Zoete wraak

Zoals elke zondag kijk ik met bord op schoot naar studio sport. Tijdens de beelden van Ajax - Excelsior vertelt de commentator dat Mounir El Hamdaoui al voor aanvang, tijdens het oplezen van de namen, op een striemend fluitconcert is getrakteerd. Ook tijdens deze wedstrijd zit het niet mee. Een wissel en hoongelach valt hem ten deel. Het gebeurt overal op de Europese velden, zo ook bij mijn favoriete club Fiorentina.

Op een koude woensdagavond, tijdens de thuiswedstrijd tegen Genoa, mag Alessio Cerci invallen. In plaats van een warm onthaal volgt een fluitconcert van een deel van de eigen tifosi. Ik benadruk nog een keer, voordat hij ook maar één bal heeft geraakt. Het is duidelijk dat Cerci als zondebok is aangewezen waarop de matige teamprestaties afgereageerd worden.

Cerci werd afgelopen zomer voor zo’n vier miljoen euro overgenomen van AS Roma. Een Romanista dus, en dat is geen pluspunt omdat AS Roma na Juventus de minst populaire club is onder de Viola-tifosi. Het is een nog een relatief jonge, getalenteerde, aanvallend ingestelde dribbelaar die door Roma nog te licht bevonden is. Maar hij maakt er geen geheim van dat Roma altijd zijn club zal blijven. Dat is niet zo gek want In 2004 debuteerde hij als zestienjarige voor Roma. Zijn tot nu toe beste seizoen was 2008, uitkomend voor Pisa in de serie B, met tien gols. Na Pisa en Atalanta, ook serie B, kwam hij in 2010 weer even terug bij Roma om daarna dus zoals gezegd te verkassen richting Firenze. Daar zag de aanhang graag de zo broodnodige linksback en niet de zoveelste aanvallende middenvelder.

Ik kan alleen objectief oordelen op basis van de thuiswedstrijd tegen Lazio, aangezien ik toen op de tribune zat. Zijn acties stierven vaak in schoonheid. Kan me niet herinneren dat hij zijn directe tegenstander een keer voorbij is gesneld. Als een goed dribbelaar betaamd had hij weinig oog voor medespelers. Het moet gezegd, hij wist wel een strafschop te “versieren”. In de tweede helft werd Cerci gewisseld, toen nog zonder begeleidend fluitconcert. Het was ook pas de derde competitiewedstrijd van het prille seizoen. Het werd overigens een thuisnederlaag en na het laatste fluitsignaal werd door de aanhang het ongenoegen daarover geuit richting het hele team. Fate ridere.

Verder lees en hoor ik gedurende het seizoen negatieve commentaren voorbijkomen. Bij een mislukte simpele balaanname kan ook de radioverslaggever zijn ongenoegen niet meer verhullen. Basta! Op de clubwebsite smeken tifosi de eveneens in onmin geraakte trainer Sinisa Mihajlovic om Cerci niet op te stellen. Tot aan afgelopen weekend stond de teller qua doelpunten ook slechts op twee, waarvan één in de beker. Nou zat hij de laatste weken ook vaak op de tribune. Maar goed één armzalig competitiedoelpuntje tegen Chievo, een intikkertje, is voor een aanvallende middenvelder te weinig.

Afgelopen weekend mocht “belli capelli”, zoals Cerci door de supporters wordt genoemd, verwijzend naar zijn opvallende krulhaar, weer in de basis starten. Het werd zijn middag. En hoe! Met een “doppietta” heeft hij persoonlijk voor de 1-2 overwinning bij Cagliari gezorgd. Dat noem ik nog eens zoete wraak. Uiteraard werd hij na afloop door de pers ondervraagd. Geen spoor van rancune. Eigenlijk de standaard antwoorden als “blij met de overwinning” en “een goed gevoel om weer te scoren”. Zelfs erkennend dat zijn prestaties tot nu toe erg magertjes zijn, door gebrek aan zelfvertrouwen.

Cerci zal bij Fiorentina nooit een clubicoon worden zoals Giancarlo Antognoni of Gabriel Batistuta, maar het gedrag van een groot deel van de eigen tifosi is ook erg misplaatst. Ik snap het fanatisme, we willen allemaal winnen, maar op deze manier zorg je er alleen voor dat spelers en dus ook het team slechter worden. Alleen al om zijn professionele houding verdient Cerci mijn respect. En ook El Hamdaoui gaat tegen Twente vlammen, let maar op!