Clubvoetbal, welkom terug!

Het voorseizoen van het nieuwe voetbalseizoen 2014/2015 nadert alweer zijn einde. Nadat miljoenen mensen hebben kunnen genieten van het grootste mondiale voetbaltoernooi ter wereld in Brazilië, is het eindelijk weer tijd voor clubvoetbal. Van eensgezindheid bij in totaal 32 landen slaan we weer over naar wekelijks voetbal én rivaliteit, iets wat ik persoonlijk altijd als heerlijke ervaringen beschouw. Ook ik als PSV, Arsenal en Atlético Madrid fan ervaar het jaarlijks, die rivaliteit. In het geval van PSV tref ik per seizoen twee keer Ajax en Feyenoord, bij Arsenal tweemaal Tottenham Hotspur en Chelsea en bij Atléti tweemaal stadsgenoot Real Madrid. Maar niet alleen deze potjes staan roodgloeiend in mijn agenda.

Ook de rivaliteit die elders in Nederland of het buitenland ligt, zijn om te smullen. De Klassieker, Ajax tegen Feyenoord, El Clásico, Real tegen Barcelona, de Intercontinental derby, Fenerbahçe tegen Galatasaray en de Derby della Madonnina tussen AC Milan en Internazionale zijn zomaar wat wedstrijden die door duizenden mensen bezocht worden en door miljoenen mensen, wereldwijd, worden bekeken. Naast de vele voordelen die deze wedstrijden de kijker bieden, zijn er natuurlijk ook nadelen. Vaak worden daarom, in deze zogeheten 'risicowedstrijden', de nodige dingen bekritiseerd. Er staan spelers op het veld die een ongelooflijk fortuin hebben gekost, eenzelfde fortuin aan salaris ontvangen, wedstrijden draaien regelmatig uit op schoppartijen en fans willen zich weleens laten gaan. ''Doe mij maar zo'n WK maar'', is een veelgehoorde zin van de criticasters. Daar is in het algemeen één simpele, al zojuist genoemde reden voor: de éénsgezindheid tussen de mensen voert de boventoon. Voor mij persoonlijk niet een gevoel dat overheerst.

Aan de ene kant kan ik deze criticasters wel begrijpen. Vanuit Nederlands perspectief vind ook ik het gezellig om op een groot plein een wedstrijd van het Nederlands Elftal te gaan kijken. Met zijn allen hebben we één doel voor ogen: het doorbekeren van Oranje. Waar je normaal je als PSV fan je eigenlijk niet kan vertonen op het Leidseplein te Amsterdam maakt dat voor nu even niet uit. We zijn immers allemaal oranje, en dat voor een paar weken lang. Maar het lijkt alsof dezelfde criticasters vergeten dat ook op het afgelopen eindtoernooi in Brazilië tientallen overbetaalde voetballers hun brood verdienen met het spelletje. Een mooi voorbeeld hiervan is David Luiz. U weet wel, die krullenbol in de achterhoede van het Braziliaanse elftal. Ballen gingen de tweede ring in, mannen liepen en in mijn ogen is Luiz dan ook één van de oorzaken van het uiteindelijk dramatisch afgelopen toernooi voor de gastheer. En tot overmaat van ramp is deze zelfde speler vlak voor het toernooi gekocht voor een duizelingwekkend bedrag van 50 miljoen euro. Critici die salarissen te hoog vinden begrijp ik, maar laten zichzelf ook zand in de ogen gooien tijdens zo'n sentimenteel Wereldkampioenschap, waar je je laat gaan door emoties en invloeden van buitenaf. Al het negatieve wat betreft het voetbal tijdens zo'n WK lijken gecamoufleerd en lijkt een moeilijker podium om kritiek op te zijn. Iets dat logisch is aangezien het evenement 'slechts' een maand duurt, maar is in mijn ogen wel degelijk een kwalijke zaak. Clubvoetbal is op deze manier een makkelijkere manier van kritiek leveren en dat verdient het niet.

Dan de schoppartijen. Schoppartijen zijn inderdaad vaker met clubvoetbal, maar dit heeft, hoe gek het ook klinkt, ook weer zijn charmes. Vaak zijn dit soort schoppartijen betrokken bij een wedstrijd tussen twee rivalen. Wedstrijden die ik eerder dit stuk noemde zijn dan ook wedstrijden waar rivaliteit aanwezig is en dus ook vaker de gemoederen hoog oplopen. In mijn ogen kunnen deze schoppartijen best lekker zijn. Bij teams lopen altijd spelers die fan van de club zijn en hetzelfde ervaren als de fans op de tribune. Winnen zit in je bloed en al helemaal als je tegen de aartsrivaal speelt. Je moet winnen, het maakt niet uit hoe. Bloed, zweet en tranen zijn drie mooie woorden die dit soort wedstrijden in een notendop kunnen samenvatten. Zelf heb ik regelmatig al verschillende edities van PSV - Ajax en PSV - Feyenoord mee mogen maken. Zo was het gevoel om afgelopen seizoen met 4-0 te winnen van Ajax een ongelooflijk, blij gevoel en zo was een doorslaggevende 2-3 nederlaag een seizoen eerder een ongelooflijk, pijnlijk gevoel. Als het lekker loopt hangt er een lekkere sfeer in het stadion en kan je de bezoekers in het uitvak op een ludieke manier 'pesten' en uitzwaaien. Net zoals zij doen als het niet lekker loopt, waardoor je wel geraakt lijkt. In mijn ogen is dit altijd de charme van het voetbal geweest, net als het elk seizoen verduizendvoudigen van grijze haren door de stress die de voetballers van je favoriete club(s) kunnen veroorzaken. Zelfs je ouders of irritante broers/zussen kunnen dit gevoel bij lange na niet evenaren. Supporters zorgen daarom dus ook dat de sport op een ongelooflijke manier beleefd wordt, dat de clubs bestaan en dat voetbal überhaupt bestaat. Zeg nou zelf, een wedstrijd die in een leeg of halfleeg stadion wordt gespeeld is direct minder leuk om naar te kijken.

Dat fans zich bij tijd en wijlen willen misdragen, meestal bij rivaliteit tijdens wedstrijden, keur ik ook ten alle tijden af en wil ik niet goed praten. Desondanks vind ik wel dat dit er een beetje bijhoort. Het is onmogelijk de 'feeling' van supporters te analyseren of te beschrijven. Vaak zit het gewoon van binnen. Je hebt een bepaalde afkeer tegen een club, en dus ook tegen de mensen die die club steunen. Voor mij persoonlijk geldt dit ook zo. Als ik iemand laatst op vakantie in Griekenland zag lopen met een Ajax-shirt hoeft het van mij al niet meer, als je begrijpt wat ik bedoel. Noem het aanstellen, het maakt me niet uit. Zij zullen andersom vermoedelijk ook hetzelfde met mij hebben, en dat is maar goed ook. Dat is namelijk wat het clubvoetbal zo mooi maakt.

Clubvoetbal, welkom terug en ik kijk er naar uit om je weer van augustus tot en met mei in mijn bijzijn te hebben!