The Rise and Fall of Pippo Inzaghi
Het is een koude, grijze dag in Milaan. November 2010; de dag van een kraker in de Champions League, de dag dat AC Milan en Real Madrid het gaan uitvechten voor de koppositie in de groep. Ondanks mijn studieverplichtingen maak ik met wat vrienden en medesupporters een tripje naar de modestad van Italië. Met mijn laatste centjes koop ik een Milan-shirt waar ik die avond in loop op het Piazzale Angelo Moratti, het plein dat het bewonderingswaardige San Siro huisvest. Met knikkende knieën wacht ik op mijn kaartjes en probeer ik ondertussen mijn zenuwen te beheersen. Iets later betreed ik voor het eerst het stadion. Het merendeel van de ruim 80.000 toeschouwers waren me voor, waardoor er meteen al een fantastische sfeer te voelen valt.
Enerzijds voelt het bijna als een nostalgisch moment. Misschien omdat het Milan van nog geen vijf jaar geleden de laatste paar wereldsterren onder contract had. Anderzijds voelt het als gisteren vanwege het gemak waarmee ik de momenten dat de wedstrijd kenmerkte voor de geest kan halen. De duels tussen Christiano Ronaldo en Ignazio Abate, Andrea Pirlo die twee keer de bal van de lijn haalt en Iker Casillas die eenzaam op zijn helft dansjes doet om warm te blijven. Maar het moment dat het meest blijft hangen vond plaats rond minuut 60 van de wedstrijd. Onwetend van de situatie die zich langs de lijn afspeelde, hoorde ik gejuich op de tribune. Het type gejuich dat je in andere stadions alleen hoort wanneer een doelpunt valt. Vlak daarna loopt Ronaldinho in de richting van de dugouts, die ondanks zijn teleurstellende optreden een applaus ontvangt. Pas dan zie ik het. Een wat slungelige en houterig ogende spits staat klaar om hem te vervangen: Filippo Pippo Inzaghi.
Op dat moment had Pippo allang de rol van publiekslieveling ingenomen. Zijn ‘neusje voor goals’ op belangrijke momenten maakten hem geliefd, maar zijn passie en inzet maakte hem de absolute favoriet. Het type speler dat na negen keer buitenspel te hebben gestaan, het een tiende keer probeert de buitenspelval te slim af te zijn. Het type speler dat bij een simpele intikker in een gelopen wedstrijd net zo hard juichend richting de cornervlag rent als bij het winnende doelpunt tijdens een finale van de Champions League. Het type speler dat met de bal aan zijn voeten zijn tactisch vermogen uitschakelt en alleen denkt aan uithalen.
Afijn, met een 1-0 achterstand en het ondermaatse voetbal dat Milan speelde, wist zelfs de incapabele coach van toen dat het tijd was voor Inzaghi. En jawel, een mispeer van Pepe, een mislukte voorzet van Zlatan Ibrahimovic en een fout van Casillas was precies wat Inzaghi nodig had om zijn kenmerkende lelijke goal te maken om vervolgens weer als een gestoorde gek richting de hoek van het veld te rennen: 1-1. Oi oi oi, Pippo Inzaghi segna per noi! werd luidkeels door de tachtigduizend gezongen. “Inzaghi, scoor voor ons!”. Natuurlijk zong ik mee, want ondanks mijn beperkte Italiaans heb ik de lofzang, net als elke andere supporter, netjes uit mijn hoofd geleerd. Met zijn tweede doelpunt op die avond, dat werd gemaakt uit ruime buitenspelpositie, kon mijn avond niet meer stuk; ondanks de late gelijkmaker van Pedro León. Die avond maakte de spits uit Piacenza zich onsterfelijk. Een intikker en een buitenspelgoal van eeuwige held Pippo Inzaghi: het kon niet mooier. Want als één van de weinigen geldt bij hem: hoe lelijker de goal, hoe beter mijn gevoel.
