De kleinste competitie ter wereld, 2 clubs en 18 duels: The Isles of Scilly

Week in week uit een wedstrijd spelen tegen hetzelfde team. Op The Isley of Scilly is dit de werkelijkheid. Het wordt volgens de bewoners van de kleinschalige eilandgroep dan ook beschouwd als de kleinste competitie ter wereld. Hoe treedt dit in zijn werking? En wat houdt de competitie tegenwoordig nog op de been?

Het is een mistige ochtend als Antony Gibbons contact opneemt met het Guinness World Records. Met het zand dat in zijn gezicht wordt geblazen op het strand van Porthcressa stelt hij een e-mail op naar de kantoren van het Book of Records. Het verzoek komt van de Scilly-eilanden, een archipel ten zuidwesten van Engeland. Een onbekend paradijs dat niet echt gemakkelijk te bereiken is vanwege de weeromstandigheden en nauwe verbindingen.

Gibbons, begin dertig, is trots om vertegenwoordiger van de Isles of Scilly Football Association te zijn. Toen hij nauwkeurig onderbouwd probeerde uit te leggen dat de kleinste voetbalcompetitie ter wereld op zijn eiland werd gespeeld, wilde Guinness hier echter niets van weten. “Werkelijk te klein”, was het antwoord. Zó klein, dat het de titel niet op officiële wijze mocht verkrijgen. Toch is onofficiële herkenning meer dan genoeg voor Gibbons, die de competitie al jaren in goede banen leidt. De rol die hij hierin speelt valt echter nogal op, aangezien hij naast de rol als voorzitter van de organisatie tijdens het seizoen regelmatig het veld betreedt als aanvoerder van één van de twee teams die deelnemen aan de Scilly-competitie. Ja, twee. De competitie in Scilly is echter niet altijd zo klein geweest. In de geschiedenis van de competitie waren namelijk verschillende teams van alle vijf de eilanden actief in de competitie: Bryther, St. Agnes, St.Martins, St. Mary’s en Tresco.

Inmiddels weet iedereen in Saint Mary’s niet beter dan een competitie met twee teams. Uitbreiden wordt dan ook niet eens ter discussie gesteld. Voor hen is routine heilig, aangezien ze ermee ingestemd hebben om net als hun voorouders voor altijd op het kleine eiland van minder dan 1.700 inwoners te blijven wonen. De twee teams bestaan uit politieagenten, arbeiders, vissers en lokale toeristenmedewerkers, de belangrijkste industrie van het eiland dat voornamelijk gespecialiseerd is in het verwelkomen van vogelaars. De jongeren op het eiland dromen dan ook over een leven op het vaste land van Groot-Brittannië en zijn niet van plan hun hele leven op het eiland te spenderen.

De toekomst van de competitie blijft elk jaar dan ook een spannende kwestie. Zo erg, dat Gibbons in het verleden hevig aan de bel trok. “Iedereen die een balletje kan trappen: doe alsjeblieft mee.” Dit tot frustratie van de veteranen binnen het toernooi, die niet blij zijn met de deelname van jonge spelers aan hun twee teams. Een utopie, daar ieder jaar dat verstrijkt er steeds minder mensen overblijven om mee te spelen. Bovendien zijn de jongeren nodig voor de jaarlijkse ‘Jong tegen Oud-wedstrijd’ op 16 december. In de loop van de tijd is de mening van de veteranen dan ook bijgedraaid. Zozeer zelfs dat in 2020 de Junior League werd opgericht, wederom bestaande uit twee teams: de Flying Falcons en Trenoweth Trailblazers.

Garrison Field: Auto’s, bomen en konijnen
Een bijkomend voordeel van de toenemende jeugd zijn de extra handen die ingezet kunnen worden bij het onderhouden van het veld. De competitie van Scilly speelt zich af op slechts één veld: Garrison Field. Wekelijks zijn alle mankrachten van toepassing om de problemen op te lossen die dit met zich meebrengt. Hoewel het veld wordt omringd door hoge bomen, is het een prooi voor de meest voorkomende bevolking van het eiland: konijnen. De door de knaagdieren gegraven gaten moeten elke week worden gedicht, evenals de lijnen van het veld die opnieuw geverfd moeten worden nadat deze zijn vernietigd door laarzen en regen. Vaak is dit een klus voor Gibbons, die dit doet met een sigaret in zijn mond en zijn handen op de verfmachine.

