Voetbalzone-weblog: Shevchenko, meer dan alleen een gevaarlijke spits

Een huurmoordenaar. Een sluipschutter. Als je naar de bijnamen van Andriy Shevchenko kijkt, kun je maar één ding concluderen: dat is een gevaarlijke. Eentje die geen moeite heeft om de trekker over te halen. Na vanavond, als de aanvaller met Oekraïne aantreedt tegen Engeland, komt er wellicht een einde aan zijn (internationale) loopbaan. En dat zou verrekte zonde zijn. Want als er één speler meer dan sympathiek is en voor wie je naar het stadion gaat, dan is het sterspeler Shevchenko wel.

Ik merkte het zelf twee jaar geleden, toen ik de doelpuntenmachine sprak in het super-de-luxe Intercontinental-hotel in Kiev. Het moment dat hij binnenkwam, vergeet ik nooit meer. Of beter gezegd: het tijdstip dat hij binnenkwam. Want waar veel collega's het niet al te nauw nemen met de tijd, en helemaal niet in dit soort landen, kwam om exact acht uur onder de vele kroonluchters de zware en logge draaideur in beweging en verscheen de ex-winnaar van de Gouden Bal op het afgesproken tijdstip in de hal, lachend en handenschuddend met iedereen.

Wat opviel was niet alleen zijn stevige hand, maar ook zijn kledingkeuze. Hij droeg een mooi pak: keurig in het zwart, met daaronder zijn mooiste zwarte schoenen, uiteraard blinkend in het licht. Al was dat geen verrassing. Van iemand die goed bevriend is met Giorgio Armani verwacht je geen afgetrapte kleding, laat staan vieze schoenen. En die vriendschap gaat ver. Regelmatig treedt Shevchenko op als model in reclamecampagnes van de Italiaanse modeontwerper. Ook opent de voetballer regelmatig winkels van Armani, waaronder onlangs nog twee in Kiev.

Het was een interessant gesprek. Naast dat Shevchenko, die samen met bondscoach Oleg Blokhin één van de ambassadeurs van EURO2012 is, vertelde over de kansen voor het land tijdens dit EK sprak hij over de Tsjernobylramp die hij van dichtbij meemaakte. Geboren in Dvirkivschyna, een stad op tachtig kilometer van Kiev, wist hij, als kind van negen, aanvankelijk van niks. Net als de rest van de bevolking. Een ramp? Een kernreactor die was geëxplodeerd? De autoriteiten zwegen. “Ik wist wel dat er iets gaande was”, vertelde Shevchenko onder het genot van een veel te dure cappuccino (omgerekend vijf euro). “Ook omdat mijn vader in het leger zat. Maar dat waren voornamelijk geruchten. Iedereen ging dan ook gewoon naar zijn werk. Er was dan ook helemaal geen paniek, al kwam dat vooral omdat er niks naar buiten kwam. Niemand had door hoe ernstig het was.”

Al had de ex-speler van AC Milan wel zo zijn vermoedens, ook omdat hij met zijn drie jaar oudere zus naar een kamp aan de Zwarte Zee werd gestuurd. Een kamp waar hij ruim drie maanden bleef. “Pas vele jaren later werd de omvang van de ramp zichtbaar. Een onvoorstelbare ramp: er zijn niet alleen veel mensen ziek geworden, velen verloren ook hun huizen en vele bezittingen.” Om iets voor de samenleving terug te doen, begon Shevchenko, tevens ambassadeur van SOS Kinderdorpen, een eigen stichting: de Andriy Shevchenko Foundation. Voornaamste doel: het helpen van (wees)kinderen, met aangeboren afwijkingen en het (onder)steunen van ziekenhuizen in de regio. “Maar eigenlijk is het vanzelfsprekendheid dat ik dat doe. Ik vind dat het mijn plicht is om anderen te helpen.”

Zo’n held, met zo’n staat van dienst en zo’n instelling, die verdient op z’n minst een standbeeld, zou je zeggen. Zeker in een land waar helden worden geëerd zoals helden geëerd dienen te worden. Zijn naamgenoot Tara Shevchenko, de beroemde Oekraïense dichter uit de achttiende eeuw, heeft er al vele. Onder meer in Charkov waar hij vanaf een sokkel de lange Sumska Street inkijkt. Nu de voetballer Shevchenko nog. Ik weet wel een plekje: iets verderop op het Vrijheidsplein, naast die ver van Vladimir Lenin. Op het grootste plein van Europa is immers plek genoeg.

Het is alleen de vraag wanneer precies dat standbeeld er moet komen. Want voordat Shevchenko definitief afscheid neemt van het internationale toneel, wil hij nog één keer vlammen, zo vertrouwde hij me destijds toe. Wat hij daarmee exact bedoelde, zouden we op het EK wel zien. Ik weet wel: als zijn optreden in de eerste wedstrijd tegen Zweden, met twee wonderschone treffers van de meester zelf, een voorbode is van iets heel moois, dan kan dat standbeeld weleens grote proporties aannemen. Het is daarom te hopen dat hij vanavond tegen de Engelsen, met als inzet een plek in de kwartfinale, meedoet, blessuregevoelig als de oude krijger is. Vanavond rond kwart voor elf weten we meer. Of zijn internationale carrière over is of niet. De mannen van de Engelse bondscoach Roy Hodgson zijn in ieder geval gewaarschuwd. Die weten waar ze aan toe zijn. Nu de makers van dat standbeeld nog.

Vincent de Vries, freelance-voetbalverslaggever, houdt tijdens dit EK speciaal voor Voetbalzone een weblog bij. Vanuit steden als Gdansk, Warschau, Charkov en Krakau blogt hij dagelijks over de randzaken die een evenement zo uniek en speciaal maken.