Edouard Duplan: 'Het voetbalveld is mijn theater'

Interview door QASIM HAKIMROTTERDAM - "Ik ben een Spartaan, een pion van het leger", zegt Edouard Duplan (25) trots in het Nederlands met een Franse tongval. De krijgsmacht van veldmaarschalk Foeke Booy maakte afgelopen zondag in het eigen Kasteel korte metten met het Ajax van Marco van Basten (4-0). De vleugelspits liet zich gelden in de frontlinie door met succes de eerste kogel af te vuren op het honk van doelman Kenneth Vermeer. Het was het begin van een wervelende show met als gevolg dat de Rotterdammers ook volgend seizoen verzekerd zijn van Eredivisievoetbal.



Het uitzicht op het hoofdveld van de Kasteelclub is prachtig vanuit een kleine businesslounge die meer weg heeft van een petit bruin café. Duplan doet er zijn verhaal op de vrijdag voorafgaand aan de clash met de in verval geraakte topclub. De terreinknecht treft in de brandende zon de laatste voorbereidingen op het duel met Ajax. De Fransman is klaar voor het gevecht en kijkt naar de grond waar Sparta zich veilig moet zien te spelen. "Ik vind dit een prachtig stadion. De supporters zijn fantastisch. Maar ik moet wel zeggen dat ze soms meer achter hun club moeten staan als het wat minder gaat. Ik verwacht meer van ze op bepaalde momenten. Sparta is een club met een schitterend clublied en een geweldige historie."

Voor de geschiedenis kun je terecht in het Sparta-museum. Duplan krijgt een folder voor de neus geschoven van de ‘kunstzaal’ die de 121-jaar oude BVO herbergt. Hij lacht. "Ja, ik ben er geweest. Maar het verhaal in Voetbal International was zwaar overtrokken. We waren in Barcelona. Natuurlijk wil je zo’n wereldstad dan bekijken. Maar ik ben geen buitenbeentje. Zo werd ik wel neergezet." In het weekblad stond beschreven dat Duplan tijdens trainingskampen, in tegenstelling tot zijn teamgenoten, de spaarzame vrije tijd liever doorbrengt in musea. Dit terwijl de rest kiest voor een middagje winkelen of op het strand gaat liggen. Verder werd hij betiteld als een aanhanger van de Joods-Portugese filosoof Spinoza en zanger Jacques Brel. Op een diepgaand gesprek over deze twee legendes zit de aanvaller echter niet te wachten. "Het klopt dat ik de liedjes van Brel mooi vind en dat ik bepaalde werken van Spinoza geboeid kan lezen. Maar het is niet zo dat ik er echt mee bezig ben. Het enige waar ik me op focus is het voetbal. Dat is mijn ding. Ja, ik heb filosofie gestudeerd, maar in mijn laatste jaar als middelbare scholier moest ik een richting kiezen. Ik pas mijn filosofische gedachte meer toe op het voetbal. That’s it. Ik ben een denker en leg alles op een weegschaal. Dat kan soms lastig zijn. Voetbal is een sport die je op instinct moet beoefenen. Gewoon durven en alle zorgen van je afzetten. Kijk naar Zidane. Dat is wel een buitencategorie, maar hij beleeft het voetbal zo puur."

