‘Ik had niet gedacht dat ze hier bereid waren om dit te betalen’

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone wekelijks met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Omid Popalzay, de Afghaans international die vorige maand een bijzonder avontuur in Bangladesh besloot aan te gaan.

Door Chris Meijer

“Ja, ik ga zo wel mijn bed opzoeken”, zegt Omid Popalzay vlak voordat hij ophangt. In Bangladesh kruipt de tijd inmiddels richting middernacht en een uur of zes later wordt hij alweer op het trainingsveld verwacht. “Ik heb dat niet eerder gezien, er wordt hier drie keer op een dag getraind. We beginnen om zes uur ‘s ochtends. Ja, ja, dat is aardig vroeg. Maar als je hier een maandje meetraint, ben je aardig fit.” Zijn club Chittagong Abahani heeft momenteel een trainingskamp belegd op het sportcomplex van de Universiteit van Dhaka. Voorafgaand aan de start van de Bangladesh Premier League worden er twee bekertoernooien afgewerkt. “De eerste leverde niet het gewenste resultaat op, waardoor besloten is op trainingskamp te gaan. Er waren volgens de club te veel spelers niet fit genoeg.”

Een avontuur in Bangladesh: het is voor Nederlandse begrippen toch een uitermate bijzondere stap. “Voor mij was het ook wel een bijzondere stap, maar we hebben het toch gedaan”, reageert Popalzay met een glimlach. De 25-jarige aanvallende middenvelder speelde in Nederland voor NEC, Achilles’29 en FC Lienden, voor hij in 2019 bij het Australische Adelaide Comets zijn eerste buitenlandse avontuur aanging. “Ik had het in Australië goed, maar dat was niet waar ik alles in Nederland voor wilde laten. Het was een bijzondere ervaring, maar voor mijn familie, vrouw en vrienden ben ik teruggegaan. Ik dacht dat het misschien niet voor mij weggelegd was om in het profvoetbal actief te zijn.” Popalzay wilde zich eigenlijk richten op een maatschappelijke carrière, tot hij anderhalf jaar geleden een aanbieding kreeg vanuit Polen.

Popalzay beleefde naar eigen zeggen persoonlijk een goed seizoen, maar kon tegelijkertijd niet voorkomen dat Olimpia Grudziadz degradeerde vanaf het derde niveau van het Poolse voetbal. “Daardoor werd het een soort amateurclub, dus ik zag het niet zitten om te blijven.” Er waren afgelopen zomer wel degelijk mogelijkheden binnen Europa, bijvoorbeeld op het tweede niveau van Polen of in de Italiaanse Serie C. Maar Olimpia Grudziadz hield hem aan zijn doorlopende contract en verlangde een transfersom van geïnteresseerde clubs. “Daardoor zijn twee of drie goede transfers misgelopen. Uiteindelijk heb ik een advocaat ingeschakeld om van mijn contract af te komen. Maar dat duurde zo lang, alle competities waren al begonnen toen dat was afgerond. Als ik ergens kon aansluiten op een leuk niveau, was het op amateurbasis.”

Een weg die op dat moment nog wel openlag, was die richting Azië. Popalzay is sinds 2015 international voor Afghanistan, zijn geboorteland dat hij met zijn familie op vijfjarige leeftijd ontvluchtte. Eerder kwamen er al aanbiedingen uit India en Thailand, maar die waren in de woorden van Popalzay niet interessant genoeg. Nadat hij Afghanistan in november een 1-0 overwinning had bezorgd tegen Indonesië, kwamen er twee aanbiedingen binnen vanuit de Indonesische competitie. Het probleem: een regel in Indonesië schrijft voor dat je daar alleen mag spelen als je ergens op een eerste of tweede niveau gespeeld hebt. En Popalzay was het laatst actief geweest op het derde niveau van Polen. “Daarna kwam er een zaakwaarnemer die vertelde dat ze hier in Bangladesh nog een nummer tien zochten.”

---

‘Ik droomde van de Champions League, maar nu van de Azië Cup met Afghanistan’

---

Popalzay is al sinds 2015 international voor Afghanistan, iets dat hij ‘altijd bijzonder’ noemt. Maar na alle gebeurtenissen in het land van afgelopen zomer is het in zijn woorden nu nog even specialer om voor Afghanistan te spelen. “Iedereen weet dat de situatie in Afghanistan de afgelopen maanden heel heftig is geweest. Nog steeds blijven de mensen het nationale team volgen. Een winst van ons zorgt echt voor blijdschap, dat ze even alles vergeten. Alleen omdat we een wedstrijdje winnen.”

