‘Na drie weken heb ik gezegd: ‘Hier hebben jullie het contract, ik ga naar huis‘

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone wekelijks met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Cerezo Hilgen, die na passages in Griekenland en Albanië zijn opmerkelijke voetbalreis voortzet bij North Shore United in Nieuw-Zeeland.

Door Chris Meijer

Ondanks dat Cerezo Hilgen al twee maanden in Nieuw-Zeeland was, ontmoette hij vorige week pas zijn nieuwe ploeggenoten en maakte hij kennis met zijn nieuwe club. Vlak voor het land compleet op slot ging vanwege de uitbraak van het coronavirus, zette de 26-jarige verdediger voet op Nieuw-Zeelandse bodem. “Ik moest twee weken in quarantaine, maar ondertussen ging het land volledig in lockdown. Je mocht wel naar buiten om te trainen, verder was alles dicht. Ik was elke dag in het park aan het trainen met een ploeggenoot, zodat ik fit aan de start kon verschijnen’, vertelt Hilgen over zijn eerste weken in Auckland. “Voordat ik aankwam, was alles al geregeld. Ik kon vanaf het vliegveld zo richting mijn appartement, dat ziet er allemaal prima uit. Middenin de stad, niks te klagen. Ik heb uitzicht over de haven en ik kan je zeggen dat het heel mooi is. Op het appartementencomplex zit een gym, een zwembad en een sauna, al mag er nu nog geen gebruik van gemaakt worden.”

Het dienstverband in Nieuw-Zeeland betekent het derde buitenlandse avontuur voor Hilgen. Zijn wieg stond in Amsterdam-Zuidoost, onder de rook van de Johan Cruijff ArenA. “Natuurlijk is Ajax mijn cluppie, maar ik ging al heel vroeg naar AZ. Dus dát was mijn doel”, zo dwalen zijn gedachten terug richting zijn jonge jaren. Hilgen speelde in de jeugdopleiding van AZ en FC Volendam, tot hij in 2014 het profvoetbal aanvankelijk verliet voor amateurclub OFC. Dat was een verkeerde keuze, zo concludeert Hilgen nu. Ondanks dat het in zijn eigen woorden lastig was om terug te keren naar het profvoetbal, kwam hij drie jaar later via FC Lienden bij FC Dordrecht terecht. Met dertien optredens kwam hij in zijn eerste seizoen in het profvoetbal nog aardig wat aan spelen toe, maar hij kon vervolgens alleen bij Dordrecht blijven op amateurbasis. Hilgen besloot te vertrekken en er brak vervolgens een onzekere periode aan, omdat hij uiteindelijk ruim een jaar zonder club zou zitten. Hilgen meldde zich bij het UWV voor een uitkering en trainde voor zichzelf, omdat hij het rotsvaste vertrouwen had dat er voor hem een carrière als profvoetballer weggelegd was. “Iedere dag zat ik in de gym, ik kon haast personal training gaan geven.”

Je wilde op dat moment graag naar het buitenland, maar viel het tegen om een club te vinden?
“Ik heb wel gedacht: gaat er nog iets komen? Ik had vertrouwen in mijn eigen kwaliteiten en hoorde om me heen van: ‘Hey, het is voor jou weggelegd’. Het eerste dat kwam, was een club op het tweede niveau van Oostenrijk. Maar dat ketste af. Vervolgens ben ik op stage geweest in Duitsland bij een club in de Regionalliga en daar zou ik tekenen, maar achteraf is daar ook iets gebeurd waarvan ik niets weet. Toen ben ik nog bij een andere club in Duitsland geweest, die wat lager speelde en om daarna weer een stap te maken. Ze konden me niet speelgerechtigd maken, maar achteraf was dat niet zo erg omdat mijn vader in die tijd overleed. Nadat ik mijn vader verloor, ben ik even gestopt met voetballen. Ik had er gewoon even helemaal geen trek meer in.”

Uiteindelijk heb je het toch weer opgepakt.
“Ja, want ik doe het ook voor hem. En voor mijn vriendin, mijn zusje, mijn broer en mijn moeder. Ik doe het voor hen allemaal, ik wil ze een beter leven geven door ze financieel te helpen. Voetballen is mij gegeven en het hard werken zit in me. De eerste kans kwam vervolgens in Polen, maar ik was lichamelijk nog niet fit. Ik heb tot de zomer gewacht en ben toen kort in de I-League in India geweest, maar dat was echt niet mijn ding. Ik zat in een klein hokje met een douche. Tja, kom op. Het voetbal ging nergens over en ‘s nachts om vier uur werden we wakker gemaakt om te gaan rennen. Na drie weken heb ik gezegd: ‘Hier hebben jullie mijn contract, ik ga naar huis’.”

