‘Ze drinken bier tot ze erbij neervallen: je bent zo het halve team kwijt’

SAINT JOHN’S - “Het mooiste wat ik ervan onthouden heb, is dat er na iedere wedstrijd biertjes werden gedronken. Het was altijd feest, winst of verlies.” Janeck Jansen (33) voetbalde in 2009/10 op Antigua, een eiland in de Caribische Zee, en werd de eerste blanke die wist te scoren in de Premier League van Antigua. In 2014 plakte Jansen daar een bijzonder hoofdstuk aan vast, want hij ging voetballen voor een team vol Aboriginals. Tegenover Voetbalzone doet hij zijn verhaal.

Door Gijs Freriks

Jansen begon met voetballen bij Longa’30, de vereniging uit Lichtenvoorde waar onder anderen Sander Boschker, Dave Bus en Hidde Jurjus een deel van hun opleiding hebben genoten. Na een poos te hebben getennist maakte hij op zijn achttiende zijn rentree op het voetbalveld, bij fusieclub FC Trias uit Winterswijk. Jansen is nooit profvoetballer geweest, maar ook het amateurvoetbal in de Achterhoek laat zich in niets vergelijken met de avonturen die hij later zou meemaken op het tropische eiland Antigua en in Australië.

De Achterhoeker diende voor de Hogere Hotelschool in Leeuwarden een stage af te werken in het buitenland en koos ervoor om op resort Sandals te werken in Saint John’s, de hoofdstad van Antigua. “Dat resort had een voetbalploeg die meedeed aan de bedrijvencompetitie, de Business League. In de eerste wedstrijd waarin ik meedeed, scoorde ik drie keer en wonnen we met 7-0 of 8-0. Daarop droegen ze me aan bij Potters Tigers, een club uit de Premier League. Die club stond vrijwel onderaan. Ik ben altijd spits geweest en bij de Tigers stond ik ook voorin. Ik ben 1 meter 96 lang en ze dachten mij dus wel goed te kunnen gebruiken.”

“Ze haalden niet alleen mij in de winterstop, maar ook een paar Jamaicanen en hoopten dat wij de club in de eerste divisie konden houden. Ik vond het hartstikke gaaf dat ik bij Potters speelde, want ik had hun stadion daarvoor al een paar keer bezocht. Het is een heel groot en oud cricketstadion. De speelstijl was over het algemeen kick-and-rush, echt voetbal kon je het niet noemen. De spelers zijn er technisch en fysiek sterk en snel, maar tactisch klopte er helemaal niets van. Het is misschien te vergelijken met de derde of vierde klasse in Nederland. Het mocht uiteindelijk niet baten, want we zijn keihard gedegradeerd. Toch was de top van de competitie vrij aardig. Bij die clubs spelen spelers die voor de nationale ploeg uitkomen, maar de slechte velden maakten het voetbal ook voor hen niet makkelijk.”

Je speelde voor zowel Sandals als Potters Tigers, trainde twee keer per week en liep stage op het resort. Hoe wist je dat allemaal te combineren?
“Met Sandals speelden we maar een korte competitie waarin we derde zijn geëindigd. Ik heb toen ook niet alles gespeeld, omdat ik soms moest werken en lange avonden moest draaien. Sandals speelde verder ook niet echt serieus competitievoetbal. Met Potters Tigers heb ik een keer of tien meegedaan, ik heb er een half seizoen gespeeld. Dat ging er erg fanatiek aan toe, maar naast het voetballen en het werk werd er ook veel gefeest en geborreld.”

“Het was mooi leven. Je kon na je werk direct in je zwembroek naar het strand om cocktails te drinken en feest te vieren. Het was altijd mooi weer, lekker warm en je was altijd buiten. Je hoefde de feesten niet eens op te zoeken, want de mensen leefden buiten en overal was wel wat te doen.” Ook na afloop van wedstrijden ging de muziek gauw aan, herinnert Jansen zich: “Ik heb duels gespeeld waarin na afloop meteen auto’s het veld op kwamen rijden om bier en barbecues te brengen. Dan was het meteen carnaval, één groot feest.”

