Suriname: een potentiële grootmacht

Met ruim 150 voetballers in de Nederlandse profcompetities zijn mensen van Surinaamse afkomst goed vertegenwoordigd in het profvoetbal. Het Zuid-Amerikaanse land is een bron van voetbaltalent, dat al jaren waarneembaar is op zowel de Nederlandse als de Europese velden. Wereldtoppers als Frank Rijkaard, Ruud Gullit, Clarence Seedorf en Edgar Davids zijn geboren in Suriname of hebben hun roots liggen in de voormalige kolonie van Nederland. Het zou een kwestie van tijd moeten zijn voordat Suriname een gevreesd team is in de wereld. Of toch niet?

Het is een bekend verhaal. Surinamers verruilden vanaf de jaren zeventig massaal het eigen land voor Nederland in de hoop op een betere baan en een betere toekomst. Grootste redenen waren de onafhankelijkheid in 1975 en de militaire coup, waarna Desi Bouterse als dictator over het land heerste. Waar eerst werd gedacht dat de meesten wel in de loop der tijd zouden terugkeren, vestigde zich een grote groep definitief in ons land. Aangezien het grootste gedeelte van de migranten verkoos om te blijven, konden de meesten met succes een Nederlands paspoort aanvragen. Het talent voor voetbal bleek bij vele van de migranten en nakomelingen in de genen te zitten, waardoor de Nederlandse competities de opstap bleken voor Surinaamse talenten.



Waar de Eredivisie behoort tot de sub-top van de Europese competities, lijkt Suriname met de vele afvaardigingen perfect te zitten op internationaal gebied. Een politiek probleem belet het nationale elftal van Suriname er echter van om zich te kunnen meten met de beste teams uit de wereld. Geen enkele speler uit het Nederlandse profvoetbal is momenteel speelgerechtigd om uit te komen voor het 500.000 inwoners tellende land, vanwege het feit dat zij beschikken over slechts een Nederlands paspoort. Zonder de mogelijkheid om talent met Surinaamse roots te selecteren voor het nationale elftal, is het land afhankelijk van de lokale voetballers. En dat, terwijl een Caribische streekgenoot als Trinidad & Tobago zich naar hartelust kan versterken met spelers die 'slechts' over het bloed beschikken. Met een colonne aan spelers uit de Engelse profcompetities bereikte de eilandengroep zeer verrassend de eindronde van het WK 2006.

Kenneth Jaliens, bondscoach van Suriname, heeft door de paspoortenregeling de vrijwel onmogelijke taak om de voormalige Nederlandse kolonie zo ver mogelijk te loodsen in het WK-kwalificatietoernooi. In de strijd om plaatsing in Midden-Amerika moet de keuzeheer het vooral doen met spelers die uitkomen in de SVB-Hoofdklasse, de hoogste divisie in Suriname. Slechts Lorenzo Wiebers verdient zijn geld buiten de landsgrenzen, in de competitie van Trinidad & Tobago. Jaliens, tevens oom van AZ-speler Kew Jaliens, betreurt de regelgeving. "Wanneer je Suriname verlaat om in Nederland op zoek te gaan naar een beter bestaan, ben je direct niet meer speelgerechtigd voor ons nationale team. Het betreft een wet die al een tijd geleden is opgesteld. Het weerhoudt ons er van om ons te profileren als een waar voetballand."

Ook Dennis Purperhart (38) is teleurgesteld in de huidige regelgeving. De oud-spits van Suriname speelde in het verleden onder meer voor Haarlem en RKC Waalwijk. In zijn periode als profvoetballer werd hij niet geselecteerd voor het Surinaamse elftal, maar toen hij in 1996 voor een jaar terugkeerde naar Robinhood kwam hij weer in beeld. "Er waren in mijn profperiode wel plannen om Nederlandse jongens te strikken voor het nationale elftal. Het bleek echter een heel gedoe met paspoorten. De meeste Nederlanders met Surinaamse roots hebben geen Surinaams paspoort meer, waardoor zij niet speelgerechtigd zijn voor het nationale team. Ik had wel een Surinaams paspoort, maar de meesten niet. Daardoor vielen eigenlijk alle plannen in het water."

Zelf organiseerde de 28-voudig international (14 doelpunten) een avond om profvoetballers met Surinaams bloed te peilen over een mogelijke interlandcarrière bij Suriname. "Er waren een aantal geïnteresseerden die graag voor Suriname uit wilde komen." De meeste genodigden mochten niet vanwege het ontbreken van de Surinaamse nationaliteit, maar er waren uitzonderingen. "Jongens als Kew Jaliens hadden de werkelijke interesse om voor het Surinaamse elftal uit te komen. Kort daarna kwam hij echter in beeld bij het Nederlands Elftal, waardoor ook hij niet heeft gekozen voor Suriname. Van dat soort spelers kan het nationale elftal dus geen gebruik maken. Dat is zonde."



De dragende spelers waar de natie zijn hoop momenteel op moeten vestigen, zijn mannen als Wiebers, aanvaller Orlando Grootfaam (zie foto) en Giovanni Drenthe, de jongere broer van Real Madrid's Royston Drenthe. In de eerste WK-kwalificatieronde moet de huidige nummer 153 van de FIFA-wereldranglijst, dat Niger voor zich moet dulden maar boven Luxemburg staat, het opnemen tegen het nietige Montserrat. Indien er gewonnen wordt, is Guyana een gevreesde opponent in de tweede ronde. Het buurland heeft in 2007 veertien wedstrijden op rij niet verloren en won toen ook al met 5-0 van Tranga Suri. Bondscoach Jaliens heeft echter vertrouwen in een goede afloop. "We zullen Montserrat gaan bestrijden met snel en aanvallend spel. Als we dat eenmaal achter de rug hebben, waarom zouden we dan niet van Guyana kunnen winnen?"