Je moest even geduld hebben, maar in november 2018 kwam je eerste echte buitenlandse club in Griekenland. Bij PS Kalamata op het derde niveau van het Griekse voetbal.
“Eerst dacht ik: ik ga niet op het derde niveau voetballen daar. Maar uiteindelijk bleek het een club met ambities om richting het hoogste niveau te gaan, dus het plan klopte. Die zaakwaarnemer zei tegen me: ‘Je moet gewoon weer gaan voetballen’. Dat was ook zo, dus ik ben akkoord gegaan. Het salaris was niet echt denderend, maar we hadden afgesproken dat het verhoogd zou worden na twee maanden. Er zat ook nog een bonus in als ik speelde, dus uiteindelijk werd het nog wel een aardig bedragje.”

Hoe heeft die keuze uitgepakt?
“Griekenland was echt top, daar heb ik geen slecht woord over. Ik heb alles gespeeld, had een goede trainer, leuke teamgenoten en laten zien wat ik in mijn mars had. Het was goed geregeld, de trainingsspullen werden bijvoorbeeld gewassen, mijn huis werd betaald, er was iedere dag eten op de club, er was een gym en de salarissen werden op tijd betaald. Je hoort vanuit Griekenland wel verhalen over jongens die het niet gehad hebben, maar ik heb alles gewoon gehad. Lekker weer, een strand in de buurt, ik speelde alles... Gewoon geen stress.”

Die stress kwam in het daaropvolgende seizoen wel. Kalamata wilde in januari al het contract van Hilgen verlengen, maar hij hield de boot af. Hij had zijn zinnen gezet op een stap hogerop en die diende zich aan vanaf het hoogste niveau van Albanië. FC Luftëtari, vorig seizoen nog actief in de Europa League, wilde Hilgen graag aan zijn selectie toevoegen. Zodoende hing er plotseling een Albanese man aan de telefoon bij de geboren Amsterdammer. “Ik ben heel gelovig. Ik heb eerst gebeden toen dat avontuur kwam. Daarna ben ik naar beneden gegaan, waar ik kippenvel kreeg en begon te huilen. Heel gek. Het leek een soort teken dat ik niet moest gaan. Toen zei ik ook: ‘Ik ga niet’. De eerste vlucht heb ik laten schieten, maar vervolgens werd ik constant gebeld om alsnog te komen.”

Waarom heb je besloten om alsnog richting Albanië te gaan?
“Uiteindelijk heeft een Nederlandse man me overgehaald. Dat was de broer van iemand bij de club en hij vertelde me dat alles goed geregeld was. Verder had ik geen aanbiedingen liggen, al liepen er wel wat dingen in Griekenland. Dat pakte niet door. Ik kon in Albanië op het hoogste niveau spelen, bij een club die recent in de Europa League had gespeeld. Toen ik daar zat en alles de verkeerde kant opging, hebben die mensen me ook geholpen om gewoon mijn salaris te blijven krijgen. Zij hadden het niet in hun hand, dat waren gewoon goede mensen. Ik heb af en toe nog contact met hen. Ik heb mijn geld gewoon gehad, terwijl andere jongens geen salaris ontvingen en nog steeds aan het klooien zijn om hun contract te ontbinden.”

‘Ze willen alles over Nederland weten, bijvoorbeeld hoe Ajax het zo goed doet’

Voetbalzone sprak bijna een jaar geleden uitgebreid met Angelmo Vyent, die samen met Hilgen de overstap maakte naar FC Luftëtari en inmiddels is teruggekeerd naar Nederland.Lees artikel

Dat het voor jou misliep, was vooral te wijten aan het feit dat trainer Klodian Duro al na één wedstrijd vervangen werd door Georgios Marantas. Onder hem verdween je zonder reden uit de basiself en in een eerder interview met Sportnieuws vertelde je dat hij met jou wilde vechten.
“Ja, ja, dat zijn hele rare dingen. Dat kan je weleens meemaken. Sommige mensen zijn zo, die denken dat ze heel wat zijn. Het liefst wil ik er niet teveel woorden aan vuilmaken. Want wat heb je eraan? Ik wens hem het beste toe in zijn leven en zijn carrière. Maar ik hoef niet meer met zo iemand te werken.”

Hoe ging het los van het gedoe met de trainer er aan toe in Albanië?
“Het niveau vond ik niet zo sterk, je kan het op geen enkele manier vergelijken met Nederland. Weinig voetballanden zijn te vergelijken met Nederland, al wordt er in het buitenland wel echt keihard gewerkt. Alles gaat op 110 of 120 procent, in plaats van af en toe op 80 procent. Als we naar de hotels gingen voor uitwedstrijden was alles wel prima geregeld, maar voor de rest... Nee. Ik vond het helemaal niet professioneel. Op een gegeven moment dacht ik: wat doe ik hier? Zelfs toen ik speelde, had ik dat idee. We wisten niet altijd van tevoren waar we gingen trainen. De buschauffeur werd niet betaald om naar de training te gaan. Sommige jongens hadden niet eens een outfit van de club. De salarissen werden af en toe niet op tijd betaald, enkele ploeggenoten zaten twee of drie maanden te wachten op hun geld. Het komt in meer landen voor, maar die jongens moeten ook gewoon een gezin onderhouden. Daar moet je respect voor hebben.”