De in Athis-Mons, twintig kilometer ten westen van Parijs, geboren Duplan is een voorbeeldige en intelligente leerling, maar hij heeft tegelijkertijd slechts één droom: profvoetballer worden. Iedere dag na schooltijd schopt hij op straat tegen het leer aan. De eerste stappen op het voetbalveld zet Duplan bij een bescheiden buurtclubje. Op dertienjarige leeftijd vindt de technicus in CFFB een ambitieuzere vereniging, maar progressie boekt de kleine Edouard vooralsnog niet. "Ik ben pas op latere leeftijd gaan groeien. Ik kon het fysiek gezien niet aan. Dat was een enorm nadeel. Vaak stond ik reserve en ik zag het dan ook niet echt meer zitten." Totdat Eitel Ekwalla verschijnt. Zijn voormalige trainer smeekt zijn gewezen pupil zelfs om onder hem te komen spelen. "Eitel is mijn redding geweest. Met hem is het allemaal begonnen." De Kameroener haalt de dan zeventienjarige Duplan naar Arcueil. Een club op het vijfde niveau binnen het Franse voetbal waar Duplan kampioen wordt en de afdelingsbeker wint. Zijn goede spel levert hem een plek op in het Franse universiteitsteam. "In dat team speelden de beste voetballers van alle academies in Frankrijk. We voetbalden enkel oefenwedstrijden, voornamelijk tegen voormalige Afrikaanse koloniën van ons land." Twee jaar na zijn debuut bij Arcueil wordt Duplan getransfereerd naar het grote Caen. Bij de huidige bespeler van de Ligue 1 speelt hij zijn wedstrijden voornamelijk voor het reserveteam. Via bescheiden clubs als Viry Chatillon, Choisy-le Roi en de Franse Eerstedivisionist Clermont Foot Auvergne belandt Duplan uiteindelijk bij RBC. "Het is eigenlijk heel toevallig dat ik in Nederland terecht ben gekomen. Rob Meppelink onderhield contacten met mijn manager en is een keer naar mij komen kijken." Het bevalt de technisch directeur van RBC wat hij ziet. Vanaf het seizoen 2006/07 mag Duplan zijn kunsten gaan vertonen in Roosendaal. In West-Brabant is hij al snel de publiekslieveling en het contract van de behendige Fransman wordt opengebroken tot 2010. De aanvaller gaat een jaar later echter in op de avances van Sparta waar hij vandaag de dag nog altijd zijn brood verdient. Duplan voelt zich helemaal in zijn element in Hollande. "Nederland is een prachtig land. De mensen zijn hier open en hebben een goed gevoel voor humor. Daarnaast praat men hier ook makkelijk over gevoelige onderwerpen, in tegenstelling tot de Fransen. Bij ons zijn ze kil en gesloten. Nederlanders zijn gewoon minder ingewikkeld."

Ondanks het feit dat hij zijn vriendin Marjolein ook in Nederland heeft ontmoet wil Duplan niet zijn oude dag slijten in Pays-Bas. "Ik heb veel contact met mijn familie, maar toch mis ik ze. De mensen waar ik van houd wil ik dicht bij me hebben. Ik verlang vaak ook naar het Franse landschap. Dat is zo divers, de bergen en mooie plekken die nog pure hartstocht uitademen." Voorlopig ligt Duplans begeerte nog op de groene weide. De drang om nog beter te presteren stroomt door zijn aderen. Het moment dat hij zijn top heeft bereikt wilt de rechtsbuiten intens beleven. "Dat heb ik nog niet ervaren. Ik wil meer, ben absoluut nog niet tevreden. Dat is tegelijkertijd ook aanlokkelijk." Voetbal is een kunst volgens Duplan. Ingewikkelder dan mensen denken. "De toeschouwers weten vaak niet hoe veel het vergt van een speler om de juiste tactiek toe te passen. Bijvoorbeeld op de goede momenten tussen de linies lopen. Dat is al een kunst op zich. Alles gaat om evenwicht."

Duplan weet het zeker en helpt alle misverstanden uit de wereld. "Op zeventienjarige leeftijd weet je nog niet precies wat je wilt. Je hebt zoveel vragen. De meeste zijn nu beantwoord, sommigen worden nooit beantwoord. Maar op het veld ben ik helemaal mezelf. Voetbal is voor mij het mooiste wat er is. Ik wacht de hele week op het moment dat ik weer 90 minuten over dat veld kan razen. Hier kom ik helemaal tot bloei", wijst hij naar beneden. "Dit is mijn thuis, dit is mijn theater."