De ultieme voetbalavonturier (26) die geniet aan de andere kant van de wereld

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Steven van Dijk, die al in Australië en afgelegen oorden als IJsland en de Faeröer eilanden voetbalde. Na een bijzondere stage in Armenië geniet de doelman nu met volle teugen in Nieuw-Zeeland.

Door Jordi Tomasowa

“Als je erover nadenkt, is het eigenlijk ontzettend gaaf in wat voor bijzondere landen ik allemaal al gevoetbald hebt”, lacht Van Dijk. “Ik heb in de jeugdopleiding van Go Ahead Eagles en Vitesse gespeeld. Toen ik veertien was droomde ik van FC Barcelona en Real Madrid, niet per se van het hoogste niveau van Nieuw-Zeeland. Maar je moet er het grappige van inzien, ik had het ook nooit verwacht. Ik leef ook best wel in het moment.”

‘Ik ging daar weg met -5 en hier is het al warmer dan 35 graden geweest’

Voetbalzone sprak twee jaar terug al uitgebreid met Van Dijk over zijn tijd in IJsland en overgang naar Australië.Lees artikel

Van Dijk is dankbaar dat hij het voetbal al bijna drie jaar kan combineren met prachtige reizen. Voetbalzone sprak de 26-jarige sluitpost al eerder uitgebreid over zijn avontuur in IJsland en zijn eerste maanden in Australië. Al met al heeft hij Down Under een leuke tijd gehad bij The Cove, een ambitieuze club op het derde niveau van het Australische voetbal. “Sportief gezien zeker. Ik heb veel wedstrijden kunnen keepen, dat was op dat moment wel een doel voor mij, want in IJsland kwam ik wat minder aan spelen toe. Ik zat aan de andere kant van de wereld, dus je doet er ook gewoon weer genoeg ervaring op.”

Van Dijk leerde er onder andere omgaan met de extreme hitte. “Daar moest ik op het begin wel echt aan wennen. Het kan zo richting de veertig graden oplopen en dan wordt er wel gewoon van je verwacht dat je volle bak gaat trainen. Ik heb ook genoeg slangen en spinnen gezien, daar word je niet heel gelukkig van kan ik je zeggen. Ik ben wel blij dat je die hier in Nieuw-Zeeland niet hebt. Ik heb in Australië wel eens meegemaakt dat ik aan het koken was en dat ik in het keukenkastje zocht naar een pan, zat daar ineens een enorme spin. Dan heb je direct geen eetlust meer.”

Hij genoot volop in Adelaide. De club wilde met hem door en had de optie in zijn contract al gelicht, waarna Van Dijk in november 2022 besloot om toch terug te keren naar Nederland. “Het niveau viel mij een beetje tegen. Ik had voor mezelf best wel snel de knoop doorgehakt dat ik slechts één jaar bij The Cove wilde blijven om daarna een stap omhoog te maken. Het niveau was niet slecht, maar het voetbal was fysiek en er werd veel de lange bal gehanteerd.”

Zodoende zat Van Dijk een tijdje zonder club, maar gek genoeg had hij daar geen moeite mee. “Je raakt eraan gewend als je een paar weken of maanden zonder club zit. Het heeft dan even tijd nodig om iets op te zetten of er mensen voor je aan het werk gaan, dat kost tijd maar er komt wel weer iets moois als je maar gelooft in je eigen kwaliteiten.”

Op proef in Armenië

Na twee maanden kreeg hij dankzij een voormalig trainer de kans om stage te lopen bij een club op het hoogste niveau van Armenië. Van Dijk werd geadviseerd om niet al te hoge verwachtingen van de proefperiode te hebben en kan er achteraf uiteindelijk om lachen dat hij binnen twee weken alweer thuis was. “Ik vond het daar verschrikkelijk, dat was echt helemaal niks. Niemand sprak Engels, ik voelde me zo geïsoleerd. Er waren twee tolken in de kleedkamers en die stonden naast de goal op het trainingsveld om de oefenvormen uit te leggen. Ik wist niet wat ik meemaakte en dacht echt: wat is dit nou toch? Een ervaring was het zeker haha.”

“Dat was een club in Armenië die op dat moment nog voor Europese tickets speelde, maar het leek helemaal nergens op. Het was ook wel een lastig moment, want ik zat op dat moment zonder club. Dit ging alleen tegen al mijn principes in, daar zou ik me doodongelukkig gaan voelen. Dan moet je zoiets ook gewoon niet doen. Als je depressief in Armenië zit, dan is dat het allemaal niet waard.”

