‘Misschien heb ik over twee jaar zo’n goed seizoen dat Ajax me wil hebben’

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone wekelijks met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Imran Oulad Omar, die na een rampzalig halfjaar in Roemenië het geluk heeft hervonden bij het Georgische Lokomotive Tbilisi.

Door Chris Meijer

Terwijl het toeterende verkeer van Tbilisi op de achtergrond hoorbaar is, klinkt aan de andere kant van de lijn de stem van Imran Oulad Omar. “Je belt altijd gelegen, zo druk ben ik niet”, klinkt het lachend met gevoel voor understatement. Op het moment dat Voetbalzone de 22-jarige aanvallende middenvelder aan de telefoon krijgt, zit hij in de laatste dagen van zijn verplichte quarantaine. Oulad Omar keerde toen de coronacrisis begin maart uitbrak terug naar Nederland en stapte eind juni op het vliegtuig terug naar Georgië, waar hij eerst twee weken in afzondering moest. “Ik zit in een hotel, dat is verplicht voor iedereen die terugkeert. Ik mag niet klagen over mijn kamer, vergeleken met de andere mensen zit ik aardig goed. Het eten wordt iedere dag gebracht, ik heb een leuke badkamer, een televisie, tja. Ik heb een programma van de club gekregen dat ik binnen kan doen, maar ik mag mijn kamer niet af. Behalve rennen, kan ik in principe alles doen.”

Dit bericht bekijken op Instagram

Alles komt uiteindelijk goed. Je hoeft niet te weten hoe. Je hoeft er alleen op te vertrouwen dat het gebeurt. Succes is geen toeval. Het is hard werken, doorzetten, leren, investeren en vooral houden van wat je doet. "NIEMAND MOET MIJ VERTELLEN DAT IETS ONMOGELIJK IS"????

Een bericht gedeeld door Imran Oulad Omar (@imraneouladomar) op 28 Feb 2020 om 9:18 (PST)

“Toen vijftig mensen het coronavirus hadden, ging het hele land op slot en kwam er een avondklok. Vanaf de dag dat ik terug vloog naar Nederland, mocht je zonder reden ook niet meer de straat op. Daarom ben ik blij dat ik terug huis kon, dat had de club direct voor me geregeld”, gaat Oulad Omar verder. Juist op het moment dat hij zijn eerste minuten leek te gaan maken voor Lokomotive, kwam de competitie stil te liggen. “De eerste twee wedstrijden zat ik op de bank, omdat mijn papieren fifty-fifty geregeld waren. Ze waren een beetje bang dat de overgang vanuit Roemenië nog niet helemaal geregeld was.” Door de quarantaine en bijbehorende conditionele achterstand wacht Oulad Omar nu nog altijd op zijn eerste speelminuten voor Lokomotive, waar hij begin februari arriveerde.

Oulad Omar was rond de jaarwisseling transfervrij, omdat hij zijn contract bij het Roemeense Academica Clinceni had laten ontbinden. Hij trainde een tijdje mee bij een Belgische club en er bestond belangstelling vanuit de Keuken Kampioen Divisie. “In totaal waren er acht tot tien clubs met belangstelling, dan ga je keuzes maken. Ik kon bijvoorbeeld naar Israël, om aardig wat knaken te pakken. Misschien wel zoveel dat ik daarna vijf jaar in de hoofdklasse had kunnen spelen. Maar wilde ik in Israël zijn? Is het voetbal het daar wel aantrekkelijk als je niet bij een van de grootste clubs speelt? Ik heb het laten afketsen. Vanuit Kazachstan was er ook belangstelling, daar had ik best wat geld kunnen verdienen. Maar ik miste een toekomstplan.” Uiteindelijk kwam zijn zaakwaarnemer in contact met de technisch directeur van Lokomotive, vermoedelijk via Levan Jordania. De voetballende zoon van voormalig Vitesse-eigenaar Merab Jordania tekende in januari bij Lokomotive en Oulad Omar kende hem van hun gezamenlijke tijd bij Achilles’29 en FC Den Bosch.

