23-karaats goud

Er zijn maar weinig clubs met een grotere Europese staat van dienst dan Liverpool FC. De aanhangers van die club, Kopites, vermaard om hun fanatisme en loyaliteit, hebben dan ook een hoop helden. Onder andere Bill Shankly, Steven Gerrard, Ian Rush, Rafael Benitez, Kenny Dalglish, John Barnes en Robbie Fowler worden regelmatig besprenkeld met goddelijke adoratie. In het geval van Fowler is deze zelfs letterlijk. In deze lijst met de ultieme helden van de vijfvoudig Europees kampioen begeeft zich ook iemand die op het eerste gezicht een vreemde eend in de bijt is.

We spreken hier over iemand die, een blauw shirt van een iets minder bekende club aan de andere kant van Stanley Park dragend, in een geluksdelirium verkeerde toen Michael Thomas in 1989 Arsenal in de blessuretijd kampioen maakte, in en ten koste van Liverpool. We spreken hier over iemand die over Alex Ferguson, voor de meeste Reds toch de personificatie van hoe dicht een mens bij de duivel kan komen, deze bewonderende woorden sprak: “Ik hou van die man. Het is net een Liverpudlian. Hij is grappig, ziet er geen probleem in om mensen te vertellen dat ze op moeten flikkeren en stemt zelfs Labour. Mijn doel is ooit zo groot als hem te worden.” We spreken hier over de man die negenmaal doel trof tegen Liverpool en slechts vijfmaal vóór.

En, hoe ironisch ook, om volledig te begrijpen waarom die man zoveel betekent voor de aanhang dat ze niet bevreesd zijn om hem in één adem te noemen met helden als Dalglish, een man onder mannen, moeten we terug naar 1 juli 2006. Die dag had deze speler de Liver Bird verruild voor drie leeuwen. Het kwam op strafschoppen aan. En onze held nam er ook eentje, maar zijn inzet werd door de Portugese doelman ogenschijnlijk zonder teveel moeite gekeerd. Nu is dat geen reden voor heldenverering, maar de reactie van deze speler was dat wel. “Well, thank God that wasn’t for Liverpool.”

Maar het zou flauw zijn om de heldenverering van James Duncan Lee Carragher enkel toe te schrijven aan het missen van een penalty voor Engeland, het instituut dat op Anfield innig gehaat is sinds wijlen Margaret Thatcher er de baas werd. Carragher is sinds zijn debuut in 1997 het voetballende equivalent van Simple Minds-frontman Jim Kerr. Hard, rauw en somber, maar zelden vals en slechts met moeite verstaanbaar.

De eerste keer dat ik The Kop een hommage aan Carragher hoorde brengen moest ik grinniken. Op de klanken van Lennon & McCartney, twee nét iets bekendere inwoners van de stad, deed de aanhang een wens. Nummer één was Carragher, nummer twee ook, nummer drie ook, net zo lang tot ze bij 23 waren aanbeland. Cynici verbaasden zich erover dat de aanhang zover kon tellen. Het kwam er op neer dat het hele team uit Carraghers bestond. Het lijdend voorwerp zelf reageerde naar verwachting gevat. “Nee, zou geen goed idee zijn. Veel gevechten in de kleedkamer en iedere wedstrijd zou 0-0 eindigen.”

De ondertoon was grappig bedoeld, maar de telg van Bootle heeft dit verlangen wel aardig ingevuld als verdedigende allrounder. Nadat hij zijn basisdebuut in het legendarische Spice Boys-keurkorps van Roy Evans opluisterde met één van zijn kwintet doelpunten voor de club in 1997, kwam hij in het seizoen van de vijf trofeeën, 2000-01, pas echt vol tot bloei in het cupfightersequipe van Gérard Houllier. In dit theatergezelschap vervulde Carragher de rol van utility man. In 63 wedstrijden maakte de pas net droog achter de oren geworden stopper in 58 van de 63 wedstrijden zijn opwachting. In de beslissende penaltyserie in de Worthington Cup-finale was Carragher vanaf elf meter trefzeker.

Vier jaar later, onder Benitez, was Carragher onbetwist de verdedigingsleider van de rode, onervaren formatie die zich onder leiding van een dik druktemakertje uit Spanje kranig weerde door het Europese grootkapitaal om zich uiteindelijk een weg te banen naar Europese glorie in een finalewedstrijd die qua spektakel haar gelijke nooit meer zal vinden. Carragher was in de verlenging belast met de schone taak om de Milanese moordenaars tegen te houden, met de kramp in zijn lijf. Snauwend en hijgend slaagde hij. Karakteristiek.

Dat woord is ook van toepassing op de manier waarop Carragher in maart 2005 een interviewer te kijk zette. Op de vraag of hij zich niet bezighield met een transfer naar een grotere club, was het antwoord simpelweg welke club er dan groter dan Liverpool was. Waar de grote vedettes van de club jaarlijks gelokt werden door verleidingen uit Spanje en Londen, leek Carragher zich na het afdwingen van een vaste basisplaats geen seconde bezig te houden met een andere club. In een tijdperk waarin retoriek als de bovenstaande vaak niet meer dan holle frasen inhoudt, is dat een geruststellende gedachte.

Eveneens typerend voor de man is een incident in mei 2009. In een voorvakantiewedstrijd tegen West Brom kreeg Liverpool bij een ruime voorsprong een tegengoal. Shit happens, zou je denken. Maar aan het eind van een zowel nationaal als internationaal mooi seizoen was Carragher furieus om deze gemakzucht. Teamgenoten moesten voorkomen dat de nummer 23 ploegmaat Alvaro Arbeloa aanvloog. Op dat moment, afgevoerd als een aap in een dwangbuis, leek Carragher echter zijn passie, zijn onverzettelijkheid te verliezen.

Die onverzettelijkheid is nooit teruggekeerd. Net als de memorabele seizoen voor de Liverpool-aanhang sindsdien zijn uitgebleven. Na vier jaar aanmodderen als vijfde wiel aan de rode bolderkar besloot Carragher te stoppen. Maar niet voordat de man zijn honderdvijftigste internationale wedstrijd in het rood speelde, een prachtig aantal.

Zaterdag trok Carragher voor de 737e en laatste keer het rode shirt aan. Weinig spelers kunnen beweren dat ze altijd alles gegeven hebben voor de club, maar Carragher is er een van. Dit is extra bijzonder als je let op het feit dat hij tweede staat in de lijst met spelers die het vaakst acte de présence gaven in het rode shirt. Zondag kreeg Anfield de kans om het brok 23-karaats goud, dat eigenlijk te lang achterin de etalage heeft gebivakkeerd, uit te zwaaien. Carra bedankt!