In de ban van Favola AlbinoLeffe

Onder de rook van de Italiaanse voetbalhoofdstad Milaan is een nietig clubje bezig met het schrijven van zijn eigen epos. De maand november staat voor een markant gezelschap al dik omcirkeld in de geschiedenisboeken toen de bovenste positie van de Serie B werd opgeëist. Een prestatie van formaat voor een voetbalvereniging dat pas afgelopen decennium zijn levenslicht zag. De spelerssalarissen zijn er een schijntje, een 39-jarige aanvoerder die de lijnen uitzet en het spandoek méi poc che nisù dat steevast bij uitwedstrijden door een handvol meegereisde supporters wordt opgehangen. Voor Unione Calcio AlbinoLeffe lonkt de Serie A en is het hard op weg om vele voetbalharten te veroveren.

We schrijven 1998 als Albinese Calcio en Società Calcio Leffe de handen ineenslaan om sportief aan de weg te timmeren. Voor zowel het plaatselijke team van Albino, een dorp met amper 17.000 inwoners, als de lokale voetballers in Leffe, waar nog geen 5.000 personen zich dagelijks voortbewegen, waren het moeilijke tijden om in de Serie C2 (de vierde Italiaanse divisie) het hoofd boven water te houden. Het stadion van Bergamo, waar grote broer Atalanta zetelt, zou voortaan ook als thuishaven van AlbinoLeffe dienen.

De samenwerking tussen de streekgenoten bleek een zegening. In het debuutseizoen promoveerde de fusieclub direct naar de Serie C1, waarna men in de daaropvolgende jaren telkens het vege lijf wist te redden. Vijf jaar na de oprichting markeerde zich een nieuw hoogtepunt in het prille bestaan van de Seriani (vernoemd naar de vallei waarin Albino en Leffe liggen). Het team trok in de promotie/degradatiestrijd tegen Serie B-club Pisa verrassend aan het langste eind. In deze confrontatie had AlbinoLeffe tijdens het thuisduel niet alleen binnen de lijnen met een opponent te maken, maar moest het ook tegen tienduizend Pisa-fans (!) zien op te boksen, terwijl de eigen aanhang slechts duizend koppen sterk was. In een Braveheart-achtige setting toonde de dreumes zijn overlevingsdrang en werd zodoende het podium van de op één na hoogste Italiaanse klasse betreden.

Ook op dit niveau hield de arbeidersclub, de industriële omgeving van AlbinoLeffe staat in Italië vooral bekend om zijn textielproductie, zich staande. Er waren in Bergamo dan wel geen grootse triomfen te aanschouwen, maar seizoen in seizoen uit bleek er aan de voet van de Alpen iets te ontstaan wat de gestage opmars deed doorzetten. Afgelopen jaar gaf het elftal zijn status als coming team kleur door het teruggezette en latere kampioen Juventus twee keer op een gelijkspel te houden. Het was voor de combinatieclub een signaal dat men een goede koers vaarde. In juni 2007 bleek een tiende plaats in de eindrangschikking het resultaat van een bemoedigend seizoen.

In beide dorpen durfden niemand echter te hopen dat de prestaties van het voetbaljaar 2006-2007 kon worden overtroffen. Er werd gevreesd dat het degradatiespook wederom in het Stadio Atleti Azzurri d’Italia ging rondwaren. Niets was minder waar. Na de twaalfde speelronde ging AlbinoLeffe alleen aan kop van de Serie B, een absoluut hoogtepunt in de nog prille clubhistorie. De poort van de Serie A kwam ineens nadrukkelijk in beeld. Deze notering werd evenwel niet vasthouden en bivakkeert de ploeg momenteel op een tweede stek achter koploper Bologna, maar de naam van de bescheiden Italianen is inmiddels definitief gevestigd.

Een van de architecten achter het succes is voorzitter Gianfranco Andreoletti die sinds 1999 aan het bewind van AlbinoLeffe staat. De preses nam dit seizoen het besluit om trainer Elio Gustinetti terug naar het Alpendal te halen. De 52-jarige coach loodste de club in 2003 uit de Serie C1 en is het niet ondenkbaar dat hij dit kunststukje gaat herhalen. Gustinetti is een man van de streek - geboren en getogen in Bergamo - en was in het verre verleden ook al eens de eindverantwoordelijke van zowel Albinese als Leffe, voordat de clubs elkaar de hand schudden.