“Je doet op dit moment gewoon alles om te zorgen dat die mensen voor een moment blij kunnen zijn. Alles is dubbel, anders dan het normaal was. Dat leeft veel meer binnen de ploeg”, zegt de achttienvoudig international. “Het is lastig, we hopen dat de situatie zo snel mogelijk weer duidelijk zal zijn. Elke Afghaan wil rust in het land en normaal kunnen leven. De afgelopen veertig jaar is er alleen maar oorlog geweest en telkens moeten we weer op nul beginnen, dat is nu ook het geval. Juist door die onduidelijkheid heeft iedereen een enorme angst. Mijn familie is gelukkig op het juiste moment al weggegaan.”

Afghanistan hoopt zich in juni 2022 voor het eerst in de geschiedenis te plaatsen voor de Azië Cup, die een jaar later in China gespeeld wordt. “We hebben best een sterke ploeg, met veel jongens die in Europa spelen. We hebben nu de kans om de Azië Cup te halen, dat zou geschiedenis zijn voor Afghanistan. Heel veel jongens hebben de droom om de Champions League te spelen en dat had ik ook, maar nu droom ik ervan de Azië Cup te spelen met Afghanistan.”

---

Direct overtuigd was Popalzay niet. Met de nationale ploeg van Afghanistan heeft hij de nodige plekken in Azië gezien: Singapore, Oman, Tadzjikistan, India, Iran, Japan, Libanon, Jordanië, Cambodja, Vietnam. Maar Bangladesh ontbrak nog op dat lijstje, ondanks dat hij al wel twee keer tegen de nationale ploeg heeft gespeeld. “Maar mijn ploeggenoten van Afghanistan waren hier wel eens geweest, dus ik heb gevraagd wat ik kon verwachten ‘Omid, je gaat het echt lastig krijgen’, kreeg ik te horen.” Na overleg met zijn vrouw en familie besloot Popalzay de uitdaging toch aan te gaan. “Bangladesh is niet echt een land om een aantal maanden te wonen. Het is aan de andere kant een levenservaring, dat neem je toch mee in je rugzak. Ik hoef hier niet voor altijd te blijven. En ik moet eerlijk zeggen dat het financieel niet slecht is, ik had niet gedacht dat ze hier bereid waren dit te betalen. Dus dat heeft me doen besluiten hier naartoe te komen.”

“De voornaamste reden dat ik hier ben, is het financiële aspect. Het aanbod heeft me weten over te halen om het een kans te geven. En hoe lang wilde ik het nog in Europa proberen? Altijd op het tweede, derde of vierde niveau, hoe lang wil je daar nog spelen? Het leven in Europa is ook duurder, dus je houdt maar de helft van je salaris over”, geeft Popalzay ruiterlijk toe. Toch was het met name in de eerste dagen behoorlijk wennen aan het leven in Bangladesh. “Het gaat hier gewoon niet zoals wij gewend zijn. Nederland is een van de best georganiseerde landen ter wereld, daar is niks op aan te merken. Als je dan van Nederland in Bangladesh komt, is de stap super, super, super groot. Mentaal is dat best zwaar. Want wat ik hier zie… De standaard ligt gewoon lager. Véél lager.”

'Toen wij daar waren, dacht ik dat ik David Beckham was: zoveel camera's'

Voetbalzone sprak eerder met Omid Popalzay toen hij in Australië speelde, onder meer over zijn interlandcarrière voor Afghanistan.Lees artikel

Ondanks dat zijn club afkomstig is uit Chittagong - de tweede stad van Bangladesh, in het zuidoosten van het land - woont Popalzay in Dhaka, aangezien alle competitiewedstrijden in de hoofdstad worden afgewerkt. “Het is lastig hier rond te reizen, want binnenlandse vluchten bestaan niet. Dus je zal altijd de bus moeten pakken en op zich is dat geen ramp, want dan ga je twee of drie dagen van tevoren al weg voor een uitwedstrijd. Maar met de drukte hier is dat niet te doen, dan ben je zo lang onderweg”, legt hij uit. “Weet je hoeveel inwoners Dhaka heeft?” Popalzay laat een stilte vallen en geeft dan zelf antwoord: bijna negen miljoen, waarmee Dhaka de op drie na dichtstbevolkte stad ter wereld. “Moet je nagaan, dat is belachelijk veel.”

