Het Ajax-product dat een rijzende ster is in een land waar hij nog niet speelde

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone wekelijks met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Darren Sidoel, het jeugdproduct dat via Engeland, België en Bulgarije bij het Spaanse Córdoba terechtkwam.

Door Chris Meijer

Al snel tijdens het interview met Voetbalzone blijkt dat Sidoel zich razendsnel heeft aangepast aan de Spaanse levenswijze. Op het moment van het gesprek zit hij in zijn door de airconditioning gekoelde appartement in Córdoba, gelegen in het binnenland van Andalusië tussen Sevilla en Málaga. “De siësta is wel echt die siësta. Als je hier 's middags naar buiten gaat, smelt je helemaal weg. Ik heb gehoord dat dit een van de heetste steden van Spanje en zelfs van Europa is”, concludeert de 22-jarige verdediger, die de afgelopen twee seizoenen ook op het middenveld speelde en daar goed tot zijn recht komt, na zijn eerste weken in Zuid-Spanje. Het kwik benadert in deze tijd van het jaar inderdaad moeiteloos de veertig graden. Het betekent dat de dagen er voor Sidoel iets anders uitzien dan normaal. “In eerste instantie trainden we rond tien uur, maar het was toen al zo heet dat de trainer heeft besloten om voortaan een uur eerder te trainen. De eerste paar dagen bleef ik 's middags nog wakker, maar op gegeven moment ga je mee in het ritme. Na de ochtendtraining kom ik thuis, eet ik wat, doe ik een dutje en 's avonds trainen we dan weer.”

Met een grote glimlach beaamt Sidoel dat het leven in Spanje hem uitstekend bevalt. De geboren Hagenaar verruilde het Bulgaarse Arda Kardzhali eerder deze zomer voor Córdoba CF. Los Blanquiverdes speelden in de jaren zestig en in seizoen 2014/15 nog in LaLiga, maar zakten twee jaar geleden weg richting het derde niveau van het Spaanse voetbal. “Om het heel simpel te zeggen: ik weet niet of je het verhaal van Sunderland een beetje kent?”, vraagt Sidoel als hij een poging doet om uit te leggen bij wat voor club hij terechtgekomen is. “Dit is een grote club die de laatste jaren een beetje is afgezakt, ze horen niet op het derde niveau thuis. Ze hebben een heel mooi stadion (het Nuevo Arcángel, dat plaats biedt aan 25.800 toeschouwers, red.), dat kan je zo in LaLiga neerzetten. Je kan het een beetje vergelijken met het stadion van PSV. Sinds een halfjaar lopen er nieuwe mensen binnen de club rond, die voorheen bij Real Betis werkten. Ze willen de weg omhoog weer inslaan, er zijn grote ambities.”

De grote ambities van Córdoba waren voor Sidoel aanleiding om het hoogste niveau in Bulgarije te verlaten voor de derde divisie in Spanje. “Je wil toch liever aan deze kant van Europa spelen: België, Nederland, Frankrijk, Engeland en natuurlijk Spanje. Ik kan hier veel spelen en dat is voor mij heel belangrijk. De manier van voetballen ligt me wel. De derde divisie in Spanje kan je misschien een beetje naast de Keuken Kampioen Divisie leggen, aangezien de tweede teams van Sevilla, Atlético Madrid, Barcelona en Real Madrid in deze competitie spelen. Het is heel anders, in Nederland heb je relatief weinig profclubs. Dat kan je makkelijk verdelen in twee competities. Maar in Engeland en Spanje heb je zoveel profclubs, waardoor het niveau hier hoger ligt dan je zou denken. Dat zie je snel op de trainingen, er loopt kwaliteit rond”, verklaart hij. De toekomst voor Sidoel in Bulgarije was sowieso ongewis, daar de coronacrisis in financieel opzicht forse gevolgen had bij Arda Kardzhali.

