Chelsea: van beleid naar wanbeleid naar topbeleid.

Begin jaren 80 stond Chelsea, uitkomend in de Second Division, er financieel beroerd voor; Ken Bates kocht de club op om deze van een faillissement te behoeden. Dit leek alsnog op een ramp uit te lopen. Chelsea stevende datzelfde jaar af op degradatie en wist deze ternauwernood te voorkomen. Echter, tot ieders verbazing, werd Chelsea het seizoen daarop kampioen en dwong hiermee promotie af naar de First Division.

De daarop volgende jaren was Chelsea geen belangrijke club in de hoogste divisie van Engeland. In 1993 werd de finale van FA cup gehaald, echter werd deze kansloos verloren van Manchester United. Ondanks het verlies was dit wel een belangrijk keerpunt in de historie van de club; het geloof was terug bij Chelsea en het had de ambitie om een topclub te worden. Spelers als Desailly, Leboeuf, Zola, Vialli, Flo en De Goey werden binnengehaald, om de club een rol van betekenis te laten spelen in de top. Als beloning voor dit ambitieuze beleid werd in 1998 de Europa Cup II gewonnen (1-0) na een bloedstollend gevecht met het in de Bundesliga uitkomende VFB Stuttgart . Dit was de eerste grote prijs sinds 1955, Chelsea leek een rooskleurige toekomst tegemoet te gaan.

In het seizoen 1998/99 eindigde de club op de derde plek, met slechts 4 punten achterstand op kampioen Manchester United. Dit had wel als gevolg dat de club haar geluk kon beproeven in de Champions League. Al in het eerste jaar op het hoogste toneel van Europa werd de kwartfinale gehaald, helaas het lot was Chelsea niet goed gezind en de volgende tegenstander zou topfavoriet- en Europees grootmacht- 'FC Barcelona' zijn. Op Stamford Bridge wist Chelsea te verrassen door Barcelona met 3-1 te verslaan en groeide het geloof van een nieuwe stunt, echter liep de return uit op een fiasco voor iedereen die Chelsea een warm hart toe draagt. Het werd 5-1 in het Camp Nou

De teleursteling van de uitschakeling was aanwezig. Niemand was echter zwaar teleurgesteld in de uitschakeling, glorietijden leken immers een kwestie van tijd en dat ook nog eens op eigen kracht, Chelsea leek het tweede Arsenal te worden in Engeland. Maar de supporters waren niet de enige die inzagen dat hun club een goede toekomst tegen moet ging, een onbekende Russische oliemiljardair zag ook toekomst in The Blues. Daarom kocht Roman Abramovich op 1 juli 2003 Chelsea over voor één pond. Eén Pond? Ja één Pond, bijkomend issue was echter dat alle schulden moesten worden weggepoetst. Chelsea was op dat moment ongeveer de enige club in Engeland zonder schulden maar niet op de lange termijn. Abramovich wilde zo snel mogelijk van de volksclub uit West-Londen een Europese topclub maken en meerdere topspelers werden meteen aangetrokken en succescoach Claudio Ranieri werd onverwachts ontslagen, de opvolger was een andere succescoach. Namelijk José Mourinho die met FC Porto de Champions League won.

Mourinho kocht vele spelers waaronder ook vele miskopen, een arrogante trainer voor de media, maar de perfecte persoonlijkheid voor de spelers. Door de vele miskopen en het uitblijven van Internationaal succes werden er echter al weer vele schulden opgebouwd. Chelsea was de club van het volk in Londen niet meer, maar het was maar een schamel koopclubje zonder harde kern. De naam koopclub zou Chelsea dan ook nog vele jaren bij zich houden. Chelsea leek immers een bedreiging te gaan vormen voor de Europese top, dit bleef vooralsnog uit.

Chelsea werd echter wel meteen kampioen in het eerste seizoen van Mourinho die record na record verbrak met de voetbalmachine, Chelsea leek een onverslaanbaar team te worden met fysieke monsters die iedereen vernederden. Het werd tot mijn spijt wel steeds meer een tikkeltje overdreven vanwege het uitblijven van Europees succes, er werden alleen nog maar Champions League-winnaars gehaald waar eerder topspelers in wording werden gehaald als Michael Essien, Didier Drogba, Arjen Robben en Petr Cech werden enkel namen als Crespo, Shevchenko en Deco gehaald. Het absolute dieptepunt was de aankoop Shevchenko die maar voor liefst 45 miljoen euro werd gehaald van AC Milan. Hij werd per slot van rekening gewoon om naam gehaald en niet na het goed bestuderen van het cachet van de ex-topspits. Chelsea werd met nog veel meer namen in verband gebracht en de schulden werden hoger en hoger, er ontstond wanbeleid en trainer na trainer vloog de laan uit. Abramovich had met Chelsea ten slotte nog niet getriomfeerd in de Champions League.

