Een nulletje of acht?

Het is vandaag 11 september. Deze dag is een bijzondere dag en dan heb ik het niet over de positieve factoren. Dit is weer een dag om voor ons Willem II supporters tegenop te kijken: niet vanwege het feit dat het WTC een aantal jaren geleden naar beneden is geholpen, maar omdat we onze jaarlijkse trip naar de Amsterdam Arena maken. De heenreis was de afgelopen jaren erg lang, maar de terugreis des te langer…

De enige punten die Willem II de afgelopen jaren heeft meegenomen uit de Amsterdam ArenA zijn dieptepunten: daar kun je niet om heen. De cijfers liegen er dan ook niet om; Willem II kreeg in de laatste vier jaar 21 goals tegen. Dat zijn pijnlijke statistieken die ik het liefst zo snel mogelijk zou willen vergeten. Op zulke momenten besef ik dat het bijna onmogelijk is dat wij hier heelhuids uitkomen. Toch is het balletje ook maar rond, dus op voorhand zou je evenveel kans moeten hebben. Dit is dan wel het enige argument wat ik als ‘voor’ kan gebruiken, want op bijna elke ontwikkeling ligt Willem II ver en ver achter op de 29-voudig landskampioen.

Qua financiën, supportersaantallen, publiciteit, internationale ervaring en niet te vergeten kwaliteit staat Ajax ergens ver voorin en is Willem II in geen velden of wegen te bekennen. Amsterdam is een grotere stad dan Tilburg en kan zo makkelijker een hoger aantal toeschouwers aantrekken. Meer toeschouwers betekent een grotere omzet, een grotere omzet betekent betere spelers, betere spelers betekent meer presteren. Zo is het cirkeltje rond en kan het rond blijven gaan, want het zijn allemaal oorzaken en gevolgen van elkaar.

Net voordat ik de voordeur achter me dichtsla hoor ik mijn kleine broertje nog roepen: "Succes, je zal het nodig hebben, maar hoe dan ook het wordt toch wel een nulletje of acht!" Tegen mezelf pratend blijf ik me ervan overtuigen dat het dit jaar anders zal gaan als het jaar ervoor. Niet dat ik dat niet elk jaar tot nu toe heb gedaan, maar dat is niet het punt. Het punt is dat je hoe dan ook achter je club blijft staan, in goede en in slechte tijden.

De treinreis van Tilburg Centraal naar station Amsterdam Bijlmer Arena is een lange rit waarin ik al fantaseer over de nog te komen wedstrijd. Ik lig wel lekker in de trein en na de eerste schoolweek is rusten eigenlijk wel noodzakelijk. In de trein zie ik nog meer voetbalsupporters, het enige jammerlijke is dat het geen Willem II-supporters zijn, maar Ajax-supporters. Ik keek ook niet raar op toen ze aan mij vroegen wat ik dacht dat de uitslag zou worden. "Een nulletje of acht misschien?", werd er aan mij gevraagd. Ik kon intussen niet meer tegen het woord acht, daarom besloot ik maar wat bij te slapen tot we er waren.

Rond half zeven kwam ik aan en ik haastte me naar het stadion. Ik was net op tijd voor het begin van de wedstrijd en keek rond door het geheel rood-wit gekleurde stadion. Ik keek naar het uitvak, waarin ik vele mensen zag. Sommige mensen hadden angst in hun ogen en waren bang. Anderen waren nog steeds overtuigd niet ten onder te gaan koste wat het kost en hier met iets weg te gaan. Ik mocht spoedig zelf oordelen…

Ik zag een Willem II dat sterk startte en aangaf dat een gelijkspel ook voldoende was om mee naar huis te keren. Niemand kan ze ongelijk geven aangezien in het seizoen 2000/01 er voor de laatste keer een punt uit Amsterdam werd meegenomen. Terwijl Ajax kansen kreeg zag ik dat iets wat ik de eerdere wedstrijden niet zag. Een goed staand Willem II. Er werden weinig kansen weggegeven en Marlon Pereira had Luis Suarez in zijn broekzak. Voor Willem II kwam er voor rust één echt grote kans, een afvallende bal uit een corner kwam bij Arjan Swinkels terecht en hij schoot hem heel hard tegen Gregory van der Wiel aan, die hem van de lijn haalde.

Het was daarom ook zonde dat het tien minuten voor rust alsnog fout ging. Swinkels maakte een te late tackle op Suarez waardoor Ajax een penalty verdiende, waarna Suarez hem zelf feilloos binnenschoot. Na de rust ging het verhaaltje bijna op dezelfde manier door: Ajax bleef aanvallen en Willem II bleef verdedigen. Spelers als Landgren, Pereira, Biemans, Swinkels en Van der Heijden speelden een zeer goede wedstrijd. Het was jammer dat Ajax in de 54e minuut aan de overwinning werd geholpen door een cadeautje te krijgen in de vorm van een penalty. Weer faalde Suarez niet, ook al zat dit keer Niki Mäenpää er heel dicht bij.

Ajax bleef daarna doordrukken en creëerde een stuk meer kansen dan in de eerste helft, dit ook omdat de vermoeidheid bij Willem II toe begon te slaan. Daarom was het debuut voor Maceo Rigters een versterking voor het team, aangezien hij vanaf zijn eerste seconde goed bleef doorjagen. Willem II werd aanvallend een stuk sterker, alleen dit resulteerde maar in één echt goede kans. Andreas Lasnik kreeg de bal op een presenteerblaadje maar raakte de bal volledig verkeerd.

Na het laatste fluitsignaal kwam er een tevreden applaus van de tribunes, ook de Willem II-supporters konden zich vinden in het resultaat, dacht ik te zien. Ikzelf was in ieder geval tevreden met het resultaat. Ik had namelijk iets gezien wat ik in de eerdere wedstrijden niet zag. Werklust! De spelers gingen er weer voor als een team!

Terwijl ik het stadion uitliep sms’te ik mijn broertje: ‘Een nulletje of acht is niet gelukt, deel het maar door vier!’ Ik wist dat de terugreis dit jaar een stuk korter zou zijn als de afgelopen jaren. Ik was trots op mijn club.