'Wanneer me nu iets dwarszit, zeg ik het gewoon'

Door SANDER DE VRIESLEEUWARDEN - Sandor van der Heide (30) is de verpersoonlijking van de wederopstanding van SC Cambuur. Jarenlang voetbalde de begaafde technicus in de betrekkelijke anonimiteit van de Hoofdklasse, maar aan de hand van de publiekslieveling staat Cambuur voorlopig op de eerste plaats in de Jupiler League.

Zijn moment was daar, in de 51e minuut van de wedstrijd SC Cambuur – VVV-Venlo. Spits Ruud ter Heide kopt de lange bal door en brengt daardoor Sandor van der Heide oog in oog met de uitkomende doelman Kevin Begois. Hij ziet het gaatje en lepelt de bal over de Venlose doelman heen. Het stadion ontploft, maar voor Van der Heide zat er nog een extra lading aan de treffer.

“Dat doelpunt was voor pa”, bekent hij na de wedstrijd. Hij heeft het er moeilijk mee.

Zijn vader overlijdt aan het eind van de oefencampagne van Cambuur. Vlak na de begrafenis speelt de club een oefenwedstrijd tegen het Schotse Falkirk. Van der Heide speelt groots, Cambuur wint met 1-0. Tien minuten voor tijd krijgt hij een publiekswissel. Onder ovationeel applaus en begeleiding van de hele spelersgroep gaat een hevig huilende Van der Heide naar de kant.

“Qua gevoel was die wissel mijn mooiste moment uit mijn loopbaan. Ik had overal kippenvel. Aan zoiets zie je dat we een heel mooie groep hebben.” Van der Heide heeft dat ook nodig om te kunnen presteren, een groepsgevoel. Eenheid. Het gebrek aan deze elementen deden hem zes jaar geleden een topcontract inleveren bij het Duitse Waldhof Mannheim en te stoppen met betaald voetbal.

Heimwee
Na een paar goede seizoenen bij Cambuur klopt het ambitieuze Waldhof Mannheim aan. De club wil naar de Bundesliga. De talentvolle Van der Heide hapt toe, niet in de laatste plaats vanwege het riante salaris dat hij er krijgt. Maar het avontuur loopt uit op een fiasco. “Er waren dertien verschillende nationaliteiten, er kon bij de spelers geen 'goedemorgen' vanaf en na de trainingskampen zaten mijn vrouw en ik alleen thuis. Dan is geld niet zo spannend meer.”

Van der Heide wordt daarnaast geplaagd door iets wat niet zo tastbaar is. Heimwee. En voor deze ziekte bestaat slechts één remedie. Naar huis gaan. Zo snel mogelijk. Uiteindelijk blijft hij een dikke drie weken in Duitsland, waarna hij weer wordt verhuurd aan Cambuur. Na een matig jaar kondigt de dan 24-jarige Van der Heide aan te stoppen met betaald voetbal.

“Ik had bij het tekenen van het contract bij Mannheim al besloten dat ik na de twee jaar in Duitsland zou stoppen met voetballen. Heimwee heeft het een jaar vervroegd. Het maakte me niet uit. De voetbalwereld was toen niet mijn wereld. Die wereld is hard en egoïstisch en ik was jong, gevoelig en nam alles mee naar huis, kropte alles op. Op een gegeven moment vond ik er niets meer aan.”

Van der Heide wordt postbode, werkt bij een computerbedrijf en gaat weer voetballen met zijn vrienden, bij ONS Sneek. Als architect van dat elftal brengt hij de club eerst naar de Hoofdklasse, waarna de club twee jaar later ook daar kampioen wordt. “Die tijd was een verrijking voor me. Ik kreeg het plezier in het voetballen weer terug.” Vijf jaar later maakt de Sneker zijn rentree bij Cambuur. “En nu, weer terug in het betaalde voetbal, kijk ik heel anders tegen bepaalde zaken aan. Wanneer me nu iets dwarszit, zeg ik het gewoon.”

Publiekslieveling
Sandor van der Heide, publiekslieveling in Leeuwarden. En dat is opvallend, aangezien dat publiek houdt van spelers die de mouwen opstropen. Die de beuk erin gooien. Dat zijn eigenschappen die hem niet zo liggen. Hij houdt meer van het mooie voetbal, een steekpass, een stukje creativiteit. Rijmende combinaties en ritmische passes.

“Ik ben een jongen uit de buurt”, verklaart hij zijn populariteit. “Wanneer het bij mij allemaal lukt, ziet het er mooi uit. Er zit echter ook een soort nonchalance in mijn spel.”

Hiermee duidt de Sneker indirect zijn eigen zwakte aan. In een vol stadion kan hij een team op sleeptouw nemen, maar op een druilerige avond in Velsen of Eindhoven is hij te vaak afwezig. Van der Heide: “Ik denk dat het een teamgebeuren is, dat iedere speler opleeft als hij voor achtduizend man voetbalt en minder speelt wanneer er slechts tweehonderd toeschouwers zijn. Vaak verloopt zo’n wedstrijd moeizaam en wanneer je dan 1-0 achterkomt, raakt het team in een neerwaartse spiraal.”

Die kans lijkt dit seizoen verkleind, na de grote kwaliteitsinjectie die de Leeuwarders hebben ondergaan. De club is dit seizoen een outsider voor het kampioenschap, al neemt niemand in Leeuwarden dat woord in de mond. “We hebben jarenlang onderin gespeeld, dus roepen dat we nu kampioen worden is niet reëel”, meent Van der Heide. “We moeten wel de nacompetitie halen. Daar is op ingekocht. Als we de eerste periode winnen, is de druk eraf.”

Komende zomer loopt zijn contract in Leeuwarden af. Wanneer hij zijn goede spel voortzet, lijkt interesse van Eredivisieclubs slechts een kwestie van tijd. Van der Heide hoeft echter niet weg: “Het liefst blijf ik hier. Ik wil graag een meerjarig contract tekenen, met deze club de Eredivisie halen en dan over een paar jaar hier mijn carrière afsluiten. Cambuur is mijn club. Wanneer dat gevoel er in zit, gaat dat er nooit weer uit.”