De Italiaanse oefenmeester heeft de beschikking over een formatie waar het volk zich mee kan identificeren. Zo liggen de roots van selectieleden Ivan Del Patro, Mirco Poloni, Roberto Bonazzi en Ruben Garlini in Bergamo. Verdediger Kewullay Conteh vormt de tropische uitzondering bij AlbinoLeffe. De international uit Sierra Leone is verder omgeven door louter Italianen. Binnen de selectie is aanvaller Marco Cellini - met twaalf treffers de onbetwiste goalgetter van de club - een van de grootverdieners. Zijn salaris ligt om en nabij de 210.000 euro, wat bij de grote teams uit de Serie A meestal als leidraad voor een maandvergoeding dient.

De aanwezigheid van middenvelder Poloni is tevens een verhaal dat in een jongensboek niet zou misstaan. De inmiddels 33-jarige routinier werd in zijn jongere jaren gezien als een prominent gezicht uit de talentenopleiding van Atalanta. Een vruchteloze liefdesverklaring aan een jeugdvriendin bracht hem echter helemaal van slag, waar zelfs zijn voetbalkwaliteiten onder leden. De aangeslagen Poloni liet voetbal voor wat het was. Maar vijf jaar geleden hervond de speler zijn innerlijke kracht en heeft in AlbinoLeffe het toneel gevonden om zijn talent alsnog te kunnen etaleren.

Een van de meubilairstukken uit Gustinetti’s team is captain Del Patro. De 39-jarige Seriano maakte de opkomst van AlbinoLeffe in zijn geheel mee, een korte uitstap naar Pisa uitgezonderd, en was voor het samengaan speler van Albinese. “Onze kracht is dat we een hechte groep zijn”, legde de middenvelder uit hoe zijn club succesfactor heeft weten te vinden. “We hebben een groep waar niemand voor elkaar onder doet. Er is hier veel kwaliteit aanwezig.” Ook voor de aanvoerder is het nog een onbeschreven blad wanneer de opkomst van AlbinoLeffe wordt afgestopt. “We hebben laten zien dat onze koppositie geen incident is geweest”, concludeerde de ervaringsdeskundige. “Maar ik zou echt niet weten hoe goed we daadwerkelijk zijn. Elke wedstrijd is voor ons weer een ontdekking.”

Ook lokale media hebben de resultaten van Del Patro en consorten herkend. Zo heeft de regionale televisiezender VideoBergamo een wekelijks programma-onderdeel in het leven geroepen dat naar de naam Favola AlbinoLeffe (Het sprookje van AlbinoLeffe) luistert. “Het geheim van dit elftal ligt in de hiërarchie van de kleedkamer”, stelde journalist Simone Pesce van het regionale dagblad L’Eco di Bergamo. “Er zijn een aantal spelers die uit Bergamo komen en alles vanaf de Serie C2 hebben meegemaakt. Ze dienen als bindmiddel voor dit elftal.”

Beslaat het wonderlijke verhaal van AlbinoLeffe dan enkel romantische pagina’s? Een deel van Albino en Leffe wilden hier in eerste instantie, en sommigen nog steeds, niets van weten. Ook in Italië heeft eergevoel een grote betekenis onder de supporters, wat als Campanilismo gedefinieerd wordt. Het vertelt dat een persoon zich veel meer aan een geboortestad of -dorp verbonden voelt, dan een streek of land. De onderlinge strijd tussen inwoners was een flink een issue wat zich achter coulissen afspeelde na de bekendmaking van de fusie. Zo beschouwden fans van SC Leffe hun club als grotere meerwaarde dan het Albinese-deel. Hetgeen wellicht te rechtvaardigen viel, gezien het feit dat Leffe voor 1998 al flink wat Serie C1-ervaring had en er geen onverdienstelijke spelers als Filippo Inzaghi (1992-1993) en Guiseppe Signori (1985-1986) de revue zag passeren. En dat terwijl Albinese nooit hoger dan de Serie C2 wist te reiken en voor de samenwerking nog in de Serie D vertoefde.



Volgens v