Nachtmerrie met een bescheiden glimlach

Roder kon het gezichtje van de achtjarige Valentin echt niet meer worden, hoe hard hij het ook probeerde. Vol schaamte, vol boosheid en vol tranen liep hij stampvoetend het trainingsveld af, voor de laatste keer in zijn leven, zo waren zijn stoute plannen. Twaalf keer had het jonge spitsje van CEDAC, de lokale trots van een wijk in Nice, het geprobeerd tijdens het afwerken op de training, maar twaalf keer werd zijn inzet gekeerd door de nieuwe doelman. Het enige wat de felle zon, zo geliefd bij de zonnebadende toeristen op het strand vlakbij, nog kon bereiken bij Valentin, was dat hij nog meer oververhit raakte. Hij zou zich nooit meer op een trainingsveld vertonen, dacht hij. Vijf jaar later pas was hij er overheen en meldde hij zich weer aan op de vereniging, waar hij het toch nog tot het eerste elftal wist te schoppen. Zo'n doelman kwam hij nimmer meer tegen en zulke frustraties op het voetbalveld dus ook niet meer.

Hugo was de naam van die nieuwe doelman. Twee jaar nadat hij Valentin onbedoeld vijf voetbaljaren had ontnomen, had ook OGC Nice hem ontdekt. Nog eens dertien jaar later, nadat Nice hem had verkocht voor liefst 8,5 miljoen euro, stond hij Kaká en Higuaín te frustreren in het Santiago Bernabeú en hielp hij Olympique Lyon hoogstpersoonlijk naar de halve finale van de Champions League door ook Bordeaux in de weg te staan. In de weg te glijden, te duiken en te vliegen wel te verstaan, want een goede doelman is geen stijve muur, maar een acrobatische, een swingende.

En swingen doet Hugo op de kalme melodieën van Florent Pagny (Hugo's favoriet is 'Ma Liberté de Penser', voor de liefhebbers), een zanger van wie veel ploeggenoten met hun grote koptelefoons geen liedje op hun iPod zullen hebben staan. Het tekent het goedmoedige karakter van Hugo, die in het doel echter niet swingt op de melodieën van rustige liedjes, maar op door tegenstanders afgevuurde kanonskogels.

Buiten het doel is hij slechts eenmaal boos gesignaleerd. Het was nadat Lyon via een tweede strafschop (de eerste, in de reguliere speeltijd, had Hugo nog gekeerd) en een handsbal, beide in blessuretijd, een 0-2 voorsprong had weggegeven in Hugo's geboortestad Nice. Toen ontaardde zijn boosheid in een scheldkanonnade, die hij een tijdje later overigens weer heel kalm en vriendelijk glimlachend uitlegde voor de Franse televisie: hij wordt niet snel boos, maar als topsporter liepen hier de frustraties toch echt te hoog op.

En een topsporter is de 188 centimeter lange Hugo zeker. Hoewel hij met Lyon noch met Nice een clubprijs won, reeg hij de afgelopen jaren de persoonlijke prijzen aaneen: beste speler van Nice in 2008, beste speler van Lyon in 2010 en 2011 (volgens de Nice respectievelijk Lyon-supporters), beste Ligue 1-doelman van de seizoenen 2007/08, 2009/10 en 2010/11 volgens het toonaangevende France Football... Op het WK van 2010 was hij afwezig bij de schandalen, maar aanwezig in het doel, waar hij, ondanks het geblunder van de rest van het team, toch maar vier doelpunten in drie wedstrijden incasseerde. Hugo hield zijn reputatie opnieuw hoog, zelfs tijdens het dieptepunt van de 21'ste eeuw tot nu toe in het Franse voetbal; niet voor niets was Lloris de laatste twee kwalificatiewedstrijden van Les Bleus aanvoerder, destijds slechts 24 jaar oud.

De ideale schoonzoon wordt de nu 25-jarige Niçois wel eens genoemd, onder andere vanwege zijn altijd kalme en nette mediaoptredens, zijn sympathieke uitstraling en zijn afwezigheid bij opstootjes. Voor een ideale schoonzoon, die toch eigenlijk niet meer talent mag hebben dan de eigen zoon, heeft hij echter veel te veel kwaliteiten. Niet alleen als doelman excelleert Hugo, geboren dankzij een huwelijk tussen een bankier en een advocate, maar vroeger blonk hij ook als tennisser en zelfs als leerling uit.

Het aantal fenomenale reddingen van Hugo benadert ondertussen het aantal rake vrije trappen van Juninho Pernambucano (wat zouden dat fantastische beelden zijn op de training trouwens, Juninho die z'n vrije trappen oefent op Hugo...). Of het nu in het Stade de Gerland, in het Santiago Bernabeú of op Anfield is, Hugo staat, zweeft en vliegt er altijd om zijn ploeg te redden. Zelfs in Zagreb; het zal weinig Nederlanders zijn opgevallen, maar de dubbele redding van Hugo vlak voordat de 1-0 dan toch viel, is weergaloos. Vanuit zittende positie ziet hij hoe de Zagreb-aanvaller een paar meter voor hem voor de tweede keer de trekker overhaalt en sneller dan iemand zijn ogen kan knipperen vliegt hij door de lucht en houdt hij de bal tegen. Het is de vraag of er iemand anders op deze planeet rondloopt die een dergelijke redding kan verrichten.

De grootste fout die Hugo heeft gemaakt is, naast zijn zeldzame blunders tijdens de 5-5 tegen Marseille in 2009, waarschijnlijk dat hij zijn ploeg ook in de dubbele confrontatie tegen Ierland op de been hield. In 210 minuten tegen de Ieren kreeg Frankrijk slechts één tegendoelpunt, en dat is iets wat Frankrijk niet aan Henry, noch aan de scheidsrechter, noch aan de eigen verdediging te danken had, maar puur aan een magische Hugo. Naast de ballen die hij zoals gewoonlijk uit het doel haalde, voorkwam hij ook dat een Ier doeltreffend uithaalde door met gevaar voor eigen ledematen en met uitgestoken arm de bal nog net weg te tikken. Een actie die tekenend was voor de enige Fransman op het veld die liet zien wat strijden voor je land betekent. En wat had ene Valentin uit Nice zelf graag gestreden voor zijn land, daar in dat Stade de France...

Toen Valentin, net teruggekomen van zijn eerste werkdag als sportpsycholoog, op 3 oktober 2011 de televisie op het journaal programmeerde, kwam het berichtje voorbij dat Hugo Lloris zijn contract bij Olympique Lyon met twee jaar verlengde tot 2015. Die nacht zette Valentins hoofd dat berichtje om in een droom waarin hij bij een 0-1 stand in de laatste minuut van de wedstrijd een allesvernietigende uithaal plaatste in de linkerbovenhoek. Hugo vloog erheen, pakte de bal klemvast, alsof het niets was, en glimlachte bescheiden.