Tien wisselvallige Catalaanse jaren

Het is net 2010. Altijd een mooi moment om de balans op te maken van het afgelopen decennium. Er zijn hoge pieken en diepe dalen geweest. De stoelendans aan het bureau van de voorzitter is de hoofdoorzaak. Het werkt bij Barcelona dan ook zo dat het een vrijwillige klus is, in ruil daarvoor krijgt de voorzitter aandacht en de mogelijkheid zijn naam een flinke boost te geven. Het zijn mannen die wat bereikt hebben in het leven en goede uitstraling hebben, ze moeten namelijk nog verkozen worden door middel van een stemronde onder de officiële leden van de club. Een fanatieke fan die alle uit- en thuiswedstrijden bezoekt zul je niet snel op de voorzittersstoel vinden, het zijn meestal mannen met geld en maximaal een kleine liefde voor de club.

Josep Lluís Núñez ging dit millennium in als voorzitter van FC Barcelona. In de 22 jaar die de beste man aan het bewind stond, werd er gebouwd aan een solide huishouding. De financiën waren op orde en Núñez, die eerder nog zakenman was, liet de club gezond achter. Nog in het voorjaar van 2000 trok de op dat moment 68-jarige voorzitter de deur achter zich dicht. Het was tijd voor een nieuwe verkiezing.

Het is een gebruikelijk tafereel om enkele spelers met een grote naam te beloven aan de supporters. Zo beloofde de opvolger van Núñes, Joan Gaspart, onder anderen Emmanuel Petit en Marc Overmars. Deze spelers werden dan ook snel aangetrokken en het leek een rooskleurige periode te worden onder Gaspart, die onder Núñez al de taken van vicevoorzitter waarnam. De eerste klap in het gezicht van de kersverse voorzitter volgde echter niet veel later. Florentino Pérez, momenteel weer voorzitter van Real Madrid, had de verkiezingen om het voorzittersschap in de hoofdstad gewonnen en hij beloofde de fans Luís Figo. Belofte maakt schuld, dus werd er werk van gemaakt, en met succes van Madrid-zijde. Gaspart en Barcelona raakten de Portugese vleugelaanvaller kwijt aan de concurrent tevens aartsrivaal Real Madrid.

Sportief gezien ging het ook niet de goede kant op in de Catalaanse hoofdstad. De situatie is een beetje te vergelijken met hoe die nu is bij Feyenoord. Dure spelers aangetrokken, hoge salarissen, maar prestaties bleven uit. De club kwam in financiële problemen. Sportief ging het matig en Gaspart werd onder hevige druk gezet om zijn positie te verlaten. Na drie jaar de functie bekleed te hebben hield de hotelier de eer aan zichzelf en hij trad af als voorzitter van de club die hij veranderde van een gezonde club in een club met een financiële warboel.

Het was tijd voor iemand zonder al te veel praatjes maar die daad bij zijn woorden kon stellen. Lluís Bassat had lange tijd de beste papieren, concurrent Joan Laporta had echter een geheim wapen. Johan Cruijff sprak zijn voorkeur uit voor de toenmalige advocaat. Cruijff zag het wel zitten in de relatief jonge voorzitter. Er moest iets gebeuren, het was alarmfase 1 maar Laporta maakte een rustige indruk. Aan het begin van zijn loopbaan maakte hij achteraf gezien al bijna een grote fout. David Beckham was dé man die Barcelona op de korrel had. Daarin waren ze niet alleen. Ook in Madrid waren ze gecharmeerd van de Engelse middenvelder. Real Madrid won de strijd en Barça moest opzoek naar een andere oplossing.

Sandro Rosell, de toen nog vicevoorzitter die later aftrad wegens een onenigheid met Laporta, had wel een ideetje. Hij was de voormalig directeur van Nike in Zuid-Amerika en hij had wel wat contacten. Rosell dacht dat het wel mogelijk was om het grote talent van Paris Saint-Germain, Ronaldinho, te halen. De Braziliaanse balkunstenaar was eigenlijk tweede keus, maar dat was niet te zien bij de goedlachse en dolgelukkige balvirtuoos. Frank Rijkaard werd ondertussen samen met Henk ten Cate ook vastgelegd, zij mochten het werk vanuit de dug-out van Camp Nou gaan verrichten. Ideetje van Cruijff.

In het eerste seizoen, 2003/04, liep het niet direct op rolletjes. Dieptepunt was de twaalfde stek op de ranglijst in een vrij vroeg stadium in de competitie. Barcelona kon niet te veel met geld smijten en moest de hoge salariskosten inperken. In de winterstop werd daarom Edgar Davids van Juventus gehuurd, voor de balans op het middenveld. Het bleek een gouden zet. Het was de ontbrekende schakel in het elftal. Het begon te draaien. Ronaldinho kreeg meer kansen om zijn ding te doen, en deed dat naar behoren. Van de twaalfde positie steeg Barcelona met een fenomenale comeback naar de plek als runner-up, boven aartsrivaal Real Madrid. Valencia had een topseizoen en pakte de titel.

Er werden in de zomerstop topaankopen gedaan. Onder wie Deco en Samuel Eto'o. Het nieuwe Barcelona was een feit. In de twee opvolgende seizoenen werd Barcelona twee keer kampioen en won het de tweede Champions League in de clubhistorie. Ten Cate vertrok en Johan Neeskens kwam daarvoor terug. De magie was weg. Nagenoeg alles was gewonnen en Ronaldinho en Deco waren niet meer vooruit te branden. Twee seizoenen oprij werd niks gewonnen. De samenwerking met Rijkaard werd verbroken en de trainer van het B-elftal, Josep Guardiola, nam het stokje over.

Het bleek geweldig te werken. Praktisch alle prijzen werden gewonnen. Het seizoen werd afgesloten met de beker, de Champions League en La Liga. In het half jaar daarna werden ook de Spaanse en Europese Super Cup binnengesleept en mocht Barcelona zich in december kronen tot wereldkampioen. Het is echter het laatste jaar van Laporta, hij veranderde de reglementen en legde vast dat een voorzitter maximaal acht jaar de taken als president mocht uitvoeren. Er komen dus nieuwe verkiezingen. Mogelijk dus ook weer vuurwerk op de transfermarkt doordat een voorzitter zijn beloftes moet inlossen. De twee grootste kandidaten zijn Rosell, maar hij eiste dat Cruijff minder inspraak moest krijgen en werd daarin niet gevolgd door de leider, en iemand uit de achterban van Laporta, die nu al in het bestuur zit. Een nieuw decennium een nieuw Barça-tijdperk.