Voetbalzone-weblog: Ramos wilde het feestje van Pirlo niet verpesten

Het beeld mag misschien anders zijn, maar niet alle voetballers zijn louter met zichzelf bezig. In het veld niet, en zeker buiten het veld niet. Zo beginnen steeds meer spelers een eigen foundation. De voorbeelden in Nederland zijn inmiddels talrijk. In het kielzog van Johan Cruijff, die jaren geleden met veel succes de Johan Cruyff Foundation is gestart, hebben onder meer Ruud van Nistelrooij, Edwin van der Sar en Johan Neeskens een eigen stichting, terwijl internationals als Klaas-Jan Huntelaar, Nigel de Jong, Dirk Kuyt, Rafael van der Vaart en John Heitinga zich al jaren inzetten voor de medemens. Aangevuld met trainers als Louis van Gaal en Guus Hiddink kom je tot een mooi stel, hoor.

In het buitenland is dat niet anders. Wat te denken van Andriy Shevchenko die na zijn dramatische ervaring met Tsjernobyl, waar hij in de jaren tachtig als kind voor moest vluchten, per se wat voor de samenleving terug wilde doen. De aanvaller van Oekraïne, die dit EK na de eerste ronde eervol afscheid nam als international, begon daarom de Andriy Shevchenko Foundation, nadat hij ook al ambassadeur was van SOS Kinderdorpen. Zijn voornaamste doel: het helpen van (wees)kinderen, met aangeboren afwijkingen en het (onder)steunen van ziekenhuizen in de regio. Daarbij krijgt hij niet alleen steun van zijn modevriend Giorgio Armani, maar ook van Diego Maradona, acteur Richard Gere, oud-tennisser Andrei Medvedev en bokser Vladimir Klitschko die in 2005 allen bij zijn benefietwedstrijd in San Siro aanwezig waren en mede verantwoordelijk waren voor de opbrengst van één miljoen euro. “Maar eigenlijk is het vanzelfsprekendheid dat ik dat doe”, vertelde Shevchenko me ooit. “Ik vind dat het mijn plicht is om anderen te helpen.”

Ook Alan Shearer vindt dat. Een paar jaar maanden geleden sprak ik hem daar nog over. Over de vele doelen waarvoor hij zich met liefde inzet. Dat doet de 63-voudig Engels international, in zijn land tweemaal gekozen tot Speler van het Jaar, niet alleen met zijn eigen organisaties - The Alan Shearer Center en The Alan Shearer Academy Scholarship - maar ook als beschermheer van de Sir Bobby Robson Foundation, de stichting die is vernoemd naar de oud-trainer van PSV die in 2009 is overleden en die zich inzet voor de strijd tegen kanker. “Toen ik daarvoor werd gevraagd”, vertelde hij, “had ik niet één seconde bedenktijd nodig. Natuurlijk deed ik dat. Ik vond het een grote eer. Robson is niet alleen heel belangrijk voor me geweest als trainer, maar ook als persoon. Zelden iemand meegemaakt die respect en genegenheid zo belangrijk vond. Hoe kon ik dan zo’n aanbod weigeren?”

Zijn inzet voor de medemens, in het bijzonder kinderen, is niet iets van de laatste jaren. Als speler was Shearer al veelvuldig actief voor organisaties als NSPCC, Sports Relief, Soccer Aid en UNICEF. Daarnaast schonk hij in 2006, toen de aanvaller in een uitverkocht St James’ Park zijn afscheidswedstrijd tegen Celtic speelde, de gehele opbrengst, zo’n twee miljoen euro, aan veertien verschillende charitatieve instellingen. “Nee, het was niet moeilijk om dat geld weg te geven. Ik vond het wel moeilijk om te beslissen aan welke goede doelen ik dat zou doen. Ik kreeg namelijk wel honderden verzoeken, maar het was onmogelijk om daar allemaal op in te gaan. Dus heb ik een schifting moeten maken, zonder iemand voor zijn hoofd te stoten.” Ik was benieuwd waar dat sociale vandaan kwam. Shearer tikte toen op zijn borst en zei: “van binnenuit.” Om die reden zou hij nooit naast zijn schoenen lopen. Bewust als hij was dat hij een goed leven heeft en dat hij goed heeft kunnen verdienen met datgene wat hij echt leuk vindt. “Die luxe heeft niet iedereen. Bovendien besef ik me maar al te goed dat ik enorm veel aan de fans te danken heb gehad. Het is nu mijn taak om wat terug te doen.”

Ik moest aan de woorden van Shearer denken toen de UEFA het over Fair Play had. Dat hij, net als Gary Lineker met wie hij nu een komisch duo vormt bij de BBC ongetwijfeld voor de Fair Play Award zou gaan als hij nog had gespeeld. Want Shearer was tevens een heer in het veld. Al was het dan nog maar de vraag wie de titel dan zou gaan. Want met Lineker, die Engelse spits die in zijn hele carrière niet één gele kaart heeft ontvangen, heeft Shearer natuurlijk een gedegen concurrent. Wie de Fair Play Award dan wel moet krijgen? Genoeg kandidaten, zo lijkt me. Mario Balotelli (voor zijn ingetogen juichen na afloop om zodoende anderen niet voor het hoofd te stoten) bijvoorbeeld. Of Cristiano Ronaldo (hij kan toch overspelen). Of Robbie Keane (die zijn shirt beschikbaar stelt voor de Ierse fan die tijdens het EK was verongelukt). Toch zeg ik: Sergio Ramos, de verdediger van Spanje. Hoe hij Pepe, zijn ploegmaat bij Real Madrid, na afloop van het duel met Portugal rond de middenlijn een eeuwigheid troostte, was mooi. Heldhaftig zelfs. De lichamen dicht tegen elkaar, zijn armen minutenlang over hem heen. Aangevuld met, ongetwijfeld, mooie en ondersteunende woorden. Dat typeert de grote sportman. En dat Ramos kort daarvoor in de dramatische strafschoppenserie de Panenka-penalty wat houteriger en dus minder nam dan de echte ster van dit toernooi siert Ramos helemaal. Alsof hij het feestje (en de schoonheid) van Andrea Pirlo, de echte ster van het toernooi, niet wilde verpesten.

Vincent de Vries, freelance-voetbalverslaggever, houdt tijdens dit EK speciaal voor Voetbalzone een weblog bij. Vanuit steden als Gdansk, Warschau, Charkov en Krakau blogt hij dagelijks over de randzaken die een evenement zo uniek en speciaal maken.