Beste bezoeker, je bent op een artikel over wedden terechtgekomen, maar je bent niet oud genoeg om deze content te lezen.

Beste bezoeker, je bent op een artikel over wedden terechtgekomen, maar je hebt eerder aangegeven deze content niet te willen zien.
 

Om content over online kansspelen volgens wet- en regelgeving te tonen, willen we zeker weten tot welke leeftijdsgroep u behoort.

Door je keuze te maken bevestig je dat je je bewust bent van de risico’s van online kansspelen en dat je momenteel niet bent uitgesloten van deelname aan kansspelen bij online kansspelaanbieders.

‘We keken elkaar aan en dachten: zei hij dat echt? Dat het kanker is?’

Laatste update:

Manchester United bracht woensdag een persbericht naar buiten waar veel voetbalfans een warm gevoel van kregen. De Engelse grootmacht meldde namelijk een contractverlenging voor Max Taylor, de twintigjarige verdediger die een tumultueuze periode achter de rug heeft. Anderhalf jaar geleden werd er teelbalkanker geconstateerd bij de Engelsman, die inmiddels is hersteld. "Als de ziekte iets heeft bewerkstelligd, is dat ik nóg meer ambitie heb", aldus Taylor in november tegenover de BBC. "Ik grijp kansen met beide handen aan. Ga ervoor. Wees niet bang."

Taylor is sinds zijn veertiende actief bij the Red Devils. De centrumverdediger maakte een gestage groei door en dat werd in februari 2018 beloond met zijn eerste profcontract. In datzelfde jaar moest hij echter een mokerslag incasseren; bij het talent werd teelbalkanker vastgesteld. "Ik voelde op een dag een bultje. Er werd een scan van gemaakt, maar de dokter dacht dat het een cyste was, iets wat wel vaker voorkomt bij tieners. Maar bij de tweede scan was het groter geworden. De dokter stuurde mij naar een specialist, die nog een scan maakte. Toen werd mij verteld dat er naast de cyste een tumor zat, hoogstwaarschijnlijk teelbalkanker."

"Het was surreëel. Ik, mijn moeder Stella en mijn stiefvader Matthew keken elkaar aan en dachten: zei hij dat echt? Dat het kanker is? Mijn moeder barstte meteen in tranen uit. Ik was zo verbijsterd dat ik niet huilde. Ik kwam uit de kliniek en dacht: O mijn God. Je hoort het woord 'kanker'. Allerlei gedachten raasden door mijn hoofd. Ik dacht meteen: ga ik nog lang leven? Wat gaat er nu gebeuren? Zal ik ooit nog voetballen?. Al die gedachten herhaalden zich steeds." Tijdens een vakantie in Portugal ging de telefoon van Taylor. "Ik wist wie het was. Ik vertelde hem dat wanneer hij informatie had, ik het meteen wilde weten. De specialist wilde mij het nieuws eigenlijk niet over de telefoon brengen, maar hij vertelde uiteindelijk toch dat de biopsie bevestigde dat ik teelbalkanker had. Ik had het verwacht. Toen ik terugkeerde, kreeg ik nog een CT-san. Toen dacht ik bij mezelf: dit wordt serieus."

'Wat als de chemotherapie niet werkt?'
Taylor werd opgenomen in The Christie, een ziekenhuis in Manchester gespecialiseerd in kanker. "De kanker was uitgezaaid naar de buik. Er waren ook een paar stippen op mijn longen te zien. Ze vertelden mij dat ik stevige chemotherapie moest ondergaan. Een korte, maar erg intense chemotherapie. Ze zeiden dat de chemo erg effectief is, maar dat ik misschien nog steeds een operatie moest ondergaan. Ik was op de hoogte van het slagingspercentage, maar ik was toch bang. Ik was honderd procent bang. Ik had al de pech dat ik kanker had gekregen, dus als ze zeggen dat er een kans is dat het verder gaat uitzaaien, dan maak je je zorgen."

"Je leeft bij Manchester United in een bubbel. Het is voetbal, voetbal, voetbal. De ene dag training, de andere dag wedstrijd. En daarna weer trainen. Ik dacht opeens: wat nu? Ik wist dat ik met alles zou gaan meewerken, wat ze me ook adviseerden. Ik had alleen geen idee hoe mijn lichaam zou reageren. Alles was van me afgepakt. Niet alleen voetbal. Ook nieuwe familieleden ontmoeten, een normale Kerstmis hebben... Ik probeerde me groot te houden voor mijn moeder, maar ze had me door. Mijn eerste gedachte was: zal ik ooit nog kunnen voetballen? Maar als je het punt bereikt dat je alleen in bed ligt en niet in slaap kan komen, dan is het enige wat je nog kan denken: dit kan het einde van mijn leven betekenen. Realistisch gezien was de kans daarop klein, maar je blijft peinzen. Wat als de chemotherapie niet werkt?"