Van Dijk kan zich ook nog goed herinneren dat hij tijdens zijn proefperiode ziek werd. “Toen was ik er helemaal klaar mee. Het was net na de coronapandemie, maar corona heerste daar nog wel een beetje. Eigenlijk werd de hele selectie ziek. Iedereen liep te hoesten en had koorts, maar ze hadden daar geen coronatesten.”

Hij zal nooit meer vergeten hoe hij zich met de gehele selectie op de club moest melden en de dokter vervolgens de kleedkamer binnenkwam. "Het was een bijzondere situatie, iedereen trok zijn broek naar beneden en stond in zijn blote kont in de kleedkamer. De dokter gaf toen alle spelers injecties. Iedereen moest toen op een tafel liggen. Ik dacht echt: waar ben ik beland, joh? Ik moest er erg om lachen, en zei tegen hem: ‘Ik ga me toch niet in mijn kont laten spuiten met een injectienaald als ik niet eens weet wat er in zit. Houd even op.’ Hij gaf aan dat ik daardoor sneller zou herstellen, maar ik vond het zo bizar en dacht alleen maar: wegwezen hier.”

Van Dijk is heel blij dat hij na twee weken weer naar huis kon. Toch heeft deze ervaring in Armenië hem wel iets opgeleverd. “Als je een keer zoiets meemaakt, dan kun je ook goed zien wat je echt niet wilt. Ik denk dat het belangrijk is om te weten wat je wilt maar ook zeker wat je zeker niet wilt.” Hij besloot vervolgens het heft in eigen handen te nemen door zelf op zoek te gaan naar een nieuwe club. LinkedIn en de site Transfermarkt boden hem uitkomst.

Avontuur op de Schapeneilanden

“Ik ben gewoon gaan kijken welke clubs weinig keepers hadden. Toen vond ik een club op de Faeröer eilanden, 07 Vestur, met een eerste doelman en een hele jonge tweede keeper. Ik heb een lijntje uitgegooid bij hun trainer en hij gaf mijn gegevens gelijk door aan hun technisch directeur, want ze zochten nog een nieuwe keeper.”

Van Dijk kan zich nog herinneren dat er bij zijn transfer de nodige stress kwam kijken, aangezien alles nog rond moest komen op de dag dat de transferwindow op de Faeröer eilanden zou sluiten. “Dat was best hectisch. De printer was kapot bij mijn ouders maar ik moest alle contractpapieren nog ondertekenen. Kon ik halsoverkop naar de kopieerwinkel, dat was echt chaos. Uiteindelijk is het allemaal goedgekomen doordat een uur voor de deadline alle papieren waren ingeleverd. Dat zijn komische momenten om aan terug te denken.”

Zo kwam hij ineens te spelen op de Faeröer eilanden, een archipel midden in de Atlantische Oceaan tussen Schotland, Noorwegen en IJsland in. 'Faeröer' is een oud Noors woord en betekent schapeneiland. Tijdens een reis ernaartoe merk je al snel waarom: op de Faeröer eilanden leven meer schapen dan mensen: 70.000 om 50.000.

“Ik heb daar echt een heel leuk seizoen gehad”, zegt Van Dijk met glimlach. “Ik heb er best veel wedstrijden kunnen spelen en ik zat in een heel leuk team. Het is totaal niet te vergelijken met Australië, waar je veel in de stad kunt doen. Op de Faeröer eilanden heb je natuurlijk de mooie natuur, maar voor de rest valt er niet heel veel te beleven. Als team kom je dan dichter bij elkaar en trek je buiten de trainingen met elkaar op. Je moest wel, want je had voor de rest niks. Daar wordt het teamgevoel wel sterker van.”

Het plan was eigenlijk dat Van Dijk dit seizoen nog steeds op de Faeröer eilanden zou spelen. Eind vorig jaar merkte hij echter hoe onvoorspelbaar de voetballerij kan zijn. “Ik had hele goede gesprekken met de club gehad. Ze wilden met mij verder als eerste keeper, waren heel tevreden. Toen ik een week later in Nederland was aangekomen, probeerden we het contract rond te krijgen. Toen kreeg ik te horen dat ze geldproblemen hadden en voor een lokale keeper wilden gaan.”

