Mooie baan met moeilijke taken

De meeste voetbalkenners zal het vast niet ontgaan zijn; Laurent Blanc is de nieuwe bondscoach van het Franse nationale elftal. Dat hij schoon schip wil maken bij de blauwhemden, is al duidelijk geworden. Hij wil het Franse voetbalteam weer een goed gezicht geven, hij wil met de media niet meer spreken over de woordenwisselingen die in Zuid-Afrika zijn geweest: hij begint met het team dus weer vanaf ‘punt nul’. Ook zijn sanctie om alle Franse WK-spelers te schorsen, is niet onbesproken gebleven. Iedere liefhebber van Frankrijk, inclusief mezelf, is laaiend enthousiast over de manier van werken van de Franse keuzeheer. Maar, na even alles goed op een rijtje te hebben gezet, realiseerde ik me wat voor moeilijke opgaven Blanc nu niet allemaal te wachten staan...

Blanc staat nu op het punt de Franse ex-bondscoach Raymond Domenech op te volgen. We kunnen er niet omheen dat Domenech gedurende de laatste vier jaar van zijn loopbaan als trainer van Frankrijk, ik zeg het nog beleefd, een puinhoop heeft gemaakt. Maar, men vergeet dat Domenech wel de finale van het WK voetbal in 2006 haalde. Dat komt, na wederom een stroeve start in de voorbereiding, onder andere door de terugkeer van oudgedienden als Lilian Thuram, Claude Makelélé en Zinédine Zidane. De rest is geschiedenis. Mensen roepen nu wel dat Blanc betere prestaties zal leveren dan Domenech, maar een WK-finale halen ís al een grote prestatie! Er zijn maar weinig trainers die met een land de WK-finale halen. Het is al een moeilijke opgave voor Blanc om die prestatie minstens te kunnen evenaren.

Ook heeft Blanc nog geen wedstrijd namens Les Bleus gecoacht. Hij wordt al de hemel in geprezen zonder een wedstrijd te hebben geleid bij de Fransen. Ik zeg niet dat er iets mis is met een beetje optimisme, integendeel zelfs! Zonder optimisme en zelfvertrouwen kun je geen goed elftal maken, laat staan een wedstrijd winnen! Het belangrijkste voor Blanc is dat hij niet te simpel over de komende wedstrijden moet denken. Stel dat hij minder goed met Frankrijk presteert in de beginfase van zijn bondscoachschap, zouden de mensen die hem voorafgaand aan zijn debuut als bondscoach helemaal ophemelden dan nog steeds veel vertrouwen in hem hebben? Een nederlaag is niet altijd te voorkomen, ook niet bij een topteam. Hoe zal het Franse volk reageren als hun eigen voetbalteam een wedstrijd zal verliezen in de EK-kwalificatie?

Daarnaast is de keuze van Blanc, om de WK-gangers van het Franse voetbalteam voor de eerstvolgende oefeninterland tegen Noorwegen thuis te laten, begripvol maar zeker ook opmerkelijk. Het is een beslissing die mij geruststelde, maar bij mij de wenkbrauwen ook deed fronsen. De spelers van Frankrijk hebben in Zuid-Afrika een collectieve wanprestatie geleverd en daar moeten ze voor boeten, die mening deel ik met Blanc. Wel vraag ik me af, of hij dit slechts als een waarschuwing bedoelt om de spelers duidelijk te maken dat ze gefaald hebben, of dat zij moeten vrezen voor hun plekje? Deze beslissing is in mijn ogen moeilijk te verklaren.

Waar Frankrijk eind jaren negentig bekend stond om de intentie door aanvallend te willen voetballen, speelden de mannen in het blauw de laatste vier jaar zeer defensief en was er geen duidelijke speeltactiek aan het team af te zien. Blanc moet met een goede, duidelijke tactiek verzinnen. Dan komen de andere problemen rondom het Franse team naar boven, zoals de mogelijke celstraffen voor aanvallende middenvelder Franck Ribéry en rappe aanvaller Karim Benzema. Dat zijn twee handige, technische spelers die in topvorm beslissend kunnen zijn voor Frankrijk. Vooral een speler als Ribéry is moeilijk te vervangen. Vind er maar gauw eens een Franse speler met zo veel techniek, snelheid en een hard schot. Frankrijk heeft zat aanvallers, maar een nieuwe Ribéry is niet snel gevonden.

Verder rest Blanc nog de taak om met zijn spelers en technische staf het imago van zijn nationale elftal te verbeteren en op te schonen. Binnenkamers bij de Franse voetbalbond ligt het, zoals bekend, volledig in puin en verscheidene mensen roepen van alles over wat er zich bij het Franse voetbalteam in Zuid-Afrika op het wereldkampioenschap afspeelde. De opdracht aan Blanc is dus de modder van de Franse vlag af te poetsen en weer glans te geven. Hij moet ervoor zorgen dat de Franse voetbalsupporters weer blij kunnen zijn en weer kunnen juichen om hun helden in het blauw. De mensen die het Franse voetbalteam hebben laten vallen, dat zijn er een hoop, zijn hard nodig voor de equipe van Blanc om de ploeg een steuntje in de rug te geven. Spelen voor een land moet je voor de eer willen doen, vindt Blanc. Dat ben ik met Blanc eens. Het is toch geweldig om bij de beste voetbalspelers van je land te horen? Een prestatie waar een gemiddelde voetballer trots op zou moeten zijn!

Alles wat ik hier boven geschreven heb, moet een helder beeld geven over wat Blanc allemaal te wachten staat als bondscoach. De situatie waar het Franse voetbalteam in verkeert, is cruciaal en zeer uitzonderlijk. Er zijn maar weinig coaches die in zo’n toestand bij een nationale ploeg terechtkomen en die weten de ploeg hier uit te halen. Blanc zou een unieke prestatie leveren als hij het Franse team weer serieus op de kaart kan zetten.

Kortom: ten opzichte van de laatste vier jaar kan Blanc als bondscoach van Frankrijk alleen maar beter presteren. Bondscoach zijn van een land met een rijke voetbalhistorie is prachtig, uitzonderlijk en niet voor iedereen weggelegd. Ik ben erg voorzichtig met mijn conclusie, maar als Blanc aan alle verwachtingen kan voldoen, dan is het maar een kwestie van tijd dat Frankrijk weer tot de voetbaltop van de wereld behoort!