Hoe werd erop gereageerd dat jij meedeed in de competitie?
“Nou, ze noemden mij vanwege mijn lengte Peter Crouch. Ze konden mijn naam niet onthouden. Ze zijn mij altijd Crouch blijven noemen, ook tijdens trainingen. Soms werden er in de stadions ook wel dingen geroepen als ‘kill the white boy’. Dat waren geintjes en ik moest daar wel om lachen. Van collega’s hoorde ik dat er op de radio ook over mij werd gesproken: ‘wat deed die witte op het veld? Waar komt hij vandaan?’ Iedereen vond mij maar een rare lange slungel. Ik ging vanwege mijn lengte veel kopduels aan en soms raakte ik tegenstanders als gevolg van mijn lengte met mijn elleboog in het gezicht. Dat leidde dan weer tot meer agressie van de spelers en de fans jegens mij. Maar uiteindelijk is voetbal overal hetzelfde. Ik leerde mijn medespelers kennen, je praat met ze, voetbalt met ze en dan maak je volledig deel uit van het team.”

Op deze korrelige video is te zien hoe Janeck Jansen juichend wegloopt nadat hij als eerste ‘witte’ speler heeft gescoord in de Premier League van Antigua. Later voetbalde hij nog met de Aboriginals in Australië. Het interview met de Achterhoeker (33) is nu te lezen op onze website! #antigua #aboriginals #potterstigers #sandals

Een bericht gedeeld door Voetbalzone.nl (@instavoetbalzone) op 4 Apr 2018 om 1:56 (PDT)

Waarom koos je er eigenlijk voor om bij het team van het bedrijf te spelen?
“Ik reis graag en als ik ergens naartoe ga, dan kom ik graag in contact met de lokale bevolking. Dat doe je het makkelijkst door met ze te sporten, of dat nu voetbal, tennis of wat dan ook is. Ik woonde met acht andere stagiairs tegenover het resort en dat was gezellig, maar ik wilde ook de locals leren kennen. Ik kan het iedereen aanraden: waar je ook bent ter wereld, leer de locals kennen. Dat is een leuke ervaring. Voor de trainingen en wedstrijden van Potters reisde ik iedere dag in een busje naar de andere kant van het eiland. Bij het instappen in de bus werd ik door de anderen glazig aangekeken: wat komt die white boy hier doen? Maar uiteindelijk draai je volledig mee, voetbal is overal hetzelfde.”

Je hebt ook nog gescoord. Wat kun je daarover vertellen?
“Ja, als eerste white boy in de Premier League van Antigua. Die goal is ook nog gefilmd, min of meer. Ik had mijn fotocamera toevallig aan een medespeler meegegeven die op de bank zat. Ik zei: ‘dan kun je foto’s maken’. Hij had besloten om een film te maken van de wedstrijd en toen ik scoorde, heeft hij geprobeerd om dat op te nemen. Het precieze moment waarop ik scoorde, is helaas niet vastgelegd, want toen sprong die medespeler uit vreugde op van de bank. Je ziet mij wel juichend langs de tribunes lopen, een mooi moment.”

Jansen werkte op het resort in de hoofdstad Saint John’s op verschillende afdelingen. Zo begon hij met het schenken van cocktails aan de poolbar en sloot hij af als ‘butler’ bij de ‘cabana’s’: een cabana is een hutje op het strand met onder meer een privétoilet, douche en zonnebedjes. Bij het zwembad konden de mensen ook zo'n cabana huren voor een dag. Ik verhuurde deze caban's en fungeerde voor die dag als butler. “Ik had het uiteindelijk zo erg naar mijn zin dat ik iets langer ben gebleven en ik er na mijn stage heb doorgewerkt.” Jansen vloog in mei 2010 terug naar Amsterdam en daarmee kwam er ook een einde aan zijn voetbalcarrière op Antigua en Barbuda.

Jansen rondde zijn studie af met het schrijven van een marketingstrategie rondom ‘cabana’s’ en ging werken in de hotellerie van Zwitserland en Spanje. In september 2011 keerde hij terug naar Nederland, maar in 2014 besloot Jansen weer om de wijde wereld in te trekken. Hij ging met zijn vriendin backpacken in Australië en kwam terecht in Borroloola, een noordelijk dorpje waar voornamelijk Aboriginals wonen. “We zochten werk en via internet vonden we dat in Borroloola. Ik ging aan de slag bij het tankstation. Het was echt in the middle of nowhere, er woonden nog geen duizend mensen. Ik ging ook voetballen in Borroloola, maar het probleem was dat de dichtstbijzijnde stad op vijfhonderd kilometer lag, waardoor wedstrijden spelen voor ons team onmogelijk was.”