Een ruime vier jaar later wordt Inzaghi, na een periode als jeugdtrainer, aangesteld als hoofdcoach van het kwakkelende AC Milan. De club die zonder dankwoord afstand heeft genomen van Clarence Seedorf, vindt in Inzaghi al snel zijn vervanger. Lang zal hij er niet over hebben nagedacht. Zijn passie en liefde voor de club maakte hem een simpele prooi voor het bestuur. De ene onervaren clublegende werd zonder enige vorm van respect de laan uit gestuurd en vervangen met de volgende. Maar onder de nieuwe coach zou het beter gaan, keek men hoopvol vooruit. ‘Passie en strijdlust zijn de sleutels tot succes’, liet Inzaghi optekenen in zijn eerste persconferentie als coach.
Met een soortgelijke selectie als zijn voorganger, dat is gevormd uit transfervrije spelers en overbetaalde pseudo-vedettes, moest Inzaghi de club leiden naar de top van de Serie A. Een onmogelijke opgave, bleek al snel. Want na een veelbelovend begin was het nota bene aartsrivaal Massimiliano Allegri en zijn Juventus die hem de eerste nederlaag toediende. Een reeks aan slechte resultaten volgde en het duurde niet lang voordat ook ik mijn ongegronde hoop op een beter jaar voelde wegebben. De speler die op het veld zijn vizier niet breder stelde dan de 7,32 meter van het doel kon ook nooit een tactisch en organisatorisch geheel maken van dit onsamenhangend elftal.
Het doet pijn om te zien hoe de man die ooit als een dirigent met een hand in de lucht een volgepakt San Siro liet schreeuwen, zich nu wekelijks moet verdedigen met slappe teksten. De man die wekelijks van opstelling verandert omdat de vorige tot niets uitpakte. Na opnieuw een nederlaag zegt dat de vele blessuregevallen geen excuus mogen zijn, maar dit toch steeds blijft benoemen. De man die in het begin van zijn periode stelde dat het dragen van het Milan-shirt een verdienste moet zijn, maar toch steeds weer spelers als Sulley Muntari het veld in stuurt.
Binnen enkele jaren is Inzaghi gegaan van de status van legende tot een coach waar je medelijden mee krijgt. Want ondanks de malaise, blijft Pippo dit nog liever dertig jaar doen dan dat hij zijn heil ergens anders zoekt. Dertig jaar zullen het echter niet worden, want het is vrijwel zeker dat de voormalige wereldkampioen na dit seizoen met een bos bloemen via de achterdeur vertrekt. Inzaghi, die de wereldbeker en twee Champions League-trofeeën heeft gewonnen als speler, kijkt nu als trainer naar de lege tribunes en ziet banners met de tekst Game over, #SaveACMilan. Opnieuw misgegokt, opnieuw een jaar vergooid, opnieuw een onsterfelijke sterfelijk gemaakt. Maar ik weiger het destructieve beleid van dit Milan te accepteren. Want voor mij blijft Inzaghi de man die op een mistige winteravond in 2010 het stadion liet beven.
Op zoek naar een nieuwe carrièrekans? Laat je omscholen tot servicemonteur!
Meer nieuws
Alex Kroes schetst één scenario waarin hij alsnog gaat vertrekken bij Ajax
De 15 namen die Arne Slot deze zomer kunnen opvolgen bij Feyenoord
Veerman noemt ploeggenoot bij PSV van wie hij het meest geniet: ‘Zo makkelijk’
Spelersgroep PSV laat speciale wens van Bosz na officieuze landstitel uitkomen
Johan Derksen begrijpt niets van terugkeer Alex Kroes bij Ajax
‘Van Persie-kopbal’ De Bruyne en magische Foden helpen Man City langs Brighton
Meer sportnieuws
Best wel een leuke clubexpert.
Inzaghi was een speler die mij ook erg lag en het doet mij goed om te zien dat zijn goals niet in de vergetelheid zijn geraakt. Als trainer zie ik jammer genoeg het doek snel vallen. Maar ik geef de schuld echt aan het bestuur dat maar dramatische aankopen blijf doen.