Rond Garrison Field staan de auto’s waarmee de spelers naar de wedstrijd rijden. Elk moment van de wedstrijd is het spannend of de bal met 50, 70 of 100km/u één van de auto’s raakt. Wat, ondanks het feit dat de spelers goede vrienden van elkaar zijn, geregeld leidt tot een hevig opstootje. Desondanks is het idee om de auto’s een aantal meter verderop te parkeren nog niet geopperd, mede ook omdat de faciliteiten zich hier niet voor lenen. Naast de auto’s bestaat de omgeving van Garrison Field uit verzorgde bloemenperkjes, kreupelhout, vervallen huizen en loodsen en fietsen voor degenen die zonder eigen auto naar de wedstrijd zijn komen kijken. “Eén keer hebben we de wedstrijd stilgelegd omdat iemand zijn enkel verdraaide in een konijnenhol. We spelen in mist, hagel, bliksem, sneeuw, wat voor omstandigheden dan ook.”

Twee aanvoerders: wisselende teams
Gezien het feit dat het werven van genoeg spelers een structureel probleem blijft voor de Woolpack Wanderers en Garrison Gunners, erfgenamen van Rangers en Rovers die sinds 1984 zijn opgeheven, vindt de samenstelling van de teams plaats op een nogal ludieke wijze. Twee spelers, gekozen vanwege hun ervaring of voor de simpele reden dat eenieder een keer aan de beurt moet komen, delen twee ploegen in op basis van achternamen en vormen hiermee de twee teams die zullen strijden voor het kampioenschap. Door deze frivole manier van samenstellen, wil het wel eens gebeuren dat één van de twee gekozen teams in korte tijd volledig overrompeld wordt. Desondanks blijft de transfermarkt op de Scilly-eilanden alleen benut voor absolute noodzaken: verwondingen en familieruzies binnen een team.

Gedurende de competitie spelen beide teams achttien keer per jaar een wedstrijd tegen elkaar: standaard elke zondag om 10.30 uur. Dit bestaat uit wedstrijden in de competitie, beker, Super Cup en een speciale wedstrijd op tweede kerstdag. Alle spelers zijn afkomstig van hetzelfde kleine eiland St. Mary’s en kennen elkaar dan ook door en door. Spieren en techniek zijn niet genoeg om een wedstrijd over de streep te trekken, psychologie speelt hierin wél een belangrijke rol. Geheimen, twijfels, weten wat er met elk van de tegenstanders gedurende de week is gebeurd: allerlei manieren om de tegenspelers uit hun concentratie te halen. Toch kent deze psychologische oorlogsvoering ook zijn grenzen, daar de 22 spelers, de scheidsrechter en de wisselspelers na afloop bijeenkomen in de schuur alvorens zij met zijn allen naar de pub gaan.

De scheidsrechter, Paul Charnock, is de enige autochtoon binnen het gezelschap. Hij fungeerde als vierde man in de Engelse Premier League totdat blessures in beide knieën roet in het eten gooiden. Volgens vele spelers lag er ook voor Paul Greenlaw een toekomst in de Premier League in het verschiet. Greenlaw bleef echter trouw aan zijn geboorteplek op St. Mary’s. Op de erelijst van de competitie domineerden the Gunners voornamelijk tussen 2013 en 2019 met zes titels op rij, voordat the Wanderers het tij wisten te keren in 2020. Tussen november en maart, het tijdsbestek waarin alle wedstrijden plaatsvinden, worden er drie competities gespeeld en eenmalig een speciale wedstrijd. Al zouden we elke wedstrijd in Scilly kunnen beschrijven als een eenmalige wedstrijd, met slechts twee teams op het Garrison Field.

Het seizoen begint met de Charity Shield – de Super Cup – die in ‘normale’ competities wordt gespeeld tussen de landskampioen en de winnaar van de nationale beker. Verder wordt er naast de reguliere competitie gestreden voor twee bekers: The Wholesalers Cup en The Foredeck Cup, die volgens de Britten ook wel gelijk staan aan de League Cup en National Cup. De meest aansprekende wedstrijd van het jaar vindt echter plaats in december, wanneer the Old Men tegen the Youngsters aantreden. Een wedstrijd die vanwege het leeftijdsverschil vaak wordt gewonnen door the Youngsters.

Tot slot vinden er geregeld ook oefenwedstrijden plaats tegen verschillende teams. Deze bestaan uit wedstrijden tegen toeristen die op het eiland aanwezig zijn om vogels te bekijken, tegen Newlyn Non Athletico (een amateurclub uit Groot-Brittanië) of tegen een formatie van Dynamo Cough, die de dichtstbijzijnde Engelse stad van het vasteland vertegenwoordigt (Penzeance Cornwall). Om deel uit te maken van de twee teams is een vergoeding van veertig pond (omgerekend vijftig euro) vereist. Dit wordt gebruikt voor het ontwerpen van de tenues en het onderhoud van de netten. Verder draagt iedereen, binnen zijn eigen budgetten en tijd, bij om een handje te helpen en hiermee de kleinste competitie ter wereld in leven te houden. Guiness World Records wilde er niets van weten, maar voor de spelers is het duidelijk, zij spelen in de gezelligste en kleinste competitie ter wereld.