Ome Fred, we missen u nu al

Maandag 8 november 2010. Een pikzwarte dag in de geschiedenis van Feyenoord. Ome Fred is niet langer onder ons en de roodwitte harten van de supporters bloeden. Menig Feyenoorder zal toch wel een traan hebben gelaten. De man die leefde voor Feyenoord stierf hand in hand met de club.

In 1926 werd Fred Blankemeijer geboren in Rotterdam. Om precies te zijn in de wijk Charlois (of zoals een Rotterdammer zegt: Sjaarloos). Op zijn veertiende werd hij lid van Feyenoord. Destijds als amateur maar even later als profvoetballer. Nadat hij aanvoerder was geworden van het tweede elftal mocht de stopnaadspil, zoals Fred liefkozend genoemd werd, ook regelmatig meedoen in het eerste. Fred Blankemeijer kwam tot 28 wedstrijden voor Feyenoord 1. Zijn profloopbaan besloeg slechts een fractie van zijn totale carrière bij Feyenoord. Zijn hart lag in de eerste jaren echter niet bij de grote profafdeling en Fredje werd een graag gezien persoon op jeugdcomplex Varkenoord, waar hij diverse functies had. Hij was daar onder meer jeugdtrainer en leider, dit allemaal vrijwillig naast een fulltime baan.

Kenmerkend voor Blankemeijer was zijn arendsoog. Men roemde hem bij Feyenoord omdat hij in één oogopslag kon zien of een speler wat werd. Op die manier kwam onder andere Wim Jansen, die later zou uitgroeien tot een clubicoon, bij de Rotterdammers terecht. Na jaren van werk bracht Fred het tot scout en even later zelfs tot bestuurslid. Ook besliste Fred over het aan- en verkoopbeleid van Feyenoord. Moest er een speler gehaald worden en Fred vond het niets? Simpel, dan kwam de desbetreffende speler gewoon niet. En echt overal waar hij kwam was hij een graag geziene gast door zijn portie Rotterdamse humor. En iedereen die met de man heeft samengewerkt weet hoe vaak Ome Fred terugdacht aan die ''goeie ouwe tijd'' met spelers als Puck van Heel en Bas Paauwe. Deze wandelende encyclopedie wist werkelijk elk detail uit de geschiedenis van Feyenoord. Logischerwijs kreeg hij al snel de reputatie over een olifantengeheugen te beschikken.

Maar helaas Fred, de tijd ging echter veels te snel voor u. Nadat de beste man te oud werd voor het veldwerk ging hij aan de slag binnen de warme muren van De Kuip. Als presentator van de persconferenties kreeg Fred vaak de lachers op zijn hand. Bij de media is zijn antwoord op mogelijke lastige vragen (“Mooi, géén vragen meer. Zijn we allemaal vroeg thuis!”) legendarisch. Vooral omdat de persmuskieten meestal nog allemaal een vingertje in de lucht hadden. Waar bij de meeste mensen dit niet gepikt zou worden kon Ome Fred wel bij iedereen een potje breken. De persruimte waar dit alles gebeurde werd na het pensioen van Fred dan ook omgedoopt tot Fred Blankemeijerzaal. Een mooi eerbetoon aan de man die er zolang de baas en gangmaker was.

Helaas ging het deze eeuw steeds slechter met Fred. Problemen met zijn gezondheid zorgden ervoor dat hij steeds minder werk ging verrichten bij Feyenoord. Waar het maar kon kwam, meestal tegen de zin van Fred, een jonger iemand die meer werk kon doen. Vond het bestuur zogenaamd beter voor het voetbaldier. Gelukkig waren er ook hoogtepunten. In 2004 moesten we ineens Sir Fred zeggen na een Koninklijke onderscheiding voor zijn werk. En wat te denken van het geweldige afscheid dat hij kreeg in 2008.

En het maakte niet of je nou uit Amsterdam kwam of uit Rotterdam. Ome Fred had voor iedereen een goed woordje klaar. Zelfs voor Ajax-supporters had hij onder het mom van “Nou ja, vooruit dan maar.” een 'koppie koffie' klaar. En hij bleef altijd bereikbaar en aanspreekbaar voor iedere supporter van Feyenoord. Kwam je op de club en wist je de weg niet meer? Grote kans dat Ome Fred je de weg wel wilde wijzen. Immers, ieder plekje van De Kuip was bekend terrein voor de held.

Ome Fred. Ik ga u echt enorm missen bij de club. Overal waar Feyenoord was dook de lange gestalte van u op. Ik ga er niet om liegen, dit viel te verwachten nadat u door een longontsteking geveld werd. Desondanks bleef u toch naar Feyenoord kijken. Ook in deze moeilijke tijden was u onafscheidelijk van de club. Het laatste doelpunt dat u heeft meegekregen was die van Luc Castaignos. De late tegentreffer in de eigen Kuip tegen Roda JC, symbolisch aan het einde van de wedstrijd. Want niet lang daarna werd het helaas voor u ook einde wedstrijd. Toen het nieuws van uw overlijden tot mij doordring was ik een aantal minuten echt van de kaart. De tranen vielen tegelijkertijd met het besef dat Feyenoord een legende armer is geworden. Ik hoop dat we zondag een mooie laatste eer aan u kunnen bewijzen. Want Ome Fred, ik weet dat u vanuit een mooi plekje in de Feyenoord-afdeling van de hemel meekijkt. Samen met de andere legendarische Feyenoorders, onder andere de 'voormalig Amsterdammer' Phida Wolff. Fredrik Klaas Blankemeijer, you'll never walk alone.