Een jaar vol vraagtekens

De laatste jaren behoorde Manchester United zonder twijfel tot de top van Europa. Met drie Engelse titels en twee Champions League finales, waarvan één gewonnen, kon je als supporter moeilijk meer vragen of verwachten. Man Utd supporters zijn de laatste jaren, misschien wel de laatste twee decennia, dan ook rotverwend geweest vanwege de vele prijzen die er onder Sir Alex Ferguson zijn binnengehaald. Zo rotverwend dat een jaar zonder grote prijs momenteel een grote teleurstelling zou zijn.

Dit jaar is er echter één vol vraagtekens, voornamelijk door het vertrek van Cristiano Ronaldo, volgens velen een van de beste spelers ter wereld. Er zijn momenteel weinig voetballers die zoveel discussie opwekten als de Portugees. Zo was hij voor de ene overhyped terwijl anderen dan weer spraken van een ‘one man team’. Maar over één ding is iedereen het denk ik wel eens. Het was een ongelooflijk nuttige schakel voor Manchester United. Het systeem dat Ferguson hanteerde was voor hem gemaakt en spelers als Wayne Rooney en Anderson moesten zich schikken naar dit systeem en op posities spelen die hen minder lagen. Alles werd in het werk gesteld om de Portugees te kunnen doen schitteren. Nu hij voor veel geld werd verkocht aan Real Madrid zou volgens velen de leegte komen. Man Utd zou niet meer het wereldteam zijn die het was, onder meer ook door het vertrek van Carlos Tevez en het niet aantrekken van echt grote namen. Owen is een groot vraagteken. Zijn klasse is er zeker nog en in tegenstelling tot Tevez zou hij wel bereid zijn om op de bank plaats te nemen, maar een zekerheid is het allerminst. Daarnaast kwam ook Antonio Valencia over van Wigan Athletic. Voor zij die de Premier League volgen zeker geen onbekende, voor anderen dan wel weer een grote verrassing.

Naast deze twee aankopen is er ook heel wat jeugdig talent op komst, zowel vanuit de eigen jeugdreeksen als van daarbuiten. Spelers als Danny Welbeck, Federico Macheda, de Da Silva tweeling, Darren Gibson, etc. lieten al heel mooie dingen zien en gaan hoogstwaarschijnlijk een mooie toekomst tegemoet. Verder werd vanuit Bordeaux ook Gabriel Obertan aangetrokken, Zoran Tosic kwam het jaar voordien al en zijn maatje Adem Ljajic komt in januari.

Ferguson heeft al eerder sterspelers zien vertrekken en reageerde daar altijd op een goeie manier op. Denk maar aan het vertrek van Bryan ‘Captain Marvel’ Robson, Mark Hughes, Paul Ince en Andrei Kanchelskis midden jaren negentig. Ferguson besloot om niet zwaar in te kopen en de jeugd een kans te geven. Iedereen, van media tot supporters, was het erover eens dat Man Utd het niet zou redden. Het ontlokte Alan Hansen de nu legendarische quote “You’ll never win anything with kids”. Een jaar later stonden Ferguson en Eric Cantona met hun “kids” wel mooi te pronken met een nieuwe dubbel en drie jaar later zelfs met de treble.

Of het laten gaan van Ruud Van Nistelrooij, David Beckham, Roy Keane en anderen in een recenter verleden. Het verval was volgens velen, inclusief Man Utd supporters, ingezet. Maar Ferguson bewees dat wat hij deed nodig was. Hij had een nieuw team voor ogen en een aantal van zijn spelers pasten daar niet in. Ondertussen zijn we drie titels en twee Champions League finales verder en niemand twijfelt nog aan de beslissingen die Ferguson toen nam.

De Schot kan dus een nieuw succesvol team opbouwen, indien nodig. En dat is hij nu ook aan het doen. Dit seizoen moet volgens mij dan ook aanzien worden als een overgangsjaar. In het begin van het seizoen zei ik dat er een aantal spelers een trapje hoger zullen moeten stappen om het verlies van Ronaldo te compenseren, en voorlopig gebeurt dat ook. Wayne Rooney is productiever dan ooit, Giggs speelt op zijn oude dag de pannen van het dak en ook de door velen als miskoop omschreven Dimitar Berbatov speelt beter en beter. Hoewel het samenspel met zijn Engelse partner in de spits nog niet altijd lijkt te vlotten vind ik de Bulgaar echt een grote meerwaarde. “A touch of genius” om het maar zo te zeggen. Wat betreft zijn aanname, inzicht, passing en algemene techniek behoort hij tot de beste van Engeland. En dat hij niet zoveel scoort als bij Tottenham maakt me eerlijk gezegd geen moer uit. Hij heeft iets, een soort uistraling, een ‘cool’ dat ik al lang niet meer in een voetballer had gezien. Ik zou zelfs zeggen dat het geleden is sinds een bepaalde Fransman de hoofdrol speelde in het Theatre of Dreams.

Nu, genoeg met die pathetiek en nostalgie. Of dit overgangsjaar ook een succesvol jaar zal worden weet ik niet. Iemand zei mij ooit eens dat een nieuw team op poten zetten normaal gezien twee à drie jaar duurt, maar dat Ferguson er wonderwel in slaagt om het soms in één jaar te presteren. Wel, ik hoop dat hij dit seizoen kan bewijzen dat hij er zelfs geen overgangsjaar zonder prijzen voor nodig heeft. Hoewel alles nog verre van op rolletjes loopt liggen de kaarten wel goed wat de stand betreft. Er werd weliswaar gelukkig gewonnen van Arsenal, en ook de derby tegen City had heel anders kunnen aflopen, toch staan de Red Devils mooi tweede na Chelsea. Maar uiteindelijk is het niet voor niks nog geen enkele club ooit gelukt om meer dan drie Engelse titels op rij te winnen. Makkelijk wordt het dus zeker niet.