Voetbalzone-weblog: Met mijn snufferd bijna in die van Cristiano Ronaldo

Voetbal is oorlog. Althans, dat zei Rinus Michels, de wijlen oud-coach van onder meer Ajax en Oranje. Alleen, op het EK in Oekraïne en Polen beperkt zich dat niet alleen op het veld, en dinsdag in het centrum van Warschau, maar ook in de catacomben.

Het was een slagveld zaterdag in Charkov. Op het veld, in de mixed-zone. Diverse spelers van Oranje, onder wie Dirk Kuyt, Nigel de Jong en Jetro Willems, waren na de dramatische nederlaag tegen Denemarken (0-1) zo teleurgesteld dat ze even geen behoefte hadden om hun gevoel met de pers te delen. Al liet Kuyt nog wel in de loop weten dat hij de volgende keer wel weer beschikbaar is. En dat was al meer dan De Jong, die met zijn telefoon aan het oor langs liep, zonder ook maar iets te zeggen. En dat terwijl Robin van Persie en Klaas Jan Huntelaar zich al helemaal niet lieten zien.

Dat de spelers de pers mijden lijkt dit EK geen uitzondering meer. Dat merkten de Franse media maandag ook weer. Toen ze Samir Nasri na het duel met Engeland vroegen of de middenvelder nog een korte reactie wil geven, omdat ze al bijna twee uur op hem hadden gewacht, schudde de aanvaller zijn hoofd. En voordat hij naar de gereedstaande bus liep, riep hij bot: 'ik heb jullie niet gevraagd om te wachten'. De mixed-zone, de plek in de buik van het stadion waar de voetballers na afloop van de wedstrijd de pers te woord staan. Ik blijf het nog altijd vergelijken met een varkensstal, zeker als je ziet langs wat voor een schotten de spelers telkens weer hun verplichte rondje moeten lopen. En in dat laatste zit het ‘m. Omdat veel spelers blijven doorlopen, zodat ze op die manier niks kunnen en hoeven te zeggen, blijven de media op hun beurt weer meelopen. Om zodoende toch nog een citaatje te kunnen ontlokken.

Dat doen ze dan met zulke oogkleppen op, zodat je bijna omver wordt gelopen als je toevallig in hun lijn staat. En dat is geen pretje, zeker als je bedenkt dat die meute niet uit pakweg tien verslaggevers bestaat, zoals in de Eredivisie, maar uit minimaal honderd waarbij de zwetende en schreeuwende Zuid-Europese reporters vaak het ergst zijn. Omdat de spelers, en dan zeker de toppers, niet honderd keer hetzelfde verhaal willen vertellen, gaat zo’n speler die wel wil praten bij slechts één plek stil staan. De sport is dan om zo goed mogelijk in te schatten waar hij gaat stoppen. Anders sta je achteraan en hoor je nog niks wat hij van de wedstrijd vindt.

Dat zoiets niet zonder gevaar voor eigen leven is, merkte ik wel tijdens het WK in Zuid-Afrika na het duel tussen Portugal en Noord-Korea. Eindelijk was daar dan Cristiano Ronaldo, de speler die iedereen wilde spreken. En laat hij, na een kort drafje langs de bekende logo’s, net bij mij in de buurt stoppen. Gevolg: ineens had ik ontelbare verslaggevers, schreeuwend en duwend in mijn nek hangen. Die duwden zo hard dat de schotten bijna omvielen en ik met mijn snufferd bijna in die van Ronaldo terecht kwam. Ik weet wel: elke oorlog vergt zijn slachtoffers, maar om zo aan je einde te komen, daar pas ik voor.

Dinsdag was er in Gdansk weer een Zuid-Europese clash, ditmaal tussen Spanje en Italië. Een duel met dus wederom veel veredelde oorlogsverslaggevers. Dat betekent: oppassen en gewapend met een blocnote en pen in eerste instantie een veilig heenkomen zoeken: zo ver mogelijk van de schotten. En dat was hard nodig ook. Want toen vervolgens Iker Casillas, Xavi, Andrés Iniesta en Cesc Fàbregas de media-arena betraden, spelers die altijd wel willen praten, vielen er weliswaar geen gewonden, maar was het, voor die ene quote, wel weer ouderwets duwen en trekken. En vervolgens aansluiten. Een soort derde helft, zegt maar. Maar dan anders. Benieuwd hoe dat vanavond, iets na elf uur, in Charkov zal gaan. Op Kuyt kan de pers in ieder geval rekenen. Het is alleen even zaak om op de juiste plaats te staan.

Vincent de Vries, freelance-voetbalverslaggever, houdt tijdens dit EK speciaal voor Voetbalzone een weblog bij. Vanuit steden als Gdansk, Warschau, Kharkiv en Krakau blogt hij dagelijks over de randzaken die een evenement zo uniek en speciaal maken.