De eerste reactie van Oulad Omar op de belangstelling vanuit Georgië was enigszins sceptisch. “Als je de foto’s van Georgië ziet op Google en rond gaat kijken, denk je: oh... Ik dacht eerst dat dit niks voor mij zou zijn. Ik kom uit Amsterdam, een stad waar het 24/7 druk is”, bekent Oulad Omar. Toen hij eenmaal voet op Georgische bodem zette én de plannen van Lokomotive te horen kreeg, raakte hij razendsnel overtuigd. “In het gesprek met de directeur kwamen de plannen van mij en de club overeen, ik kreeg het idee: dit is waar ik voor voetbal. De club wil kampioen worden, ze hebben mij gehaald om de Europa League-voorrondes door te komen. Ik wil tot december knallen, wedstrijden spelen en fysiek gezond blijven, dan vermoed ik dat er wel wat gaat komen. Clubs uit Rusland, Polen, Turkije en Duitsland komen hier aardig veel kijken, er zijn zeker doorgroeimogelijkheden.”

Je eerste indruk van Lokomotive en Georgië waren dus buitengewoon goed?
“Absoluut. De kleren werden direct geregeld, de medische test was vrijwel direct na het ondertekenen van mijn contract voor elkaar. Ik zat eerst in een hotel, maar de directeur appte iedere dag om te vragen of ik iets nodig had en hoe het ging. Dat geeft een warm gevoel, de medespelers hebben me meteen op sleeptouw genomen om kennis te maken en alles gaat er heel professioneel aan toe. Ik wilde wel even gaan kijken, want door wat er in Roemenië gebeurd was, wist ik dat de details belangrijk zijn. Hebben ze een fysio? Hebben ze iemand die kan tapen? De kleine dingetjes die het compleet maken.”

Het is misschien een understatement om te zeggen dat je periode bij Academica Clinceni niet gelopen is zoals je had gehoopt?
“Dat kun je wel zeggen. Ik had een mooi contract getekend en ik had echt het idee dat het een ambitieuze club was. De directeur en de eigenaar gaven in gesprekken aan dat ze Europa League wilden halen en het team om me heen zouden bouwen. Het geld was ook goed, om eerlijk te zijn. Alles klopte gewoon.”

Hoe snel kwam je er achter dat het niet was wat ze beloofd hadden?
“Heel snel. Ja, echt heel snel. Ik had anderhalve maand geen wedstrijden gespeeld en wilde met een goede fysio mezelf weer wedstrijdfit maken, zodat ik niet geblesseerd zou raken. Na drie of vier dagen werd ik al op het trainingsveld gegooid, ze vonden me goed en ik moest meteen gaan spelen. Het betekende dat ik al na een week mijn debuut maakte. Maar ja, de week erna was ik vermoeid en ik gaf aan dat ik even met de fysio aan de slag wilde. Toen ik geen fysio zag, had ik wel in de gaten dat er iets mis was. Zelfs bij de amateurs heb je een fysio. Het probleem was dat ik ook nog ziek werd.”

Laat me raden: er was ook geen dokter aanwezig?
“Exact. Ik werd uit het niets duizelig en kreeg het daardoor benauwd. Niks ergs, maar ik wilde er wel voor naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik te horen dat ze me niet gingen helpen. Dan kan je wachten tot het overgaat of de eerste vlucht naar Nederland pakken. Ik heb in overleg met de club voor het laatste gekozen. Maar toen ik terugkwam uit Nederland, waar ze een MRI-scan hadden gemaakt, deed iedereen ineens heel anders tegen me. De teamgenoten waren sowieso al niet echt beleefd en alles wat je niet kan doen, deden ze. Er kwamen daar gewoon spelers met een sigaret binnen en er werd ook cola en alcohol gedronken, zelfs voor de wedstrijd.”

Er werd voor de wedstrijd alcohol gedronken?
“Ja, dan drinken ze wijn en wordt er chocolade gegeten. Op een dinsdag na een harde training werd er bier gedronken in de kleedkamer. Ik vind het allemaal prima hoor, maar zoiets doe je niet op de club. Daardoor voelde ik me totaal niet thuis. Op een gegeven moment begonnen ze me ook nog op te zoeken tijdens de trainingen en expres te trappen. Dat bleek uiteindelijk te zijn omdat ze het niet eerlijk vonden dat ik als een van de jongste spelers het meeste verdiende. Blijkbaar waren er problemen met geld en ik was een speler die waarschijnlijk te duur voor ze was. Er kwamen smoesjes: ‘Ja, je bent ziek. We willen het risico niet nemen dat je het hele seizoen niet gaat spelen’. Uiteindelijk was ik er klaar mee. ‘Geef me maar wat salaris mee, dan vertrek ik’, zei ik.”