Edit:
Oja en Christiano Ronaldo? Het is toch echt Cristiano Ronaldo.
Goede, mooie CE. Inzaghi is en blijft een clubicoon, maar ondergaat hetzelfde lot als Seedorf. Matige spelers, weinig financiële mogelijkheden, erg onstabiele situatie in een momenteel erg onstabiele club. Dat is geen karwei voor een onervaren trainer. Ik hoop ook dat Milan terugkeert naar de top 3, (zolang het maar achter Grande Juve is 
) en wederom de kracht van Italië etaleert in Europa, want eerlijk is eerlijk, Milan is Italië haar grootste troef en club in Europa gebleken door de jaren heen.
Heel goed het gevoel beschreven hoe ook ik over Inzaghi denk, als spits zonder de klasse van een van Basten of Shevchenko maar toch altijd 100% inzet en pure passie, altijd scoren als het nodig is en inderdaad meestal een simpel intikkertje of een panklare voorzet inkoppen.
Was daarom als speler dan ook erg geliefd bij het publiek.
Nu als trainer gun je hem het allerbeste, maar ik ben bang dat het hem niet gaat lukken om Milan weer terug naar de Italiaanse of zelfs Europese top te brengen, dat ligt uiteraard ook aan de omstandigheden maar ik betwijfel daarbij of Inzaghi het in zich heeft.
Hoe dan ook een vermakelijk stuk, ik lees altijd graag alles dat over Milan gaat en hoop dan ook dat je vaker zulke stukken zult schrijven.
Zeer goede CE, sinds lange tijd dat ik een CE met zoveel plezier heb gelezen. Het verhaal is zeer goed uitgewerkt en daarbij behoud je mijn volle concentratie bij de tekst. Ook vind ik het een leuke tekst, omdat ik ook vind dat dit AC Milan te triest voor woorden begint te worden. Ik hoop dat ze snel weer een echte topcub worden, maar of dit ook daadwerkelijk gebeurt valt nog te bezien, want zolang er geen fatsoenlijk spelersmateriaal is wordt t ook moeilijk om hoge ogen te gooien.
Uiteraard 5 sterren!!
Zeer leuk stuk, met passie geschreven en dus ook gelezen. Het is jammer dit beleid van Milan, schop het de deur uit en begin helemaal opnieuw. Ik denk dat dat het enige is wat zal helpen. Verder een prima stukje, vijf sterren van mijn kant.
Prachtige CE, 5 sterren waard! Inzaghi is een held. Wat een geweldige spits is hij altijd geweest. Zijn hoogtepunt vond ik toch wel die finale in 2007 tegen Liverpool met zijn goals. Hij was een van mijn favorieten spitsen omdat hij gewoon een killer was in de 16.
Echt heel grappig dat ik dit vandaag lees. Gisteren heb ik op youtube paar mooie video's van AC Milan gekeken op youtube in hun gloriejaren van 1988-2007. Ongelofelijk wat er nu over is. In Italië heb ik een kleine voorkeur voor Udinese, maar AC Milan is voor mij misschien wel de mooiste club uit Italië. Ik hoop echt dat AC Milan in deze decennium weer de grote club wordt die het was.
Ik vind het echt jammer dat het nu zo loopt. Iedereen met een beetje verstand snapt dat het voor Inzaghi onmogelijk is om met zo een selectie weer terug te gaan naar de top. Alhoewel als ik naar de selectie van Milan kijk kan het echt veel beter zo drama is het niet met jongens als Menez, De Jong etc. Toch wel jammer eigenlijk dat zo een legende in zo een situatie zit. Hij had die baan nooit moeten aannemen. AC Milan heeft een coach nodig als José Mourinho bijvoorbeeld. Die hier en daar misschien wat aankopen doet maar toch wel altijd voor elkaar krijgt om mee te doen met de top.
Stiekem hoopte ik een beetje (maar dat was al toen Seedorf trainer was) dat het zoiets zou worden als Pep Guardiola oud speler die van Barcelona een machine heeft gemaakt). Maar wat dat betreft had Guardiola betere spelers, middelen en organisatie dan deze Milan legendes.
