spelers als Santi Kolk was niet van belang, clubbelang moest voorop staan. Spelers moesten trots zijn om voor Vitesse te mogen spelen. Iedereen was verkocht op een enkeling na, vooral de aankopen van Marc van Hintum bleven, ze waren immers onverkoopbaar. Uit de A1, B1 en Jong Vitesse werden spelers geplukt voor het eerste.(…)