Hebben ze dat uiteindelijk gewoon netjes overgemaakt?
“Ze hadden geen keuze, ik had een driejarig contract. Als ze moeilijk hadden gedaan, hadden ze er nog een stuk slechter uit kunnen komen. Daarom hebben ze het afgesproken bedrag ook wel netjes betaald. Ik heb daarna nog contact gehad met jongens die daar nog zaten en zij vertelden dat ze twee maanden geen salaris hadden ontvangen.”

Het weinig succesvolle dienstverband bij Academica Clinceni was het tweede buitenlandse avontuur voor Oulad Omar. De geboren Amsterdammer speelde in de jeugd van DCG, DWS, Zeeburgia en sc Heerenveen, alvorens hij bij Achilles’29 zijn debuut maakte in het profvoetbal. In februari 2018 verliet hij het zinkende schip dat de ooit zo ambitieuze club uit Groesbeek op dat moment was voor het Slowaakse AS Trencín, waar met Aschraf El Mahdioui, Rodney Klooster, Ricky van Haaren, Joey Sleegers, Desley Ubbink, Philippe van Arnhem, Milton Klooster en Rangelo Janga de nodige Nederlanders speelden. “Eigenlijk was dat gewoon een Nederlandse club”, vertelt Oulad Omar. Door het overlijden van zijn opa besloot hij het destijds in de voorronde van de Europa League uitkomende Trencín al na een halfjaar achter zich te laten, zodat hij in Nederland dichter bij zijn familie kon zijn.

Via voormalig ploeggenoot Levan Jordania kreeg hij de mogelijkheid om bij FC Den Bosch aan de slag te gaan. Diens broer Kakhi wilde de Brabantse club met torenhoge ambities overnemen. “Het zijn hele, hele goede mensen. Oprecht, het zijn topmensen. Kakhi had hele goede plannen met Den Bosch en ik vond het jammer dat hij geen eigenaar is geworden. Hij is een hele goede zakenman, we kenden elkaar via Levan. Zo is de overgang naar Den Bosch ook tot stand gekomen”, vertelt hij over de connecties met de familie Jordania. Dat had overigens niet alleen maar voordelen, want Oulad Omar denkt dat bepaalde mensen het bij FC Den Bosch niet in hem zagen zitten vanwege de band met de beoogd eigenaar. “Die dachten dat ik hem dingen doorvertelde. Maar dat was oprecht niet het geval, ik vertelde niks. Ik belde hem alleen als ik iets voor mijn huis of mijn auto nodig had.”

“Het was gewoon niet eerlijk. Sommige jongens speelden vier wedstrijden slecht en mochten blijven staan. Ik werd voor mijn gevoel vaak na één wedstrijd geslachtofferd. Eigenlijk word ik daar een beetje kwaad om, dat is niet goed. Er waren gewoon bepaalde personen op de club die het niet in mij zagen zitten. Dat kan, dat vind ik helemaal niet erg. Kijk naar Hakim Ziyech bij Ajax, geef hem de kans en hij laat het wel zien. Ik had het gevoel dat ik hetzelfde kon”, vervolgt Oulad Omar, die vorig seizoen tot drie doelpunten en een assist in achttien wedstrijden voor Den Bosch kwam. Met het afketsen van de overname door Jordania vertrok hij uit Den Bosch, ondanks dat zijn contract een optie voor nog twee jaar had. “Iedereen dacht dat die optie wel gelicht werd. Als ik meer wedstrijden gespeeld had, had ik waarschijnlijk een betere transfer gemaakt en hadden ze meer geld aan mij kunnen verdienen.”

Het betekende tegelijkertijd dat Oulad Omar voor de tweede keer naar het buitenland vertrok, daar hij naar Roemenië en dus later Georgië trok. Hij benadrukt dat de huidige periode in de Erovnuli Liga wat hem betreft ook ook een opstap kan vormen richting een nieuwe terugkeer naar Nederland. In dat opzicht durft Oulad Omar een ambitieuze droom uit te spreken: ‘thuiskomen’, zoals hij het zelf noemt. “Misschien heb ik over twee jaar zo’n goed seizoen dat Ajax me wil hebben. Ik ben een Amsterdammer, dus als Ajax me een contract geeft, zeg ik zeker geen ‘nee’. Dan ben ik thuis.”