Toen het voetbal ook in Bulgarije werd stilgelegd, kreeg Sidoel toestemming om terug te keren naar Nederland. Voor de drie resterende competitiewedstrijden hoefde hij in juni niet meer terug te keren naar Oost-Europa. “Op dat moment was ik al bezig met Córdoba. Ondanks dat ik nog een doorlopend contract had, mocht ik vertrekken. Het was ook prima als ik bleef, maar ik was een van de grootverdieners en de situatie was door de coronacrisis behoorlijk veranderd. Ik heb er veel over gesproken, want je loopt een risico als je naar huis gaat en daarna niks vindt. Uiteindelijk heeft het uitgepakt zoals ik had gehoopt. Ik vond het wel jammer, want het ging best goed en ze waren best wel positief. Ze zeiden dat ze hadden verwacht dat ik verkocht zou worden als ik zo doorging.”

Desondanks kijkt Sidoel met plezier terug op het jaar dat hij doorbracht in Kardzhali, een stad in het zuiden van Bulgarije. “Daar was echt niks te doen. Het dichtstbijzijnde winkelcentrum waar je bijvoorbeeld een Zara en een bioscoop had, was op een uur rijden”, lacht Sidoel. “Ik kom uit Den Haag, speelde bij Ajax, woonde daarna in Reading (vlakbij Londen, red.) en België en heb nu dus de andere kant gezien, dat heeft me als mens veranderd. Voorheen dacht ik eigenlijk aan maffiapraktijken als je van landen als Bulgarije of Polen hoort. Maar het zijn gewoon hele mooie landen en ik heb geen gekke dingen meegemaakt, dat maakt misschien dat ik nu zo positief ben. Ik had geluk dat ik bij een club zat waar alles goed geregeld was. Er zitten een aantal clubs tussen waar ze bijvoorbeeld salarissen niet uitbetalen, maar daar heb ik geen last van gehad.”

“De topteams hebben een aardig niveau en dat zijn leuke wedstrijden. Maar alles wat daaronder zit is minder, dat zijn wedstrijden die je liever niet speelt. Je komt in stadions terecht die honderd jaar geleden gebouwd zijn, op slechte velden en tegen verdedigende teams die alleen maar op de lange bal spelen. Daarna moet je ook nog eens acht uur met de bus terug naar huis”, zo plaatst Sidoel een kanttekening bij zijn tijd in Bulgarije. Toch komt hij tot de conclusie dat het hem ‘positief verrast’ heeft. Toen de aanbieding van Arda Kardzhali een jaar geleden binnenkwam, was hij nog behoorlijk sceptisch. “Ik heb heel lang getwijfeld, zelfs nog toen ik in Bulgarije in het hotel zat. Dat had ook een beetje met de verhalen te maken, je gaat toch op internet kijken wat er te vinden is. Je hoort dat clubs niet betalen, dat soort dingen. Er zat ook een Belgische jongen (Elisha Sam, red.) die bij FC Eindhoven had gespeeld, die had ik een berichtje gestuurd. Hij was best positief en vertelde dat ik me geen zorgen moest maken.”

Sidoel zat in de zomer van 2019 ook niet echt in een luxepositie, daar er niet al teveel concrete belangstelling voor hem bestond. “Mijn zaakwaarnemer sprak met een aantal clubs en ik had aangegeven dat ik Nederland ook een prima optie zou vinden. We kwamen alleen op hetzelfde punt waarom ik naar Engeland ben gegaan: veel Nederlandse clubs durven het niet met me aan, omdat ik in de jeugd een zware blessure heb gehad”, verwijst Sidoel naar de scheenbeenbreuk en afgescheurde achillespees die hem in de jeugd van Ajax bijna twee jaar aan de kant hielden. Hij wil die fysieke tegenslagen niet direct aanwijzen als de reden dat hij niet doorbrak in Amsterdam. “Het gebeurde op het moment dat ik net een driejarig contract had getekend. Ik heb het gevoel dat ik me niet optimaal heb laten zien. Of ik het anders wel of niet had gered, weet ik niet. Het had wel anders kunnen uitpakken, er waren zeker meer mogelijkheden geweest in Nederland. Ik kan het niemand kwalijk nemen, want ik heb in de laatste drie jaar bij Ajax weinig gespeeld.”