Heb je er dan achteraf spijt van dat je gekozen hebt voor de stap naar Albanië?
“Ik heb geen spijt van de keuze, want ik heb dit nu eenmaal gedaan. Het heeft niet goed uitgepakt. Nou ja, zand erover. Ik kan wel bij de pakken gaan neerzitten, maar daar heb ik geen tijd voor. Ik wil door met waar ik mee bezig ben. Je mentaliteit en je mindset zijn heel belangrijk in de voetballerij, je moet kunnen omgaan met een tegenslag. Ik ben mentaal heel sterk geworden, door mijn begeleider Gwendell van Riemsdijk. Hij heeft me enorm geholpen, mijn mentaliteit en denkwijze zijn door hem veranderd. Veel voetballers zeggen vaak dat het niet aan hen ligt, maar ik weet zeker dat dit écht niet aan mij lag. Ik heb daar hele nare dingen meegemaakt. Uiteindelijk heb ik gelijk gekregen, want na het ontslag van de trainer hebben ze me gebeld en gevraagd om terug te komen. Dat heb ik niet gedaan, maar daardoor kon ik het hoofdstuk wel afsluiten.”

Toen Hilgen FC Luftëtari in december 2019 achter zich liet, kwam er direct een aanbieding uit de Italiaanse Serie D. Hij hield de boot nog even af en vertrok een maand later richting Ierland voor een stage bij Finn Harps. “Daar had ik binnen een dag genoeg gezien. Dat was niet het voetbal dat ik normaal speel en ik wil mezelf ook niet tegenwerken. Ik ben geen speler die lange ballen gaat geven, daar ben ik normaal gezien geen type voor. Het was niet mijn spel en dan is het niet slim om de keuze te maken om die kant op te gaan. Vervolgens zou ik naar Zuid-Afrika gaan, maar dat ketste ook af. Jammer genoeg, want dat had ik wel zien zitten. Ik kwam met iemand in contact uit Zuid-Afrika en had alles opgestuurd, ik wachtte alleen nog op een contractaanbieding. Alleen hoorde ik niks meer en op gegeven moment heb ik eieren voor mijn geld gekozen. Ik heb wel vaak het net-niet-verhaal meegemaakt. Dus daarom zeg ik nu tegen iedereen: ‘Het is pas concreet als er papier binnenkomt. Komt er geen papier binnen, dan is het er niet’”, legt Hilgen uit. Een Russische zaakwaarnemer kwam uiteindelijk met de aanbieding van North Shore United op de proppen en in februari hing trainer Malcolm McPherson aan de lijn.

“‘Ik ben eerlijk, we betalen niet de hoogste bedragen. Ik ga je geen droom verkopen, maar je kan hier een levenservaring meemaken’, vertelde hij. Ik ga niet voor een appel en een ei naar het buitenland, qua salaris is alles goed geregeld. Ik ga niet zeggen dat je hier topbedragen verdient, maar het avontuur sprak me gewoon aan. Wie weet wat voor stap ik vanaf hier nog kan maken”, zegt de verdediger. North Shore United speelt tussen eind juli en september de zogenaamde wintercompetitie, waarin promotie naar de zomercompetitie kan worden verdiend. Hilgen hoopt ook in de tweede helft van dit kalenderjaar nog in Nieuw-Zeeland te kunnen spelen, om daarna eventueel een stap naar een andere competitie te kunnen maken. “Er vertrekken vanaf hier veel spelers naar Australië, Japan of Singapore. Iedereen gaat alle kanten op, dus ik zie vanaf hier een kans. Ik ben een type speler dat ze op mijn positie niet zo snel zullen zien hier, vanwege mijn voetballende kwaliteiten. Daarmee hoop ik het verschil te maken.”

Via Nieuw-Zeeland hoopt Hilgen op termijn de stap naar een Aziatische competitie te kunnen maken. “Maar de drang is niet zo hoog dat ik Azië in moet. Als ik daar terechtkom: prima, dan heb ik het goed gedaan. Als ik daar niet kom, moeten er bepaalde competities zijn waar ik een bepaald inkomen kan uithalen. De droom en de ambitie zijn er zeer zeker nog, maar of het gaat uitkomen... Indonesië of Thailand was voorheen het doel, maar nu is het meer Zuid-Korea of Japan. Als ik daar op het tweede niveau zou kunnen spelen, heb ik het al goed gedaan. Vanaf daar kan je ook de stap omhoog maken. In die landen verdien je bedragen waar je u tegen zegt. Maar nu denk ik niet teveel aan het geld. Natuurlijk is het belangrijk, maar het gaat erom dat je plezier hebt, je ding doet en tevreden bent met wat je doet.”