“Zo is de voetbalwereld nu eenmaal. Uit het oog uit het hart. Als er geen handtekening staat, dan kun je nergens op rekenen”, geeft de doelman aan. “Een paar jaar geleden, toen ik wat jonger was, zou ik door zoiets erg van slag zijn. Maar nu dacht ik: als het zo gaat, trek ik mijn schouders op en ga ik verder. Ik heb er een hele leuke tijd gehad en de jongens met wie ik daar omging, spreek ik nog bijna dagelijks. Het hele team is uit elkaar gevallen. Er werd dus tegen mij gezegd dat ze geldproblemen hadden, maar ze hebben uiteindelijk iets van twaalf buitenlandse spelers gehaald. Dat gaat natuurlijk nergens over met het verhaal wat ze mij vertelden.”

Van Dijk zat opnieuw een korte periode zonder club, toch was hij er heilig van overtuigd dat er wel weer iets op zijn pad zou komen. “Je hebt er geen invloed op, dus stressen heeft geen zin”, geeft hij wijs aan. Volgens de doelman zijn er als transfervrije voetballer twee dingen enorm belangrijk: je moet zorgen dat je fysiek en mentaal fit bent als er een nieuwe kans komt.

Met ambities naar Nieuw-Zeeland

Die nieuwe kans leek hij in januari te grijpen toen hij op stage mocht komen bij een club uit de Keuken Kampioen Divisie. “Vanaf 2 januari kon ik mij daar melden en na anderhalve week kreeg ik een contract aangeboden. Daar zou ik dan echt tweede doelman worden, omdat zij een uitgesproken nummer één hebben.” Het leek Van Dijk een prima ervaring, maar nadat het eveneens geïnteresseerde Christchurch United zich bij hem meldde hoefde hij niet lang na te denken. “Ik heb het idee dat als ik hier in Nieuw-Zeeland mijzelf goed kan ontwikkelen en aan de weg blijf timmeren, wat ik nu doe, dat ik mijzelf dan ook weer in de kijker bij Nederlandse profclubs speel.”

Van Dijk zag een nieuw avontuur in Oceanië wel zitten. Voor zijn opa, oma en de rest van zijn familie was het echter een bittere pil. “Zij gingen er eigenlijk allemaal vanuit dat ik in Nederland zou blijven na de contractonderhandelingen. Toen moest ik vertellen dat ik weer naar de andere kant van de wereld vertrok, dat was wel even zuur voor ze natuurlijk, maar ze gunnen mij deze stap enorm.”

“Ik kan hier in Nieuw-Zeeland veel wedstrijden spelen op het hoogste niveau. Sportief gezien was het voor mij dan ook een makkelijke keuze”, legt de doelman uit. “Ik had ook wat jongens gesproken die hier hebben gespeeld en die zeiden dat ik het gewoon moest doen.”

Door zijn eerdere ervaring in Australië hoefde Van Dijk ook nauwelijks te acclimatiseren. “Ik woon met drie ploeggenoten: een Bosniër, Duitser en een Amerikaan. Het is echt een exotisch huisje, haha! We wonen in een leuke stad. Christchurch is rustig, maar mooi en heeft zeker zo’n 400.000 inwoners. Nieuw-Zeeland is een fantastisch land! Er is hier genoeg te doen. De jongens hebben me ook goed opgevangen. Natuurlijk is het even schakelen, maar ik zit hier nu ruim vijf weken en vind dat de tijd echt omvliegt. Ik denk ook dat als je jezelf goed voelt in je omgeving, dat je dan beter kan presteren.”

De competitie in Nieuw-Zeeland is opgedeeld in drie competities: noord, midden en zuid. Clubs die kampioen of tweede worden mogen uiteindelijk deelnemen aan de nationale competitie. “Dan tref je echt goede teams zoals Auckland City, dat onlangs nog op de wereldbeker voor clubs speelde tegen Al-Ittihad, waar Karim Benzema, N'Golo Kanté en Fabinho onder contract staan”, geeft Van Dijk aan. “Deelname aan de landelijke competitie willen we weer bewerkstelligen. Dat zijn leuke wedstrijden. Christchurch United is de afgelopen twee jaar de kampioen geworden van de zuidelijke competitie voordat ze de National League in gingen. In de Nationaal League moet je ook voor elk uitduel vliegen, want die afstanden zijn hier in Nieuw-Zeeland gewoon heel groot.”

Het geduld van Van Dijk werd op de proef gesteld, maar vlak voor het eerste competitieduel van het seizoen kreeg hij te horen dat zijn werkvergunning rond was. “Dat was precies op tijd. We wonnen met 3-0 van Nomads United. Het was een heerlijk officieel debuut en die clean sheet was voor mij natuurlijk het lekkerst en smaakt sowieso naar meer.”