“Als je drie kilometer verderop moet zijn en je wil niet lopen, dan moet je een taxietje nemen. Hier noemen ze dat een riksja. Maar dan ben je gewoon een uur en een kwartier onderweg. Puur omdat het zó druk, zó overbevolkt is. Niemand houdt rekening met elkaar. Iedereen doet wat het beste is voor zichzelf. Dus als ze over je heen moeten stappen, doen ze dat. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Ze hebben schijt aan je.” De drukte is niet waar Popalzay het meest aan heeft hoeven wennen. “Nee, het ergst is de hygiëne hier. De supermarkten, de restaurants: alles is zo niet hygiënisch. Het is gewoon niet schoon. Waar je ook heen gaat, je zult nergens een schone plek vinden om je eten te halen. Dat geldt ook voor de huizen en accommodaties, de douche en het gasfornuis bijvoorbeeld. De wegen kloppen ook niet, die zijn van zand. Dus als het regent, staat heel Bangladesh in de modder.”

“Op straat kun je zomaar naast je een kip geslacht zien worden. Dat is gewoon normaal hier. Aan de andere kant lopen acht zwerfhonden rond. Ja, ik ben een beetje bang voor honden. Dus ik word er niet vrolijk van als die blaffend op me af komen lopen.” Hij onderbreekt het gesprek even en vervolgt: “Toevallig zie ik er nu een rondlopen. Als je hier bent, waardeer je pas echt het leven in Nederland. Heel veel mensen beseffen niet hoe goed wij het hebben, dat wordt als normaal gezien. Miljoenen mensen hier werken gewoon keihard om de dag te overleven, om brood op tafel te krijgen voor de familie. Zij maken zich druk om brood te krijgen. Terwijl wij in Nederland ons druk maken omdat een Instagram-post weinig likes heeft gekregen, ik zeg maar wat. Daardoor kijk je anders naar het leven.” Popalzay noemt de momenten waarop hij op het veld kan staan ‘verlossend’.

“Qua voetbal heb ik het echt naar mijn zin. Alles is heel goed en professioneel geregeld. Ze doen hun best om alles te laten lukken.” Popalzay is bijzonder te spreken over het niveau van de Bangladesh Premier League, die de nodige buitenlandse spelers herbergt. “Brazilianen, Portugezen, Nigerianen, Zuid-Afrikanen”, somt Popalzay op. “Dat zijn jongens die op een aardig niveau hebben gespeeld. De lokale spelers hebben over het algemeen ook best een aardig niveautje, maar tactisch blijven ze ver achter. Maar door de vier buitenlanders in de teams gaat het niveau omhoog.” In Bangladesh wordt er over het algemeen gevoetbald in stadions waar eveneens cricketwedstrijden gespeeld worden. “Het zijn allemaal grote stadions, de minimale capaciteit is over het algemeen wel 25.000 man. Het is altijd best wel druk, dus ik ben benieuwd hoe het in de competitie gaat. Bij het toernooi dat we al gespeeld hebben, zaten er ook 15.000 mensen op de tribune. Vroeger stond cricket op nummer één, maar het voetbal heeft zich zeker ontwikkeld. Een aantal jaar geleden terug sprak niemand hier over voetbal. Als ik hier buiten kom, willen mensen met me op de foto. Ze willen weten wat ik doe en waar ik vandaan kom: ze zijn heel nieuwsgierig, het leeft echt wel.”

Popalzay herstelt momenteel nog van een knieblessure, maar hoopt zich daarna komend jaar in Bangladesh in de kijker te spelen voor een volgende stap binnen Azië. “Ik hoop de komende jaren in Azië te blijven en nog de stap naar Indonesië of Maleisië te kunnen maken. Je weet nooit wat de toekomst brengt. Mocht er een leuk aanbod komen vanuit Europa op een aardig niveau, zal ik dat ook overwegen. Dit is in ieder geval niet mijn eindstation.” Wat Popalzay zal helpen, is dat hij binnenkort in ieder geval niet meer alleen is in Bangladesh. “Mijn vrouw komt snel deze kant op, dus dan gaat het wel makkelijker worden. Dan kunnen we eventueel leuke dingen gaan doen. Of nou ja, ik moet nog even zien of hier heel veel leuke dingen te doen zijn.”