Mooi stuk over een geweldige speler! Jammer hoe Milan afgezakt is, maar vooral hoe de status van clubiconen aangetast wordt. In ieder topic over Milan wordt steeds geschreeuwd dat Inzaghi weg moet maar dat lijkt me niet echt de echt de oplossing. De enige weg terug lijkt me de manier hoe Juve het gedaan heeft, eerst zorgen voor een nieuw stadion en dan zorgen voor meer inkomsten. Al is dit misschien al te laat voor Milan
Ik vind het een mooi weemoedig stukje.
Minpunten voor de Engelse titel. Verder prima stuk uiteraard.
Inzaghi een goaltjesdief pur sang of zijn trainerscarrière ook zo succesvol zal worden dat betwijfel ik.
Mooi stuk, lekker lezen zo!
5 Sterren van mij!
Pippo mio!!! Blijft één van favoriete spelers aller tijden! Een neus voor goals, zoveel charisma en wat een clubliefde hij heeft! De vreugde die ik krijg door hem zijn goals te zien vieren. 
Zijn droevige start in zijn trainerscarrière kan die legende status echt niet verbreken voor mij. De huidige situatie bij Milan is dan ook niet zijn fout, maar desondanks ben ik ervan overtuigd dat met de huidige selectie er veel beter gedaan kon worden. Maar ik denk dat het een leerrijke jaar voor hem was, en hopelijk gaat het beter in de toekomst.
Nu "the rise" van Inzaghi begint ver voor 5 jaar geleden. Toen zat hij al op het einde van zijn carrière en "the fall" vind ik ook wat overdreven. Verder waren er nog wel wat subjectieve stukjes waar ik niet dezelfde mening deel.
Bedankt voor de reacties/opmerkingen allen. Dat van een artikel van ruim 1000 woorden de titel het meest wordt bekritiseerd is veelzeggend. Overigens zou ik deze titel zo weer kiezen, omdat het precies omschrijft hoe de status van Inzaghi is veranderd het afgelopen jaar. Op social media wordt hij afgemaakt en soms doe ik daar zelf aan mee. Want behalve zichzelf doet hij ook miljoenen fans pijn met dit voetbal waar totaal geen idee achter zit. Hij is naar mijn mening gewoon niet geschikt om dit Milan op dit moment vooruit te helpen. Neemt niet weg dat ik vind dat het bestuur daarvoor verantwoordelijk is en ik Inzaghi ook zal herinneren als de man die ik in die wedstrijd dat ik omschrijf heb mogen aanschouwen.
Inderdaad jammer van de titel, maar ik heb het met veel plezier gelezen. Feitelijk correct en prettig te lezen. Titel heeft niets met het gebruik van Engels te maken. Meer het feit dat je de periode 2010-2015 beschrijft en Inzaghi natuurlijk ver voor die periode zijn toppunt had. The Rise van Inzaghi is dus wel een hoop jaren geleden 
The Fall, dat weten we nog niet. Beginnend coach bij een in nood verkerende topclub? Geen echte toppers en geen geld om ze aan te trekken? Dat is bijna onmogelijk. We zullen wel zien, als hij hierna bij een ambitieuze club in de middenmoot terecht komt waar hij kan verrassen Maar waar het om gaat. goed stuk en ga zo door!
Mooie CE, en makkelijk leesbare schrijfstijl. Ik heb genoten! Mijn favoriete spits zal inderdaad nooit aan opgeven denken. Zijn selectie is gewoon erbarmelijk, maar ik ben ervan overtuigd dat hij zeker capaciteiten heeft als trainer. Hij heeft overgave op een positieve manier, tactisch inzicht en kan typisch Italiaans voetbal spelen. Laten we hopen dat Milan haar beleid verandert en inzet op talent en echt goede voetballers, in plaats van gevallen vedettes en transfervrije middelmatige spelers.
wat een waardeloos verhaal.