Op 21 november 2018 begon voor Taylor de cyclus van in totaal negen weken. "Maandag in de eerste week: acht uur chemo, vier uur hydrateren. Dinsdag zes uur chemo, vier uur hydrateren. Woensdag twee uur chemo en daarna hydrateren. Daarna ging ik naar huis om een week later weer twee uur chemo te krijgen. En na nog een week opnieuw twee uur chemo. Dit proces deed ik drie keer. Het klinkt niet al te zwaar, maar de chemo die ik had was vrij giftig. De eerste nacht was het ergste. Je bent klaarwakker, je trilt en zweet, maar je hebt het ijskoud. Ik werd echt ziek. Op de eerste nacht wist ik meteen dat het negen hele zware weken voor mij zouden worden. Mijn immuunsysteem was zo verzwakt dat ik niet met meer dan zes personen in een ruimte mocht zijn vanwege het risico van infectie. Ik mocht ook geen vrienden zien, maar dat wilde ik eerlijk gezegd ook niet. Ik wilde niet dat ze me zo zagen of medelijden zouden krijgen. Tegelijkertijd had ik mijn naasten echt nodig. Mijn familie en vriendin zagen mij wel worstelen. Toen ik meer begon te praten over mijn gevoelens en over hoe ik me mentaal voelde, deden zij dat ook."

"Twee weken na de laatste behandeling had ik nog een scan. Ik en mijn moeder waren op van de zenuwen. De dokter vertelde dat de kanker weg was, maar dat ik nog wel geopereerd moest worden, omdat een opgezwollen lymfeklier zich aan een bloedvat had vastgehecht. Rond die tijd was al naar buiten gebracht dat de kanker weg was, dus ik kreeg veel felicitaties. Maar ik moest nog een flinke horde nemen! Ik moest nog vier weken wachten voor een operatie van vijfenhalf uur. Het wachten was het lastigste. Mentaal voelde ik me niet als normaal en fysiek was ik ook niet top. Ik heb toen volgens mij geen enkele nacht meer dan zes uur geslapen. Na de operatie verbleef ik nog vijf dagen in het ziekenhuis. Ik voelde me nog ziek. Ik was nog steeds kaal. Ik keek in de spiegel en dacht bij mezelf: ik zie er niet goed uit. Het duurde wel drie maanden voordat ik me weer goed ging voelen."

'United is als familie'
Op 22 oktober 2019 keerde Taylor als invaller terug op het veld in een Onder-23 wedstrijd tegen Swansea City. In november zat hij zelfs bij de selectie van United voor het Europa League-duel met FC Astana (2-1 verlies). In de eerste seizoenshelft kwam hij tot zes duels in de Premier League 2; na de winterstop werd hij verhuurd aan Stalybridge Celtic FC. Of Taylor in de toekomst een vaste kracht wordt bij de hoofdmacht van United blijft voorlopig ongewis. De club ziet in ieder geval potentie in de centrumverdediger, gezien het nieuwe contract. Taylor voelt de steun van United, net als dat hij dat ervoer tijdens zijn herstelproces.

"Er is een kant van United die niet veel mensen kennen. Het is als familie. Toen ik terugkeerde, waren er veel mensen van achter de schermen bij United - schoonmaakpersoneel, mensen van de keuken - die vroegen hoe het met mij ging. Dat betekende veel voor mij. Toen ik weer begon met trainen, wilde ik behandeld worden zoals ieder ander. Ik ken sommige teamgenoten al sinds mijn veertiende, ze zijn mijn beste vrienden. Het duurde tot de eerste panna tot ze me weer gingen plagen. Hoe gek het ook klinkt: dat moment was geweldig voor mij. Ik ga niet ontkennen dat ik kanker heb gehad, maar ik wil niet dat mensen me om dat feit blijven herinneren. Ik wil een goed persoon zijn, een geweldige voetballer, iemand die altijd iets teruggeeft."

Meer nieuws

1
2

Meer sportnieuws

Reacties

Leesvoer voor al die jongeren die te onpas met k*nker strooien alsof het een werkwoord is. Ik ben twee generaties ouder maar spreek ze gewoon erop aan. Dit is echt heftig zeker op zo'n jonge leeftijd.

22 mei 2020 om 12:55

Ben zelf ook iets ouder dan deze jeugd, en heb meerdere mensen verloren aan deze ziekte. (mijn ex heeft het gehad, mijn nichtje heeft borstk*** gehad en een goede vriend van mij is nu ook aan het herstellen van blaask***)hoewel ik het woord zelf niet of nauwelijks gebruik, snap ik de ophef niet helemaal.natuurlijk 'hoor' je het niet te zeggen en is het onfatsoenlijk, maar sommige mensen springen helemaal uit hun vel wat ik erg overdreven vind. Het is en blijft een woord. Net zoals ik het enorm overdreven vind dat k*** niet gewoon geschreven kan worden maar K***** weergegeven word.. (als het specifiek over de ziekte gaat dan en het niet als scheldwoord gebruikt word)

23 mei 2020 om 17:32

Het zijn echt niet alleen jongeren die ermee schelden hoor. Genoeg 'volwassenen' die zich hier ook schuldig aan maken.

Wat een ontroerend en heftig verhaal. Jongens die zoiets heftigs meemaken, weten vaker het leven nog beter te waarderen (en nee, dat is zeker geen verwijt naar andere jongens. Het kan ook heel fijn zijn nog een hele tijd enigszins naïef in het leven te staan als je jong bent). Fijn voor hem dat hij nu weer al een tijdje vooruit kan kijken!

Reageer

Je mag reageren vanaf niveau 3.

X

Inloggen op Voetbalzone

Leuk dat je actief wilt zijn op de grootste voetbal community van Nederland. Voor alle mogelijkheden lees je onze FAQ.

Gebruikersnaam
Wachtwoord
 
Wachtwoord vergeten?
Registreren