Zelfs nostalgie verandert en hopelijk wij ook

Het schoppen, vliegen en slachten is de nieuwe wet van Newton in het voetbal. Algemeen bekend. Niks ergs aan. Zelfs de prins van Engeland heeft zo een kant. Wat doe je eraan. Er zullen immers altijd kleine Nigels zijn, mensen die de neiging hebben om iedereen binnen hun draai cirkel aan te vallen als een zwarte Saab op een Koninginnedag . Niets aan te doen. Het is soms zelfs mooi.

Altijd zal er een zo een soort nostalgie zijn. Vroeger een beest als Jan Wouters op het middenveld. Daarna een Edgar Davids. En tegenwoordig een Nigel de Jong. De toekomstige kleinkinderen zullen mooie verhalen over karatekicks te horen krijgen. Maar ook de kleine dingetjes zijn schitterend om te horen. De blauwgele Nike-bal bij de RKC-thuiswedstrijden is ook iets wat ik me zal blijven herinneren. Als club moet je toch iets hebben. Je kan pannenkoeken op het veld gooien. Een homokeeper aan trekken of gewoon het seizoen eindigen met negen punten. Dan toch maar gewoon een bal die bij de club kleuren past dachten ze daar. Lekker makkelijk. Ook nostalgie tot het bot. Maar veel toekomstige voetballertjes zullen vooral verhalen horen waar coaches trots op zullen zijn.

Verdedigen. Geen Zinedine Zidane meer als voorbeeld. Maar een Maicon. Een man van staal. Pure klasse. Of anders een Sergio Ramos. Eljero Elia kan rennen tot Jupiter, maar Sergio zal gewoon lekker links voor spelen in de finale. Staat immers leuker. Dit hoop je als fan. Dit soort verdedigers zijn heerlijk om te zien. Of anders misschien een Stefan de Vrij. Mannetje uitkappen, overzicht bewaren en dan een goeie pass. Jan Vertonghen anders? Een bal over zestig meter op iemands borst geven. Ook een kunst. Maar nee, dit vinden de coaches leuk, maar risicovol. Niet doen dus.

Doe gewoon als Lucio. Verdedigen. Of een Joris Mathijsen. Verdedigen. Marco Materazzi? Verdedigen. Geen gekke dingen, eens in de twee jaar een kopbal die in het netje gaat. Prima. Maar geen acties, trucs en laat staan een rush. Dat trainers deze mensen waarderen is te begrijpen. Een zekerheid in een onzeker team. Toppers als José Mourinho zetten gewoon vier beesten neer achterin. Nog twee beesten in de as. En het liefst ook maar een beest in de spits. De links mid en de rechts mid mogen ietsje technischer zijn. Vriendelijk van zo een man. Ook de man achter de spitsen, buitenspelers zijn immers al lang vergeten, mag iets frivoler voetballen. Want als je echt kan voetballen, maakt het immers niet uit of je een dwerg bent met een gigantisch lekker wijf of Rob de Vos heet en in een caravan woont. Ook de eeuw van het verdedigen, zou je nostalgie kunnen noemen.

Kleinkinderen zullen toch wel mooie verhalen horen, desnoods over dat er een speler opgegeten werd in 2012 nadat hij de schoen van Estaban Cambiasso aanraakte. Maar is het niet jammer dat het kopieergedrag dan zo enorm toeslaat. Iedere Nederlander herken je aan een onderbroek onder zijn zwembroek. Of natuurlijk gelal in een kroeg. Maar coaches staan toch ver boven dit gedrag. Deze maken eigen regels zou je zeggen.

Een jongen als Giorgionio Wijnaldum bijvoorbeeld. Een lust voor het oog. De snelle sprint via de zijkant, het simpele beweginkje langs zijn tegenstander, de bal die niet stuitert. Heerlijk. Wat is het dan toch triest dat deze man moet meerennen met een back van Excelsior. Johan Cruijff zou geweigerd hebben. MVV zou het niet gedurfd hebben. Nog steeds kennen buitenlanders Cruijff. Nog steeds kent niemand in het buitenland MVV. Toch laat Mario Been hem meerennen, een kansloze zaak. Dat José of onze eigen Bert van Marwijk dit doet. Prima. Maar laat deze man genieten.

Want als Wijnaldum zegt: ‘Zeg jij daar, volksheld numero uno, ga er lekker zelf achteraan rennen’. Dan zijn de rapen gaar. Tim de Cler zei iets in die trant en die rent nog steeds iedere wedstrijd enkele kilometers extra om de corners te nemen. Ik verdenk Been er zelfs van dat hij Ruben Schaken de opdracht heeft gegeven om geen voorzetten maar corners te produceren. Het wordt weer tijd voor wat lef op de Nederlandse velden. Gewoon, lekkere harde mentaliteit. Zeggen aan de trainer dat je er ´de scheit´ aan hebt. Weigeren mee te lopen met je back. Rushes maken over honderd meter waar je na twintig meter al ziet dat het een kansloze onderneming is. Hier leer je meer van als voetballer, dan achter de back aan rennen en alleen die eerste twintig meter te rennen van een rush, waarna je door de coach tot de orde wordt geroepen.

Altijd zal er een soort nostalgie blijven. De verhalen zullen in de loop der jaren veranderen. Wijnaldum is immers niet zo goed als Cruijff. En ook andere voorbeelden zijn uit de lucht gegrepen. Het enige is dat we moeten oppassen dat we geen Denemarken worden. Niemand kent de leuke dingen uit dat land. Ze hebben evenveel Europese titels gewonnen als wij, maar toch kent niemand ze. Gek zou je zeggen. Totaal niet. Deze mannen deden precies wat gezegd werd. Wij moeten het tegenovergestelde doen. In de toekomst wil ik een Leroy Fer zien die zo invliegt dat het borstbeen van de tegenstander aan de kant probeert te springen. Wil ik een Ibrahim Afellay zien die gewoon lekker gaat rushen terwijl heel het stadion ziet dat hij het niet moet doen. Er kan immers toch alleen maar wat moois uit voortkomen. Als het lukt. Lukt er iets geweldigs. Wij kunnen anders zijn, maar toch een land om rekening mee te houden. In Italië zullen ze overschakelen, wat is immers mooier dan leuk voetbal, gekke acties, met af en toe een tackle van heb ik jou daar.

Wij Nederlanders gaan laten zien hoe je voetbal speelt. Met acties, over de schreef gaan, en een eigen soort voetbal. Wij zullen ons als voetballand nooit verloren zien gaan. Want wij worden geen grijs schaap, nog liever zwart. Het zwarte schaap valt immers altijd tussen de anderen uit te kiezen en zal altijd gevolgd worden.