De doelman omschrijft Christchurch United als een hele ambitieuze club en legt uit dat de selectie enorm jong is. Met zijn 26 jaar behoort hij tot de oudste spelers in de selectie, hetgeen veel zegt over de doorstroom van de jeugd binnen de club. “De club hoopt nog op twee of drie versterkingen. Ze zijn nog bezig met een verdediger uit Afrika en eentje uit de Verenigde Staten. We hebben al wel een aantal buitenlandse jongens hier lopen. In dit soort competities maken zij wel het verschil. Het niveau in Australië en Nieuw-Zeeland is vooral op tactisch gebied minder als je het vergelijkt met Nederland. Ze werken hier ook met beperkingen, elke ploeg in Nieuw-Zeeland mag maximaal vier buitenlanders in de basis opstellen.”

“We hebben een Russische directeur die de club een paar jaar geleden heeft gekocht. Hij heeft bedrijven in allerlei sectoren, dus je kunt wel uitrekenen dat hij binnen is. Het is echt ongelooflijk hoeveel geld hij heeft. Alleen voetbal is hier in Nieuw-Zeeland en Australië niet de grootste sport, dat is rugby. Je merkt wel dat het voetbal opkomend is. Je hebt Wellington Phoenix, een club uit Nieuw-Zeeland die op het hoogste niveau van Australië speelt. Volgend jaar gaat Auckland FC, een geheel nieuwe club, ook in de Australische A-League spelen. Binnen een paar jaar is het de bedoeling dat wij als Christchurch United ook van het hoogste niveau van Nieuw-Zeeland naar het hoogste niveau van Australië gaan.”

Christchurch United durft ook uit te spreken dat ze kampioen willen worden, dat maakt het voor Van Dijk leuker. “De afgelopen jaren speelde ik bij clubs waar dit geen reële doelstelling was, daarom hoop ik ook dat we in augustus kampioen van de zuidelijke competitie kunnen worden.” In Nieuw-Zeeland heeft Van Dijk opnieuw de kans om zijn passie voor voetbal te combineren met mooie uitstapjes. Zo is hij tijdens paasweekend samen met zijn huisgenoten - die ook allemaal nieuw zijn bij de club - naar Queenstown gegaan. “We kregen vrij van de club en Queenstown is zo’n zeven uur rijden van Christchurch. We hebben daar een Airbnb geboekt. Het scheen een hele mooie stad te zijn en dat was het!”

“We hebben enorm genoten van al het prachtige wat de stad en de omgeving te bieden heeft. Zo zijn we met de speedboot geweest, hebben we verschillende bergen beklommen en prachtige stranden bezocht. Dit soort dingen moet je ook doen, want voor je het weet heb je daar geen tijd meer voor en komt het er niet meer van. Je moet gewoon lekker veel dingen gaan zien en meemaken.”

Volgens Van Dijk is het voetbal in Nieuw-Zeeland in ontwikkeling, maar moeten er nog wel de nodige stappen worden gezet. Daaraan hoopt hij zelf op korte termijn ook zijn steentje bij te dragen. Samen met zijn keeperstrainer heeft hij al voorzichtig plannen gemaakt om een keepersacademie in Christchurch op te zetten. “Buiten mijn trainingen houd ik er van om actief bezig te zijn. We willen dan drie dagen in de week keeperstrainingen geven, want op het Zuidereiland is er eigenlijk geen academie speciaal voor jonge doelmannen. Dat vind ik dan wel heel leuk om erbij te doen, want ook hier is er een tekort aan goede doelmannen. Hoe leuk is het dan als je je keepersschool kan opzetten en de ervaring die ik heb over kan brengen aan de jonge toekomstige topkeepers. Keeperstrainer zou ik later ook een heel gaaf beroep vinden.”

Van Dijk lijkt helemaal op zijn plek te zitten in Nieuw-Zeeland, maar is een terugkeer naar Nederland in de nabije toekomst nog een optie? “Laat het mijn moeder niet horen, maar ik denk het niet nee”, lacht de doelman. “Ik heb het hier nu heel erg naar mijn zin, maar ik sta er zeker nog voor open om in Europa te spelen. Ik heb het idee dat ik mijn piek nog niet eens heb bereikt. De meeste keepers zijn rond hun 32/33ste op hun top, dan heb ik nog wel even. Ik hoop in ieder geval nog minimaal tien jaar te kunnen keepen.”