Waar de Nederlandse clubs het niet aandurfden met Sidoel, toonde Brian Tevreden wél veel vertrouwen. De toenmalig technisch directeur van Reading kende hem nog van hun gezamenlijke tijd in de jeugd van Ajax en de twee onderhielden nog een goede band. “Ik was binnengehaald met het idee dat ik op termijn basisspeler zou worden en ik had ook een contract voor drie jaar getekend. Het zag er allemaal goed uit, er lagen mooie plannen. Maar de mensen die die plannen hadden, waren al heel snel vertrokken. Na een paar maandjes kreeg ik al direct te horen dat het lastig werd en dat de trainers daar geen invloed op hadden, ondanks dat ik het best goed deed.” Tevreden verliet Reading in september 2018 voor satellietclub Roeselare. In zijn kielzog maakte ook Sidoel halverwege zijn eerste seizoen in Engeland de overstap naar België.

Bij Roeselare bloeide Sidoel op, fungeerde hij een halfjaar als basisspeler en kreeg hij lovende commentaren vanuit Engeland. “Tot ik aan het einde van het seizoen ineens andere dingen te horen kreeg. De trainer wilde me niet meer hebben, er was geen ruimte meer voor mij bij het tweede en ik moest op een achterafveldje voor mezelf gaan trainen. Ze zeiden: ‘Met jouw kwaliteiten en op jouw leeftijd is het niet slim om terug te komen, want dan gooi je twee jaar weg. We begrijpen het als je terugkomt puur voor het geld’. Ik was nog jong en wilde gewoon een stap maken die het best was voor mijn carrière, niet puur voor het geld. Reading heeft het contract afgekocht en daarna zat ik zonder club.”

Terwijl voormalig ploeggenoten als Noa Lang, Donny van de Beek, Matthijs de Ligt, Sergiño Dest, Noussair Mazraoui, Azor Matusiwa en Deyovaisio Zeefuik al in de Eredivisie of zelfs de Champions League speelden, neemt Sidoel daardoor een iets andere route. “Ik vind het mooi dat iedereen zijn eigen weg bewandelt, het is mooi om die jongens in de Eredivisie te zien en ik volg ze allemaal. Op dit moment heb ik nog veel contact met Azor Matusiwa, die het heel goed doet bij FC Groningen. Noa Lang en Zeefuik spreek ik ook nog regelmatig.” Sommigen van de hiervoor genoemde namen speelden zelfs al in Oranje, maar het valt niet uit te sluiten dat Sidoel ook spoedig uitgroeit tot international. Een interview met een Indonesisch voetbalmedium maakte hem in een klap tot een bekendheid in het Aziatische land waar de roots van zijn vader liggen. Zijn Instagram-account wordt inmiddels gevolgd door ruim elfduizend mensen, terwijl er onder vrijwel iedere post Indonesische vlaggen geplaatst worden.

“In het begin vond ik dat apart en schrok ik er een beetje van, nu voelt het redelijk normaal dat ik zoveel reacties krijg. Voetbal is in Indonesië zo groot en gek, dat had ik niet verwacht. Ik ben vorige zomer in Indonesië geweest en het heeft mijn ogen wel geopend. Er zijn al een aantal gesprekken gevoerd met de Indonesische voetbalbond. Het is iets moois voor de toekomst, zeker weten. Het lijkt me een mooie ervaring. Als ik realistisch moet zijn, wordt het Nederlands elftal lastig. Ik heb het gevoel dat ik in Indonesië iets kan toevoegen. Of dat op korte termijn gaat gebeuren of over een paar jaar, weet ik niet. Dat heeft ook te maken met paspoorten en dat soort dingetjes. Er is al ook wel geïnformeerd of ik interesse heb om voor een Indonesische club te spelen. Maar niet echt concreet, omdat ik tot nu toe heb aangegeven dat het te vroeg is om die kant op te gaan.” Nee, voorlopig mikt Sidoel nog op stappen in Europa. Maar in het formuleren van een doelstelling is hij wel enigszins voorzichtig. “LaLiga is natuurlijk wel het doel, maar in het voetbal weet je het nooit. Toen ik in Engeland tekende, had ik nooit verwacht dat ik een jaar later in Bulgarije terecht zou komen.”