‘Edwin van der Sar heeft de woordenschat van een kind van twaalf’

Columnist Nico Dijkshoorn legde in aflevering vier van het tweede seizoen van Kopstukken vanuit Bar & Restaurant NOLA in Utrecht zijn eigen werk eens onder de loep. Na de strenge selectieprocedure haalden niet al zijn verhalen de uiteindelijke aflevering, maar daarmee mogen zij niet verloren gaan. In de bonusaflevering Fragmenten & Feitjes vertelt Dijkshoorn onder andere over zijn verbijsterde blik op de voetbalwereld, zijn afkeer van Edwin van der Sar en hoe zijn boek De tranen van Kuif den Dolder tot grote opwinding leidde in het Drentse Uffelte.

Door: Justus Dingemanse & Kevin van Buuren

“Ik heb een heel verhaal gemaakt over Kuif den Dolder. De beste voetballer op aarde, alleen hij wilde gewoon lekker in Uffelte blijven”, vertelt Dijkshoorn over zijn voetbalroman. Hij had opzettelijk een dorpje uit de provincie Drenthe gekozen. “Die mensen vonden dat geweldig. Als ik het in Friesland had laten spelen, dan dachten mensen aan Faas Wilkes (vermoedelijk Abe Lenstra, red.). Ik zei ook, refereert hij lachend: ‘Jullie zijn het alleen geworden, omdat jullie nog nooit een beroemde voetballer hebben gehad!’”

Wat volgde was een vreemde beroemdheid in Uffelte. “Ik werd erelid van de lokale club en we gingen een stadswandeling doen met mijn boek. Maar ik was daar voor het eerst!”. Wanneer ze in een typische woonwijk terecht komen die de schrijver misschien wel in zijn boek beschreef, neemt hij het woord. “Ik wees naar een huis waarvoor een vrouw de krant aan het lezen was en riep: ‘Dit is dus het huis van die hoer uit het boek! Ik zal even een stukje voorlezen.’”

De groep liep vervolgens door naar een centraal plein. Dijkshoorn had bedacht dat buurdorp Havelte een soort rivaal moest zijn. Dat bleek te kloppen. “Er stond een lelijk beeld. Toen riep ik als een soort vakbondsleider: ‘Die schoften van Havelte hebben dit van de sokkel proberen te trekken!’ Toen begonnen die dertig mensen te juichen.” Dijkshoorn bleek indruk gemaakt te hebben. En Uffelte eveneens op hem. “Toen ik wegreed, stonden al die mensen op de landweg te zwaaien. Ik ga nog wel een vervolg schrijven, volgend jaar ergens.”

In het boek De tranen van Kuif den Dolder kon Dijkshoorn op speelse wijze zijn visie op de voetbalwereld kwijt. Een beeld dat hij als kind al voor zichzelf schetste. “Een belangrijk moment was de bestuurskamer. Dat was een magische wereld, daar mocht niemand in.” Maar toen het portaal naar die wereld eindelijk openging, zag de jonge Nico niks magisch: “Ik zag mensen die verdacht veel op mijn vader leken. Ik zag een kamer vol proleten.”

Die ontluistering maakt de columnist nu nog steeds mee in de professionele tak van de sport. “Dat kun je vergelijken met toen ik Van der Sar voor het eerst zag. Die ging op een lullig kistje staan om alle grote geldschieters toe te spreken. Ik had tranen over mijn wangen van het lachen. Van der Sar heeft een woordenschat van een twaalfjarige. Mijn interesse zit altijd in het totale demasqué van die figuren om voetballers heen.”

De voormalig keeper was meermaals het slachtoffer van de columns van Dijkshoorn in Voetbal International. De kritische schrijver bewandelde een lange weg, voordat hij mensen op de hak mocht nemen in het toonaangevende blad. “Ik schreef ook voor Johan een voetbaltijdschrift. Dan ging ik bijvoorbeeld op zoek naar een Panini-plaatje dat niet bestond. Totale paniek bij al die verzamelaars, daar gaat het halve artikel om. Het was een soort van ontregelen, wat ik toen heel eng vond.”

Zijn stukken vielen op en Dijkshoorn erkent dat hij een vreemde eend in de wereld van voetbalcolumns was. “Iedereen was serieus aan het schrijven en toen was er ineens een of andere gek uit Amstelveen die op talloze kilometers afstand wat vond van de schoenen van die en die.” Toen Dijkshoorn enkele jaren later werd weggestuurd bij De Volkskrant, mailde de Johan Derksen hem in zijn onmiskenbare stijl voor een baan bij VI. “Die zei: ‘Ik weet niet wat je verdient bij De Volkskrant. Je krijgt het dubbele, volgende week beginnen.’”