Wat een wedstrijd...

Reikhalzend keek ik uit naar zondagmiddag 15.25 lokale tijd. De Community Shield stond op het programma waar Manchester United het zou uitvechten met de steenrijke club en eeuwige rivaal Manchester City. Op papier een fantastische wedstrijd, maar niemand had kunnen verwachten wat er daadwerkelijk ging gebeuren in de wedstrijd zelf...

Ik hield mijn hart vast bij het zien van de opstellingen. Wat een geweldig elftal staat er weer bij Manchester City met de nieuwe aankopen Sergio Aguëro en Stefan Savic (verdediger) op de bank. Alleen viel mijn oog toen op de aanval van Manchester City en kon ik mijn lach niet inhouden. De verloren zoon Mario Balotelli had het vertrouwen gekregen van Roberto Mancini en hij mocht laten zien wat hij voetballend gezien kon. Maar na een half uur spelen was het al duidelijk dat Balotelli als een soort zwerver op het veld rondliep. Eigenlijk bestond de gehele eerste dertig minuten uit opstootjes en vervelende overtredingen met als absoluut hoogtepunt: Micah Richards. Nadat Ashley Young met een goede versnelling naar binnen trok was daar opeens Richards die met een vliegende tackle inkwam en Young keihard onderuit schoffelde. Het kwam hem op een gele kaart te staan, waar ze in Nederland donkerrood voor mogen ontvangen. Balotelli kan zeker ook niet ontbreken, want ook hij liet zich weer zien met een paar negatieve momenten. In het eerste kwartier was hij het al niet eens met een overtreding van Nemanja Vidic en stormde op hem af. Na twee seconden oog in oog te hebben gestaan lieten ze elkaar met rust. Het persoonlijke succes van Balotelli was wel in de 29e minuut. Na een correcte sliding van Anderson ging Balotelli als een stervende zwaan naar de grond en bleef even liggen met pijn aan zijn linker knie. Persoonlijk vind ik dat Balotelli absoluut niks te zoeken heeft in Engeland en is het maar het beste om hem niet meer te laten spelen.

Terug naar de wedstrijd zelf, want wat een wedstrijd was dit. Heel Engeland was benieuwd hoe ver deze twee ploegen waren en vooral hoe ver Manchester United was, dat zich alleen versterkte met Young en David de Gea. Manchester City daarentegen smeet weer met miljoenen om zodoende een dreamteam samen te stellen. Maar na 45 minuten was het totaal niet overtuigend wat Manchester City liet zien. Sterker nog, Manchester United was op alle fronten sterker. Desondanks was het Manchester City wat met 2-0 voor stond bij de thee. Na een goede vrije trap was het Joleon Lescott die tussen Vidic en Rio Ferdinand alsnog zonder veel problemen mocht inkoppen. Het tweede doelpunt mag De Gea op zijn rekening nemen. Een afstandsschot van Edin Dzeko leek zeker houdbaar, maar desondanks verdween hij in het doel. In de rust was iedereen het over één ding eens: doelpunten voor Manchester United konden niet uit blijven.

Sir Alex Ferguson was het blijkbaar niet eens met het verdedigen van zijn centrale duo en wisselde Vidic en Ferdinand en ook Michael Carrick mocht in de kleedkamer achterblijven. Zeven minuten na rust was het al raak voor de ploeg van Ferguson. Na een vrije trap van Young was het Chris Smalling, de rechtsback, die mocht aantekenen voor de 2-1. De wedstrijd kwam tot leven en eigenlijk was het wachten op de gelijkmaker. De gelijkmaker liet niet lang op zich wachten en dit was toch wel het technisch hoogtepunt van de wedstrijd. Na een geweldige combinatie tussen Tom Cleverley (die inviel voor Carrick), Young en Wayne Rooney met één keer raken en een geweldige hakbal was het Nani die hoog in het doel raak schoot. Manchester City was totaal niet meer bij machte om nog potten te breken en de fans van City schreeuwden om Aguëro, maar die mocht uiteindelijk niet invallen van Mancini. In de absolute slotfase gebeurde er wat iedereen, inclusief de City-fans, al hadden verwacht. Vincent Kompany ging dramatisch in de fout en Nani mocht alleen op Joe Hart af. Voor de Portugees was het een koud kunstje om de keeper te omspelen en in de vierde minuut van blessuretijd de 2-3 aan te tekenen.

Van begin tot eind heb ik genoten van de wedstrijd en persoonlijk vond ik het een grote gok om het centrale duo van Man Utd te wisselen. Ondanks de jonge krachten die erin kwamen kreeg David De Gea tot de zeventigste minuut niks te doen. Qua veerkracht moet ik United prijzen en ook het collectief wat er staat is werkelijk bewonderenswaardig. Toen het eindsignaal klonk was het eerste wat ik dacht:

Wat een wedstrijd... *Zucht*