“We trainden en gingen gewoon met elkáár voetballen, maar in januari 2015 zijn ik en mijn vriendin weer aan het reizen geslagen. Ik hield onderweg contact met de trainer van de Borroloola Cyclones, Joshua James. Hij vertelde op een gegeven moment dat de club voor het eerst in de geschiedenis door de voetbalbond was uitgenodigd voor de Westwield FFA Cup, de beker van Australië. Het was het eerste Aboriginals-team ooit dat aan dat toernooi zou meedoen. Ze vroegen of ik mee wilde doen en dat wilde ik natuurlijk erg graag. We hebben ons rondje door Australië afgemaakt en zijn weer bovenin het land teruggekeerd in Borroloola. In april (2015, GF.) zouden we de wedstrijd spelen tegen Hellenic Athletic. Vanuit ons dorp vlogen we naar Darwin.”

De voetbalbond maakte in november 2014 bekend dat men één team uit het Noordelijk Territorium zou laten toetreden tot de voorronde van de FFA Cup. “Als zulke ploegen worden uitgeloot tegen een club uit de A-League, dan wordt het echt een strijd tussen David en Goliath. Maar ook dan kan er alles gebeuren, want het blijft voetbal”, reageerde bondsvoorzitter Craig Chapman. Met Hellenic lootte Borroloola niet tegen een eredivisionist, maar een ongelijke strijd bleek het op het veld wel te zijn. “We waren zo goed als ongetraind en verloren keihard. Het werd 7-0.” Een nederlaag voor Borroloola had Jansen, en eigenlijk heel voetbalminnend Australië, wel ingecalculeerd.

“Aboriginals staan slecht bekend. Ze staan bekend als dronkaars, vechtersbazen, enzovoort. Toen ik en mij vriendin hierheen gingen, lazen we er alleen maar slechte verhalen over, maar uiteindelijk hebben we er een heel mooie tijd gehad. Het zijn goede mensen. Ze zijn door de Australiërs naar de binnenlanden verdrongen en daar is niets te doen. Daarom drinken ze bier tot ze erbij neervallen, de spelers idem dito. Als je afsprak dat je de volgende dag om een bepaalde tijd zou trainen, dan waren ze dat de volgende dag alweer vergeten omdat ze dronken waren. Dan was je zo de helft van je team kwijt. Ze leven daar van dag tot dag.”

Het had overigens niet veel gescheeld of de wedstrijd tegen Hellenic was helemaal niet doorgegaan. Borroloola kreeg de vlucht, kleding en voetbalschoenen gesponsord door de voetbalbond, maar een week voor de wedstrijd waren de twintig paar kicksen nergens meer te bekennen. “Het materiaalhok van de club was opengebroken en de schoenen waren gestolen.” Een andere club, Port Adelaide Lion, zamelde met hulp van de voetbalbond en oliebedrijf Santos meer dan vijftig paar schoenen in en deed die op de post naar Borroloola. “Iedereen heeft het moeilijk in het huidige financiële klimaat”, legde Heather Combeer uit aan NT News, een vrijwilliger van Port Adelaide.

“Als we iemand of een andere club op deze manier kunnen helpen, waarom niet? We (Port Adelaide, GF.) zijn altijd een familieclub geweest en moedigen de mensen die bij de club betrokken zijn altijd aan om spullen te doneren of om vrijwilligerswerk te doen. Hopelijk kan dit de Cyclones helpen om het maximale eruit te halen in de bekerwedstrijd. We wensen hen alle goeds”, aldus Combeer. “Ik was blij dat we konden voetballen”, erkent Jansen, die in het Darwin Football Stadium zeventig minuten in actie kwam voor het Aboriginals-team. Drie jaar later woont Jansen voor zijn werk net over de grens in Duitsland en voetbalt hij niet meer, maar zijn avonturen in Antigua en Australië neemt niemand hem meer af.