Tevens kreeg Chelsea ook nog eens flink wat kritiek te voorduren vanwege het vertoonde spel. Want met zoveel solvabiliteit op het veld moest je iedereen van het kastje naar de deur kunnen sturen. Als uitkomst werd de Braziliaanse coach Luiz Felipe Scolari aangesteld. De imposante drilmeester verzekerde aanstonds 'samba voetbal'. Abramovich wenste echter niet meer de geldkraan open te draaien. Dus moest Scolari het gaan doen met het materiaal wat die op dat moment had. De spelers die de ex-Portugal coach tot zijn beschikking had waren niet gemaakt voor het zogenaamde samba voetbal, maar waarom stel je dan Scolari aan en geef je hem niet de macht om nieuwe spelers te halen, zo werd onder andere Robinho misgelopen, de kleine dribbelaar kostte volgens de oliesjeik echter twee miljoen te veel. Twee miljoen is inderdaad een fiks bedrag, maar in 42 miljoen en 40 miljoen zit amper een verschil. Manchester City, op diezelfde dag nog overgenomen door Arabieren wenste wel de resterende twee miljoen bij te betalen en zo gingen zij er met de behendige Braziliaan vandaar. Scolari werd wanhopig en terecht, want na de overtuigende overwinningen in het begin van het seizoen stelde het daarna nog maar weinig voor. Scolari werd dan ook snel ontslagen, weer een teken van wanbeleid.

Chelsea werd een lachertje als het om trainers ging, want waar Liverpool, Manchester United en Arsenal wel op de lange termijn met een oefenmeester overweg konden. Daar werd bij Chelsea vrijwel elke trainer ontslagen. De miljardair had dan ook al snel door dat die weer niet goed op zijn tellen had gepast en begon langzamerhand aan zichzelf te twijfelen. Onmiddelijk werd tsaar Guus geëngageerd, de FA Cup werd gewonnen en het hechte teamgevoel sinds het tijdperk Mourinho was weer terug, geen enkele topspeler verliet de club en had door dat Chelsea hun thuis was. Hiddink kon vanwege zijn contract in het koude Rusland de ploeg uit Londen ongelukkigerwijze maar tijdelijk begunstigen. Achter de schermen was Abramovich dan ook al bezig met de Italiaan Ancelotti, deze had immers het Kampioenenbal al tot twee keer toe gewonnen met zijn jeugdliefde AC. Milan. Ancelotti vroeg niet om namen en was maar betrokken bij een transfer, namelijk die van Zhirkov. De voormalig middenvelder vroeg dan ook enkel om opwaardering van de contracten van de virtuozen. Nu staat Chelsea fier aan kop met goed verzorgd voetbal en overtuigende overwinningen. De Community Shield werd al gewonnen en er lijkt nog veel meer in het verschiet te liggen voor de Londenaren. Dat weet nu ook Abramovich. Geld zal in de toekomst dan ook niet meer de sleutel tot succes zijn voor Chelsea. Benevens Zhirkov werden enkel de potentiële toppers Sturridge, Turnbull en Matic voor relatief weinig geld gehaald.

Ancelotti zal Chelsea dan ook lang onder zijn hoede hebben, en veel zilverwaar zal ook snel volgen, niet alleen nu maar eveneens in de toekomst. 'Onze' eigen pas zeventienjarige Jeffrey Bruma maakte recentelijk zijn eerste speelminuten voor de ex-koopgrage club en lijkt een bijzondere toekomst tegen moet te gaan bij Chelsea, de jeugd zal weer kansen krijgen en topbeleid is weer in de maak. Het transferembargo wat de club onlangs nog kreeg opgelegd is dan ook afkomstig uit een transfer van 2007 en niet uit het toekomstige tijdperk met topbeleid, ze hebben in weerwil van deze straf wel een toekomstig pareltje in huis: Gaël Kakuta.

Europees en nationaal succes lijkt er weer in te z