Een geniale linkspoot met gebreken

Er rent een nummer 14 over het veld, met de bal kort aan zijn voet over de linkerflank. Hij passeert drie man, speelt de bal door de benen van de vierde speler alsof hij er niet staat en het publiek in Mestalla gaat er massaal achter staan. De vijfde man, de doelman, kan niets anders doen dan de bal, die de bovenhoek in vliegt, na staren. De tribunes exploderen als de sterspeler en clublegende met zijn grandioze linkerbeen de bal in de kruising krult. Een dag uit het leven van een ooit magistrale linksbuiten: Vicente Rodriguez Guillén.

Wanneer men Valencianistas nu vraagt wie de allerbeste voetballer is van de club uit de Sinaasappelstreek, zal niemand beamen dat dit Vicente is. Eerdere opties zullen Juan Manuel Mata, David Silva of topscorer David Villa zijn. Rond 2002 zou iedereen bevestigd hebben dat de flamboyante flankspeler de allerbeste linksbuiten ter wereld zou zijn. Wat is er gebeurd met een clublegende, die ooit vergeleken werd met Pavel Nedved en zelfs Ryan Giggs? Hij was de meester van de voorzet, had een beste pass in huis en had als actie heel wat in petto. Arjen Robben zou concurrentie van hem hebben qua snelheid, bovendien was de trots van de Senyera en de zwarte vleermuis ook een behoorlijke rechtspoot. De international had alles in huis om de top te bereiken, zeker na zijn successen in 2004, op 23-jarige leeftijd. Hij en de club zouden elkaar trouw blijven voor eeuwig, maar toen sloeg het noodlot toe: de enkel speelde parten.

Blessures hebben al heel wat carrières verpest voor voetballers. Marco van Basten moest zijn loopbaan voortijdig beëindigen, wat het einde betekende van één van de beste Nederlandse spitsen ooit. Vicente is qua blessuregevoeligheid te vergelijken met een man van glas. Hij is na het glorieseizoen onder Rafa Benitez, met onder andere met de UEFA Cup-winst en de landstitel, eigenlijk aan de lopende band geblesseerd geweest. Valencia-supporters snapten er niks van, ze dachten dat hij nog sterker terug zou komen dan hij ooit gedaan had. In dat mirakel geloven ze nog steeds, en ik geloof met ze mee.

De enkel is een gevoelig deel van het menselijk lichaam. Een kleine charge is al genoeg om een speler levenslang te blesseren. Als je de speelstijl van het fenomeen naast zijn mankementen legt, zie je de oorzaak. Hij passeert vaak op snelheid en als je geraakt wordt, komt de spreekwoordelijke klap harder aan. Hij gaat vrijwel altijd buiten om, waardoor je door rechtsbenige verdedigers ook sneller wordt gepakt. Robben is een zelfde type speler. Hij kiest vaak voor de versnelling met de bal redelijk ver voor zich uit. Toch zijn er ook spelers die dezelfde speelstijl hanteren, maar niet geblesseerd zijn. De vraag is: Kan iemand zijn speelstijl wijzigen ten behoeve van zijn blessures?

De speelstijl van een buitenspeler kan ernstig verschillen. Sommige lichtvoetige vleugelspelers trekken graag naar binnen om daarna uit te halen, zie een Lionel Messi. Vicente is die speelstijl niet gewend, en ik betwijfel of hij hem ooit zou kunnen aanleren. Robben heeft bij Real Madrid zijn loopstijl leren veranderen, waardoor er minder druk op zijn benen komt te staan. Is Robben bij Bayern minder geblesseerd? Nee.

Ik trek het verminderen van blessures door verandering van de speelstijl dan ook ernstig in twijfel, om de vraag of het mooi is om naar te kijken al helemaal buiten beschouwing te laten. Vicente zal zijn speelstijl nou eenmaal nooit veranderen, net zoals een verdediger als Marco Materazzi altijd zijn speelstijl zal behouden. Hoe attractief het ook is, op de bank of in het revalidatiecentrum kunnen we niet van de nummer 14 genieten.

In tegenstelling tot de Valencia-speler zijn Nedved en Giggs wel uitgegroeid tot wereldsterren. De Tsjech en de Engelsman hebben beiden tegenslagen gekend in hun lange carrière, maar zijn er altijd weer bovenop gekomen. De trots van de Valencianistas heeft nu al zoveel tegenslag gekend, is het niet is een keer afgelopen? Kan de linkspoot opnieuw uitgroeien tot het boegbeeld?

Dat kan wel degelijk, maar de hoop is misschien groter dan het realisme. Hoe dan ook zal ik de Spanjaard altijd blijven zien als een held, als een legende. Een vergeten ster met een beetje vergane glorie, die ik graag nog zou willen zien schitteren zonder blessures. Magie in een linkerteen, dat wil ik opnieuw zien, en dan wel in het Estadio Mestalla.