FC Twente als voorbeeld

Bijten, slaan, duwen, trappen, matennaaien. Deze jaargang van de Eredivisie lijkt alles te hebben. De daders zijn zich vaak van geen kwaad bewust, de trainers doen het vaak gemakkelijk af maar de verontwaardiging is er niet minder om. Het wordt tijd dat spelers beseffen dat dit idiote gedrag voor eens en altijd moet stoppen.

De supporters van FC Twente zijn verontwaardigd. Ruud Bossen gaf Douglas in hun ogen onterecht rood, gaf Twente geen strafschop en liet alle twijfelgevallen in het voordeel van AZ vallen. Ik kan ze daar geen ongelijk in geven. Pontus Wernbloom voerde een fraai stukje toneelspel op, nadat Douglas een slaande beweging naar achteren maakte. Bovendien had FC Twente minimaal één strafschop moeten krijgen. Het gebeurde niet en dus was er woede na afloop. Wout Brama, Theo Janssen, Michel Preud’homme. Allemaal gaven ze de scheidsrechter de schuld, Bossen zou weleens een nieuw kampioenschap van de Tukkers kunnen verpesten. Begrijpelijke reacties die ook nog eens op waarheid berustten. Toch ging met name Preud’homme voorbij aan het idiote gedrag van de Braziliaan Douglas. Hij gaf aan het gedrag wel te begrijpen.

Mijn gedachten gingen automatisch terug naar 20 november 2010. Luis Suárez beging een onbegrijpelijke actie door in de nek van Otman Bakkal te bijten. In plaats van dit gedrag scherp te veroordelen deed Martin Jol het af als een liefdesbeetje. Blijkbaar is het niet erg dat spelers wangedrag vertonen na een (in het geval van Suárez) provocatie of een onterechte rode kaart. Zowel Douglas als Suárez staan niet bekend als de liefste spelers op het veld. Bovendien zijn zij niet de enige. Menigeen voetballer verlaagt zichzelf op het veld door tegenstanders te vernederen of te blesseren. Jan Vertonghen en Ola Toivonen bewezen dat opnieuw in de wedstrijd PSV-Ajax.

Vaak wordt het gedrag goed gepraat met de emotie die bij het voetbal hoort. In die emotie kan een speler zich blijkbaar weleens verliezen. Bovendien is dit gedrag niet alleen van deze tijd. Voetballers als Erik Cantona, Johan Neeskens en John de Wolf waren nou ook niet bepaald de lieverdjes. Een groot verschil met toen en nu zijn de camera’s. Elke trap, elke elleboog, elke beweging is van alle kanten te zien. Het is logisch dat een scheidsrechter niet meer alles bij kan houden. Bovendien is het voor de kijker steeds duidelijker te zien. En dus wordt het tijd dat spelers zichzelf ook verantwoordelijk gaan voelen. Niet de scheidsrechter hoort te bepalen waar de grens ligt, maar de speler zelf. Een elleboog, een stomp in iemands lichaam is een enorm lage streek. Natuurlijk, strijd en passie moeten blijven en juich ik ook toe. Maar niet ten koste van je tegenstander.

Daarom vond ik het goed om te lezen dat Twente Douglas een schorsing op legt van vijf wedstrijden. De woede van Douglas was te begrijpen, de woede van Twente eveneens. Maar als die woede dit gedrag als gevolg heeft moet er keihard opgetreden worden. Twente geeft hiermee een duidelijk en goed signaal af naar de concurrentie. Voetbal is nog altijd een enorme bron van entertainment in Nederland en in heel de wereld. Kinderen groeien op met beelden van hun helden die tegenstanders vernederen of blesseren.

Het wordt tijd dat spelers zichzelf in de spiegel gaan kijken. In dit stuk heb ik Ola Toivonen, Jan Vertonghen, Luis Suárez en Douglas als voorbeeld gebruikt. Stuk voor stuk goede voetballers. Helaas lang niet de enigen, die zich bij vlagen tot wangedrag verlagen. Maar hoort een voetballer alles voor de winst te doen? Echt alles? Is een kampioenschap het waard om tegenstanders te verlagen? Ik hoop het niet. Ik hoop dat het voetbal naar een niveau gaat waarbij dit soort wangedrag scherp wordt veroordeeld en niet wordt geaccepteerd. Een utopie? De toekomst zal het uitwijzen. Feit blijft dat elke voetbalclub Twente als voorbeeld kan nemen. Zwaar benadeeld worden, maar het menselijke aspect boven het sportieve aspect plaatsen. Dat siert een club. En daar zullen veel voetballers nog wat van kunnen leren.